O pasado xoves 18 de maio, por moito que fora esperable, sacudiunos a noticia coa que abrían as páxinas de cultura de todos os periódicos de España: o temperán falecemento de Domingo Villar.

No seu libro Amores o poeta latino Ovidio (43 a. C.- 17 d. C.) deixou escritas varias sentencias: carmina morte carent (verso 32): os versos nunca morren.

Ergo etiam cum me supremus adederit ignis, / vivam, parsque mei multa superstes erit. (versos 41-42): aínda cando o lume último me teña consumido / vivirei e unha boa parte de min seguirá existindo.

Sempre estará ocupando un lugar preferente na nosa memoria e no noso corazón a obra de Domingo Villar.