CANTA O CUCO CALA E CANTA

DOS CASTIÑEIROS DO VAL.

PASA O TEMPO E NON DI NADA

E VOLTA O CUCO A CANTAR.

                                                              (Uxío Novoneyra)

EU MIRO PARA OS CASTIÑEIROS

E O CUCO NON SE DEIXA VER.

SÓ OIMOS O SEU CANTAR

QUE MOI LEDOS NOS FAI ESTAR

                                                (Nen@s de Pazo Primaria)

                                            .

Da man de Uxío Novoneyra viaxamos novamente ao frío e xélido inverno.

Dando renda solta á nosa imaxinación e coa creatividade reafirmada 

trala escoita do conto "Moncho e a mancha", que trouxemos o outro

día da Biblioteca do noso amigo Daniel, aventurámonos na elaboración

destes collages onde, baixo a choiva e a neve de Febreiro,

NAMORADO METEU NA BOTELLA

OS LATEXOS DO SEU CORAZÓN

NON SABÍA SE CHEGARÍAN

ONDE ESTÁ O SEU AMOR

NAMORADO ESTA TRISTE

PORQUE NON VE AO SEU AMOR

PERO A AUGA QUE É AMIGA

Á SÚA NAMORADA LLE VAI TRAER

PARA QUE NA SÚA CARA

UNHA RISA SE VOLVA A VER

Hoxe fixemos estas obras de arte co aire que sae dos nosos pulmóns tratando de expresar a forza e a intensidade do vento.

Soprido a soprido este foi o resultado:

Despois de tanto soprar e de axudarlle un pouquiño aos máis peques (QUE TANTO LLES CUSTABA SOPRAR!!! ) chegamos á conclusión de que o lobo do conto dos porquiños debe ser todo un experto nesta técnica do soprido. 

Despois de ler estes versos de Uxío Novoneyra:

FALOPIÑA A FALOPIÑA

VAI BRANQUEANDO A CORTIÑA

CADA MINIÑA O SEU SOÑO...

Decidimos facer unha versión adaptada á estación do ano

FLORIÑA A FLORIÑA

VAISE COLOREANDO A CORTIÑA

CADA PÉTALO A SÚA COR...