HOXE,  NA  ESCOLA  DE  CRUCEIRO  VOLVEMOS  A  XUNTARNOS COS NOSOS AMIGOS E  

 AMIGAS  DE 4 E 5 ANOS E ESTIVEMOS LENDO POEMAS E POESÍAS DE XOSÉ MARÍA ÁLVAREZ

BLÁZQUEZ:   O  ARCO  DA  VELLA,  O MERLO POETA,   ROMANCE  DO  PESCADOR PELERIÑO,

 O AÑO PITAÑO

     TAMÉN VIMOS UNS VIDEOS QUE HABÍA EN INTERNET DESTES POEMAS. DE TODOS, O QUE

MÁIS NOS GUSTOU FOI O DO AÑO PITAÑO. COMO TIÑAMOS QUE FACER   AS MEDALLAS PARA

A CELEBRACIÓN DAS LETRAS GALEGAS, DECIDIMOS REFLECTIR NELAS ESTA POESÍA.

VELAÍ OS PERSONAXES DA NOSA HISTORIA: 

O AÑO PITAÑO,  A CABUXA LUXA, O COELLO VELLO, A BRUXA, O GATO CEGATO, O GALO RALO,

A GALIÑA TIÑA E A NENIÑA

E AGORA IDES VER COMO NOS QUEDOU:

                                            1. O AÑO PITAÑO                                                           

                                             VAI NO PARAÑO          

                                             2. A CABUXA LUXA 

                                        MARCHOU ONDA A BRUXA  

                                            3. O COELLO VELLO                                                 

                                            ANDA NO CORTELLO  

4. O GATO CEGATO                                               5. O GALO RALO

FUXÍU AO BURATO                                               SUBIUSE NO VALO

             6. A GALIÑA TIÑA                                      7. ANDA NENIÑA

              ESTÁ NA COCIÑA                                      DEIXAOS ESTAR

                                                                               E IMOS XOGAR

                                                                         COAS CONCHAS DO MAR

     ASÍ QUEDOU ESTA POESÍA DE X. M. ÁLVAREZ BLÁZQUEZ NAS MEDALLAS QUE FIXEMOS,

GUSTÁRONNOS MOITO, E A VOS?

ANDREA, JORGE, SILVIA, CÉSAR, AITOR, SELENIA, BORJA, PATI, RUBÉN e PAULA 

Entre as actividades que estamos levando a cabo apoiando a Semana de Acción Mundial pola Educación onte limos o conto titulado "O HOMIÑO DE PAPEL", de Fernando Alonso; un boneco que unha nena aburrida de xogar cos xoguetes decide facer con papel de xornal. O boneco quere facela feliz a ela e aos seus amigos pero cando deixan de xogar e se poñen a falar el só sabe contar historias de guerras, catástrofes e miserias e os nenos e nenas póñense moi tristes; decide lavarse pero entón non ten nada que ofrecer así que adentrándose no campo vai empapándose de colores, sonidos e palabras novas e solidarias facendo felices aos nenos así que todas as mañás moi temprano decide regar os xornais con toda aquela alegría. É un pequeno poema á fermosura e aos valores que non aparecen nos titulares de prensa.

     Para ilustrar o contido do conto e para que observaran distintas condicións de vida nos distintos lugares da terra levei recortes de prensa e un libro "Pueblos de la Tierra", onde observamos as duras condicións de vida da extracción e transporte de sal nas impresionantes salinas de Manaure na fronteira de Colombia e Venezuela.

As  salinas impactáronlles tanto que lles propuxen que trouxeran sal e faríamos unha. Hoxe Carlota trouxo sal. Mellor tería sido pedirlles auga de mar para que fora máis real; outro día lla pedirei.

     Tamén vimos unha vivenda construida nun claro da selava ecuatoriana e observamos o contraste entre as casas das barriadas de Lima, onde a xente non ten traballo e as casas da xente rica, facéndolles pensar se aquilo lles parecía xusto.

