Ao cumprirse o centenario do nacemento do poeta celanovés Celso Emilio Ferreiro, unha das voces fundamentais da literatura galega da segunda metade do século XX, desde a Coordinadora Galega de Equipos de Dinamización Lingüística (CGENDL) decidiron renderlle homenaxe pública cunha acción de carácter colectivo que simbolice toda a forza e enerxía que transmite a súa palabra, símbolo permanente de valores de solidariedade e xustiza universais, pero tamén de compromiso cívico coa cultura e lingua de Galicia.
Poema de Ramón Cabanillas en homenaxe a Castelao no seu pasamento.
DE QUE MORTE MORREU A NOSA PRENDA?
¡Irmán Daniel!
Na praia de Rianxo
caían como bágoas as estrelas, espallaban teus aies derradeiros bruantes ventos das andinas serras, e ondas galgantes, en cramor, chegadas
da pratense ribeira,
contaban no areeiro que te foras da sereidade pola plan vereda... o camiño que nunca se desanda, o vieiro sin fin...
Na noite pecha
entrei pinal adiante, medoñento, a alma dun feitizo prisioneira. Fungaban os ramallos un responso, brilaba a frouma verdecente acesa, en velorio de honra ó teu relembro. Ergueitas cara ó ceo as ponlas, era
cada pino un cruceiro,
labra xenial da túa man maiestra, e aquel forte e lanzal, que tempos idos escoitou a túa prácida conversa
co sabidor e xurdio,
profundador de voces milagreiras, inquireu delorido, en desespero: ¿De que morte morreu a nosa prenda?
Atravesoume o peito
un dor punxente e esguío de saieta e díxenlle a verdade cru, tinguindo cunha pinga de sangue cada verba: ¡Morreu do mal dos bos e xenerosos!
O club da calceta é unha novela escrita por María Reimóndez. Esta obra tivo moito éxito cando foi publicada en 2007 e foi adaptada ao teatro.
María Reimóndez, a propósito da obra de teatro, escribiu a seguinte entrada no seu blog:
O teatro é unha catarse, sen dúbida, e cando unha está dentro e fóra ao mesmo tempo, como é o meu caso, unha catarse cósmica. Porque me sinto parte cando oio nas súas voces cheas de matices o meu texto (grazas a Celso Parada, claro está), cando vexo como o público ri ou fica en tensión coas palabras que saen dos seus beizos. Mais ao tempo fico fóra, abraiada pola grandeza creativa, polo traballo teimudo e a capacidade de mutación destas sete mulleres marabillosas que fixeron do papel a carne e o óso. Houbo unha época dura, moi dura para min a primeiros de este ano, cando a obra se estreou en Galicia, que acudir á representación era unha terapia. Un sentirme acompañada en moitas cousas ao ver o teatro cheo, o público a aplaudir. Pensando entón que o que defendo non debe estar tan mal, que non debo estar tola por buscar un mundo onde non se me trate como tal, onde as mulleres poidamos ser e vivir plenamente.
Este ano decidimos facer un club de lectura deste outro club.
