Libro do Mes

Abril 2016

Xov, 31/03/2016 - 23:53 — Anónimo

¿A que altura está o ceo?

Jorge Mira

jorge mira

O científico e divulgador Jorge Mira, a enxeñeira e escritora María Canosa e o ilustrador Dani Padrón ofrécenos unha obra breve que populariza, en galego, contidos científicos dunha maneira accesible e suxestiva. Un libro imprescindible para as persoas afeccionadas á ciencia e para ás que gustan de formularse algunhas preguntas ás que nunca atoparon resposta, ou talvez nunca deron con algunha que puidesen entender dun xeito claro e directo. Todo un percorrido que vai desde as reflexións sobre a ciencia e o universo xa formuladas polos gregos até as achegas máis actuais.
Despois desta lectura poderás ter resposta a preguntas como por que vemos o ceo azul ou o Sol amarelo?, como se puido saber a que altura están a Lúa, o Sol e os planetas?, como é posible calcular o lonxe que está unha estrela ou unha galaxia?, cal é a idade do universo?, o seu tamaño?, que quere dicir que o universo se expande e a que velocidade o fai...

Unha mostra:

     (...) Se o universo leva existindo 13.800 millóns de anos, iso quere dicir, en principio, que o punto máis afastado que podemos ver é aquel que nos mandou a súa luz hai 13.800 millóns de anos.
    En 13.800 millóns de anos, a luz andou 13.800 millóns de anos luz, co cal poderiamos pensar que o punto máis afastado que poderiamos ver, o teito último do ceo, estaría a esa distancia, ¿non?
    Pois non. E é que hai truco...
   Recordemos o que descubrira o cura analizando as ecuacións da relatividade de Einstein: que o universo se expande... porque o espazo-tempo no que o universo está pintado se expande. Iso quere dicir que o punto que emitiu a luz máis antiga que agora nos chega, tivo moito tempo para afastarse de nós logo de emitirnos esa luz.
    Ou sexa, ao tempo que a luz vén cara á Terra, o punto que a emitiu vaise afastando. O balance final resulta en que ese punto se afastou unhas tres veces máis que a distancia que tería percorrido a luz se o punto estivese quedo. Volvendo ao símil do globo que infla, imaxinemos unha formiga correndo por riba del a 1 centímetro por segundo. Como o plástico do globo debaixo das súas patas se vai expandindo, o efecto final é como se a formiga fose máis rápido, ¡aínda que ela xure que non foi a maior velocidade! Á luz pásalle algo análogo no espazo-tempo.
    En concreto, o punto que emitiu esa luz hai 13.800 millóns de anos, estará agora a uns...

Marzo 2016

Mar, 01/03/2016 - 11:00 — Anónimo

Steve Jobs

Un libro inspirador para los JÓVENES que no están dispuestos a renunciar a sus sueños

Karen Blumenthal

   Podemos esperar dunha persoa que anda descalza ou cunhas chanclas cando neva, que revolucione o mundo? Así era Steve Jobs, un mozo capaz de levarte ao mesmo ceo para segundos máis tarde meterte nos infernos. Era capaz do mellor e do peor segundo podemos ler nesta obra que conta a vida do visionario que con apenas 20 anos e non demasiados recursos, creou Apple xunto ao seu amigo Steve Wozniack. Un soño que unha vez feito realidade, revolucionou o mundo.
    Na vida de Steve Jobs nin todo foi un camiño de rosas, nin todo foi fácil nin exitoso. Un carácter un tanto problemático e difícil, tróuxolle algúns problemas e algúns fracasos foron necesarios para revolucionar o mundo. Todo iso tamén se reflicte neste libro.
    O que herdamos de Jobs máis que aparellos electrónicos é un modelo de coraxe, de iniciativa e de creatividade.
    Esta é a vida dun visionario cun complicado carácter que resultou ser un modelo do que se pode conseguir se un persegue os seus soños e permanece fiel a si mesmo. "Non deixedes -dixo- que o ruído das opinións dos demais afogue a vosa propia voz interior. Tede a coraxe de seguir o voso corazón e a vosa intuición. Dalgún modo, eles xa saben o que realmente queres ser. O voso tempo é finito, non o malgastedes vivindo a vida doutro". Steve Jobs

