Skip to Content

lectura

P: Paz, Palestina e Poesía

Data: 
!dat-abbreviation Dom, 21/01/2024 - 19:24

Xaneiro 2024

  O estranxeiro de Álex Alonso

     Nunha das súas andainas polas rúas viguesas, Manuel María Pereira Nespereira mata a un home nos servizos da estación de autobuses meténdolle a cabeza dentro dunha bolsa de plástico do Mercadona. Tras a súa detención,  comeza un delirante xuízo no que o acusado trata de xustificar a súa criminosa acción.
     Estamos diante dunha obra que se move no gume do surrealismo e na que, baixo o humor negro que preside a proposta, se agocha unha mordaz crítica á sociedade actual, aos seus principios e valores e á voluble xustiza que decide o que é delito e o que non.
     A medio camiño entre A conxura dos necios de John Kennedy Toole  e a novela homónima de Albert Camus,  O estranxeiro constitúe unha reformulación da novela humorística, afondando nos mecanismos que manexa este xénero e ampliando as súas estremas, referencias e espazos clásicos.

     Sentíame ben na terraza do Camaleón. Non sei se era pola presenza de Adelina ou porque corría unha suave brisa mariña que parecía acariñar os nosos rostros expostos e medio torrados ao sol. Pero supoño que pesaba máis a presenza dela. E, obviamente, as súas dúas poderosas razóns, que nunca me cansarei de gabar. Por un momento, que eu atribuiría, pois, a un estado de ánimo exultante e imprevisible, ata me saíu esa vea poética tan íntima e secreta en min. «Mira Adelina! Os azuis do mar e do ceo, os azuis das illas Cíes e do horizonte presentan diferentes gamas cromáticas, non te dás de conta?» Adelina retirou, nun breve xesto, as lentes dos ollos e miroume coma se acabase de ver un espellismo. Descubrín entón, naquel leve aceno, que tiña un ollo denegrido e o pómulo inchado. Díxenlle a continuación, sen pensalo, que se agora collésemos unha lancha fóra borda e marchásemos, en liña recta, cara á porta da entrada da ría que forman as Cíes e Cabo Home, iriamos dar dereitiños a Nova York. «Imaxínate, Adelina, Vigo e Nova York entrelazados polo carreiro do mar! O Sireno e a Estatua da Liberdade en harmoniosa maridaxe culinaria!» Pero, en contra do que puidese agardar, dábame a impresión de que Adelina non me facía moito caso ou, ao menos, as cores naturais e as coincidencias xeográficas non eran algo que a ella lle chamasen demasiado atención. Ou quizais non entendera o da «harmoniosa maridaxe culinaria». Non o sei. Tampouco teño unha grande experiencia coas mulleres como para saber exactamente que temas ou aspectos tratar con elas. E máis con mulleres como Adelina. Tan muller. Tan... Decidin calar e agardar a que ela tomase a iniciativa. Quizais me explicase a razón desa actitude de desazo que parecía inundala e que se agochaba, turbia, e sen dúbida, por tras das lentes. Podiamos dicir aquilo de que hoxe Adelina non ría á ría de Vigo. Eu seguía, mentres tanto, coas miñas arelas de poeta.
     Adelina confesoume que traballaba de puta. De prostituta, mellor dito. Non me gusta a palabra puta. E parece ser que tiña un «chulo» (unha especie de xefe ou patrón) que mazaba nela cando non cumpría cos obxectivos esixidos da xornada. Veume á cabeza, ao instante, o mundo da empresa privada. Díxome que xa levaba moito tempo na profesión, que agora xa non era coma antes, pois, unha vez chegados os corenta (Adelina é da miña quinta, fomos xuntos á escola), os homes buscaban mulleres máis novas, e que a súa carteira de clientes pouco a pouco ía minguando debido a estas razóns que ela me daba pero tamén produto, sen dúbida ningunha, da crise económia que estabamos a vivir. «Os homes, en tempos de crise, volven facelo coas súas mulleres!», dixérame. O que son as cousas, verdade? Adelina non residía nin en Madrid nin en Barcelona, como eu pensaba. Había tempo que vivía en Vigo, nun piso da rúa Brasil. Por esa zona labiríntica de rúas con nomes de países americanos que circundan El Corte Inglés. Venezuela, Ecuador, Chile, Uruguai... Ah, non, Uruguai, non! Non entendo como fan un núcleo específico de rúas americanas (latinoamericanas, iberoamericanas, hispanoamericanas) e deixan o Uruguai á marxe deste plan de urbanismo! Eu realmente non tiña nada en contra da prostitución, pero tampouco nada a favor. Mantiñame á marxe. Coma a rúa Uruguai, supoño. Iso si, non me parecía ben que o xefe de Adelina tomase ese tipo de represalias contra ela. Se non estaba satisfeito co seu traballo, que a despedise e punto. E coa indemnización correspondente. Pero, segundo me comentaba Adelina, abandonar non era tan fácil. «Nesta profesión pringas toda a vida, Manuel María!» Foi o que me dixo. Que «pringaba». Quedei pampo. E pensativo. Non sabería dicir de ningún outro oficio cun contrato tan profundamente indefinido coma este.
     Había rapaces facendo windsurf pola illa de Toralla. En Samil, en cambio, aínda non levantara o vento. As correntes de aire é o que teñen. Que nunca sabes por onde van vir. Mamá sempre me prevén cando abre a porta da casa e as ventás dos cuartos. «Manuel María, que non te colla unha corrente de aire...!» Dábame sempre a impresión de estar nese momento a punto de ser arrolado por un tren no medio dun paso a nivel. «Escapa de aí!», insistía. Pois ben, xusto foi así como me sentín, cando, de súpeto, Adelina me propuxo a posibilidade de contraer matrimonio. No medio dunha corrente de aire. Ela quería definitivamente abandonar o oficio. Estaba farta da súa vida como «escrava do amor». Así mo dixo. Que eufemismo tan preciso, tan certeiro. De que maneira se entrelazaban dous conceptos profunda e profusamente antagónicos... (páx. 45-47)