Vimos tamén nenos traballando, no mercado, vendendo froita, ou no campo cun arado de tracción humana que non sabían o que era. Anxo dixo que agora se fai co tractor cando eu lles expliquei que era para facer sucos na terra e plantar millo.

Por último vimos unhas fotos dunhas vivendas pobremente construídas dos mineiros en Bolivia, o seu duro e perigoso traballo e o boneco disfrazado de demo que colocan na entrada da mina como protección.

Ao final todos e todas fixeron un boneco en papel de xornal e algúns tamén en folios ; hainos brancos, marróns e negros; témolos esperando para entrar nesa gran escola que temos pensado facer.

FIXEMOS A SALINA

    Hoxe sumámonos a outras escolas en pedir que todos os nenos e nenas do mundo teñan unha escola de calidade, na que haxa, como dixeron eles, plantas, libros de contos, xoguetes, puzzles...., onde aprendamos a xogar, a debuxar, a falar en baixo, a non pelexar....

     A través dun conto suramericano moi bonito titulado "O PEIXE QUE NON QUERÍA IR A ESCOLA" démonos conta do importante que que é ir  e aprender a ler porque fixádevos, nese conto había un peixe chamado TRIS que en lugar de ir ao cole andaba a pasear por todo  canto recuncho do río había, e un burro xa velliño, chamado ORELLAS, que como non podía traballar dedicábase a pescar dende unha vella ponte.  Pescaba e pescaba e os peixes moi preocupado decidiron poñer un cartel no que dicía :

ATENCIÓN !

AQUÍ PESCA ORRELLAS!

NON COMADES NINGÚN VERME !

     O burro Orellas non entendía porqué agora xa non pescaba nada, e é que os peixiños sabían ler e non comían o verme do anzó, pero TRIS, a piques estivo de ser pescado porque non sabía que querían dicir aquelas letras e menos mal que cando ía comer o verme do anzó a vella ponte esnaquizouse e ORELLAS foi parar ao río e comprendeu a razón de porqué non pescaba, porque ainda que burro, no seu tempo fora á escola e aprendera a ler.

     Non pensedes que afogou : os peixiños decidiron  axudalo e propuxéronlle que para non aburrirse fora visitalos todos os días e intercambiaríanse historias da terra e do río.

     O conto gustounos moito e aquí tendes as fotos dos debuxiños que fixemos e do mural do peixe que non quería ir a escola.

Aquí vemos a Borja facendo o debuxo do mural  do conto e logo aos nenos e nenas colorando e pegando os peixes o cartel de aviso e as palabras do título do conto

Logo saímos co mural a facernos unha foto diante do xardín e diante da fachada

Agora xa o temos nun dos taboleiros de entrada para lembrarnos do impportante que é ir á escola e aprender entre outras cousas a ler.

A MIN FÍXOME  DÚAS ADICATORIAS: UNHA NO POEMA QUE ILUSTREI E OUTRA NO LIBRO QUE MERQUEI. ANXO

 MARÍA : AS ADICATORIAS FORON MOI BONITAS?

"HOME, COMO EL É ARTÍSTICO, NON MAS VAI A FACER FEAS, VAIMAS FACER CHULAS". ANXO

A MIN ESCRIBIUME  NO LIBRO. PEDRO

" PARA O C.R.A. DE RIANXO,CON MOITO AGARIMO, PORQUE A POESÍA VIVE NAS SÚAS AULAS E FAI FELICES ÓS NENOS E NENAS. BICOS E ALOUMIÑOS." ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO

CESAR E MAIS EU ESTIVEMOS NA BIBLI0TECA  E  GUSTOUNOS MOITO.Irene

ANTONIO TROUXO O RATO QUE ESTA NAMORADO DA LUA.Lia

CONTOUNOS COUSAS MOI  BONITAS.Tania

DIXENLLE 1 POESIA MOI BONITA E ANTONIO COLLEUME NO COLO.Alex

LEUNOS POEMAS E ESCRIBIUNOS ADICATORIAS NOS NOSOS LIBROS.Eva

ESTE SÁBADO PAPÁS, MAMÁS E NENAS E NENOS DO C.R.A. ACOMPAÑARON A GARCÍA TEIJEIRO NA VISITA QUE REALIZOU A RIANXO. HOXE NA ESCOLA GUSTOUNOS ESCOITAR TODO O QUE NOS CONTARON. E FÍXONOS MOI FELICES LER TÓDALAS ADICATORIAS TAN FERMOSAS QUE NOS ENVIOU O POETA.