     Cuando aterrizó Scott, Apple ya se habia trasladado del garaje a sus primeras oficinas, y una de sus tareas iniciales consistió en crear una nómina propiamente dicha. Chris Espinosa, que aún asistía al instituto Homesteat en aquella época, había empezado a trabajar en el garaje durante las vacaciones de navidad, y recuerda que Jobs <<había estado pagando a la gente con la libreta de cheques de la compañía, y no con mucha regularidad>>. De manera que, en el día de San Patricio, Scott asignó a cada uno de ellos un número de empleado de cara al sistema de nóminas(...)
(...) Mientras Wozniak trabajaba en el desarrollo de la placa nueva, Scott se centraba en el proceso de fabricación, Markkula cuidaba del marketing y el dinero, y Jobs se encargaba de todo lo demás que tuviese que ver con las oficinas y con el Apple II. Era notoria su condición de tiquismiquis en cuanto al menor de los detalles: cuando recibieron la máquina de escribir para la oficina, montó en cólera porque era azul en vez de un color más neutro; cuando la compañía telefónica se presentó con unos terminales de un color equivocado, no descansó hasta que se los cambiaron. Y quería los bancos de trabajo de color blanco, no gris.
   Jobs reservaba sus mayores exigencias para el propio ordenador: rechazó el primer diseño de una placa de circuitos impresos porque las líneas no eran lo suficientemente rectas por mucho que aquella placa fuese a quedar lejos del alcance de la vista del propieterio de ordenador. Contrató a un especialista para que diseñara una fuente de alimentación que no requiriese de un ventilador ruidoso para su refrigeración. Mientras que todos los demás fabricantes de ordenadores estaban utilizando carcasas de metal, él decidió que una de plástico resultaría más elegante y atractiva.
   Al afrontar la forma de la carcasa, Jobs estudió el diseño de los electrodomésticos y los equipos de música que tenían en los grandes almacenes Macy´s. Disponía de decenas de tonos de beige entre los que escoger, pero no le terminaba de gustar ninguno de ellos y quiso crear el suyo propio. Se pasó semanas debatiendo consigo mismo la redondez exacta que debían tener las aristas de...

Febreiro 2016

Dom, 31/01/2016 - 00:30 — Anónimo

Romaría de historias
de
Xosé Neira Vilas

     Obra póstuma; novela “feita de retrincos”, como a define o propio autor no limiar, que enfía breves narracións con distintos protagonistas (nenos, mozos, vellos, meigas, tolos, emigrantes, fuxidos, eivados, aparecidos, animais...) e moitos temas recorrentes na obra de Neira: a relixiosidade, a lingua, a morte, o suicidio, a desigualdade e, sobre todo, a pobreza e soidade. Unha visión coral do noso mundo aldeán cada vez máis descoñecido, afastada do costumismo e fornecida de mitos, realismo, humor e retranca. Historias dun tempo pasado mais tamén con referencias de plena actualidade, velaquí un exemplo de cada:

    -A Constitución di que cada cidadán ten dereito a unha vivenda, pero...
    - É un principio xusto, máis na realidade non sempre se dá.
    -Pois non. Subscríbense hipotecas cos bancos e, se o que comprou a casa non pode pagar, bótano dela. Resulta moi triste ver unha velliña ou un neno sentados na porta, nunha vella maleta, mentres rematan os trámites de expulsión ou desafiuzamento.

    O lugar non chegaba a vila, pero tampouco era totalmente aldea. Pasaba unha estrada, había dúas tabernas e unha tenda con algo de todo. Fora casar alí un mozo chegado da cidade. Era farmacéutico e instalou unha botica. Era algo enfermeiro. Vendía pouco. Cóntase que cando había unha romaría, ou unha foliada calquera, alá ía pola noite, e onde había moita xente amoreada, bailando ou non, con disimulo sacaba do peto unha navalla de afeitar e ía cortando nádegas de home. Pouco a pouco ían chegando á botica os feridos para que os curase. Cobráballes, naturalmente.

