1. Autora: Aroha Lago, 2º C
Nos queremos libremente
ser libremente homes, ser estrelas,
ser formigas, paxaros, miniños,
nesta arca de Noé na que bogamos.
Cada tempo ao seu tempo
e este é o tempo de chorar
Os corazóns dos homes que ao lonxe
espreitan feitos están tamén de pedra
Non importa, agardarei polo albor do
novo día.
Presento a testemuña das feridas
-mocedá derrumbada, tronzada flor de
arelas-
Non importa, agardarei polo albor do
novo día
¿Cando se perdeu este gran reino?
2. Autora: Miriam Ramos Gómez, 2º C
Cando o corvo da noite se pousaba
Pasaba o xornaleiro asubiando,
viva, viva decimos,
sobre a lama do mundo vou andando.
Teño o corazón senlleiro,
pola longa loxanía.
Mais outros camiños que non leven,
unha voz que anuncia o día.
Busco unha terra limpa,
lonxana primavera,
un orfo na noite fría,
Pregunto e non constestas. Morte negra.
3. Autor: Andrés Paredes, 2ºC
Digo bomba de fósforo
de carne podrecida
digo nenos de nápalm
pugas de aceiro, antropfaxia
Nos queriamos libremente
Nos queriamos somente
ser libremente homes, ser estrelas
e agora non somos máis que sombras
Soio sei que me sinto un extranxeiro
entre o esterco de noites sen estrelas
e un balbordo de frautas e pandeiro
unha historia contada noutra lingua
escura voz dun sono xulgado?
están izando grimpolas de soños
Lingua proletaria do meu pobo
4. Autora: Alba Cardona Rodríguez, 2ºC
Nos queríamos libremente surrir,
xuntos os dous. Aquil que entonces era
como un río fuxiu, pero quedouse coma
o río que pasa sempre queda.
Pois o que chora vive, iremos indo;
indo, chorando, andando.
Que está comigo a esperanza
fiando, fia que fia.
5. Autora: Iria Penelas Miguens, 2ºC
CELSO EMILIO FERREIRO
Presento a testemuña das feridas,
e doume aos berros fondos,
porque agora non somos máis que sombras,
cunha pedra diante dos ollos.
Non importa agardarei
nesta longa noite de pedra
polo albor do novo día.
6. Autora: Thalia Vargas Llanos, 2º C
Non importa, agardarei polo albor do novo día
Ela fía i eu confio no albor do novo día
¿Cando, cando se perdeu este gran reino?
O tempo fais estatua na saudade
i eu morro de saudades cada intre.
O corazón dos homes que lonxe
espreitan feitos están de pedra.
I eu, morrendo nesta longa noite de pedra.
E sobre min choven as soidades amargas
das estrelas. E no meu corazón tamén
chove.
Ollaime ben, eu son arbre triste
feito de escura terra
e xa nunca voltei a sere soño
vidro do soño fráxil
nun rochedo de berros e agora somos
máis que sombras
E no meu corazón tamén chove.
7. Autora: Susana Borja Borja, 2ºC
FALO NA MADRUGADA
Falo na madrugada
Fuco Pérez sin segundo,
máis alá dos desertos e dos lagos,
nun amanecer de lirios.
Cando os animais falaban,
cando o corvo da noite se pousaba,
a lúa espreitaba,
nos ventos fuxidos.
Vivirei coma o lume,
cando semente a esperanza,
cando o mundo era unha pedra intaita,
¡Quen lle ensinou ao vento xeografía?
8. Autora: Mónica, 2º C
O aire puro da mañá proclama,
sobre esta terra escura,
unha noite sen lúa,
coma o aire do mencer
e das escumas, dos
ríos que camiñan para
o mar libre, no amencer
que nos espera.