O autor:  Álex ALONSO nace en Vigo en 1968. Licenciado en Filoloxía Galega e Hispánica, na actualidade traballa como tradutor intérprete da Administración de xustiza na Audiencia Provincial de Pontevedra. Gañador de distintos premios literarios, na nosa biblioteca tamén podedes acceder a outros títulos seus como Granito, Bullying  ou Tempos de bebidas isotónicas e fast-food.

Se premes aquí atoparás unha entrevista con el.

Data: 
Sáb, 30/12/2023 - 20:40

Nadal, tempo de lecturas

Data: 
Lun, 18/12/2023 - 20:25

Decembro 2023

Disfuncional  de  Galder Varas

    Esta primeira novela gráfica do humorista, guionista, monologuista e director de curtametraxes Galder Varas, rompe o tabú das familias desestruturadas. Estamos diante dunha viaxe traxicómica á infancia de moitos de nós.
    Ris de todo porque a túa vida é un desastre ou a túa vida é un desastre porque ris de todo?
    Nesta emotiva viaxe cara aos traumas que cremos superados polo feito de esquecelos, mergullarémonos nunha vida totalmente disfuncional que cabalga entre o tráxico e o absurdo cun único artefacto defensivo e ofensivo: a comedia.
    Unha familia desestruturada, nenos atracadores, un pai que resolve os problemas cun pau e unha nai que refuxia aos seus fillos na comida.
    No medio dunha mudanza, coa súa vida sentimental do revés e preocupado pola súa próxima actuación, Gadler (non confundir con Galder, nome do autor) tratará de manter enterradas as probas dun pasado que chama insistentemente á súa porta, coma se reclamase algo del.




 

Se premes aquí podes visitar o espazo de youtube do autor.