Xaneiro 2016

Xov, 07/01/2016 - 13:21 — Anónimo

La guerra de los botones
de
Louis Pergaud

Novela que retrata a vida infantil do autor, nunha época na que os nenos vagaban libres polos camiños fuxindo dos castigos do mestre e da vara do pai, planeando tácticas bélicas de gran crueldade para enfrontarse aos nenos do pobo veciño, os seus inimigos. O libro debe o seu título ao feito de que cando un neno cae en mans do bando inimigo, este humilla ao vencido desposuíndoo de botóns, corchetes, ollais, cordóns. Todo un dispendio de violencia física, linguaxe vulgar e expresións ás veces bastas visto coa tenrura dun narrador nostálxico e irónico que continuamente interfire na historia (presunta autobiografía). Tamén se enxalzan valores como a amizade e o compañeirismo entre os protagonistas que permanecen unidos e comparten o pouco que teñen.

- Pero... ¡Rediós! ¡So cerdo! ¡So marrano! ¡So golfo!¡so gandul! -gruñía el padre a cada nuevo hallazgo-. ¡Ni un botón en el jersey, ni en la camisa, alfileres en la bragueta, un imperdible para sujetar el pantalón, cuerdas en los zapatos! Pero, ¿de dónde vienes así, pedazo de canalla? -rugió Pacho padre, dudando de que él, un ciudadano sensato y respetable, hubiera podido procrear semejante granuja, mientras la madre se lamentaba del continuo trabajo que aquel tunante, aquel pillo, aquel cerdo de hijo le daba todos los días. ¿Y te piensas que esto va a seguir así? -continuó el padre-. ¿Que me voy a gastar los cuartos pa alimentar y educar a un mamarracho como tú, que no da ni golpe ni en casa ni en la escuela ni en ningún sitio pues esta misma tarde he hablado con el maestro?
- ¡...!
- Por lo pronto, hoy te quedas sin cenar. ¡Contesta,rediós! ¿Dónde te has puesto así?
- ¡...!
- ¡Conque no quieres confesar nada, ¿eh,golfo? Pues muy bien. Espera un poco, rediós, y ya verás si te hago hablar o no. ¡Vas a ver ahora!
Y cogiendo una vara de avellano flexible y recia del haz de leña que había junto a la chimenea, y arrancándole la camisa y bajándole los calzones, el padre de Pacho propinó a su descendiente, que se revolvía, se retorcía, rabiaba, protestaba y chillaba, chillaba hasta hacer retemblar los cristales, una de esas palizas que marcan un hito en la historia de cualquier rapaz.
(...)

Tamén tes a película:

Decembro 2015

Mar, 01/12/2015 - 11:28 — Anónimo

*A granxa dos animais* de George Orwell
Sátira contra as ditaduras, fábula moderna na que Orwell critica os totalitarismos e a corrupción que xera o poder. Os lectores poden reflexionar sobre as causas que levan a eses sistemas políticos a desenvolverse e, sobre todo, a seren aceptados. Os animais da Granxa Manor, dirixidos polo vello Comandante, amotínanse contra os seus amos e expúlsanos a couces. A rebelión trunfa e proclámase un novo sistema social polo que "todos os animais son iguais", pero o goberno acábase convertendo nunha tiranía. O autor desta novela participou como miliciano na Guerra Civil española loitando a favor da República.
Os homes muxiran as vacas de boa mañá e logo foran aos coellos sen se preocuparen de botarlles de comer aos animais. Ao volver, o señor Jones botouse a durmir de inmediato no sofá da sala co Noticias do Mundo aberto sobre a cara, e pola tarde os animais aínda non comeran. Chegou un punto en que non aguantaron máis: unha das vacas rompeu a porta do almacén dunha cornada e todos os animais empezaron a servirse eles mesmos das huchas. Nese preciso momento acordou o señor Jones, e de inmediato foron el e os seus catro homes armados con látegos ao almacén e comezaron a dar tralladas a destra e sinistra. Os animais famentos xa non puideron soportalo mais, e coma se fosen un só, aínda que non planearan nada de antemán, botáronse contra os seus atormentadores. Jones e os seus homes viron como de súpeto lles chovían testadas e couces por todos os lados. Non tiñan forma de controlar a situación: nunca antes viran os animais comportarse desa forma, e o súbito alzamento daquelas criaturas que estaban afeitos a brear e maltratar a pracer meteulles un medo atroz no corpo. Ao cabo duns intres deixaron de tentar defenderse e puxeron terra por medio, e ao pouco xa estaban os cinco correndo a fume de carozo pola rodeira que levaba á estrada, escorrentados polos animais triunfantes. A señora Jones mirou pola fiestra do dormitorio, viu o que pasaba, meteu ás présas unhas poucas pertenzas nunha bolsa e...