ANTONIO, GRAZAS POR DARNOS TANTOS AGARIMOS, ALOUMIÑOS E POR ANIMARNOS A SEGUIR FACENDO POEMAS COS VENTOS!!

O GATO CEGATO

Libro de poemas

a unha nena

que se chama .....

Traballo dos nenos/as de Cruceiro  

Outros libros do C.R.A.

Froriñas dos balados

    Miña naiciña!, hoxe ao chegar á escola tiñamos unha mesa cheíña de libros de Antonio García Teijeiro. (Xa vos poñerei a foto para que a vexades; hoxe non podo porque me quedou a máquina na escola).

     Sabedes? Había un libro titulado "Aloumiños", que tiña un poema que lle dedicamos a Borja , porque era como unha canción de berce e é que Borja está moi contento porque hai uns días enterouse de que vai ter un irmanciño; tamén llo adicamos a Pedro porque xa a ten, e a todos e a todas nós porque ainda que non teñamos irmáns pequenos tamén  nos gustan os bebés.

"DURME, MENIÑO FERMOSO

QUE TE ESTÁ CHAMANDO O SONO

DURMETE, MEU QUERIDIÑO

PECHA TRANQUILO OS TEUS OLLOS.

DURME, LUCEIRO DA ALBA

QUE O TEU PAI CHEGA DO MAR.

DÚRMETE, MEU QUERIDIÑO.

¡HAILLE QUE DAR DE CEAR!

Había outro libro titulado "Trazos, trozos e retrincos", que tiña trabalinguas moi difíciles de pronunciar. Hai que practicar moito para que saian, pero son moi divertidos.

     En fin, de todos eles limos ao longo destes días alomenos un poema e claro, xa imos tomando carrreiriña e os poemas vánnos saíndo axiña.

     Velaí, collendo prestados os primeiros versos das cinco estrofas  do poema de "AS CATRO ESTACIÓNS" fomos  armando un poema de moita risa.

Aquí o tendes :

TRÚA DÚA TRIPE TRAPO

POLA RÚA

ANDA UN GATO.

TERA PERA SERA LERA

VAI COMENDO

UNHA PERA.

TAN TARANTÁN TARANTÁN

VAI DETRÁS

O CAPITÁN.

TON TORONTÓN TORONTONO

VAI TAMÉN

O TÍO MANOLO.

TERNO CUTERNO TERNÓN

LEVA POSTO

UN CAMISÓN (ou tamén)

UN MANDILÓN.

    Que vos parece.? Probade vós a facer outra. Seguro que García Teijeiro estará encantado de prestarnos os seus versos para que xoguemos con eles.

     Acordádevos de Frederick?, das cousas que levaba para a súa casiña para cando chegaran os fríos días do inverno?

     Pois Carlota dixo:

   "EU LEVARÍA PARA MIÑA CASIÑA

       O OLOR DAS FLORES BRANQUIÑAS". 

  E noutro momento, facendo un debuxo do conto que hoxe saíu votado "OS TRES PORQUIÑOS", nos enganchamos con esa palabra tan difícil TRES e cando eu estaba dicindo que se en lugar do E levara un A diría    TRAS, e se levara un I, diría TRIS. Entón Carlota, que hoxe se sentía chea de ideas, con moita vivacidade interrompe e di : "XA SEI PROFE, XA SEI FACER OUTRA POESÍA".

- A ver.

- Mira :

TRAS

TRES

TRIS

TROS

TRUS

AZOUTIÑAS

NOS TEUS CUS.

En fin, como vedes, a poesía revoa por todas partes e fai a súa aparición onde menos o esperas.

