Libro do Mes

Febreiro 2014

Lun, 03/02/2014 - 14:28 — Anónimo

La puerta trasera del paraíso

Luis Leante

Un home perde a pista da súa muller e do seu pequeno fillo cando unha espectacular tormenta de area fai desaparecer a súa cidade. Fatma e o seu fillo por un lado e Brahim polo seu emprenden unha nova vida en Europa. A dor e a fatalidade marcan boa parte do seu camiño. Fatma morre sen reencontrarse con Brahim pero o seu fillo si o logrará. Aínda que o coidaron os seus pais adoptivos, Ana e Javier, o azar lévao a unha situación na que terá que enfrontarse á verdade das súas orixes: descobre que a súa nai morreu, pero localiza ao seu pai. Reúnese con el, e acompáñao ata o final dos seus días. Entón, decide volver visitar o lugar onde naceu.

   "El padre de Mario conducía el monovolumen tratando de no perder la paciencia. Las colas de automóviles se encogían y estiraban perezosas delante de todos los semáforos. Cuando se ponían en verde, tampoco el tráfico avanzaba apenas. Mario aprovechó que su padre no estaba pendiente de él para escribir los valores de la conjunción ut en su diccionario (...)
- ¿Y qué tal lo llevas, hijo?
- Mal, papá, mal -contestó el muchacho, nervioso y malhumorado-. El Latín me queda seguro. Esto no hay quien lo entienda(...)
    El hombre sonrió satisfecho (...)
   De pronto, cuando el vehículo iba cogiendo por fín velocidad, una sombra salió entre los coches aparcados. Un frenazo brusco, el sonido de los neumáticos resbalando en el asfalto mojado y un golpe seco en el capó (...)
Iba encogido, arrebujado en una gabardina, y se tapaba la cabeza con una bolsa de plástico. Ni siquiera le había dado tiempo a gritar (...)
    La víctima parecía extranjera..."

Xaneiro 2014

Xov, 09/01/2014 - 14:30 — Anónimo

A noite d´O Risón
de
Gonzalo Moure

Novela ambientada nunha vila da ría de Ribadeo. Terror nunha inesquecible noite de treboada similar ás que soportamos nestes días; uns mariñeiros en terra por mor do mal tempo e outras personaxes misteriosas contan, no bar O Risón, historias sobre tormentas, naufraxios e mortos (dúas mostras: un mariñeiro decide amputarse un dedo para fuxir das voces de ultratumba, outro naufraga nun barco aos pés dun faro enchendo de ratas a costa... ) Unha mestura de lembranzas de mariñeiros e non mariñeiros chea de imaxinación e misterio.

"Non quedou nada dos libros de filosofías esotéricas de Elixio do Barbés, nin na sala do piso central nin no dormitorio. Nada. Devoraron todo o que atoparon polo camiño, deixando atrás delas un rastro de destrución furibunda. Eu visitei o faro e non conto o que vin xusto alí, ou o que lin no caderno que debeu de gardar na caixa de ferro xusto a tempo. Aquela turba rateira era coma un animal de dez mil fauces e unha única vontade.
As ratas deron co camiño polas conducións, polas fallas da obra, por onde collese un dedo. Non teñen ósos, senón xelatina. Nada se lles resiste. As primeiras que apareceron na cámara da lanterna foron presa fácil para Elixio. Esmagábaas contra o chan co bicheiro, e aínda tivo momentos para esborranchar as últimas páxinas do seu diario. Toleou. Cando daba atoado un burato escribía tolerías, describía seguido o movemento da rata dentro da boca do contramestre, na ponte do Gipsy Glory, colixindo o que, de non suceder un milagre, sería o seu final.
Pero o máis arrepiante...”

Decembro 2013

Xov, 28/11/2013 - 11:26 — Anónimo

barrett

Del natural (cuentos)
de
Rafael Barrett

Microrrelatos dun autor español, coetáneo da xeración do 98, pouco coñecido entre nos pero moi apreciado en Latinoamérica. Contos breves a cabalo entre o romanticismo, o modernismo e o existencialismo. Obra dun escritor cunha vida de novela e unhas experiencias que manteñen aínda na actualidade toda a súa forza e lirismo.