Data: 
Xov, 30/11/2023 - 17:52

2 abril: Domingo de Ramos e Día da Literatura Infantil e Xuvenil

Todos os  2 de abril, data do nacemento de Hans Christian Andersen, celebramos o Día Internacional do Libro Infantil e Xuvenil. Este ano é Grecia a encargada da elaboración da mensaxe e do cartel para esta efeméride. Baixo o lema "Son un libro, leme" a mensaxe  foi redactada por Vagelis Iliopoulos:

Eu son un libro.
Ti es un libro.
Todos somos libros.

A historia que conto é a miña alma
e cada libro ten a súa propia.

Se cadra non nos parecemos en nada
–hainos grandes, hainos pequenos,
hainos coloridos, outros en branco e negro,
hainos moi finos e outros moi grosos.

As nosas historias serán diferentes ou semellantes:
velaquí a nosa beleza.
Que aburrido se todos fósemos iguais!

Cada un de nós é único.
E merece ser respectado,
ser lido sen prexuízos,
ter o seu espazo, o seu andel.

Pode que constrúas unha opinión sobre min.
Pode que elixas cuestionar ou comentar o que les.

Pode que me devolvas á biblioteca,
ou talvez queiras terme preto na túa viaxe.

Pero xamais permitas que me tiren
nin que me manden cambiar de andel.
Non pidas nunca que me destrúan, nin deixes que outros o fagan.

E se un libro vai onda ti desde outro andel,
porque alguén ou algo o empurrase a iso,
faille un oco.
Ao teu lado, cabe.

Trata de sentir como se sente.
Compréndeo. Protéxeo.
Quizais esteas mañá na súa situación.

Pois ti tamén es un libro.
Todos somos libros.

                                                     Veña, dío moi alto para que se oia ben:
                                                                                                         “Son un libro, leme”

 

A tradución da mensaxe ao  galego é unha contribución de Mercedes Pacheco.

E o cartel é un deseño de Photini Stephanidi:


Coñece, para finalizar, quen son a ilustradora e o escritor:

Photini Stephanidi (Atenas, 1962). Artista e ilustradora. As súas ilustracións forman parte de máis dun centenar de publicacións, incluíndo edicións de contos populares gregos, literatura e poesía, e converteuse en especialista na creación de edicións de coleccionista. Ademais, é autora de dez libros. De entre os galardóns e recoñecementos ás súas ilustracións e gravados, cómpre destacar a Placa da Bienal de Ilustración de Bratislava (2001), o Premio Estatal de Ilustración de Grecia (2003, 2007 e 2011), a Pluma de Ouro na Bienal de Ilustradores de Belgrado (2005 e 2013) e Plaquette (2010), o premio a ilustradores que outorga a sección grega do IBBY (1995, 2005, 2011 e 2018), así como o Premio EBGE e unha mención en 2007 e 2013. Foi tamén seleccionada pola sección grega do IBBY para o Premio Hans Christian Andersen e para o Astrid Lindgren Memorial Award (ALMA). Recentemente, recibiu o premio de literatura xuvenil da sección grega do IBBY (2021).

Vagelis Iliopoulos (Atenas, 1964). Escribiu o seu primeiro libro infantil en 1995 e en 1997 publicou O Trigonopsaroulis (O pequeno peixe triángulo). Este peixiño, que fala de tolerancia e comprensión, converteuse no maior heroe literario grego da actualidade. Desde entón, Vagelis escribiu numerosos libros para rapazada e mocidade. Traducíronse e publicáronse moitos deles en varios países, e recibiron galardóns como o Premio da sección grega do IBBY e o Premio Estatal de Literatura Infantil de Grecia. Os seus libros seleccionáronse para a Lista de Honra do IBBY, para os Libros Destacados para Nenos con Necesidades Especiais do IBBY e para o catálogo White Ravens da International Youth Library. A Asociación Grega para a Saúde Psicosocial da Infancia e a Adolescencia nomeouno Mensaxeiro da Saúde Mental nas Escolas. Foi nominado para o Premio Hans Christian Andersen pola sección grega do IBBY e para o Astrid Lindgren Memorial Award (ALMA) pola sección chipriota do IBBY. IBBY Grecia proclamouno Embaixador do Libro Infantil Grego.