     Só lamentar que unha vez máis non puidemos ver os traballos e as recomendacións poéticas que nos fan os nenos e nenas de Cruceiro porque na nosa escola seguimos tendo problemas no acceso a Internet, así que as familias que teñan acceso na casa ou posibilidades de acceder na casa dalgún amigo ou familiar facédeo en compañía dos nenos porque é bonito ver os traballos que se fan nas outras escolas así como ler os comentarios que nos fan aos nosos.

     Non vos esquezades de ler moita poesía e de visitar á biblioteca o sábado.

     Como xa sabedes, estamos no mes das celebracións arredor do LIBRO. Por ese motivo o sábado 19 de abril vai estar na biblioteca de Rianxo, ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO, ese gran poeta que tan ben sabe arrolar e aloumiñar as palabras para que unha tras outra, coma formiguiñas que saben ben o camiño, cheguen aos nosos oídos e aos nosos corazóns redondas, sonoras, emocionantes, facéndonos partícipes da súa propia vibración como poeta ante o que ve, percibe e atesoura para máis tarde regalarnos esa riqueza interior en versos, escaleiriñas do poema.

     Aprendemos sen darnos conta que as palabras teñen un valor que vai máis alá do meramente explicativo porque consguen emocionar.

     Fago o símil dos versos como escaleiriñas do poema porque mo suscitou Carlota e o grupo en xeral coa súa actitude na escoita dun poema unha vez conseguido o silencio que non é doado conseguir no meu grupo, pero sí imprescindible porque... "para sentir a poesía aquí dentro , temos que estar en silencio", e xa saíu un versiño utilizado como recurso en momentos posteriores.

     Cando estaba recitando pequenos "Poemas do sol e a lúa", recollidos en "Trazos, trozos e retrincos", editado pola Xunta e lamentablemente esgotado, unha vez lidas as tres primeiras estrofas introductorias que axudan a crear ese clima de escoita, reciteilles o poema que fala das andoriñas.

Ao rematar, sen dicir nada, atopeime con aqueles olliños de caramelo, iluminados, e as mans suspendidas nun amago de aplauso conxelado, como sen atreverse.

Rompín o xeo :

-Gustouche?

- Sí

-Pois aplaude

-Todos aplaudiron.

Ela, e o grupo en xeral, sentiran que as escaleiriñas remataran e chegaramos ao final do poema. Alomenos esa foi a vibración que eu sentín.

Outro día animeilles a ilustrar un poema como fixeran uns alumnos que eu tivera hai uns anos noutra escola; ilustraran un poema que falaba da lúa e García Teijeiro lles fixera unha adicatoria moi bonita. Aproveitando a ocasión de que vai estar na biblioteca de Rianxo poderían levarllo e de paso coñecer ao autor deses libros que día a día van aparecendo na nosa aula como por arte de maxia e que descubrimos ao chegar : "As catro estacións", "Trazos, trozos e retrincos", "Ventos", "Lueiro de papel", "Cantos rodados", ese libro grandísimo que ten poemas musicados e Cacarabín cacarabán. De todos eles xa temos lido algún poema.

Conscientemente provoqueinos : Mirade, este escritor ten un poema cunhas palabras rarísimas e moi divertidas, queredes escoitalo?

-Síiii

-Pois escoitade :

TRÚA DÚA TRIPE TRAPO

AS ESTACIÓNS 

SONCHE CATRO.

 A gargallada foi unánime nesta, e nas sucesivas estrofas que titulamos "As catro estacións" xa que é o poema introductorio do libro do mesmo nome.

Propúxelles ilustralo e facer un libro con cinco follas unha por cada estrofa.

Para ilustrar a primeira foron dicindo elementos caracterísiticos das catro estacións e propúxelles dividir un folio en catro partes e poñer un pequeno detalle en cada un dos cadrados  alusivo a cada unha das estacións.

Ao día seguinte tocaba ilustrar:

TERA PERA SERA LERA

ESTAMOS

NA PRIMAVERA.

