De certo, a vida ía en serio. 

Por iso morrer non conta números. 

Eras moza, 

cómplice nunha derrota que non 

sumabas. Feliz por terte insomne 

por inmortal. 

Xa temos cadáveres amigos 

e coñecidos, 

sabemos da morte o legado inútil. 

Pero ique ridículo! ¿non?, 

abraza-lo feito feliz de xa medrar 

—camiñar ás aforas—

en tempos asepticamente tan 

Alienados

Xela Arias