O pasado mércores recibíamos con pracer a visita de Lúa Mosquera para falar de poesía e presentar o seu libro "Rasrás" ao alumnado de 3º da ESO.

Un encontro que deixou grandes sensacións en todos os asistentes e do que queremos destacar algunhas reivindicacións e dous regalos.

REIVINDICACIÓNS...

En primeiro lugar,reivindicou a súa obra como unha poesía do cotián. Unha linguaxe poética que sabe extraer, do que nos roza ou bate contra nós cada día, materia poética ( ben, cecais que nos rompa a vitrocerámica é pouco poetizable....) Ahí o temos co propio título do seu libro, unha onomatopeya que agora dificilmente escoitaremos sen sentir un calafrío de emoción que nos vai lembrar a Lúa e á súa nai.

 

No mesmo capítulo de reivindicacións, Lúa quixo explicarnos a todos por que o seu libro era unha autoedición. Fixo un canto á liberdade que esto permitía á creadora en canto a deseño, elección e tratamento de temas, mesmo idiomas empregados. O seu remate foi unha auténtica lección cando animou ao noso alumnado a "autoeditar a súas vidas".

 

E REGALOS

 Pero Lúa tamén traía na súa carteira algúns regalos. O primeiro era, por descontado,  a súa enerxía e humor pero tamén algúns bos consellos. Por eso quixo lembrar aos presentes que a dor case sempre chega ás nosas vidas e a clave é como o sabemos integrar nelas ( porque excluilo é labor inutil e imposible)

E o segundo regalo foi unha composición poética da que compre explicar brevemente a súa xénese. Uns días antes de reresar ao instituto, Lúa pedía aos alumnos e alumnas, por medio do seu profesor, David del Río, que lle enviasen o último whatsapp que tivesen enviado. Con ese material, cotiá, Lúa construíu este poema que agora temos o pracer de compartir con todos. Velaí o poema que arrancou bágoas de emoción en máis dun e dunha:

 

OJALÁ VAYAS POR CIENCIAS

“Hola, mi niña”.

Todavía no entiendes

el dolor del que hablan las canciones de tu iphone.

Ni sabes nada de la fuerza y el poder

que te da quedar con quien quieras

donde quieras:

“Te espero en la plaza”

“En 10 min estoy ahí”

“A las 5 en mi casa”.

No sabes casi nada

del temor que se esconde en cada esquina.

Y cuando vayas a cumplir treinta

te preguntarás “qué pasó”

con todo aquello que tenías,

las cosas que el tiempo colocó

“en bandeja de plata”

ante tus ojos.

Pero “tú tranquila”,

“no creo” que nadie pueda enseñarte

cuántas veces tropezar

y caer

hasta levantarte y ser tú misma.

Pero puedo despellejarte la verdad

y hacerte spoiler de tu vida

si te cuento que cuando oigas

“Eres distinta a todas, nena”

estás oyendo una mentira.

Porque eres increíblemente igual

de fabulosa

que todas las mujeres valientes que conoces.

No te escondas detrás del miedo para decir

“Pensé que no me iba a aceptar”

a no ser que hables de ti misma.

Porque,

aunque todavía no lo sabes,

a las opiniones de los demás

a veces hay que decirles

“Ok, hasta nunca”.

Acuérdate de hacer sólo aquello que te guste

aunque escuches que te vas a pegar una hostia.

Acuérdate de que todavía estás

a punto de despegar

y puedes llegar a donde quieras

sin billete.

Eso es todo.

Ojalá pudiera enseñarte más.

Contarte todos los secretos.

Adelantarte todas las temporadas.

Sólo puedo decirte que

“Ojalá vayas por ciencias”.

Pero si vas por letras,

acuérdate de rimarlo todo

siempre

con la verdad.

“Te quiero”

“Te quiero”

“Te quiero”

hasta tres veces.

Pero con la boca y todas las letras

en lugar de con el whatsapp

 

Grazas Lúa!