Data: 
Mar, 28/03/2023 - 20:24

Biblioxornal nº 69: Escribir as/ás mulleres

Data: 
!dat-abbreviation Dom, 05/03/2023 - 12:04

Decembro 2022

50 cosas que hay que saber sobre física

de Joanne Baker

        É a física un óso duro de roer? Se les este libro verás que non porque nel ofrécesenos unha introdución, comprensible para todos os públicos, dos temas máis importantes da física, desde as Leis de Newton sobre o movemento ata os últimos descubrimentos en física cuántica. Unha obra que relata 50 descubrimentos, leis e teorías da física explicados de forma moi simple e atractiva, con moitos exemplos da vida cotiá e cunha pequena recensión dos seus descubridores.

    Isaac Newton fue uno de los científicos más relevantes, polémicos e influyentes de todos los tiempos. Contribuyó a inventar el cálculo,explicó la gravedad e identificó los colores que componían la luz blanca. Sus tres leyes del movimiento explican por qué una pelota de golf sigue una trayectoria curva, por qué nos vemos empujados hacia el lado externo de un coche que gira y por qué notamos la fuerza a través de un bate de béisbol al golpear la pelota.
    Aunque en época de Newton las motos aún estaban por inventarse, sus tres leyes del movimiento explican cómo sube un piloto acrobático por la vertical «pared de la muerte» y cómo corren los ciclistas olímpicos por las pistas inclinadas.
    Newton, que vivió en el siglo XVII, se considera uno de los intelectos más destacados de la ciencia. Su carácter altamente inquisitivo le llevó a comprender algunos de los aspectos en apariencia más simples y sin embargo profundos de nuestro mundo, tales como la razón por la que se curva una pelota lanzada al espacio, por qué las cosas caen hacia abajo y no hacia arriba, y cómo se mueven los planetas alrededor del Sol.
    Cuando no era más que un estudiante corriente en Cambridge en la década de 1660, Newton se inició en la lectura de las grandes obras de la matemática. A través de ellas se alejó del derecho civil para aproximarse a las leyes de la física. Más tarde, encerrado en su casa durante un período sabático cuando la universidad cerró por un brote de peste, Newton dio los primeros pasos para desarrollar sus tres leyes del movimiento.

[...]Encontrar vida en cualquier otro lugar del universo sería el mayor descubrimiento de todos los tiempos. Enrico Fermi se preguntaba por qué, dada la edad y la inmensidad del universo, y la presencia de miles de millones de estrellas y planetas que han existido durante miles de millones de años, todavía no nos ha contactado alguna civilización alienígena. Ésta era su paradoja.
    Nuestra galaxia contiene miles de millones de estrellas y en el universo hay miles de millones de galaxias, es decir, que hay millones de millones de estrellas. Si tan sólo una fracción de éstas tuvieran planetas anclados, serían muchísimos planetas.Si una fracción de esos planetas albergaran vida, habría millones de civilizaciones en el espacio exterior. Entonces, ¿por qué nunca las hemos visto? ¿Por qué no se han puesto en contacto con nosotros?
    Ecuación de Drake
    En 1961, Frank Drake escribió una ecuación para calcular la probabilidad de que una civilización extraterrestre contactable habitara en otro planeta de la Vía Láctea...                   

                                                                                           (pp. 9 e 259)

Annie Ernaux escribiu a violencia contra a súa nai

De nena a nobel Annie Ernaux foi testemuña da violenta agresión que o seu pai propinou á súa nai na adega da casa de Yvetot. Este suceso aviva na escritora un sentimento de humillación, tema moi presente en varias das súas obras. Do comezo dunha delas (La honte, A vergoña) é o texto que traducimos:

