Microrrelatos 25N (9ª entrega)

«Unha muller estaba vixiando aos seus fillos que xogaban no xardín, pero pola súa mente só pasaban imaxes de escenas ficticias que poderían chegar a ser verdade. Non podía parar de pensar niso: quería estar preparada. Preparada para defender os seus fillos, porque ela non tiña medo de seu home. Un home ao que xa non recoñecía, que non era a mesma persoa atenta e cariñosa que sempre a protexía...

Agora, en cambio, era ela a que se tiña que protexer del, dun ser lamentable e repugnante, que só sabía facerlle mal á súa familia. Pero ela non tiña medo do que el lle puidese facer, de que lle pegase ou gritase. Non. Ela tiña medo de que chegase o día no que non o puidese controlar e lle fixese dano ao que máis quere: aos seus fillos. Por iso non pode deixar de pensar maneiras de protexelos.

Pero, a pesar de todo, nunca pensou denuncialo ou falar con alguén. Porque ao seu home non lle ten medo, pero ao que dirá a xente... á posibilidade de que non a crean... iso si que a aterroriza.»

Manuela Varela Regueiro