Esta obra foi levada ao cine en 1955, dirixida por Joy Batchelor e John Halas, na primeira longametraxe inglesa de animación:

En 1999, John Stephenson dirixiu unha nova versión de “Animal Farm”

Novembro 2015

Xov, 29/10/2015 - 17:18 — Anónimo

El extraño

de
Jordi Sierra i Fabra

A novela relata o que sucede no fogar do pequeno Daniel cando acollen a un hóspede para paliar a penuria económica na que viven. A nai do neno traballa esporadicamente onde atopa, o pai está no cárcere por defender os seus ideais de liberdade, xustiza, honradez...
Estamos diante dunha narración en primeira persoa desde unha perspectiva adulta. A primeira parte do libro preséntanos un neno, inocente, enxeñoso, fantasioso... que cre ver fenómenos extraterrestres nun ser normal de carne e óso... Todo un canto á liberdade, á democracia, á xustiza, e aos bos e xenerosos que poñen a súa intelixencia ao servizo dos demais na busca dunha sociedade máis xusta e solidaria.

Desde el encarcelamiento de papá todo había sido... extraño, por decir una palabra abstracta y en la que cupiese todo. En casa la tristeza constante de mamá, la falta de dinero, la sensación de que la vida se había estancado. Y en la calle todo aquel miedo heredado del fin de la guerra, el silencio, las miradas huidizas de las personas, el vacío que lo envolvía todo igual que un invisible manto.
Aquí y allá flotaba una enorme carga de dolor.
Hasta yo podía darme cuenta.
Cuando les comenté el tema a Leo y a Susi, mis amigos, valoraron críticamente la nueva situación que se me presentaba. No era raro que discrepáramos, así que sus comentarios no tuvieron desperdicio.
—Los realquilados suelen ser horribles —dijo Leo en plan fúnebre.
—¡Qué bien, así tu madre estará ocupada en algo!
—suspiró Susi muy positiva.
Me encaré con Leo...

Podes ler as primeiras páxinas da novela aquí.

Tamén podes visitar a páxina oficial do autor: http://sierraifabra.com/?lang=es.

Outubro 2015

Lun, 28/09/2015 - 10:47 — Anónimo

As palabras poden matar

Marcos Calveiro

Marcos Calveiro (Vilagarcía, 1968), neto de feirantes e taberneiros, reside coa súa parella e dous fillos en Vigo, onde traballa como avogado.

Comezou a publicar con máis de 35 anos literatura infantil e xuvenil, aínda que tamén ten escrito poesía, narrativa e ensaio. Obras polas que ten múltiples e recoñecidos premios.
Na biblioteca podes atopar a demais de As palabras poden matar: Festina lente, Centauros do norte, Sari soñador de mares, O pintor do sombreiro de malvas e Setteccento.

