HUM, QUE RICO !

( dicía Cocorico )

Mentres estivo Pablo con nós na escola puidemos investigar varios temas, pero un dos que máis nos gustou ( hum, que rico ! ) foi o dos alimentos.

Aprender sobre os alimentos alimenta un montón o cerebro pero se ademáis os podes comer, estás alimentando todo o corpo. E como nós queremos coidarnos ben, fixemos as dúas cousas : aprendemos e comemos ( e convidamos que tamén nos gusta compartir.

Descubrimos que os alimentos poden proceder das plantas ou dos animais; pódense consumir crus ou cociñados; mercámolos ou producímolos nas nosas casas; podémolos agrupar en distintos conxuntos ( lácteos, cereais,... ).

Lembramos normas de saúde e hixiene; nomes relacionados cos alimentos e os útiles da cociña,...

A prendemos vendo e facendo que é un bodegón; pintamos con mazás e pementos, con café e colorantes alimentarios...

Fixemos unha chea de cousas, pero o que mellor nos saiu foi preparar uns deliciosos zumes de laranxa, cenoria e mazá e un completo menú para un xantar

Os zumes tomámolos a media mañá e convidamos ós nosos compañeiros da aula de tres anos. Facer os zumes de laranxa foi divertido, pero utilizar a licuadora para espremerlle o zume ás cenorias e ás mazás resultou emocionante !

Organizar o xantar foi un pouco máis complicado e levounos tres días. Queríamos convidar ós papás e as mamás e tiñamos que ter todo ben planificado.

Empezamos por decidir o menú ( entrantes de queixo, ensalada de pasta e amorodos con iogur ). Tivemos tamén que elaborar unha lista da compra, e como non, as invitacións para o xantar.

O segundo día fomos mercar todo o que precisabamos, pero coma as chicas que traballan no súper son tan amables, aprendéronnos tamén unha chea de cousas mentres nos ían explicando todo o que viamos.

E chegou o terceiro día. Elaboramos os tres platos, preparamos as mesas, recibimos as nosas convidadas ( non nos acompañou ningún papá, pero si viñeron mamás, unha avoa e unha irmá ), servimos o xantar e disfrutamos do noso traballo, da comida e da compañía.

E...PICOTÍ, PICOTÁ

COMÉMOLO TODO

UN POUCO NÓS

E OUTRO POUCO

AS NOSAS MAMÁS

IVÁN, LÍA,EVA, JOEL, ALEX, TANIA, LAURA, YAIZA, DESI, IRENE,PABLO E SOL

( Case se nos esquece: grazas a Carmen María e a Charo por vir a falarnos dos seus oficios, relacionados coa alimentación ! )

OS NENOS DE CRUCEIRO MAÑA IMOS A RIANXO.Laura.5 anos.

IMOS A BIBLIOTECA E O MUSEO DO MAR. Irene. 4 anos

NA ESCOLA ESTAMOS INVESTIGANDO OS OFICIOS.Tania.5 anos

O MEU AVO VEU A ESCOLA A CONTARNOS A HISTORIA DE CANDO ERA PEQUENO. Eva.5 anos.

ESTAMOS COMPARANDO OS 0FICIOS DE ANTES E DE AGORA. Alex.5 anos.

MAÑAN IMOS SEGUIR INVESTIGANDO. Joel.5 anos.

XA VOS CONTAREMOS MAIS OUTRO DIA. Lia. 5 anos

O estudo dos oficios desenvolvido na aula o curso pasado complementouse este ano realizando unha recompilación máis exhaustiva de datos relacionados cos oficios dos pais e nais.

A visita dun avó nos ofreceu ademáis un novo tema de investigación. Ó contarnos como era a vida en Rianxo e Taragoña cando él era novo, decatámonos de que moitos dos oficios que teñen os nosos pais non existían daquela, e outros que eran frecuentes naqueles tempos case desapareceron na actualidade.( CHE, GRAZAS POLA TÚA CONVERSA ).

