Ademáis de celebrar os maios poñendo os ramos nas portas das casas falamos de que tamén o iamos celebrar todo o C.R.A. facendo un maio grande en Campomaneiro. Todas as escolas fariamos unha grilanda e o día da carreira adornariámolo ao mesmo tempo que camtabamos as coplas feitas nas escolas. A música sería a da saia da Carolina.

     Todas as escolas cantarían dúas coplas unha común e outra propia.

     Estivemos pensando en algo moi bonito que nos pasara e que nos gustaría compartir e así quedou a nosa cantadela :

O ano pasado fixemos unhas grilandas moi bonitas con pampillos ; axudáronnos as familias pero este ano como sempre estaba chovendo pensei que non ía ser posible facelas con flores naturais e Sol a profe de Cruceiro díxome unha forma moi bonita de facelas, con plásticos de cores e palliñas de refresco, así que puxémonos mans á obra 

Quedounos moi bonita. Graciñas Sol por darnos a idea.

   Hoxe estiveron os membros de Protección Civil na nosa escola. Dani e Manuel aprendéronos cousas moi importantes para que saibamos como temos que comportarnos en caso de que houbera un incencio: saír sen nada nas mans, amodiño, en fila e agachadiños para poder respirar mellor porque o fume vai para arriba, a profe diante e ao chegar a fóra tennos que contar por se quedou algún dentro e hai que chamar a un número moi importante : o 112

Tamén puxemos os cascos : os de apagar o lume na cidade o os de apagar o lume no monte; os primeiros son máis pesados.

Mirade que guapos e guapas estamos. Jorge estaba un pouquiño temeroso e non quixo probalos.

Logo saímos anicadiños e fomos apagar un lume "de mentira", é o que se chama un "simulacro" de incendio.

Aprendemos moitas cousas e pasámolos moi ben.

Na aula dos " maiores " da escola do Cruceiro tiñamos unha pregunta sen resposta dende que veu a visitarnos o avó de Eva: como facían nos tempos de antes para transportar moita carga se non había nas casas tractores nin matraquillos ?

Sabiamos que levaban cousas na cabeza, no lombo e máis en carretas, pero este luns caemos na conta de que en algunha das nosas casas aínda se conservan restos de carros de vacas. Claro!..., esa é a resposta que non dabamos atopado.Para transportar cargas pesadas ou voluminosas utilizábanse carros de vacas !.

Por certo, falando de atopar...Na casa de Laura andan a buscar unha foto antiga onde aparecen Puri, avoa Angelita, avó Moncho, as vacas e o carro. A ver se aparece!!

Iván, Lía, Eva, Joel, Alex, Tania, Laura, Yaiza, Desi, Irene e Sol.

Entre as actividades que estamos levando a cabo apoiando a Semana de Acción Mundial pola Educación onte limos o conto titulado "O HOMIÑO DE PAPEL", de Fernando Alonso; un boneco que unha nena aburrida de xogar cos xoguetes decide facer con papel de xornal. O boneco quere facela feliz a ela e aos seus amigos pero cando deixan de xogar e se poñen a falar el só sabe contar historias de guerras, catástrofes e miserias e os nenos e nenas póñense moi tristes; decide lavarse pero entón non ten nada que ofrecer así que adentrándose no campo vai empapándose de colores, sonidos e palabras novas e solidarias facendo felices aos nenos así que todas as mañás moi temprano decide regar os xornais con toda aquela alegría. É un pequeno poema á fermosura e aos valores que non aparecen nos titulares de prensa.

     Para ilustrar o contido do conto e para que observaran distintas condicións de vida nos distintos lugares da terra levei recortes de prensa e un libro "Pueblos de la Tierra", onde observamos as duras condicións de vida da extracción e transporte de sal nas impresionantes salinas de Manaure na fronteira de Colombia e Venezuela.

As  salinas impactáronlles tanto que lles propuxen que trouxeran sal e faríamos unha. Hoxe Carlota trouxo sal. Mellor tería sido pedirlles auga de mar para que fora máis real; outro día lla pedirei.

     Tamén vimos unha vivenda construida nun claro da selava ecuatoriana e observamos o contraste entre as casas das barriadas de Lima, onde a xente non ten traballo e as casas da xente rica, facéndolles pensar se aquilo lles parecía xusto.

Vimos tamén nenos traballando, no mercado, vendendo froita, ou no campo cun arado de tracción humana que non sabían o que era. Anxo dixo que agora se fai co tractor cando eu lles expliquei que era para facer sucos na terra e plantar millo.

Por último vimos unhas fotos dunhas vivendas pobremente construídas dos mineiros en Bolivia, o seu duro e perigoso traballo e o boneco disfrazado de demo que colocan na entrada da mina como protección.

Ao final todos e todas fixeron un boneco en papel de xornal e algúns tamén en folios ; hainos brancos, marróns e negros; témolos esperando para entrar nesa gran escola que temos pensado facer.

