OS NENOS DE CRUCEIRO MAÑA IMOS A RIANXO.Laura.5 anos.

IMOS A BIBLIOTECA E O MUSEO DO MAR. Irene. 4 anos

NA ESCOLA ESTAMOS INVESTIGANDO OS OFICIOS.Tania.5 anos

O MEU AVO VEU A ESCOLA A CONTARNOS A HISTORIA DE CANDO ERA PEQUENO. Eva.5 anos.

ESTAMOS COMPARANDO OS 0FICIOS DE ANTES E DE AGORA. Alex.5 anos.

MAÑAN IMOS SEGUIR INVESTIGANDO. Joel.5 anos.

XA VOS CONTAREMOS MAIS OUTRO DIA. Lia. 5 anos

O estudo dos oficios desenvolvido na aula o curso pasado complementouse este ano realizando unha recompilación máis exhaustiva de datos relacionados cos oficios dos pais e nais.

A visita dun avó nos ofreceu ademáis un novo tema de investigación. Ó contarnos como era a vida en Rianxo e Taragoña cando él era novo, decatámonos de que moitos dos oficios que teñen os nosos pais non existían daquela, e outros que eran frecuentes naqueles tempos case desapareceron na actualidade.( CHE, GRAZAS POLA TÚA CONVERSA ).

Estivemos tamén a ver imaxes antigas de Rianxo e descubrimos distintos aspectos da vida na vila fai 50 ou 60 anos.

A visita ó Museo do Mar aportounos aínda máis información sobre como se realizaban distintos oficios relacionados co mar.

Sol Beiroa.

XESTACIÓN DUNHA HISTORIA DE MONECAS DE MILLO

Iniciado o curso 07-08, a aula de 5-4 anos da escola de Cruceiro empeza a recoller as aportacións que van realizando os pais e que nos van permitir manter longas conversas e lembrar e aprender tantas cousas.

Á escola van chegando uvas, castañas, ourizos, figos,... e unha boa variedade de mazarocas de millo.

Nunha das conversas mantidas en torno ó millo, lembramos o divertido xogo de levantar castelos cos carozos, que tanto nos gustou aprender dos avós o curso pasado, e volvemos falar das monecas que tamén antigamente se lles facían ós pequenos da casa aproveitando a mazaroca, as barbas e o casulo do millo.

O interese dos nenos da aula é enorme, de tal xeito que queren ter unha moneca para eles ( o curso pasado, 4-3 anos, o tema sen embargo pasara case desapercibido ). Aproveitando as barbas e o casulo dunha mazaroca, improvisamos unha moneca, arrolámola no noso colo ( “ a miña nena pequena, heina de levar á escola...” ) e comprometémonos a preguntarlle ás avoas se de pequenas elas tamén xogaban coas monecas de millo e se saberían facer unha para nós.

Ó longo de varios días sorprendémonos, rimos e xogamos con distintos tipos de monecas que nos van facendo as avoas e os papás. E todas as monecas, todas, queren que lle poñamos nome ( María, Carolina, Lucía, Juanita,...) e que as arrolemos con agarimo no colo.

Unha mañá, despois da sesión de biblioteca, pregúntolles ós nenos se queren inventar un conto coas monecas de millo. Non o dubidan, como tampouco dubidan o feito de escoller como protagonista ó único exemplar masculino das monecas : será a historia de Paco.

- Paco...que?

- Paco Papán. Di un neno.

- Non, Paco Papán é o protagonista dun conto que xa existe. Ten que ser outro Paco.

- Paco Pacolo !!

- Ben, e...que lle pasou a Paco Pacolo ?

... E vai xurdindo a historia de Paco Pacolo quen, de tódolos amigos posibles, atopou primeiro a Juanita.

- Meu pai cántame: “ Juanita banana, mexa na cama...”.

E a cantiga que o pai canta entra na historia de Paco Pacolo, como entran algúns dos xogos populares cos que tanto nos divertiamos o curso pasado, e entran a noite e a treboada que nos lembran o seguro que podemos sentirnos na nosa casa, e, como non, entran tódolos colos nos que arrolamos as nosas monecas de millo.