Estivemos tamén a ver imaxes antigas de Rianxo e descubrimos distintos aspectos da vida na vila fai 50 ou 60 anos.

A visita ó Museo do Mar aportounos aínda máis información sobre como se realizaban distintos oficios relacionados co mar.

Sol Beiroa.

XESTACIÓN DUNHA HISTORIA DE MONECAS DE MILLO

Iniciado o curso 07-08, a aula de 5-4 anos da escola de Cruceiro empeza a recoller as aportacións que van realizando os pais e que nos van permitir manter longas conversas e lembrar e aprender tantas cousas.

Á escola van chegando uvas, castañas, ourizos, figos,... e unha boa variedade de mazarocas de millo.

Nunha das conversas mantidas en torno ó millo, lembramos o divertido xogo de levantar castelos cos carozos, que tanto nos gustou aprender dos avós o curso pasado, e volvemos falar das monecas que tamén antigamente se lles facían ós pequenos da casa aproveitando a mazaroca, as barbas e o casulo do millo.

O interese dos nenos da aula é enorme, de tal xeito que queren ter unha moneca para eles ( o curso pasado, 4-3 anos, o tema sen embargo pasara case desapercibido ). Aproveitando as barbas e o casulo dunha mazaroca, improvisamos unha moneca, arrolámola no noso colo ( “ a miña nena pequena, heina de levar á escola...” ) e comprometémonos a preguntarlle ás avoas se de pequenas elas tamén xogaban coas monecas de millo e se saberían facer unha para nós.

Ó longo de varios días sorprendémonos, rimos e xogamos con distintos tipos de monecas que nos van facendo as avoas e os papás. E todas as monecas, todas, queren que lle poñamos nome ( María, Carolina, Lucía, Juanita,...) e que as arrolemos con agarimo no colo.

Unha mañá, despois da sesión de biblioteca, pregúntolles ós nenos se queren inventar un conto coas monecas de millo. Non o dubidan, como tampouco dubidan o feito de escoller como protagonista ó único exemplar masculino das monecas : será a historia de Paco.

- Paco...que?

- Paco Papán. Di un neno.

- Non, Paco Papán é o protagonista dun conto que xa existe. Ten que ser outro Paco.

- Paco Pacolo !!

- Ben, e...que lle pasou a Paco Pacolo ?

... E vai xurdindo a historia de Paco Pacolo quen, de tódolos amigos posibles, atopou primeiro a Juanita.

- Meu pai cántame: “ Juanita banana, mexa na cama...”.

E a cantiga que o pai canta entra na historia de Paco Pacolo, como entran algúns dos xogos populares cos que tanto nos divertiamos o curso pasado, e entran a noite e a treboada que nos lembran o seguro que podemos sentirnos na nosa casa, e, como non, entran tódolos colos nos que arrolamos as nosas monecas de millo.

“ E aquí acaba a historia de Paco Pacolo que cando ía para casa ía cantando:

Paco Pacolo, vai para o colo !

Porque a súa mamá ía durmilo no seu coliño ”.

Sol Beiroa.

HISTORIA DE PACO PACOLO

Érase unha vez unha mazaroca de millo que se chamaba Paco Pacolo.

Paco Pacolo quería xogar con amigos. Un día atopouse con Juanita e xogaron moito ó " pilla-pilla ", e despois foron dar un paseo. Mentras camiñaban ían cantando :

" Juanita banana,

mexa na cama "

Paseando atopáronse con Lucía, que estaba peiteada cunhas trenzas longas. Xogaron ás " escondidas " e despois foron pasear. Mentres camiñaban ían cantando :

" Lucía, Lucía,

mexa de día "

Camiñando, atopáronse con María, que estaba peiteada cunhas trenzas máis curtas. Xogaron moito ó " gato que pilla ó rato ". Despois foron pasear e ían cantando :

" María, María,

xoga de día "

Atopáronse cunha nova amiga, Carolina, e xogaron moito á " roda-roda ". Cando foron pasear ían cantando:

" Carolina, Carolina,

vai á piscina "

Atopáronse con Pepa e xogaron á " pita cega ". Pero a Pepa non lle cantaron nada porque era moi tarde e había que marchar, xa era de noite e empezaba unha treboada.