9. Autora: Leticia Varela Cebeira, 2º C
Iste é o tempo de chorar
morrendo nesta longa noite de pedra
non somos máis que sombras
as olladas son de pedra
mocedá derrumbada, tronzada foi de arelas
Fiando, fía que fía
Pois o que chora vive
nesta longa noite de pedra
cada tampo ten seu tempo
Fiando, fía que fía
Noso amor dícil rompeuse
Fiando, fía que fía
Queriamos libremente surrir
e creeron na libertá dos soños
fuxindo cara a morte, pasan morrendo
que está comigo a esperanza
crendo na libertá dos soños.
10. Autora: Noelia Barcia Muiños, 2º C
Non importa,
agardarei polo novo día.
Morrendo nesta longa
noite de pedra.
Os homes viven, morren
i eu morro de saudades cada intre.
Xa non tiña medo
Pois o que chora vive, iremos
indo; indo, chorando, andando.
11. Autor: Jesús Figueroa Pena, 2º C
Chove que chove na casa do pobre
chove que chove no corazón de aquel home.
Mentras o home soñaba o pobre choraba.
Con razón choraba porque perdía a súa amada.
Nos queriamos libremente
Nos queriamos libremente
recuperar a amada daquel que choraba
e o pobre co seu bo alento a recuperou.
12. Autora: Beatriz Lamas, 2º B
Porque pasaron tantos anos.
No tempo aquil cando os animais falaban,
decir libertá non era triste.
Beberei a paisaxe nun amencer de lirios.
As campanas do mar nos ventos fuxidos,
decir amor, decir amigo era igual,
que nomear a primaveira.
13. Autor: Kevin B.F., 2º B
NOITE
Teño lobos teño sombras
sobre ista terra escura,
cos ollos postos sobre duras pedras,
furando o longo túnel dunha noite
buscando a patria ao solpor.
Cantaban nos solpores 12 nainas
como o vento
que o mundo está moi bon,
por culpa da vida.
14. Autor: Daniel Prieto Rico, 2ºB
Escoita a miña xente
pombas de luz e xílgaros de soño,
de lúas e de estrelas penduradas
sulcando no val das torres mergulladas.
Apenas digo nada,
un aire que mancaba,
o corazón da xente.
E agora non somos máis ca sombras.
15. Autora: Antía Romero Lago, 2º B
Teño o corazón senlleiro e orfo,
pola longa lonxanía,
vou camiñando sen présa.
E eu son o rei de min mesmo;
Igoal que un can danado nos camiños do terror,
sobre a lama do mundo vou andando.
Que está comigo a esperanza fiando, fía que fía...
cos meus ollos de neno.
16. Autor: Gabriel Ríos Muñíz, 2º B
Polo esprito vencido
baixa a noite da libertá prostituída.
Os corazóns dos homes feitos tamén
están de pedra. O ruiseñor está mudo
nesta longa noite de pedra, orfo na
noite fría cos ollos postos sobre as
duras pedras.
Non importa, agardarei polo
albor do novo día.
17. Autor: Samuel Touriñán Méndez, 2º B
Teño lobos teño sombras,
dicir espada está prohibido,
sobre ista terra escura
libremente , libremente.
Teño a sorte fuxia
polo albor do novo día.
sin senso, un aire que mancaba
sen temor, sen negruras, sen cadeas.
Detrás de cada home
un lobo que te come
E no meu corazón tamén chove.
18. Autor: Chabeli Borja Borja, 2º B
Non importa, agardarei,
na libertá creemos,
vivirei como o lume,
cantarei para os homes,
mentras o tomo espero.
Tripulantes infames,
decir amor,
decir amigo.
19. Autor: Guillermo Reyero Río, 2ºB
No tempo aquil,
un luns pola mañá,
dicir libertá non era triste,
dicir espada estaba prohibido.
As xentes esqueceron os seus nomes
soio se ouvia falas do lume.
Nin as voces nemigas
nin os homes cativos.
Feridos de silencio baixo a noite
¿Os homes, viven, morren sempre cegos
camiñan apalpando a noite longa,
unha historia contada noutra lingua?
Non teñas medo!
Fame, suor, aldraxe,
terror de noite e selva,
pugas de aceiro, antropofaxia.
Apenas digo nada.