“ E aquí acaba a historia de Paco Pacolo que cando ía para casa ía cantando:

Paco Pacolo, vai para o colo !

Porque a súa mamá ía durmilo no seu coliño ”.

Sol Beiroa.

HISTORIA DE PACO PACOLO

Érase unha vez unha mazaroca de millo que se chamaba Paco Pacolo.

Paco Pacolo quería xogar con amigos. Un día atopouse con Juanita e xogaron moito ó " pilla-pilla ", e despois foron dar un paseo. Mentras camiñaban ían cantando :

" Juanita banana,

mexa na cama "

Paseando atopáronse con Lucía, que estaba peiteada cunhas trenzas longas. Xogaron ás " escondidas " e despois foron pasear. Mentres camiñaban ían cantando :

" Lucía, Lucía,

mexa de día "

Camiñando, atopáronse con María, que estaba peiteada cunhas trenzas máis curtas. Xogaron moito ó " gato que pilla ó rato ". Despois foron pasear e ían cantando :

" María, María,

xoga de día "

Atopáronse cunha nova amiga, Carolina, e xogaron moito á " roda-roda ". Cando foron pasear ían cantando:

" Carolina, Carolina,

vai á piscina "

Atopáronse con Pepa e xogaron á " pita cega ". Pero a Pepa non lle cantaron nada porque era moi tarde e había que marchar, xa era de noite e empezaba unha treboada.

E aquí acaba a historia de Paco Pacolo que cando ía para casa cantaba:

" Paco Pacolo

vai para o colo "

...porque a súa mamá ía durmilo no seu coliño.

Aula de 5 e 4 anos.

...e se este conto vos gustou non vos perdades...

" HISTORIA DE PACO PACOLO. A PELÍCULA "

PRÓXIMAMEMTE NOS MELLORES PORTAIS EDUCATIVOS

Xa non esperaron á fin de semana para actuar. Hoxe venres nada máis chegar, despois de aparcar o coche, un veciño comentoume que onte estivera unha pandilla golpeando e rompendo o tellado do tren do patio. Chamoulles a atención pero non lle fixeron caso. O Concello debería de actuar e poñer as medidas necesarias para que día tras día non teñamos que vivir con estes altercados que en nada axudan á formación dos nenos e nenas. Sei que non é doado, pero o que é desexable e necesario, por forza ten que ser posible, e se non o é e porque non facemos o suficiente. Ao entrar na aula pregunteilles aos nenos que poderíamos facer nós para que estas persoas tan incívicas e tan irrespectuosas deixaran de facer tanto mal. - Podemos facer carteis, dixeron. - E que lles dicimos?

PEDRO : "Poñer unha cabaza na ventá para asustalos".

BORJA : "Facer un cartel de prohibido pasar".

ANXO : "Facer un cartel que diga que coidaran as plantas e o patio".

RAÚL : "Que non nos rompan as plantas"

CARLOTA : "Por favor, non nos destruades o noso colexio ".

MANUEL : "Que non nos rompan as plantas e que non nos caguen os cans no areeiro". ALBA : "Que coiden a Natureza".

JORGE : "Poñer unha cabaza con dentes e con lume para que asuste aos nenos malos" Estes foron os seus comentarios e quedamos en facer uns carteis despois da sesión de contacontos que tiñamos hoxe . Por certo, o conto que saíu votado para ser narrado foi "Nadarín" ese fantástico conto de Leo Lionni que é un canto á intelixencia,á necesidade do silencio para poder pensar con tino, á apreciación da beleza, ao traballo en equipo para fortalecer o valor , superar a adversidade e vivir con alegría, atrevéndose a a descubrir toda a fermosura que hai no mundo aínda que haxa que enfrontarse con perigos ENOOOORMES. Os carteis fixéronos na hora do recreo: sacamos unha mesa ao porche e alí por quendas fóronos facendo. Só deu tempo de rematar dous e colocalos no cristal da porta de entrada. Nas fotos podemos observar, en primeiro lugar, os destrozos do tren e en segundo lugar, como se axudan á hora de elaborar os carteis : decorar e colorar, como se poñen de acordo á hora de decidir como se escriben as palabras e como tratan de ler o que escribiron.