Polo calendario sí pero o tempo real máis ben falaba do inverno así que houbérame gustado ofrecerlles "A primavera" de Vivaldi como motivación pero parecíame descontextualizado así que optei por pechar persianas e ver o vídeo de "Árbores e flores", de Walt Disney.

Paréceme un corto excelente tanto polos aspectos que trata como pola forma de abordalos, que a groso modo, sen entrar en detalles serían :

- o acordar da primavera, o aseo das flores e árbores, a ximnasia.

-o namoramento das árbores

-os celos, a loita, a revancha, a solidaridade

- o castigo, a solución ,a volta á calma e

- A catarse : Aplausos risas e griterío Beeen!

 TAN TARANTÁN TARANTÁN 

VÉN CANTANDO

DON VERÁN.

O verán veu suxerido por dúas imaxes potentes : o sol e o mar; ésta seguramente motivada pola visita que fixemos hai uns días ao "Museo do mar" en Rianxo onde viron barcos e lles falaron de traballos relacionados co mar.

TON TORONTÓN TORONTONO

SOPRA FELIZ

DON OUTONO

A ilustración desta estrofa veu da man da propia estrofa pero tamén da lectura do conto titulado "O señor mago e a folla", un deses libros de sabor doce que nos enchen o corpo de tenrura e a mirada de caramelo.

TERNO CUTERNO TERNÓN

CHEGA ESTE INVERNO

ROUCÓN.

A ilustración veu da man de "Frederick" esa gran creación de Leo Lionni, o ratiño poeta que vai facendo acopio de "extrañas"  provisións para os longos e fríos días  de inverno: os raios do sol, as cores das flores e as palabras coas que armar versos e poemas, provisións que nos conforman como seres creativos e nos sustentan espiritualmente.

Con todo isto e moitas cousas máis pasamos o tempo recitando e ilustrando actividades que imos mesturando con outras.

Aquí podedes ver os traballos resultantes e animo ás familias a achegarse cos nenos e nenas a biblioteca  o sábado así como a mercar eses libros que vos recomendamos deste autor.

 

3º DE INFANTIL

     LIBRO DE RAÚL

 LIBRO DE BORJA

LIBRO DE ALBA

PORTADA

2º DE INFANTIL

LIBRO DE CARLOTA

PORTADA

LIBRO DE ANXO

LIBRO DE PEDRO     

1º DE EDUCACIÓN INFANTIL

LIBRO DE MANUEL

O LIBRO DE JORGE

L

O mes de abril caracterízase polas conmemoracións en torno ó libro: o día 2 celebrouse o " Día Internacional do libro Infantíl e Xuvenil " en lembranza do nacemento do escritor danés Hans Christian Andersen ( 1805), autor de máis de 150 contos infantís.

O día 23 de abril celébrase o " Día Internacional do Libro e do dereito de autor ", resolución adoptada pola Organización das Nacións Unidas para a Educación, a Ciencia e a Cultura   ( UNESCO) no ano 1995. A data foi elexida en conmemoración do falecemento de Cervantes, Shakespeare e Gracilaso de la Vega que, coincidentemente, faleceron un 23 de abril de 1616.

Según a UNESCO, o futuro do libro e do dereito de autor é un asunto que nos atinxe a todos. É un tema que incumbe a todos cantos soñamos cun mundo no que os coñecementos se compartan, no que poidan prosperar os valores de tolerancia, diálogo e solidariedade.

O libro pode converterse nun elemento considerable de benestar material e constitúe un instrumento excepcional para a expresión das identidades culturais.

Como sabedes, na biblioteca municipal de Rianxo " Daniel Rodríguez Castelao " estes días estanse levando a cabo diversas actividades de animación á lectura. O próximo día 19 será visitada polo escritor Antonio García Teijeiro, un dos escritores máis importantes de literatura infantíl e xuveníl de Galicia. Nas nosas escolas traballarase tamén algún poema do devandito autor. Por isto, comprácenos ofrecer a toda a comunidade escolar tanto a súa biografía coma os libros que ten publicado por se vos apetece mercar algún e aproveitar a visita de García Teijeiro para que , o mesmo tempo que volo adica, os nenos e nenas poidan coñecer o autor dos libros de poemas que traballamos nas aulas .