20. Autora: Raquel Vallo, 2º B
Petou nas portas do meu mundo
pombas de luz e xílgaros de soño,
chamou no meu corazón.
Eu xa te busquei
cando o solpor dormía sobre os pinos,
cando o mundo era unha pedra intaita.
Agora o meu amor ten outro nome.
21. Autora: Natalia G. C., 2º B
MORTE NEGRA
Polos camiños de Cangas
muros de noite se erguían
ao longo atardecer da túa morte
ben pensado, o patrón todo mo debe.
Cando as cousas buscaban os seus nomes,
decir o teu nome non se entendía
pechai tódalas portas,
falo na madrugada
e ponse azul a alba.
Pasaban de ruada os fortes mozos
sobre a lama do mundo vou andando
pregunto e non contestas, morte negra.
Petou nas portas do mundo
Soio te teño a ti, miña memoria.
22. Autor: Thomas R. Íñiguez Arias, 2º B
Cando os animais falaban
Decir espada estaba prohibido
Eu son un arbre triste
Busco unha terra limpa
Estou pechado en min
Sobre min choven as soidades amargas das estrelas
Decir teu ou meu non se entendía
Lexano amor hedra que medra e medra dentro de min
Eu xa te busquei
Cando o mundo era unha pedra intaita
Na noite oscura está acesa
Eu son o rei de min mesmo; goberno o corazón.
23. Autor: Andrés Fernández Mejía, 2ºA
HOME TOTAL
Busco a verdade en ti rexa poesía
Está mudo o reixeñol, mudo coma o vento
que outrora cantar solía. Os corazóns dos
homes pérdense no arrabando do amencer
que ao lonxe o espreitan. Espello meu no
que me estou ollando. Teño lobos teño sombras
teño a sorte fuxida. Que está comigo
a esperanza, fía que fía. Eu pregunto,
cando, cando se perdeu iste gran reino?
24. Autora: Patricia Pousada, 2º A
Nestas derradeiras luces do solpor
Fecunda sementeira no pasado.
Había luces de amenceres novos,
nun rochedo de berros.
Investiga a verdade do teu tempo,
que está conmigo a esperanza.
Que vas e vés sin sombra polas rúas,
nesta arca de Noé na que bogamos.
O arrabaldo do mencer,
era igual que nomear a primaveira.
Un grande telescopio nos vixía,
e fita sin acougo o noso rumbo,
coma un oscuro espía que espreitase.
Unha vez houbo un home,
Cando os animais falaban.
Decir libertá non era triste,
Ninguén sabía dos aldraxes.
25. Autora: Marta Blanco García, 2º A
COMA O VENTO
Nos bosques profundos
Cando os animais falaban
Unha vez houbo un home
Dicir verdá era coma un río
E agora non somos máis que sombras
Como o aire do mencer e das escumas
Dicir meu e teu non se entendía
O tempo é unha cousa que
está e que esbara
Tódalas cousas morren i esmorecen
Eu pregunto:
Cando, cando se perdeu iste gran reino?
Investiga a verdade do teu tempo
no profundo da historia.
26. Autor: Joel Gómez Espiño, 2º A
ERGUÉMO-LA ESPRANZA
Non importa agardarei
polo albor do novo día
Os corazóns dos homes
que ao lonxe espreitan
pombas de luz e xílgaros de soños
Non importa agardarei
polo albor do novo día
Nos queriamos libremente surrir
decir amor
decir amigo
no arrabaldo do mencer
Ela fia i eu confío
nunha noite sin lúa
Os homes cantaban nos solpores
e parecían pombas.
27. Autor: Diego López Calviño, 2º A
UN MEDO QUE ME VIÑA...
Que está conmigo a esperanza,
na esperiencia de un día calisquera,
o teito é de pedra.
O tempo ten a cor dos prados,
a noite é un micrófono impasíbel,
tremíame o sangue.
Un bálsamo de amor,
o corazón da xente,
era igual que nomear a primavera.
Nos queríamos libremente,
polos duros segredos,
dixerilo sen medo.