Hai uns días, María, a profe de Cuvide colgou no portal as reflexións xurdidas a partir dos comentarios dalgúns nenos da aula sobre os rumanos.
Na escola de Cruceiro, aula de 5 e 4 anos, levamos falando todo o que vai de curso dos rumanos. Pola información que traían algúns nenos, ó principio semellaba que os rumanos son xente mala, que ata poden chegar a roubar nenos. Pero parecíanos un pouco raro e decidimos investigar.
Así, descubrimos que os rumanos son xente que naceu en Rumanía, que é un país non moi lonxano ó noso,onde hai unhas fermosas paisaxes, a xente viste roupa similar á nosa
( ata hai roupa parecida á que usamos nós para bailar, tocar a pandeireta e a gaita )e teñen unha música...!! Se escoitades algunhas das súas pezas musicais seguro que vos sentides tan alegres que vos dan ganas de bailar. Escoitade, escoitade...
Tamén lembramos que en Taragoña, en Rianxo, en Santiago, en Madrid,... hai algunha xente
" mala " ( coma a que nos roubou o ordenador da escola ), pero só unha pouca. Case todos intentamos ser agradables, compartir e axudar ós demais. En Rumanía tamén sucede así. E os rumanos non son máis que xente nacida en Rumanía.
Asinado: aula dos " maiores " e Sol.

ESTA SEMANA VEU PABLO. ME ENCANTA ! IVAN 5 ANOS

ESTOU CONTENTA PORQUE VEU PABLO.  IRENE 4 ANOS

ESTOU FELIZ PORQUE VEU PABLO.    DESI 4 ANOS

PABLO é un profesor en prácticas, é o segundo curso que comparte con nós e estamos todos encantados. Sol, trillentos anos

Hai uns días ao chegar á escola, a pechadura da porta estaba obstruída. Alguén quixo boicotear a entrada. Isto ocorreu dous luns consecutivos. O segundo, cando despois de hora e media de espera o operario do concello cambiou a pechadura, entramos na aula e xa acomodados en círculo no cortizo, ocorréuseme preguntar :

- Quen faría isto?

Comezaron a falar atropeladamente :

- Foron os malos

- Foron os ladróns

- Foron os "trasa".

Eu non entendía a que se referían con esa palabra.

- Que é iso dos "trasa"?. Non sei a quen vos referides.

-  Os "trasa"!, repetían cheos de razón.

- Explicádemo porque eu non sei quen son os "trasa".

- Sí profe, son os rumanos que fan mal e rouban.

- Por que dicides iso? . Quen os viu?.

- Sí, eu o sei porque ao meu tío, un día entráronlle no almacén  pola noite e roubáronlle as porquerías.

- Como? . A que porquerías te refires?.

- Sí, non sabes? Os gusanitos, os chicles - dicía - mirándome con cara picarona.

Deume un ataque de risa. Claro, a Educación para a saúde e a alimentación en particular, preocúpame de xeito especial e fago moito fincapé en que coman froitas e verduras e que deixen de comer "porquerías" dese tipo.

Tiven que disculparme e aclarar que as chucherías non é que foran porquerías, que era un falar para facerlles ver que non era bo comer moitas lambetadas para evitar que se nos picasen os dentes, engordáramos demasiado, etc. etc.

Volvendo ao tema pregunteilles :

- Quen son os rumanos?

- Son os ladróns

De xeito espontáneo identificaron rumanos con ladróns.

Saquei un mapa de Europa e vimos que alí había moitos países. Un deles, de cor amarelo, era Rumanía; estaba moi lonxe. Os habitantes dese país eran rumanos e rumanas como os habitantes de Galicia somos galegos e galegas.

Fomos facendo un camiño co dedo  polo mapa e observamos que para chegar aquí tiñan que facer un longo percorrido. Viñan buscando traballo porque no seu país non o atopaban.