    "La seguí. Nuestros pasos repetían sus ecos iguales, cada vez más próximos. Noté que tenía la cara muy blanca. Los faroles, a intervalos, iluminaban esa palidez como los relámpagos iluminan un paisaje triste. Ya muy cerca, casi tocándola, balbucí a mi perseguida las majaderías que ustedes saben.
    "No hizo caso. Insistí. Nada. Volví a insistir. Yo no me resignaba a renunciar a mi aventura.
    "Entonces da media vuelta y clava los ojos en mí. Unos ojos negros, de un negro absoluto, sin fondo. Y con una voz sorda, una voz sin timbre, como desteñida, me pregunta:
    "—Quieres venir conmigo, ¿verdad?
    "—Sí.
    "—Vamos.
    "—Y nos fuimos por callejuelas que yo no había visto nunca. La mujer había cambiado de rumbo. Nos metíamos en los barrios bajos. No decíamos una palabra. Yo tenía miedo y orgullo, al estilo de los héroes. Acompañaba ala dama misteriosa, y me prometía terribles voluptuosidades.
    "Se detuvo delante de una puerta larga y angosta. Sacó una pesada llave. Abrió.
    "—¡Entra!
    "Entré.
    "—¡Sube! —dijo la voz desteñida, más fúnebre aún en aquel momento.
    "Y subimos las escaleras empinadas. Un piso. Dos. Tres. Cuatro. Me ahogaba en la oscuridad; y una an-gustia rara se apoderaba de mí.
    "—Aquí es —dijo la mujer...

Se queres ler algúns dos contos do libro preme aquí

Novembro 2013

Lun, 11/11/2013 - 17:54 — Anónimo

O home do traxe branco. O accidente de Herikberto M. Quesada
	Primeiro libro dunha saga de ficción, cheo de ilustracións de seres reais e imaxinarios capaces por si mesmas de levarnos a outros espazos e mundos. Verán. Calor. Un terrible incendio forestal en Galicia. Pola noite, uns rapaces descobren unha gran nave. Dela xorden varios buzos escoltando unha estraña criatura anfibia que da a luz a súa cría. Cando parece que todo finalizou, da nave descende un misterioso home con traxe branco, acompañado dun raro animal. Quen é ese home? Só este grupo de rapaces descubrirá de onde ven e cales son as súas intencións. O océano Atlántico, praias, noites de lúa, campos amarelos, verdes fragas, insectos, polbos, peixes, solpores, ríos, alieníxenas, veraneantes, terribles monstros, iropis e homes de negro. A historia dun neno que vive nun planeta aínda verde e azul. O autor, Herikberto Muela Quesada -un personaxe máis da historia- (Ourense, 1958), reside en Madrid onde traballa como deseñador ligado ao mundo do cine e dos reclamos publicitarios e dende neno veranea na Guarda, lugar onde se sitúa a acción desta novela, na que descubriremos lugares e nomes moi coñecidos.
“(...) Foi nese momento cando escoitamos o seu son ás nosas costas. Virámonos e vimos unha bóla metálica do tamaño dunha mazá co obxectivo dunha cámara. -¡Estivéronnos vendo todo este tempo! -exclamou Cheché. -Estás no certo -sentiuse unha voz ao outro lado das rochas. Observamos que se trataba do home do traxe branco. -Dende agora xa non seredes os mesmos -engadiu o home misterioso. De pronto a bóla disparounos dous dardos que se cravaron nos nosos pescozos. Empecei a marearme. Deixeime caer sobre as rochas. Anubróuseme a vista. Porén, puiden ver cómo a enorme nave se elevaba sobre as augas. Volveuse laranxa e, poñéndose de canto, desapareceu no horizonte a unha velocidade vertixinosa. Tamén vin achegarse o home do traxe branco, pero antes de distinguir o seu rostro perdín o sentido.”
SeSeSe queres saber máis, neste enlace o autor fala do libro, le un anaco e tamén podes atopar as primeiras follas en castelán.

Outubro 2013

Mar, 01/10/2013 - 12:16 — Anónimo

El libro de los portales de Laura Gallego García
	A la mañana siguiente, la familia acudió a despedir a Tabit hasta la valla de entrada. El joven parecía contento, aunque de vez en cuando se rascaba un brazo o una pierna sin poder evitarlo. Estaba claro que las pulgas, chinches y otros molestos habitantes de su jergón se habían cebado con él aquella noche. Yunek se sintió un poco culpable, pese a que, apenas unos días antes, la idea de someter a uno de los pomposos maradienses a los rigores de la vida en el campo le habría parecido muy seductora. Pero Tabit no se ajustaba al concepto que Yunek tenía de la gente de la capital, y mucho menos de los pintores de portales. La noche anterior había cenado con apetito, pero sin exigir más ración de la que le correspondía. Había alabado las virtudes de la cocinera y saciado la insondable curiosidad de Yania, contestando a todas y cada una de sus preguntas. Después había caído como un leño sobre su jergón, sin duda agotado por la caminata. Pero se había levantado puntualmente antes del alba, como el resto de la familia y, tras desayunar las humildes gachas preparadas por Bekia, había vuelto a medir las coordenadas de la pared, tal y como había dicho que haría la noche anterior. Ahora cargaba con sus bártulos, sonriente a pesar de sus picores y sus ojeras, testimonio de que no había dormido bien. –Regresaré en cuanto lo tenga todo listo –les prometió–. Tal vez en una semana o dos. Pero, si tardo un poco más de lo esperado, por favor, no os preocupéis. Es que quiero hacerlo bien, y dedicar al diseño de vuestro portal el tiempo que sea necesario –Claro –asintió Yunek. Hizo una pausa y añadió–: Muchas gracias por todo.
En Maradia, capital de Darusia, Tabit é un alumno do último curso da Academia, onde se forman os pintores de portais. No programa de estudos desta curiosa academia non faltan materias como cálculo de coordenadas, xeometría e mecánica para enfrontarse a superficies lisas e pintar portais perfectos, que permiten viaxar dun lugar a outro de xeito instantáneo. Para a pintura dos portais necesítase un pigmento especial, derivado dun valioso mineral chamado bodarita, e é aquí cando comeza a historia... Porque quen controla a bodarita controla os portais e, con iso, practicamente todo. Novela fantástica e coral: uns aspirantes a maeses comparten protagonismo cun labrego, un garda de portais e un rapaz criado nas minas...