O meu pai tentou matar á  miña nai un domingo de xuño. Foi á primeira hora da tarde. Eu fora como de costume a misa de doce menos cuarto e despois a comprar uns doces á confeitaría do centro comercial da cidade, un conxunto de edificios provisionais construídos despois da guerra. Cando volvín, quitei a roupa de domingo e puxen un vestido de andar pola casa. Despois de que os clientes marchasen e botásemos o peche da tenda, empezamos a xantar. Seguramente tiñamos a radio acesa, pois a esa hora emitían Le tribunal, un programa de humor no que Ives Deniaud interpretaba o papel dun pequeno delincuente ao que un xuíz de voz temblorosa acusaba unha e outra vez de cometer unhas falcatrúas absurdas e condenábao a penas ridículas. A miña nai, que estaba de moi mal humor, non deixou de discutir co meu pai durante toda a comida. Unha vez que tivo recollido a vaixela e pasado a baeta polo mantel de hule, continuou dirixindo reproches ao meu pai, sen deixar, como sempre que estaba contrariada, de dar voltas pola  minúscula cociña, encaixada entre o café, a tenda e a escaleira que conducía ao piso superior. O meu pai permanecía sentado, sen responder, coa cabeza volta cara á xanela. De súpeto empezou a tremer de forma convulsiva e a bufar. Levantouse e vinlle agarrar á miña nai e arrastrala ata o café gritando cunha voz rouca, descoñecida. Corrín ao piso de arriba, tireime enriba da miña cama e metín a cabeza debaixo da almofada. Despois oín á miña nai dar alaridos: “Filla!”. A súa voz proviña da adega, situada xunto ao café. Corrín escaleiras abaixo gritando “Socorro!” con todas as miñas forzas. Na mal iluminada adega puiden ver como o meu pai agarraba cunha man á miña nai, non sei se polos ombreiros ou polo pescozo, e como na outra tiña a machada para cortar leña que arrincara do tallo onde se atopaba normalmente... O único que lembro daquela escena son os saloucos e os berros. Na seguinte escena atopámonos outra vez os tres na cociña: o meu pai está sentado á beira da xanela; a miña nai, de pé xunto ao fogón, e eu, sentada ao pé da escaleira. Choro sen poder conterme. O meu pai aínda non volveu á normalidade, tremía e seguía tendo aquela voz descoñecida. Repetía: “E ti, por que choras? A ti non che fixen nada”. Recordo que dixen: “Ides volverme tola”. A miña nai dicía: “Veña, xa pasou todo”. Despois fómonos os tres a pasear en bicicleta polos campos próximos. Ao volver a casa, os meus pais abriron o café como todos os domingos pola tarde. Nunca máis se volveu falar do asunto.
Aquilo ocorreu o 15 de xuño de 1952, a primeira data concreta da miña infancia. Ata entón, o tempo só fora un trasncorrer de días e de datas escritas no encerado e nos cadernos.

A partir de entón, díxenlles a varios homes: “Cando eu estaba a piques de cumprir doce anos, o meu pai tentou matar á miña nai”. O feito de necesitar dicirllo demostra o unida que me sentía a eles. Con todo, todos quedaron en silencio despois de oílo. E eu dábame conta de que cometera un erro, de que non estaban preparados para escoitalo.

É a primeira vez que describo esta escena. Ata hoxe sempre me pareceu imposible, nin sequera nun diario íntimo. Coma se o feito de contalo fose algo prohibido que iría acompañado inevitablemente dun castigo. Quizá non poder escribir nada despois. (Fai un momento sentín unha especie de alivio ao comprobar que, con todo, seguía escribindo como antes, que non ocorrera nada terrible.) Agora, despois de conseguir describir esta escena, teño a impresión de que se trata dun suceso banal, moito máis frecuente nas familias do que entón me puiden imaxinar. Quizáis a escritura converta en normal calquera suceso, incluso o máis dramático. Pero como para min esta escena sempre foi unha imaxe sen palabras nin frases, á parte das que lles dixen aos meus amantes sobre ela, as palabras que empreguei para describila parécenme estrañas, case incongruentes. Converteuse nunha escena para os demais.