Aquí xurdíu toda a problemática do abandono:das súas casas, dos seus amigos, dos seus xoguetes.....

O mapa suscitou moitísimo interese e armouse un pequeno alboroto porque todos querían saber os nomes daqueles cachiños de cores que eu lles dixera que eran países e cales eran as bandeiras respectivas.

Despois dun anaco de efervescencia, que me rebordaba, conseguín reconducir a situción cara o tema que motivara a aparición do mapa en escena.

- Pensaban que estaba ben acusar a alguén de facer algo malo sen telo visto?. Ao mesmo tempo que llelo preguntaba dábame conta de que coa miña actitude estaballe inoculando unha lección de "moralina". A miña boca dicía palabras que o meu interior rexeitaba; así non se fan as cousas -pensaba-,e  inmediatamente tratei de modificar a actitude introducindo un pequeno xogo socioafectivo coa finalidade de que poideran ter a oportunidade de vivenciar o feito de ser rexeitados e de falar de como se sentiran.

Estabamos sentados en círculo : achegueime a un neno e en voz baixa díxenlle ao oído :

- "Anxo é un ladrón, non imos xogar con el". Dillo en baixiño a Carlota. Carlota llo diría ao que tivera ao lado e así sucesivamente ata que todos tiveran esa "información", agás Anxo.

Levantándome animeinos a xogar:

- Vinde! Imos xogar a un xogo moi bonito!. Facede unha roda!

Cando Anxo trataba de incorporarse comecei a dicirlle :

- Ti non Anxo, que es un ladrón e non queremos que xogues con nós!. Animei ao resto a que se posicionaran do mesmo xeito. Así  o fixeron.

A situación durou un minuto escaso, o suficiente para que Anxo estivera a piques de chorar. Entón sentámonos e pregunteille :

- Anxo, como te sentiches?

- Mal

- Es un ladrón?

- Non!

- Claro que non.

- Daquela, como cres que se sinten os nenos rumanos cando a xente lles di que son malos e que rouban?

- Mal!

Esta resposta estaba cargada de sentido; a súa cariña así o confirmaba.

Repetimos esta pequena simulación con varios nenos en tempos moi breves pero todos acusaban o malestar que lles producía o feito de ser rexeitados.

Penso que en moitas ocasións o profesorado co afán de conquerir hábitos respectuosos entre o alumnado, dicimos e dictaminamos o que está ben e o que está mal, coa mellor intención do mundo , dámoslle feito o concepto moral do que  é bo e do que é malo sen ofrecerlles a oportunidade de ir descubrindoo. Sen embargo, cando se vivencia unha situación hostil, se sente na propia carne a través dun pequeno xogo, estamos permitindo que afloren as emocións das que logo se poderá falar, e creo que deste xeito se lles da a oportunidade de sentir e modificar comportamentos. Quizás este sexa o camiño de brindarlles a oportunidade de ir construindo unha moral cada vez máis autónoma. Todo isto require tempo, moito tempo, e non sempre estamos pola labor, apremiados en moitos casos por obter resultados aparentemente máis rendibles.

Non sei, son elucubracións mentais que eu me monto e que quero compartir con aquelas persoas que lean este texto que xa se vai facendo  algo longo.

Non obstante , o acontecido da que pensar que na nosa sociedade, dunha maneira máis ou menos implícita, existe un caldo de cultivo xenófobo, de hostilidade cara aos de fóra, pero ¡OLLO!, esa hostilidade non vai dirixida cara todos os de fóra : son os máis desfavorecidos, os pobres, os marxinados os que están no punto de mira.

É un problema que hai que combatir e que algunhas mensaxes electorais coma as que se están escoitando últimamente en nada contribúen a fomentar unha convivencia harmónica e respectuosa cara aos excluídos doutros pobos.

Que nenos e nenas de 3, 4 e 5 anos, ante un incidente como o comentado fagan espontaneamente unha correspondencia  rumanos / ladróns, é algo que debería poñernos en alerta.