Xuño 2013

Dom, 09/06/2013 - 21:52 — Anónimo

Enderezo descoñecido de Kressmann Taylor
Breve novela epistolar publicada en 1938 nos Estados Unidos coa que a escritora quixo denunciar a situación dos xudeus na Alemaña nazi. As cartas entre dous amigos, un xudeu norteamericano e un alemán que regresa ao seu país en 1932, transmítenos dun xeito claro e sinxelo como o nazismo se apropiou do poder e das conciencias de moitos alemáns, que se sumaron a el cunha naturalidade asombrosa: a xente ‘normal’ pode chegar a acomodarse a un réxime de terror, esquecendo os máis básicos principios éticos.
	«Con Elsa na cama, ¿como ía tolerar que me rexistraran a casa e arriscarme a que me detivesen por acoller a unha xudía e perder todo o que levo construído aquí? Por suposto, como alemán, tiña un deber claro. Ela mostrara sobre a escena o seu corpo xudeu ante os mozos alemáns puros. Debería collela e entregala inmdiatamente ás tropas de asalto. Iso non o puiden facer. Díxenlle: “Vanos destruír a todos nós, Griselle. Corre rápido á parte de atrás do parque.” Miroume e sorriu (sempre foi unha rapaza valente) e tomou unha determinación. “Nunca che faría mal, Martin", dixo, abalanzouse escaleiras abaixo e correu cara ás árbores. Pero debía estar esgotada. Non correu rápido abondo e os das tropas de asalto albiscárona. Eu metinme para dentro, impotente, e de alí a uns minutos os seus berros cesaron. Á mañá seguinte mandei levar o corpo á vila para enterralo. Foi estúpido pola súa parte vir a Alemaña. Pobriña Griselle. Eu comparto a túa pena pero, como ves, non a podía axudar».
Novela recomendada por Fran Alonso:

Maio 2013

Mar, 07/05/2013 - 16:05 — Anónimo

Cuentos de terror de los objetos malditos de Chris Priestley
Edgar é un neno ao que lle encantan as historias de terror contadas polo seu tío Montague. Cada vez que ten oportunidade escapa cara a súa casa para escoitalas. Unha fría tarde de inverno Edgar vai visitalo e o tío Montague comezará a contarlle historias terroríficas. Dez desacougantes historias protagonizadas por nenos: un neno que non fai caso das advertencias e insiste en trepar a unha árbore, portas que parece que non dan a ningún cuarto, ofrendas monstruosas para un amigo especial, un demo que che murmura na túa cabeza, un neno empeñado en asustar a unha anciá, un rapaz perseguido por un camiño que só el coñece... Estas historias e outras son as que escoitará Edgar de boca do seu tío, mentres no exterior da casa cada vez neva máis...
	«El camino a la casa de tío Montague atravesaba un pequeño bosque. El sendero reptaba entre los árboles como una serpiente escondiéndose en un matorral y, a pesar de no ser largo y de la reducida extensión del bosque, aquella parte del trayecto siempre parecía durar más de lo que uno creería. Me había acostumbrado a hacerle visitas a mi tío durante las vacaciones escolares. Yo era hijo único, y mis padres no acababan de sentirse cómodos con niños alrededor. Haciendo un esfuerzo, mi padre me ponía una mano en el hombro y me señalaba unas cosas y otras, pero cuando se le acababan las cosas que señalar, sucumbía a una especie de retraimiento melancólico y salía de casa a cazar durante horas. Mi madre era de naturaleza inquieta y, por lo visto, no era capaz de relajarse en mi presencia, pues, cada vez que yo me movía, ella se ponía en pie de un salto y, dando un gritito, limpiaba y abrillantaba todo aquello que yo tocaba o utilizaba de asiento»
Le enteiro o primeiro capítulo aquí.