Toda esta información sobre o escritor estará a vosa disposicíon en tódalas aulas do C.R.A. de Rianxo.

EQUIPO DE BIBLIOTECA

O prometido é débeda. Para crear o conto de "AZULÍN, O CADRADO AZUL", apoieime en distintos recursos : a observación das actividades dos nenos e nenas no patio, o conto "Xan o distraído" de Giani Rodari, o xogo "unha zapatillas por detrás, tris tras", e algunha expresiòn empregada na aula en relación ao vento do outono.

Quen só queira escoitar o conto non ten máis que clicar en arquivo adxunto e deixar de ler toda esta leria.

Quen teña interese por saber como se me foron ocurrindo as ideas que dan corpo ao conto, que siga lendo.

Na escola de Buía, o patio de recreo, se é que se podía chamar así a aquela especie de galiñeiro cuia construcción custou tantos esforzos e sufrimento, era tan reducido e tan estreito que non podía albergar ningún tipo de mobiliario de xogo agás un pequeno cabalo de madeira balancín e unha pequena pasarela, tamén de madeira. Alí, a imaxinación suplía as carencias e coas cordas de cores de sicomotricidade, nenos e nenas facían os seus columbios atando os extremos as varandas da pasarela. Os cordóns dos zapatos non saberían atalos pero aqueles nós cuia seguridade verificaban con tino, sentándose coidadosamete ata ter a firmeza de que resistirían os seus pesos, non se desfacían nin de broma. Comprobaban que se poñían unha sóa corda, era incómodo , cortáballes o cuíño ao sentarse, mais se colocaban varias xuntas o acomodo era mellor. Tamén comprobaban as distintas alturas e se ao sentarse baixaba moito a corda, entón en lugar do cú o que acomodaban eran os pés e comezaban a randearse agarrándose as varandas para darse pulo.

A pesares de ter aquel exiguo patio, Fina, a miña compañeira, a quen boto tantísimo de menos e eu, organizabamos moitísimos xogos para que aquel cotroso lugar se convertira nun aula aberta de socialización onde o alumnado de Infantil e Primaria o facían da mellor forma posible, aprendendo innumerables xogos que as persoas que xa imos tendo unha idade gardamos na memoria como auténticos tesouros : cantadelas de botar a sortes, de formar equipos, xogos de roda, de corda, de goma, de chapas, de mariolas, de relevos, etc. etc., mesmo adaptabamos pequenos poemas para saltar á corda. Quen diría que todo isto e máis, se facía naquel "patio" pero facíase porque poñíamoslle entusiasmo e disfrutabamos facéndoo ainda que acabáramos rendidas.

Ai, a riqueza de manter as escolas rurais abertas con dúas aulas, Infantil e Primaria!. Se a Consellería de Educación tivera a máis mínima idea da riqueza que poden xerar, non pensarían nelas en termos de rendibilidade económica e non as pecharían aínda que entre as dúas aulas non computaran máis que doce ou trece nenos, pero os despachos son os espacios dos números, e están moi lonxe das boas vibracións que poden xurdir nas escolas, non só no patio de recreo , que non deixa de ser unha aula máis, senón tamén nas interiores. Cantas clases conxuntas se poden levar a cabo cun aproveitamento excelente para ambos ciclos. Coma sempre que empezo a tirar do fío das lembranzas "enrróllome" coma unha persiana. Podería seguir pero xa se vai facendo algo longo.

Sinteticemos . "CADRADIÑO AZUL" bebe de :

- Os debuxos atopados na vivenda da escola.

- Das observacións dos xogos do alumnado no patio.

- Do conto "Xan o distraído" de Giani Rodari.

- Do xogo "Unha zapatilla por detrás, tris tras".

- Dunha cantadela do vento toleión, titulada "xaac, Xaac, xaac" e do entusiamo con que traballabamos.

Vai por ti Fina e por todos os momentos tan bos que compartimos. Un biquiño, María