Lingua galega

«Miña nai sempre me dixo: “Neniña, cando sexas grande, ti aproveita e casa cun home rico, de boa familia e bo mozo”. Pero nunca oín saír da súa boca a frase: “Que te queira”. A ela parécelle que o home co que case me vai querer, pero non sempre é así.

Se algún día caso non me importará o bo mozo que é, nin se ten moitos cartos, senón que me vou fixar no seu corazén e en que me respecte como muller.

Por iso dígolle a todas as rapazas, coa cabeza alta e berrando, que se valoren, que primeiro miren pola súa felicidade e se non a atopan coa súa parella, non pasa nada por deixalo, ao principio doe pero despois libéraste.

Rapazas, nós sempre seremos libres!!!»

Lucía Canedo Viqueira

«Unha muller estaba vixiando aos seus fillos que xogaban no xardín, pero pola súa mente só pasaban imaxes de escenas ficticias que poderían chegar a ser verdade. Non podía parar de pensar niso: quería estar preparada. Preparada para defender os seus fillos, porque ela non tiña medo de seu home. Un home ao que xa non recoñecía, que non era a mesma persoa atenta e cariñosa que sempre a protexía...

Agora, en cambio, era ela a que se tiña que protexer del, dun ser lamentable e repugnante, que só sabía facerlle mal á súa familia. Pero ela non tiña medo do que el lle puidese facer, de que lle pegase ou gritase. Non. Ela tiña medo de que chegase o día no que non o puidese controlar e lle fixese dano ao que máis quere: aos seus fillos. Por iso non pode deixar de pensar maneiras de protexelos.

Pero, a pesar de todo, nunca pensou denuncialo ou falar con alguén. Porque ao seu home non lle ten medo, pero ao que dirá a xente... á posibilidade de que non a crean... iso si que a aterroriza.»

Manuela Varela Regueiro

«Aquela mesa recollera miles de gotiñas salgadas, pelos separados, mocos... Entre o gran da madeira, a sucidade acumulada e os rastros de bágoas, debuxáronse figuras estrañas que parecían xurdir no taboleiro e bailar borrosas na superficie. Era a mesa do Xulgado de violencia de xénero sobre as mulleres. Cantos berros escoitara! Cantos nervios a fixeran tremer!

Ante ela sentaban nais, fillas, irmás, amigos e amigas. 

Cada un tiña a súa historia. Ás veces longa e ás veces curta. Cheas de insultos, golpes ou ameazas. Ou todo á vez.»

Miguel Arcay Lozano

«Tremía sentada nun recuncho pensando no que ía acontecer. El chegaría, coma sempre, enfadado e poñeríase a berrar por calquera parvada. Empezaríase a quentar a cousa e de ser algo só psicolóxico, pasaría ser un golpe tras outro, ata que non lle quedase xenio no corpo. Logo el iría para a cama, sen unha gota de arrepentimento, e mentres ela seguiría no chan, sangrando, pensando en que ao día seguinte el lle pediría perdón.»

Uxía Casal Bocija