Abril 2013

Lun, 01/04/2013 - 20:14 — Anónimo

O gardián invisible
de
Dolores Redondo

      Un exitoso thriller que mestura a investigación dunha trama de crimes de carácter aparentemente sexual e que frisan a pederastia cun trasfondo lendario que semella procurar explicación para os feitos investigados nos basajauns, sorgiñas, lamias e belagiles, personaxes míticos das terras navarras do Batzán.
    Novela narrada en terceira persoa, na que autora dosifica as puntuais incursións no pasado da inspectora da policía foral Amaia Salazar, en forma de breves flash-backs que nos debruzan no burato negro da violencia e a irracionalidade.
    O produtor Peter Nadermann (da saga Millennium) mercou os dereitos para adaptar ao cine esta primeira entrega da triloxía do Batzán.

dolores redondo

«Ainhoa Elizasu foi a segunda vítima do basajaun, malia que entón a prensa aínda non o chamaba así. Foi un pouco máis tarde, cando transcendeu que arredor dos cadáveres aparecían pelos de animal, restos de pel e rastros dubidosamente humanos, unidos a unha especie de fúnebre cerimonia de purificación. Unha forza maligna, telúrica e ancestral parecía marcar os corpos daquelas case nenas coa roupa resgada, o pelo da pube rasurado e as mans dispostas en actitude virxinal.
Cando a avisaban de madrugada para acudir ao escenario dun crime, a inspectora Amaia Salazar sempre realizaba o mesmo ritual...»

Marzo 2013

Xov, 28/02/2013 - 20:29 — Anónimo

Caperucita Roja: ¿a quién tienes miedo?

caperucita de Sarah Blakley-Cartwright

Adéntrate na lenda. Coidado co lobo!

Nunha época na que nas aldeas pequenas todo o mundo se coñece, Valerie busca abrirse camiño na vida. Cando é elixida polo lobishome, debe tomar unha decisión imposible pero non ten a quen acudir: o seu pai está borracho no pobo, a súa nai desexa controlala e as demais rapazas apresúranse a acusala de bruxería. Unha nova, perigosa e gótica versión do conto clásico que narra unha intriga romántica sobrenatural; unha historia cun triángulo amoroso formado por Valerie (Caperucita) e os apostos Peter e Henrio, na que quizais resulte complicado un final feliz; unha novela que fala tamén dos lazos que unen a unha sociedade, do medo ao descoñecido e da forza e a presión do grupo. A reformulación do conto clásico entrelázanse cunha perspectiva fresca e xuvenil sobre o nacemento dun amor que resulta tan atraente como perigoso.

"Una gran sombra se cernió sobre ella. Era tan pequeña, y la bestia tan grande, que Valerie sintió como si la sombra de la figura que ante ella se erguía la hundiese con su peso aún más en el suelo. Sintió que un escalofrío le recorrió el cuerpo cuando su físico reaccionó a la amenaza. Se imaginó al Lobo desgarrando su piel con los ganchudos colmillos.
Hubo un rugido. autora
Valerie aguardó a sentir su salto, sentir el golpe de sus mandíbulas y el rasgar de unas garras, pero no sintió nada. Oyó un barullo y el tintineo de las campanillas de Flora, y solo entonces se percató de que la silueta se había retirado. Desde su posición agazapada escuchó el rechinar de unos dientes y unos gruñidos, pero había algo más, otro sonido que no fue capaz de identificar. Mucho más adelante sabría que se trataba del rugido de una oscura ira al ser liberada".

Se queres ler un pouco máis preme aquí

E tamén a película:

Febreiro 2013

Xov, 31/01/2013 - 21:08 — Anónimo

Nómades
de
Xosé Tomás

   A calidade das imaxes e das historias contadas fai desta novela gráfica unha obra excepcional.
    As protagonistas son mulleres inmigrantes: nais que arriscan a vida para ofrecer un futuro mellor aos seus fillos; mozas que se prostitúen para contribuír á deficitaria economía familiar; mulleres que viven ás agachadas o seu lesbianismo; empregadas-servas do fogar sen papeis…
    Todo un documento gráfico-literario dun mundo inxusto.

    “Trátase -son palabras do propio Xosé Tomás- dunha historia de persoas (todas mulleres) que emigran dun lugar para outro, que deixan un pasado e se enfrontan a un futuro incerto. Unha visión poliédrica do concepto da "estranxeiría", ese termo que a todos nos pode afectar en calquera momento. E unha visión dende a perspectiva das que, neste mundo aínda tan lento, sofren do desprezo e da incomprensión”.

BIBLIOTECA DO IES SAN PAIO