Chegou aos nosos oídos

SOFÍA VEIGA GARCÍA: II Premio de na VII Olimpiada de Traducción de Textos Clásicos en Griego

01/07/2022 15:37
Europe/Andorra

Acto de entrega da VII Olimpiada de Traducción de Textos Clásicos en Griego. USC. 

Durante a entrega deste segundo premio a Sofía Veiga García, o presidente da SEEC Galicia recordou o mérito da nosa (literalmente) laureada alumna por ter quedado en segundo lugar no Concurso Nacional Parnaso. 

Parabéns de novo a Sofía e ao seu mentor, o profesor de Grego Francisco Calaza.

CHEGOU AOS NOSOS OÍDOS...: XOSÉ LUIS MOSQUERA CAMBA, Parhelio

23/05/2022 17:07
Europe/Andorra

OS LUMES QUE ESCONDE O XEO 

   Xosé Luís Mosquera Camba é un deses poetas que non pertence a ningún cenáculo nin segue escolas líricas á moda, mais cómpre non perder de vista. Leva publicando hai case vinte anos, sempre textos que gañaron algún certame, neste caso o Fiz Vergara Vilariño, o que debería facernos reflexionar sobre o papel dos premios, ou, mellor. sobre algunhas precariedades dun sistema tan debedor destas convocatorias. A súa orixinalidade ten que ver con estas cuestións, comunitarias pero tamén coas persoais. Artista visual e especialista en historia da arte, a súa poesía dialoga con outras disciplinas, sobre todo as plásticas aínda que aquí predominan as cinematográficas e musicais. Malia as diferenzas obvias entre libros, a súa produción ten unha gran coherencia interna que se sustenta na intertextualidade e na procura vangardista, sobre todo no que atinxe ao peso do onírico. 

   En Parhelio, fenómeno físico curioso que fai patente a materialidade das representacións, aparecen algunhas claves nos paratextos, como o prólogo do propio autor. Nel aclárase de onde procede o título e a influencia de Ingmar Bergman, o que en parte explica a preferencia pola amplitude da prosa, mais acaída á narratividade do cine. As tres partes do poemario toman o nome de tres filmes do cineasta. Neste senso, e se incluimos a escoita das suxestións musicais, a obra é unha experiencia artística completa. Aínda que é recomendábel ter visto as películas, non é necesario para entrar na atmosfera bergmariana. O existencialismo, a culpa, o perdón, as pulsións crimináis, a dificultade de amar ou a violencia nas relacións filiáis dan conta do pesimismo co que se olla a propia vida: «un camino que por momentos se fai / intransitable con tanta lama; tanta, tanta lama». Non se salva a ollada inquietante cara á infancia nunha idealización forzada, a linde fina entre normalidade e anomalía psicolóxica ou os límites da comunicación literaria, outro placebo que, malia a todo, forma parte da realidade. «Quen quere entender o poema con esta auga e con este frío e esta respiración descontrolada?», porque á fin é «O poema, un accidente».

   Tanta gravidade está compensada por un certo sarcasmo á sueca, propio tamén do director, e por unha paixón por veces dura que alixeira un contido que puidese parecer excesivamente intelectual, mais que non o é. As recorrenencias e as variacións dalgúns motivos constantes, treman do leme para non deixarse arrasar polo «cabalo envolto en chamas», se é que o arrasamento lector é un problema. Non debería. 

Inma Otero Varela, nòs Diario, 20 de maio de 2022.