Antes de empezar a escribir pensaba que ía ser capaz de lembrar todos os detalles. Pero, de feito, só lembro a atmosfera, a postura de cada un de nós na cociña e algunhas palabras. Non recordo por que comezou a pelexa, nin tampouco se a miña nai levaba aínda o blusón branco que poñía para estar na tenda ou xa o quitara pensando no paseo que iamos dar. Tampouco lembro o que xantaramos. Non teño ningún recordo concreto daquela mañá de domingo que non estea inscrito dentro do marco dos nosos costumes: a misa, a confeitaría. Pero do que si estou segura é de que eu levaba un vestido azul de lunares brancos, pois, durante os dous veráns seguintes, cada vez que mo poñía pensaba: “É o vestido daquel día”. Tamén estou segura do tempo que facía: unha mestura de sol, nubes e vento.

A partir de entón, aquel domingo interpúxose como un filtro entre a vida e eu. Xogaba, lía, actuaba como de costume, pero non estaba completamente presente. Todo se volveu artificial. Memorizaba mal as leccións que antes aprendía con só lelas unha vez. Unha excesiva conciencia de min mesma, que non me deixaba concentrarme en nada, substituíu á miña indolencia de alumna segura da súa facilidade para o estudo.

Non podía xulgar aquela escena. O meu pai, que me adoraba, quixera suprimir á miña nai, que tamén me adoraba. Como a miña nai era máis cristiá que o meu pai, ela ocupábase dos cartos e falaba coas profesoras, a min debía parecerme do máis natural que lle rifase ao meu pai da mesma maneira que me rifaba a min. Non existía culpa nin culpable, pero debía impedir que o meu pai matase á miña nai e fóra por iso ao cárcere.

Creo que durante meses, talvez anos, esperei a que a escena se repetise, segura de que antes ou despois se reproduciría. A presenza dos clientes tranquilizábame. Temía os momentos nos que quedabamos sós, é dicir, as noites e os domingos pola tarde. Estaba alerta á menor discusión entre eles, vixiaba ao meu pai, o seu rostro, as súas mans. Sempre que se producía un silencio repentino, presentía a chegada da desgraza. Cando estaba no colexio, preguntábame se, ao chegar a casa, non me atoparía co drama xa consumado.

[...]

Nunca se repetiu. O meu pai morreu quince anos despois, tamén un domingo de xuño.

Só agora doume conta do seguinte: quizáis os meus pais falasen entre si da escena daquel domingo, do comportamento do meu pai, e atopasen unha explicación ou unha escusa e decidisen esquecelo todo, por exemplo, unha noite despois de facer o amor. Pero este pensamento, como todos os que non se nos ocorren no momento axeitado, chega demasiado tarde. Xa non pode servirme de nada, agás para expresar coa súa ausencia o indescritible terror que sentín aquel domingo.

ERNAUX, Annie, La honte, Gallimard-Folio, 1999, 144 pp.

Novembro 22

Trece avisos. Contos para ler pola noite

de   Paula Carballeira

    Que é o medo? O medo é a reacción que se produce ante un perigo inminente, é unha emoción corrente que nos afecta a todos os seres humanos. Do medo sabe moito Paula Carballeira. Ela comezou a contar historias de medo para intentar explicar o que non coñecía xa que aí se agochaban os seus arrepíos infantís.
    A autora crea e recrea o medo a través de 13 avisos dos agochos do medo que ben poden estar en golpes na parede, en pasos no faiado, portas pechadas, bonecas, prantos de bebé, manciñas frías...
    Cada capítulo do libro divídese en tres partes: un microrrelato escrito por alumnado, un conto de Paula e a explicación ou "aviso" daquel elemento que se vai tratar.
    