Se queres seguir ao autor, podes facelo a través do seu blog ou do seu twitter.
http://alfaias.blogaliza.org
https://twitter.com/calveiro

Na colonia Seavia, situada nun dos outeiros da cidade de Santa Clara, morren cada ano máis de trinta mulleres, homes e nenos vítimas da violencia. Os seus habitantes están todos xordos, mudos e cegos, porque saben que as palabras poden matar. Todos agás o Chibo e os seus sicarios, que campan polo barrio como amos e señores de todos os que alí malviven. Rapaces como Efrén, Marcelo e Alexandre, que acoden ás aulas do mestre Abimael, mozas como Daiara que traballa de costureira nun pendello, mulleres como Maisa ou Dona Rosa, saben que o perigo axexa naquelas ruelas labirínticas. Cando aparece Silencio, un guedellán que só fala coas mans e coa faciana, ninguén sabe que a súa presenza mudará a vida dun barrio sen soños nin esperanzas, onde ninguén cre nos milagres e cuxos habitantes non miraban adiante e tampouco querían mirar atrás.

http://www.xerais.es/libro.php?id=3926342

Eu non son o meu pai. Semella que a miña nai nos confundise. Si, xa sei que fixen algunhas trasnadas, asuntos sen importancia comparados con outros: pequenos roubos, algún mandado para os homes do Chibo... O mínimo para ter algo nos petos. As poucas veces que andei cos Chibos sentinme ben, todos coñecen a meu pai e apreciábano, aínda que un dos matachíns se riu del e, sen pensalo moito, boteime a el coma un carneiro. Foi o mesmo Macario quen me sacou de enriba do matachín e me felicitou pola miña carraxe. <<Tes futuro. E agora lisca, se non queres que che parta a crisma>>, ameazoume. Carallo co Macario! Que medo metía!
Cando as cousas van mal pola casa, lisco de alí ata que a carraxe de Maisa se calma. Zanfoneo polo barrio co meu amigo Alexandre e os colegas, roubamos refrescos ou cervexas no boliche do Edmilson ou uns cigarros no colmado, que logo fumamos e bebemos entre todos ollando a cidade na vaganta. Matamos o tempo con calquera cousa que se nos ocorra, canto máis estúpida e arriscada mellor: saltar polos tellados,recibir pelotadas no corpo, baternos ata perder o sentido...

Xuño 2015

Xov, 04/06/2015 - 09:09 — Anónimo

La Ola de Morton Rhue
Novela baseada en feitos reais sucedidos nunha clase de historia nun instituto de Palo Alto, California. Cando Ben Ross explica nas súas clases o período do nazismo, os alumnos non poden entender o comportamento cego dos alemáns nin por que se deixaron manipular. Eles pensan que non terían permitido algo así, teríanse rebelado contra os déspotas. O mestre decide experimentar como se poden desenvolver comportamentos autoritarios, e probar que o que pasou en Alemaña pode repetirse en calquera tempo e lugar. Mais o experimento váiselle das mans e empeza a tomar dimensións perigosas. Ben Ross e os seus alumnos aprenderán unha lección que non esquecerán xamais.
Morton Rhue é un escritor estadounidense con máis de 120 libros para adolescentes, algúns adaptados para a TV e o cine como Drive me Crazy (A moza do lado) ou Die Welle (La Ola). Gústanlle temas controvertidos como o nazismo, os sen teito, o bullying e a violencia nas aulas.
Estaban estudiando la Segunda Guerra Mundial y la película que Ross había seleccionado para su clase era un documental que mostraba las atrocidades cometidas por los nazis en los campos de concentración. En la clase a oscuras, los chicos tenían los ojos puestos en la pantalla. Veían a hombres y mujeres escuálidos, tan muertos de hambre que ya no parecían más que esqueletos cubiertos de piel. Personas con unas piernas en las que lo más ancho eran las rodillas. Ben ya había visto esta película u otras parecidas media docena de veces, pero el espectáculo de una crueldad tan inhumana y despiadada por parte de los nazis todavía lo horrorizaba e indignaba. A medida que avanzaba la película, Ross se dirigía a la clase con emoción. -Lo que estáis viendo tuvo lugar en Alemania entre 1933 y 1945. Fue obra de un hombre llamado Adolf Hitler, que primero había sido criado, mozo de cuerda y pintor de brocha gorda, y que luego se dedicó a la política después de la Primera Guerra Mundial. Alemania había...

Aquí o filme:

Maio 2015

Xov, 30/04/2015 - 13:59 — Anónimo

Feitizo de sangue

Sabela González

Sabela González, nada en Burela en 1981, traballa na Universidade de Vigo. Ademais da literatura interésanlle moitas formas de expresión artística que vai verquendo no blog Gramática de corpos.