DARÍO AMOR PREMIA A EXCELENCIA DE CATRO ALUMNAS E UN ALUMNO DO NOSO IES

20/05/2022 10:02
Europe/Andorra
Maríña García Iglesias, Sofía Veiga García, Darío Amor Edreira, Brais Cano Fariñas, Marieta Sánchez Rey e María Vázquez Basteiro

 

Darío Amor premia la excelencia en el 50.º aniversario de Naviera de Galicia

 

   Todo eran nervios en el instituto Francisco Aguiar, de Betanzos, donde este jueves por la tarde el empresario Darío Amor quiso premiar la excelencia de los cinco alumnos de segundo de bachillerato que lograron la calificación de matrícula de honor este año académico. Los estudiantes reconocidos, todos nacidos en el año 2004, son cuatro chicas y un chico: Sofía Veiga García, Marieta Sánchez Rey, Mariña García Iglesias, María Vázquez Basteiro y Brais Cano Fariñas. Cada uno de ellos recibieron 900 euros, que podrán gastar libremente, ya que la entrega del dinero no quedó condicionada a ningún fin.

   La iniciativa de Amor —prácticamente inexistente entre el empresariado gallego— tiene que ver con la coincidencia del 50.º aniversario de Naviera de Galicia. Fue fundada el 19 de febrero del año 1957 bajo la denominación de Naviera Reddis, y tenía domicilio en Ceuta. Con posterioridad, en el año 1972, fue adquirida por el grupo gallego Macogasa-DDY, pasando a denominarse entonces Naviera de Galicia. El empresario, betanceiro de nacimiento, destacó todos estos datos, al tiempo que recalcó que Naviera de Galicia posee cinco barcos de 5.500 a 7.500 toneladas de capacidad de carga. «Mantenemos la bandera española, y alrededor del 75 % de sus tripulantes son gallegos. Operamos prácticamente en todo el mundo, exceptuando China y Australia».

   En el Francisco Aguiar estudian este curso 109 alumnos. El director del centro, Francisco Rodríguez Coloma, puso en valor el esfuerzo que el alumnado realiza para lograr nivel de máximo que le permita alcanzar la mejor calificación. También destacó la decisión del empresario, «quien desde un primer momento, al exponer su proyecto, argumentó que su objetivo era premiar la excelencia» entre los jóvenes.

   Darío Amor (Betanzos, 27 de septiembre de 1944) es el menor de ocho hermanos y su padre falleció cuando él tenía 16. Ese acontecimiento familiar le obligó a dejar sus estudios en el Seminario de Santiago para ayudar a su madre. Quizá por su manera de ser —abierta, amigable y con mucha facilidad para ponerse en el lugar del otro— tuvo apoyos y suerte. Lo contrató un amigo de la familia en un aserradero, en donde trabajó en las oficinas; después se hizo delegado de Mapfre —siente pasión por Ignacio Hernando de Larramendi, primer ejecutivo de la aseguradora entre 1955 y 1990— y, con posterioridad, representante de una empresa a través de la que vendía papel higiénico ysacos de papel para piensos. Confesó en una entrevista publicada por La Voz que nunca pasó hambre, pero sí sabe lo que es no tener un cuarto de baño y lavarse en una palangana de hierro.

Sofía Vázquez, La Voz de Galicia, 20 de maio de 2022

CHEGOU AOS NOSOS OÍDOS: Sarela Lorenzo ilustra, Eva Otero toca...

26/04/2022 18:28
Europe/Andorra

 

 

 

Chegou aos nosos oídos esta preciosa proposta, o Calendario Floral (Concerto Exposición), que terá lugar o próximo sábado 30 de abril do 2022 ás 20 horas no Cine Alfonsetti.

A música de James Oswald, interpretada polo trío formado por Charles Marigó (clavicémbalo), Ioan Haffner (violín) e Eva Otero (violonchelo) será bastante máis que un fondo musical para a contemplación das fermosas ilustracións de Sarela Lorenzo.

Unha ledicia superlativa ver medrar e voar tan alto as nosas [ex] alumnas Sarela e Eva!

 

CHEGOU AOS NOSOS OÍDOS…: Elena Fernández Cagiao, Premio Fin de Carreira

23/03/2022 12:23
Europe/Andorra

 

 

 

 

O martes 1 de marzo, a nosa (ex) alumna, Elena Fernández Cagiao, era unha das 51 mulleres que subía ao estrado a recoller o diploma que premiaba aos 85 mellores alumnos que, rematando o seu grao durante o curso 2019-2020, mereceron o premio de fin de carreira.