FIXEMOS A SALINA

HOXE CHEGOU Á NOSA ESCOLA UNHA VISITANTE MOI ESPECIAL.

HAI UNS DÍAS YOLANDA AMOSABA A SÚA INTENCIÓN DE TRAER DE VISITA A SÚA COELLIÑA...PERO NON PARABA DE CHOVER, E CHOVER E CLARO NON PODÍA TRAELA. TOD@S ESTABAMOS MOI DESEXOSOS DE VER POR FIN A LÚA, QUE POR CERTO ASÍ SE CHAMA, E PARECÍA QUE NON CHEGABA O MOMENTO...

POR FIN UN DÍA SAIU UNHA RAIOLIÑA DE SOL E ALÁ MARCHAMOS CARA A ESCOLA MOI EMOCIONADOS PARA VER SE POR FIN CHEGARA A TAN ESPERADA VISITA. E CANDO XA  PENSABAMOS QUE PARA HOXE TAMPOUCO SERÍA APARECEU YOLANDA CUNHA GAIOLA E UNHA COELLIÑA UN POUCO ASUSTADA...PERO CON TÓDOLOS MIMOS QUE LLE DEMOS SEGURO QUE VOLVE ENCANTADA.

GRAZAS YOLI POR DEIXARNOS COIDAR POR UN DÍA A LÚA!!!! 

ESTES  DIAS ESTAMOS LENDO MOITOS POEMAS.Tania

QUEREMOS RECOMENDARVOS 1 POEMA DE GARCIA TEIJEIRO.Alex

POEMA DA 

POEMA DO

POEMAS POEMAS

NO TEU

                           Irene, Desi, Lia, Ivan, Yaiza, Laura, Joel, Eva  e Sol

LEMBRADE QUE ESTE SÁBADO ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO VISITA A BIBLIOTECA MUNICIPAL. ANIMÁDEVOS A ACOMPAÑALO E APROVEITADE ESTES DÍAS PARA LER NA CASA E NA ESCOLA ALGÚN DOS SEUS POEMAS.

Desde comezo de curso os nenos e nenas de 3 anos víamos colgada na aula do Ordenador algo parecido ás nosas pizarras verdes, pero de cor branca e coa que tiñamos que ter coidado. Non sabíamos o que era nin para que se podía utilizar.

O último día que Pablo pasou na escola estivo connosco e ensinounos a usala, debuxamos todos nela, descubrimos que era moi divertido usala e tamén como se chamaba, era a pizarra dixital.

Esta foi a nosa primeira creación, esperamos que vos guste:

Somos nos, os nenos e nenas de tres anos da escola de Cruceiro: Pati, Borja, Rubén, Selenia, Aitor, César, Andrea, Silvia e Jorge

HUM, QUE RICO !

( dicía Cocorico )

Mentres estivo Pablo con nós na escola puidemos investigar varios temas, pero un dos que máis nos gustou ( hum, que rico ! ) foi o dos alimentos.

Aprender sobre os alimentos alimenta un montón o cerebro pero se ademáis os podes comer, estás alimentando todo o corpo. E como nós queremos coidarnos ben, fixemos as dúas cousas : aprendemos e comemos ( e convidamos que tamén nos gusta compartir.

Descubrimos que os alimentos poden proceder das plantas ou dos animais; pódense consumir crus ou cociñados; mercámolos ou producímolos nas nosas casas; podémolos agrupar en distintos conxuntos ( lácteos, cereais,... ).

Lembramos normas de saúde e hixiene; nomes relacionados cos alimentos e os útiles da cociña,...

A prendemos vendo e facendo que é un bodegón; pintamos con mazás e pementos, con café e colorantes alimentarios...

Fixemos unha chea de cousas, pero o que mellor nos saiu foi preparar uns deliciosos zumes de laranxa, cenoria e mazá e un completo menú para un xantar

Os zumes tomámolos a media mañá e convidamos ós nosos compañeiros da aula de tres anos. Facer os zumes de laranxa foi divertido, pero utilizar a licuadora para espremerlle o zume ás cenorias e ás mazás resultou emocionante !

Organizar o xantar foi un pouco máis complicado e levounos tres días. Queríamos convidar ós papás e as mamás e tiñamos que ter todo ben planificado.

Empezamos por decidir o menú ( entrantes de queixo, ensalada de pasta e amorodos con iogur ). Tivemos tamén que elaborar unha lista da compra, e como non, as invitacións para o xantar.

O segundo día fomos mercar todo o que precisabamos, pero coma as chicas que traballan no súper son tan amables, aprendéronnos tamén unha chea de cousas mentres nos ían explicando todo o que viamos.

E chegou o terceiro día. Elaboramos os tres platos, preparamos as mesas, recibimos as nosas convidadas ( non nos acompañou ningún papá, pero si viñeron mamás, unha avoa e unha irmá ), servimos o xantar e disfrutamos do noso traballo, da comida e da compañía.

