Comezamos a traballar o Samaín cunha recomendación moi especial, un dos romances mais antiguos e singulares da nosa tradición oral, baseado na persoaxe fantástica das lavandeiras da noite.  As lavandeiras da noite son uns seres míticos, os pantasmas de mulleres condenadas a lavar eternamente sabas manchadas de sangue, polo asesinato dos seus fillos pequenos.  

No  ano 1904, o escritor e investigador pontevedrés Vítor Said Armesto (1871-1914), o primeiro catedrático de lingua e literatura galego-portuguesa, enfrascado na recolleita de romances populares ao longo e largo do país, escoitou de Lucía Domínguez, unha mendiga cerdedense de 68 anos, un inédito cantar :

Era unha noite de lúa, 
era unha noite clara; 
eu pasaba polo río 
de volta da muiñada. 
Topei unha lavandeira 
que lavaba ao par da auga; 
ela lavaba no río 
e unha cantiga cantaba: 
–Moza que vés do muíño, 
moza que vas pola estrada, 
axúdame a retorcer 
a miña saba lavada. 
–Santa María te axude 
e san Lourenzo te valla!; 
desparece a lavandeira 
como fumeira espallada. 
Onde as sabas tendera, 
poza de sangue deixaba; 
era unha noite de lúa, 
era unha noite clara.