Na noticia da Redacción de La Voz de Galicia sinalan que «El conselleiro de Cultura, Educación e Universidade, Román Rodríguez, destacó la combinación de «talento, traballo e esforzo» de los galardonados y afirmó que representan «a excelencia das nosas universidades públicas».

Parabéns a Elena, a súa familia e a todos os docentes que, no seu momento, estimularon o seu desexo de superación.

 

La Voz de Galicia, 1 de marzo de 2022

CHEGOU AOS NOSOS OÍDOS...: HUGO CARRO CORTÉS, FINALISTA NO XVI PREMIO XURXO LOBATO

17/03/2022 19:53
Europe/Andorra

 


A exposicion do XVI PREMIO XURXO LOBATO no IES Francisco Aguiar de Betanzos levou unha sorpresa ao noso alumno de 4º ESO, Hugo Carro Cortés que, tendo participado, non era consciente de que a súa fotografía fora seleccionada como Finalista.

 

Xurxo Lobato, moi xeneroso sempre, loubou a composición de Hugo que foi quen de capturar unha luz potente que, en palabras de Xurxo Lobato, converte a roupa tendida «nunha instalación semellante as que penden do teito dos museos de arte moderna».

 


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

CHEGOU AOS NOSOS OÍDOS...: Lucía Sánchez Cal e Andrea Vázquez Naya, Premios de Execelencia da Universidade da Coruña á mellor nota de admisión

12/03/2022 20:57
Europe/Andorra

 

 PREMIO DE EXCELENCIA UDC Á MELLOR NOTA DE ADMISIÓN

    O 29 de xuño do 2021, ilustraba esta fotografía a nova sobre o recoñecemento a cinco alumnos do noso IES de Mellores Expedientes USC por vir de obter unha cualificación igual ou superior a 9 na parte obrigatoria da ABAU: Noa Codesido Centoira, Lucía Sánchez Cal, Nekane González Fontán, Manuel Sánchez Romano, Andrea Vázquez Naya, e José Varela García.

 
   Esta semana, mediante estes diplomas, a Universidade da Coruña, notificou a concesión do Premio de Execelencia da Universidade da Coruña á mellor nota de admisión a Lucía Sánchez Cal [Programa de simultaneidade do grado en español —Estudios lingüísticos e literarios— e Grao en galego e portugués —Estudios lingüísticos e literarios—] e a Andrea Vázquez Naya [Grao en Química].
 
 
  Parabéns a Lucía e Andrea ás que reiteramos o noso desexo de que poidan manter (e superar) tan gratificantes logros para elas, as súas familias e as institucións educativas nas que deren os seus primeiros pasos cara a excelencia.




 

 

CHEGOU AOS NOSOS OÍDOS...: ÁNGEL ARCAY NA COCIÑA DA HISTORIA

15/02/2022 11:57
Europe/Andorra

 

 

CHEGOU AOS NOSOS OÍDOS (unha mágoa que non ao olfacto!): Ángel Arcay na cociña da historia

 