E aquí acaba a historia de Paco Pacolo que cando ía para casa cantaba:

" Paco Pacolo

vai para o colo "

...porque a súa mamá ía durmilo no seu coliño.

Aula de 5 e 4 anos.

...e se este conto vos gustou non vos perdades...

" HISTORIA DE PACO PACOLO. A PELÍCULA "

PRÓXIMAMEMTE NOS MELLORES PORTAIS EDUCATIVOS

Hai uns días, María, a profe de Cuvide colgou no portal as reflexións xurdidas a partir dos comentarios dalgúns nenos da aula sobre os rumanos.
Na escola de Cruceiro, aula de 5 e 4 anos, levamos falando todo o que vai de curso dos rumanos. Pola información que traían algúns nenos, ó principio semellaba que os rumanos son xente mala, que ata poden chegar a roubar nenos. Pero parecíanos un pouco raro e decidimos investigar.
Así, descubrimos que os rumanos son xente que naceu en Rumanía, que é un país non moi lonxano ó noso,onde hai unhas fermosas paisaxes, a xente viste roupa similar á nosa
( ata hai roupa parecida á que usamos nós para bailar, tocar a pandeireta e a gaita )e teñen unha música...!! Se escoitades algunhas das súas pezas musicais seguro que vos sentides tan alegres que vos dan ganas de bailar. Escoitade, escoitade...
Tamén lembramos que en Taragoña, en Rianxo, en Santiago, en Madrid,... hai algunha xente
" mala " ( coma a que nos roubou o ordenador da escola ), pero só unha pouca. Case todos intentamos ser agradables, compartir e axudar ós demais. En Rumanía tamén sucede así. E os rumanos non son máis que xente nacida en Rumanía.
Asinado: aula dos " maiores " e Sol.

ESTA SEMANA VEU PABLO. ME ENCANTA ! IVAN 5 ANOS

ESTOU CONTENTA PORQUE VEU PABLO.  IRENE 4 ANOS

ESTOU FELIZ PORQUE VEU PABLO.    DESI 4 ANOS

PABLO é un profesor en prácticas, é o segundo curso que comparte con nós e estamos todos encantados. Sol, trillentos anos

ESCOLA DE CRUCEIRO. ENTROIDO 08

" Na escola de Cruceiro  

haiche moito artista :

fixemos vinte ratos,

un alcalde e un flautista "

...

... E o día de correr o entroido a escola encheuse de  mamás, papás, avoas e amigos que non podían ser outros que os habitantes da fermosa cidade de Hamelin.  ... E  con tódolos personaxes do conto reunidos  pasou o que tiña que pasar: unha vez máis a historia cobrou vida e todos nós poidemos escoitar: a voz do narrador; a alegría ,os lamentos e o enfado  das xentes da vila; a avaricia do alcalde; o son da flauta máxica...      A representación foi un éxito ! ... E a festa que disque houbo en Hamelin despois de recuperar ós seus meniños foi pouca cousa se a comparamos coa que houbo na escola : música, xogos, cantigas, baile, foguetes. E filloas e orellas , que xa o dí a cantadela :

" Os ratos e o flautista 

saen  a  pasear.

O flautista vai de diante

e os ratiños van detrás.

O flautista vai tocando

Fla,fla,fla, fla,fla, fla

e os ratos van bailando  l

lara, lara, lara, la.

O avaro do alcalde

non  quere pagar.

Se non lle da os cartos,

o flautista vaise enfadar.

Os nenos desta vila

todos  han de marchar

e a historia do flautista

vai axiña rematar.

Os contos, meus amigos,

alimentan o corazón,

pero hai que acompañalos

de filloas e lacón.

Rosquillas e orellas

tampouco veñen mal

que estamos no entroido,

outros din o carnaval."

.