Skip to Content

Xaneiro 2013

Una misma noche

de

Leopoldo Brizuela

 

El sábado de la entrega de las llaves escuché movimientos en la casa vecina: el silbato intermitente de una especie de combi entrando marcha atrás al terreno del fondo, puertas que se abrían sin la aprensión de los Chagas, órdenes demasiado seguras para un lugar desconocido, inmediatamente corregidas o suplantadas por otras.

(...) Hacia la tarde, escuché otras personas que entraban por la puerta del frente, y que salían a mirar la piscina. Pretextando no sé qué tareas salí al balcón trasero y, esta vez sí, en las frases sueltas, en el tono, creí notar el aura de los dueños -porque no era un hombre solo, no, lo acompañaba al menos una pareja joven -, la alegría ostentosa y contenida de quien pisa conquistando. Un orgullo que era en sí mismo inocencia, una inocencia que a mí me tocaba quebrar.

Pero, ¿cómo? ¿Cómo decirles que habían asaltado su casa al menos dos veces en lo que iba de año?...


        O escritor Leonardo Diego Bazán regresa á casa dos seus pais para coidar da súa nai viúva. Unha madrugada de 2010 é testemuña do asalto a unha casa veciña, polas características do roubo é indubidable a colaboración da policía cos ladróns. Xa antes, no ano 1976, a mesma casa sufriu outro ataque similar. Entón vivían alí os Kuperman, Leonardo era un mozo e Arxentina estaba sumida no terror da Xunta Militar. O suceso orixinou unha pegada imborrable na memoria do adolescente, sobre todo ao descubrir o papel que xogou o seu pai en todo aquilo. Leonardo empeza a escribir unha novela coa intención de rescatar e exorcizar un pasado que quixera esquecer.

        Unha lectura de suspense baixo aparencia de caderno de notas dun detective.

 

 



page | by Dr. Radut