Una misma noche

de

Leopoldo Brizuela

“ El sábado de la entrega de las llaves escuché movimientos en la casa vecina: el silbato intermitente de una especie de combi entrando marcha atrás al terreno del fondo, puertas que se abrían sin la aprensión de los Chagas, órdenes demasiado seguras para un lugar desconocido, inmediatamente corregidas o suplantadas por otras.

(...) Hacia la tarde, escuché otras personas que entraban por la puerta del frente, y que salían a mirar la piscina. Pretextando no sé qué tareas salí al balcón trasero y, esta vez sí, en las frases sueltas, en el tono, creí notar el aura de los dueños -porque no era un hombre solo, no, lo acompañaba al menos una pareja joven -, la alegría ostentosa y contenida de quien pisa conquistando. Un orgullo que era en sí mismo inocencia, una inocencia que a mí me tocaba quebrar.

Pero, ¿cómo? ¿Cómo decirles que habían asaltado su casa al menos dos veces en lo que iba de año?...

        O escritor Leonardo Diego Bazán regresa á casa dos seus pais para coidar da súa nai viúva. Unha madrugada de 2010 é testemuña do asalto a unha casa veciña, polas características do roubo é indubidable a colaboración da policía cos ladróns. Xa antes, no ano 1976, a mesma casa sufriu outro ataque similar. Entón vivían alí os Kuperman, Leonardo era un mozo e Arxentina estaba sumida no terror da Xunta Militar. O suceso orixinou unha pegada imborrable na memoria do adolescente, sobre todo ao descubrir o papel que xogou o seu pai en todo aquilo. Leonardo empeza a escribir unha novela coa intención de rescatar e exorcizar un pasado que quixera esquecer.

        Unha lectura de suspense baixo aparencia de caderno de notas dun detective.

    
     O mestre de Germaine Chazes dicía que lle faltaba un fervor. Outros dirían que era parvo ou andababa a velas vir, máis sofisticadamente, que é un border line. Aos seus 45 anos vive nunha tenda de campaña no xardín da casa familiar porque non se entende coa súa nai. Pero o encontro cunha anciá no parque, onde acode a contar as pombas, cambia a súa vida. Ela, con dozura e paciencia, lelle fragmentos de libros, actividade que o fará crecer en poucos meses máis que en moitos anos de vida.

    A autora desta novela é Marie-Sabine Roger  que naceu en 1957 na rexión de Burdeos. Tras exercer de profesora nun colexio infantil durante varios anos, hoxe en día dedícase por enteiro á escritura. É autora de máis de cincuenta libros de literatura infantil, xuvenil e de adultos. Actualmente reside en París aínda que pasa tempadas en Madagascar.

    
  
    Cando era rapaz, a miña nai chamábame o “parvo feliz”. Pero non era certo, non era feliz. Parvo, podo aceptalo. Pero feliz, iso si que non.
    Landremont dime que son o bastante intelixente como para decatarme de ata que punto son parvo, e que toda a miña desgraza deriva de aí. Creo que ten razón, mesmo se, cando o penso ben, non se trata precisamente dun cumprido. De calquera xeito, cando non entendo algo, doume de conta.
    Annette di que a ela tamén lle pasaba o mesmo, pero só co cálculo e as mates.
    A miña nai tamén me chamaba “o tarado” ou “o panoco”. E cando me puxen a medrar: “ o gran papahostias”.
    Como di o meu amigo Julien, a miña nai non tiña moito instinto maternal, nin pouco.

Esta novela foi levada ao cine recentemente:

A filla do ladrón de bicicletas

de

Teresa González Costa

Amor e aventuras, a personaxe maligna e a bondadosa, os ladróns trangalleiros...

Novela que conta a historia de Serafina, filla dun ladrón de bicicletas e que vive con dona Perfecta, unha tía súa antiga soprano e antagonista da sobriña. Serafina ten unha bicicleta, de nome Celerífera, coa que soña chegar a ser equilibrista nun circo, para o que pon todo o seu empeño, contando coa axuda de Milo e do vello Elías (inventor e mecánico de bicicletas) e cos atrancos que lle ocasiona a panda de Martiño o Bravo. Polas súas habilidades Serafina é chamada "a bruxa" e a xente non se fía dela, mais pouco a pouco vanse descubrindo as artimañas da tía Perfecta grazas ao vello Elías...