    Cuando el autor del libro Las 1001 recetas del Palacete de las Mendoza, el investigador Ángel Arcay Barral, contactó con Ricardo Fernández Guerra, profesor en el CIFP Carlos Oroza de Pontevedra, para que escribiera uno de los prólogos analizando las particularidades de la cocina del palacete poco se podía imaginar que, meses después, esta obra serviría de inspiración para el centro de formación. «O que pasa é que me chamou tanto a atención como estaba escrito e como recollían estas mulleres as receitas, que era unha cousa moi curiosa... Son receitas sen cantidades, algunha case sen procesos, con anotacións en tres ou catro linguas nalgunhas delas. Mesturan o castelán, o inglés, o alemán e, ás veces, o italiano», refiere al respecto. 
   Insiste en que esta forma de exponer las recetas le llamó especialmente la atención desde el punto de vista de la formación, por lo que decidió coger «estas receitas tan antigas e metelas na aula». De este modo, le planteó a los alumnos cómo ejecutar los platos de las hermanas Mendoza a través de lo que ellas mismas consignaron por escrito hace más de cien años. 
   El objetivo es que les dieran un toque más profesional acompañada por «unha presentación máis acorde aos tempos de agora». En todo caso, Ricardo Fernández deja claro que, pese al tiempo transcurrido, la cocina de Concha y María Mendoza Babiano son «absolutamente modernas. Hai receitas cun toque de modernidade sen ningún tipo de dúbidas, como os ovos en salsa verde, que podería presentarse en calquera restaurante de alta gama, ou o Vol au vent de polo que leva trufa, que é un ingrediente moderno, os pratos con trufa está á orde o día», remarca. 
   Subrayó que, con esta iniciativa, se quiso poner de relieve la importancia de la cocina de antaño y de los métodos que se empleaban por aquel entonces. En este punto, remarcó que fueron dos las cuestiones que más le llamaron la atención a sus alumnos. Por un lado, «que nunha mesa receita meteran un termo en alemán e en inglés. Chocoulles moitísimo» y, por otro, «os métodos de cociñado. Hai receitas que terminan dicindo ‘‘horno’’ e nada máis. E, claro, os rapaces están estudando e están acostumados a forno a 180 durante quince minutos, logos subímoslle ata 200 e, ao final, o poñemos en vapor. Elas como sabían como se facía, pois describen o prato, ‘‘horno’’ e punto pelota». 
   De este modo, el curso permitió a los alumnos investigar cuanto tiempo de horno y qué temperatura requeriría cada plato en cuestión. Todo este esfuerzo se plasmó este lunes con la elaboración de un menú especial compuesto de tres aperitivos, un entrante, un plato de pescado, otro de carne y dos postres, y todo ello acompañado por agua o vino blanco. Con el objetivo de rememorar la época final del XIX y principios del XX, los alumnos del CIFP Carlos Oroza hicieron «un servizo á antiga como os que se facían nos hoteis e restaurantes do 1.900 cando había un montón de plantilla na sala e na cociña», de tal modo que los asistentes se vieron trasladados a una época en la que los platos de pescados se cubrían con campanas metálicas y era el cocinero quien los servía con la ayuda de un camarero.
   Si en su libro Ángel Arcay recopila 1001 recetas, este lunes se sirvieron ocho. Es por ello que quedan muchas entre las que se puede seleccionar, una circunstancia que contribuye a que Ricardo Fernández tenga intención de repetir la experiencia. «Esta iniciativa non estaba prevista para agora, senón para o curso que ven. Falloume unha das actividades que tiña e decidín metela. Como se soe dicir, ven para quedarse. Nós temos que ensinar cociña, temos que formar aos alumnos para que sexan competentes medianamente cando se incorporen ás prácticas nun restaurante ou nun hotel e que mellor maneira que ensinarlles a través destas iniciativas. ¿Vai haber más menús destes? Para o curso que ven, seguro, e non vai ser só un día. É un camiño para que os alumnos non perdan de vista a historia culinaria e que entendan que a cociña antiga hai que mantela».
 
López Pedide, La Voz de Galicia, 15 de febreiro de 2022

CHEGOU AOS NOSOS OÍDOS...: ÁNGEL ARCAY EN EL PAÍS SEMANAL

14/02/2022 11:09
Europe/Andorra

CHEGOU AOS NOSOS OÍDOS: o comentario de Arturo Lezcano en El País Semanal sobre o traballo premiado de Ángel Arcay.

 

EL HALLAZGO DE LAS «MUJERES ESPONTÁNEAS». 

El historiador Ángel Arcay recibe un premio por su estudio sobre la peculiar figura legal a la que se acogían las gallegas embarazadas fuera del matrimonio en los siglos XVIII y XIX. 