Libremente, libremente,
Tódalas cousas morren e esmorecen...
28. Autor: Alberto Rojo Montes, 2º A
Cando, cando se perdeu este gran reino?
mentre imos andando
nós queríamos somente
dende todas as voces que nos falan
soñar cun abrente de bandeiras o ceo
Nós queríamos libremente
un soar monocorde
o tempo ten a cor dos prados
como un Sahara de augas movedizas
o tempo é unha cousa que está e que esbara
coma longos ríos de brétema
29. Autor: David Doval Limia, 2º A
Decir libetá non era triste
nesta arca de Noé na que bogamso,
decir espada estaba prohibido
no longo vento das chairas e dos bosques.
Nos corazós dos homes
está comigo a esperanza
pero hai unha duda detrás de cada sombra
fiando, fía que fía.
O tempo tan a cor dos prados, pero ás veces
no albor do novo día
o tempo faise estatua na soidade
e nós queríamos libremente surrir.
30. Autor: Boris Alvarado Gutierrez, 2º A
Pombas de luz e xílgaros de soños
sin senso un aire que mancaba
como o aire do mencer e das escumas
un procura a verdade
dende tódalas voces que nos falan
mentres imos andando
e brillan luces misteriosas
por tódolos camiños baixo as pedras
unha duda detrás de cada sombra.
31. Autor: Alejandro José Cedeira Muíño, 2º A
Nos corazóns dos homes,
decir amigo,
decir espada estaba prohibido,
o teito é de pedra,
polo albor do novo día.
Ela fía! Eu confío!
un procura a verdade
nesta longa viaxe.
No longo vento das chairas e dos bosques,
nós queríamos somente
un bálsamo de amor.
Mentres imos andando,
súas azas de corvo
brilan como luces misteriosas.
32. Autor: Alex Lage, 2º A
No tempo aquil
Cando o corvo da noite se pousaba
Nós queríamos libremente surrir
Dicir espada estaba prohibido
O tempo soa a frauta melancólica
Os corazóns dos homes
non saberán o camiño
Investiga a verdade do teu tempo
nas derradeiras lúas do solpor
33. Autor: Diego Rodríguez Gómez, 2º A
Cando os animais falaban
no longo vento das chairas e dos bosques
coma o aire do mencer e das escumas
decir espada estaba prohibido
e no perfil confuso as cidades lonxana
palabras dos soldados descoñecidos
o tempo é unha cousa que está pero que esbara
na libertá creemos
o tempo soa a frauta melancólica
e agora non somos máis que sombras.
34. Autor: Ignacio García Sánchez, 2º A
No arrabaldo do amencer
aquil que fun non son,
busco a verdade en ti, rexa poesía
que outrora cantar solía.
Xuntos os dous
no albor do novo día.
Nós queríamos somente,
por túneles de noite
ser estrelas,
mais este noso amor difícil rompeuse
polos duros segredos.
Cando os animais falaban
no arrabaldo do amencer
está mudo o reisiñol.
35. Autor: Cristián Graña Piñón, 2º A
Teño lobos, teño sombras
que ao lonxe espreitan
Cando os animais falaban
os corazóns dos homes
feitos están
coma o vento
de pedra.
Soio cando chegaba ós meus
ouvidos a doce voz de mel.
Pombas de luz e xílgaros de soños
Investiga a verdade do teu tempo
dos ríos que camiñan para o mar libre
teño a sorte fuxida
i eu moarro de saudades cada intre.
36. Autor: Guillermo Pasín González, 2º A
ESTÁ MUDO O REISEÑOR
Investiga a verdade do teu tempo,
no profundo da historia,
cando os animais falaban
nas derradeiras luces do solpor.
O vento faise estatua na saudade,
mentres imos andando,
por túneles da noite
nunha noite sen lúa.
Home total,
de pedra o chan,
tódalas cousas morren e esmorecen
no longo vento das chairas e dos bosques.
Fecunda sementeira do pasado,
que está conmigo a esperanza,
dos ríos que camiñan, para o mar libre,
no arrabaldo do mencer.