E...PICOTÍ, PICOTÁ

COMÉMOLO TODO

UN POUCO NÓS

E OUTRO POUCO

AS NOSAS MAMÁS

IVÁN, LÍA,EVA, JOEL, ALEX, TANIA, LAURA, YAIZA, DESI, IRENE,PABLO E SOL

( Case se nos esquece: grazas a Carmen María e a Charo por vir a falarnos dos seus oficios, relacionados coa alimentación ! )

OS NENOS DE CRUCEIRO MAÑA IMOS A RIANXO.Laura.5 anos.

IMOS A BIBLIOTECA E O MUSEO DO MAR. Irene. 4 anos

NA ESCOLA ESTAMOS INVESTIGANDO OS OFICIOS.Tania.5 anos

O MEU AVO VEU A ESCOLA A CONTARNOS A HISTORIA DE CANDO ERA PEQUENO. Eva.5 anos.

ESTAMOS COMPARANDO OS 0FICIOS DE ANTES E DE AGORA. Alex.5 anos.

MAÑAN IMOS SEGUIR INVESTIGANDO. Joel.5 anos.

XA VOS CONTAREMOS MAIS OUTRO DIA. Lia. 5 anos

O estudo dos oficios desenvolvido na aula o curso pasado complementouse este ano realizando unha recompilación máis exhaustiva de datos relacionados cos oficios dos pais e nais.

A visita dun avó nos ofreceu ademáis un novo tema de investigación. Ó contarnos como era a vida en Rianxo e Taragoña cando él era novo, decatámonos de que moitos dos oficios que teñen os nosos pais non existían daquela, e outros que eran frecuentes naqueles tempos case desapareceron na actualidade.( CHE, GRAZAS POLA TÚA CONVERSA ).

Estivemos tamén a ver imaxes antigas de Rianxo e descubrimos distintos aspectos da vida na vila fai 50 ou 60 anos.

A visita ó Museo do Mar aportounos aínda máis información sobre como se realizaban distintos oficios relacionados co mar.

Sol Beiroa.

A primeira hora da mañá, ás nove, a furgoneta cargada de plantas, arbustos, terra e cortiza chegou a nosa escola; non dabamos feito en colocar todo no porche para unha vez alí organizar todo o traballo; era moita a efervescencia : querían saber os nomes de tantas ducias de plantas como alí había : petunias, pensamentos, begonias, azaleas, dimorfotecas, margaridas, iberis, xeraneos, rododendros, cinerarias, surfinias, caraveis chineses, xazmíns, taxetes.....

Comezamos por plantar unha petunia, begonia ou pensamento- a elixir-, nas macetas que nos trouxeron os Reis Magos e que tan ben decoradiñas deixamos pintándoas con pincel e pinturiñas desas que secan axiña.

E entón, menos mal, chegaron dúas nais, unha avóa e unha tía, que axudáronos moito. (Tamén chegou Lorena, esa profe que sabe tanto de ordenadores, con dous señores aos que non puidemos atender porque andambamos moi liados, pero agradecémoslle que viñeran a poñernos o canón, a ver se aprendemos a traballar con el).

Logo os nenos e nenas cargaban as carretillas de terra para botar nas xardiñeiras e nas macetas colgantes para que unha vez que tiveran as plantas, decoraran os peitoriles das ventás e a fachada da escola.

Máis tarde pasamos ao deseño do xardín, pero antes rastrillaron; mesmo o feito de ter un braciño roto e escaiolado non foi obstáculo para que Anxo traballara arreo desde as nove ata as dúas cun pequeno descanso para merendar, facer un debuxo do traballo realizado e enviarlle un comentario por internet aos nenos e nenas de Cruceiro polo bonito conto que fixeron titulado "Paco Pacolo". Tamén Pedro e Raúl enviaron un comentario. Non deu tempo a que o escribiran todos os nenos e nenas; farano outro día.

As familias deseñaron o xardín colocando as plantas que os nenos levaban sen sacalas da maceta.

Os nenos miraban moi atentos para ver onde tiñan que sachar para facer os coviños.

Regaron, sacharon, cargaron carretillas con pedrolos que sacaban ao sachar, algúns incriblemente grandes; carrexaron cortiza, espallárona e contemplaron o bonito que estaba todo.

Anxo dicía : "Quen me dera poñer flores por todo o patio, está tan bonito...."

Dicía Antonio Machado "La primavera ha venido

nadie sabe como ha sido".

Na escola de Cuvide sí sabemos como chegou; chegou con esforzo, tesón, ilusión..., guiada da man dun soño do que non queremos espeertar cun mal pesadelo.

E agora unhas fotiños do grupo, dalgún momento do traballo da representación plástica e dos espacios que hoxe coidamos e seguiremos coidando.