    Vivo a poucos pasos de onde nace a néboa.
   Sobe desde o río, envolve a casa e tarda en esvaecerse. Debe ser esa a razón de que o medo ande sempre ao meu redor, tamén polo día. Vexo e non vexo os contornos das cousas, da xente que se cruza comigo polos camiños, e ben poderían ser pantasmas que desaparecen de súpeto, á volta dunha curva. De feito, gústame pensar que aínda existen misterios que non podemos explicar, só imaxinar.
    Cando era pequena, discutía coa miña nai porque eu nunca quería ir para a cama nin apagar a lámpada da mesa de noite. Ela non sabía que viñan visitarme monstros, vampiros, lobos, ánimas en pena na forma de espíritos choróns que se anunciaban cun aire xélido. Eu mantiña os ollos abertos e intentaba pensar noutra cousa, pero escoitaba pasos lixeiros que se achegaban, respiracións e ouveos apagados do outro lado da xanela. Coido que por iso comecei a ler contos de terror e a escribilos. Polo menos podía poñerlles nome a eses medos, pechalos nas palabras e descubrir ou inventar maneiras de desfacerme deles.
    Todas as persoas temos medo. Ás veces temos os mesmos medos e ás veces temos medos diferentes. Cando a luz fai recuar as sombras, parécenos que non hai nada que temer, ata que volve caer a noite. Na escuridade, asáltanos a sensación de que asexan criaturas terribles coa malévola intención de facernos dano. Un susto déixanos sen respiración durante uns intres, e sen mobilidade, e sen posiblilidade de reacción, coma bonecos ou boncecas nas mans do descoñecido. Sentímonos tan fráxiles, tan insignificantes. Queremos que veña alguén de confianza para dicirnos que non pasa nada, para abrazarnos se fai falta.
    Podes ler os contos que están neste libro un por un, ou podes ler varios, mesmo todos, pero despois vai ser difícil atopar o sono, ou iso espero. Os contos de medo intentan espertarnos, manternos alerta, chamar a nosa atención sobre o que aínda non coñecemos.
    Din que hai avisos que anuncian que algo extraordinario está a piques de acontecer. A miúdo non nos decatamos, agás por uns incómodos arrepíos que sentimos nas costas, unha molesta sensación de que alguén nos observa. 
(...)   

DENTES AFIADOS, OLLOS AMARELOS
Una rapaza volve soa á súa casa.
    Soa.
    Despois da medianoite.
   Foi cear coas súas amigas de instituto. Agora que está na universidade case non as ve.
    É a única que non vive nese barrio.
  Está nunha rúa que non coñece, unha rúa que desemboca nun aparcadoiro.
    Escoita uns pasos detrás dela.
    Moitos pasos.
    A rapaza ve reflectido nos vidros dun coche o grupo que a persegue.
    Mozos e mozas coma ela.
    Coma ela, non.
    Sorrín, e entre os seus labios asoman uns dentes afiados. Dentes de can. Dentes de lobo (...)

Falamos de Identidade, falamos de transxénero

Grazas ao patrocinio da Concellería de Igualdade, este venres, 17 de xuño, teremos connosco a Nee Barros Fernández.
Coñecide  nas redes  como @neeumatiko, Nee  dirixe unha canle en youtube, escribe poesía, canta e fai música, e tamén se confesa un apaixonado da fotografía. Salientamos o labor de visibilización que fai da realidade das persoas trans e dos abusos que estas padecen por parte dun sistema que aplica o odio por defecto. Elu é tamén un defensor do binormativismo.
Na biblioteca temos a súa obra Identidade, un texto teatral que aborda o tema da transexualidade dunha forma moi persoal e cunha linguaxe que chega ao público máis novo. Dentro la literatura galega estamos diante dun dos textos pioneiros desta temática igual que as novelas Fóra do normal de María Reimóndez ou 22 segundos de Eva Mejuto.
Identidade propón que as persoas sexan sempre escoitadas e tratadas dende a súa diversidade. A través de Zé, o protagonista, tomamos conciencia do camiño que segue unha persoa que busca a súa propia identidade, dos apoios que atopa e tamén dos atrancos dunha sociedade marcada polos patróns do patriarcado e da transfobia e que ten medo ao diferente.
Accede a unha entrevista con elu premendo aquí
e podes visitar a súa canle de youtube aquí

Distribuir contido


by Dr. Radut