   A María Lorena Villadóniga le cambió la vida un día de 1788 en su casa, en Meroi (A Coruña). Durante una peregrinación al santuario de San Andrés de Teixido alguien llamó a su puerta. Esta es su declaración ante notario: “Un sujeto haciéndose transitante en romería al nominado santo me pidió y en efecto le di posada, y en aquella misma noche me solicitó a actos torpes en que movida de la fragilidad humana condescendí sin preguntarle por su vecindad, estado y palabra de casamiento, de cuyos excesos carnales quedé y me hallo encinta próxima al parto”. 

   Esta declaración de Villadóniga la convirtió en una mujer espontánea. Se trata de una figura legal de los siglos XVIII y XIX a la que se acogían las gallegas embarazadas al margen del matrimonio. Hace unos meses el historiador Ángel Arcay entró en el archivo notarial de A Coruña para otra investigación y dio con ellas. “Apareció el expediente de una espontánea. Continué buscando y al día siguiente tenía 70, todas de zonas cercanas a Ferrol. Pensé que era normal, por la cantidad de marineros y militares que allí vivían”. Siguió tirando del hilo y encontró 555 espontáneas en solo dos comarcas entre 1750 y 1825. Su trabajo le valió el premio de la Asociación de Estudios Históricos Hume. 

   La definición de “espontanía” conllevaba una inculpación voluntaria de la mujer para obtener un salvoconducto que le evitase problemas, a cambio de comprometerse a cuidar de la criatura. Debía ir al notario con un fiador que la avalara. La práctica servía como herramienta de control por parte de las autoridades: “Puede sorprendernos, al verlo con ojos de hoy, la liberación de estas mujeres rurales de entonces, pero también era una forma de vigilar a las solteras y viudas embarazadas y de controlar abortos e infanticidios”. Aunque en Francia existía una declaración parecida, “en España, que se sepa, la figura solo existía en Galicia”, donde además “el índice de hijos ilegítimos era el más elevado de toda la Península”, señala el historiador.

   En los expedientes las mujeres repiten fórmulas como estas para justificar sus relaciones: “Movida de la fragilidad humana”, “sugerida de los halagos y comunicaciones”, “estimulada por los ruegos, ofertas y persuasiones”, “habiendo recibido promesa de casamiento”. Las declaraciones dan otros detalles, por ejemplo, si hubo “cuatro o cinco cópulas” o si la relación fue entre criada y amo. En numerosas ocasiones, se afirma que hubo una violación. La costurera Clara Díaz, de San Xoán de Filgueira, denunció “el trato ilícito y cópula carnal con un mozo que ignora su nombre, apellido y vecindad, demandando de la fuerza de ruegos, estímulos y aún amenazas que este le hizo, de cuyo exceso resultó hacerse encinta”. O Rosa Lamas: “Yendo a visitar a su hermana y como en el monte do Chao da Esfarrapa me cogiere la noche, tropecé con un hombre que no conocí, quien me solicitó actos torpes y aunque no quise condescender, no obstante por fuerza y con amenazas logró tener cópula carnal conmigo, por no haber concurrido gente que me socorriese a las voces que he dado”. El estudio de Arcay, junto a otros anteriores como el de la historiadora Ana Romero Masiá, abre el camino para un vaciado documental que permita trazar un mapa de las mujeres espontáneas en Galicia. 

Arturo Lezcano, El País Semanal, 13 de febrero de 2022.

 

CHEGOU AOS NOSOS OÍDOS...: o éxito musical de José Manuel Vázquez Calatayud

08/02/2022 09:49
Europe/Andorra
 
O noso [ex]alumno José Manuel Vázquez Calatayud, gañador do primeiro premio do concurso que organizan en París desde hai oito anos Stéphane e Valérie Balzeau, coñecidos na capital francesa como cazadores de novos talentos musicais. 
 
José Manuel Vázquez Calatayud,  formado nos conservatorios da Coruña e de Palma de Mallorca, desde setembro do 2021 vive en Lucerna, onde estuda un máster de interpretación co compositor e intérprete Thomas Rüedi
 
Distribuir contido