Feitizo de sangue é o segundo libro da triloxía As crónicas de Landereina. O primeiro, Bágoa de Lúa, tamén o podes atopar na nosa biblioteca.

Mentres a malvada man que pretende facerse co control do reino segue xuntando as partes da Pedra da Lúa grazas ao sangue de Ohn, príncipe de Landereina, Berenguela e Güenaela deixan atrás o bosque de Etlual para partir na procura do terceiro feitizo, o que destruirá para sempre a maxia do poderoso amuleto (da presentación editorial).

A carón dun candil pousado na mesiña lateral da cama, sentaron ben xuntiños, coas mans entrelazadas, e abriron o libro con moito coidado, intercambiando olladas de cómplice emoción segundo as liñas de letras ían aparecendo. Case en silencio absoluto, centráronse na lectura e, durante horas, impregnáronse da historia oculta da familia real. Descubriron o destino da Pedra de Lúa, crebada en anacos para minguar o seu poder, en espera de que os herdeiros elixidos a puidesen destruír por completo. Aprenderon sobre o Engaste de Dar, a súa orixe e a súa desaparición do palacio. Sorprendéronse ao saber que o sangue activador do talismán, o sangue de Wiasmau, corría polas veas dos descendentes reais. Souberon que un anaco da Pedra, a Bágoa de Lúa, acompañaba o Gheiroez herdeiro do trono e que só faltaba un feitizo para...

Abril 2015

Mar, 31/03/2015 - 13:01 — Anónimo

Casi Genial de Benedict Wells
	Ao terminar o instituto, Benedict Wells (Múnich, 1984) decidiu que, en lugar de ir á universidade, quería cumprir o seu soño de chegar a ser escritor. Trasladouse a Berlín e durante catro anos tratou en balde de que as súas novelas visen a luz mentres se gañaba a vida con traballos de subsistencia. Estaba a piques de tirar a toalla cando o encontro cun axente literario levouno ata a prestixiosa editorial en lingua alemá Diogenes, que non só publicou as tres novelas que tiña escritas, senón que apostou por el como unha das novas voces máis prometedoras da literatura alemá. Benedict Wells dedícase a escribir a tempo completo e vive entre Barcelona e Múnich.
Francis ten dezasete anos e poucas perspectivas de futuro. Vive nun parque de caravanas en Nueva Jersei, a súa nai está ingresada no hospital e nunca soubo quen é o seu pai. Pero cando descobre por casualidade que foi procreado nun experimento científico e que o seu pai biolóxico é un xenio, a súa vida dá un envorco e decide atravesar Estados Unidos na súa procura. En compañía do seu mellor amigo, Grover, e de Anne-May, a moza de quen se namorou, emprenderá unha accidentada viaxe durante a cal descubrirá máis cousas sobre si mesmo das que xamais esperou saber.
Brad se le encaró y sus narices se juntaron. Francis sopesó cómo podía ganarle en una pelea reglamentaria. Brad era sólo un pelín más bajo que él, aunque no parecía pesar demasiado. Podría haberlo agarrado de sopetón por las piernas y lanzarlo por los aires. Pero como Brad podía ser bastante rencoroso, no quería enfrentarse con él a cualquier precio. Así que Francis se limitó a aflojar los hombros y mirarlo a los ojos hasta que el otro desvió la mirada. *Pero Brad no podía quedar mal delante de sus colegas, de modo que siguió pegado a Francis y con u na sonrisita de conejo le preguntó:* *-Vaya, vaya, Dean, ¿qué tal le va a tu madre? He oído decir que sigue siendo un putón verbenero. Seguramente la hayan montado más veces que al caballo de carreras Seabiscuit.* A Francis empezaron a palpitarle las venas de las sienes. Recordaba cómo los amigos de su madre, cuando era pequeño, querían engatusarlo llevándole golosinas o juguetes y luego se iban al otro cuarto para...
Aquí tes unha entrevista co autor e se premes nesta ligazón podes ler o primeiro capítulo da novela.

BIBLIOTECA DO IES SAN PAIO