Ola, son Silvia e nesta foto estou coa miña irmá Helena dentro da nosa graneira.

Sabemos pouco da graneira; ten moitos anos, pero non sabemos dicir cantos.

Cando a avoa chegou a esta casa xa a graneira era vella e ningún dos habitantes da casa recordaban nin cando fora construída nin quen a tiña encargado. Cónstanos que ten moito máis de 100 anos.

Está construída con pedra, madeira e tella do país. Usámola na actualidade para almacenar e secar as espigas de millo.

Texto: familia de Silvia

Ola, son Andrea e,como vedes nesta foto,estou sentada co meu irmán no lavadoiro dun río que hai onda a nosa casa.

Onde eu vivo chámase o Burato e vou contarvos por que ese nome.

Ó pouco de irmos vivir ó Burato, un veciño que ten moitos libros antigos preguntoulle ó meu pai se sabía por que lle chamaban así ó lugar onde viviamos.

O meu pai respondeulle que non, e logo aquel señor díxonos:

" Pois ben, neste lugar moi, moi antigamente vivía un señor que tiña un pequeno burato nunha man e sempre lle dicían "o home do burato, o home do burato" e, ó longo do tempo, ese home morreu e seguíronlle chamando ó lugar "o burato, o burato".

E así foi cocmo o meu pai e todos os da nosa casa coñecemos o significado do lugar no que vivo.

Espero que vos gustase a explicación. Gústame moito onde vivo porque dende o meu cuarto podo ver o mar e moi cerquiña teño a praia. Tamén viven cerca de min as miñas compañeiras e amigas de cole Laura e Silvia.

Ai, por certo! O lavadoiro agora é novo pero antes estaba a carón do muro da nosa casa e tiña unhas pedras grandes nas que se lavaba a roupa.

Texto: familia de Andrea.

 HOXE ESTIVEMOS MIRANDO MOITOS XORNAIS E TODOS TRAÍAN A MESMA NOTICIA REDACTADA DE DISTINTA MANEIRA, DESPOÍS FIXEMOS  O NOSO TITULAR E SAIUNOS ASÍ:

UN DIA HISTÓRICO

O PRIMEIRO PRESIDENTE NEGRO QUE CHEGA A "LA CASA BLANCA"

 4 DE NOVEMBRO : OBAMA DECLÁRASE O PRIMEIRO PRESIDENTE NEGRO NA HISTORIA DE ESTADOS  UNIDOS.

PARABENS!!!

MULLERES CIENTÍFICAS

O MARTES 21 FOMOS A SANTIAGO VER  "AS MULLERES CIENTÍFICAS ".

ERA SOBRE AS  MULLERES QUE  NON  PODÍAN IR A UNIVERSIDADE E TIÑAN Q U E   DISFRAZARSE  DE HOME.                

   ALGÚNS NENOS VESTIRONSE DE CIENTÍFICAS: BRAIS DE MATEMÁTICA, VICENTE DE BIÓLOGA...       

TAMÉN FIXERON EXPERIMENTOS.

FOI MOI DIVERTIDO 

MIGUEL é un novo alumno do C.R.A. de Rianxo. Ten tres anos e está escolarizado na Escola de Cruceiro. Durante estes días escoitou moitas veces de Paula, de min e  doutras profesoras o importante que é "portarse ben"  ( saber compartir, estar tranquilo, escoitar o que nos din os demais...).

YAIZA ten cinco anos e empezou en setembro o seu derradeiro curso no C.R.A. Como ós seus compañeiros de aula, gústalle moito vestirse coas roupas e complementos que temos no armario. Hoxe decidiu poñer un colar e unha elegante capa vermella reberetada con fitas douradas.

Yaiza está no patio á miña beira e acércasenos Miguel.

- E voa? E voa?. Pregúntame Miguel sinalando a Yaiza.

Eu entendinlle:" É boa ? É boa ? ", e totalmente convencida contéstolle:

- Si, é boa ! Yaiza é moi boa ! e remato dándolle á nena un aloumiño.

Pero Miguel insiste, esta vez sinalando a capa:

- E voa? E voa ?

E, xa tendo claro que non debo confundir "voa" con "boa", nin " e " con "é ", respondinlle por fin:

- Pois non, non voa !!

Hata a prosima lecion, hamigos !!

Cáspistas ! Non sei se na despedida terei algún erro ortográfico. Se vedes algún, nos deixedes de correxirmo!

Un bico. Sol ( profe de Cruceiro )

    Frecuentemente nas aulas atopámonos con diversos problemas de audición e linguaxe para os que Mariña, a especialista, presta un gran apoio cun enfoque da problemática, na miña opinión moi axeitado e que eu  comparto ao cen por cen : non existen nenos problemas senón problemas que teñen determinados nenos ou nenas  aos que se lles da un tratamento lúdico do que participamos todos e todas.

     Onte o xogo ía encamiñado á discriminación auditiva das distintas vogais e a súa correcta pronunciación en concreto á diferenciación do son do e e do a.

     Traía un libro "Rimas con letra" de Gloria Sánchez e abríndoo pola rima do e preguntou :

    - Coñededes este libro? (Risas) Siiii , ese é o embigo de Vicente.

    - Home... coñecémolo de sobra dixo Anxo .

    -E esta letra?

    - Coñecémolas todas!, volveu dicir Anxo cuns olliños luminosos, mirada cómplice e sorriso picarón.

     E claro, e que as letras preséntanse nas palabras sen permiso, todas xuntas e así ímolas coñecendo pero de cando en vez facémoslle un pequeno homenaxe a cada unha delas e  entre outras cousas acudimos ao libro "Rimas con letra" para disfrutar das súas  propostas, amplialas e ás veces  tamén para criticar algún aspecto cun sentido rexoubeiro como cando a rima do u di :

 Uú  -  Uú

                             un moucho vai en autobús.

                              ...........................................

e a ilustración nolo presenta en moto. Rebélanse, aí non vai en autobús profe, que vai en moto.  Pero que é isto?, digo eu,  esta ilustradora... está un pouco despistada. E é que os nenos e nenas non pasan unha, así que ilustradores e ilustradoras poñede máis atención porque nas escolas hai unha crítica moi rigorosa.

     Ben, pois despois de disfrutar coa rima e de participar no xogo, Mariña quixo contarnos un conto que falaba dunha estrela pero xa non foi posible.

     Á pregunta de sabedes onde están as estrelas? sucederon unha serie de intervencións cargadas de lirismo en medio do bulicio.

- "AS ESTRELAS VIVEN NA NOITE" (RAÚL)

- "SI, E ALBA ROMPE O DÍA, E CANDO O SOL VAI TRABALLAR A LÚA TENSE QUE DEITAR" (ANXO).

- "E RAÚL ABRE A NOITE" (ALBA)

Esta intervención de Alba producíu un segundo de desconcerto antes de darme conta de que o dicía porque cando xogamos cos nomes RAÚL lido ao revés di LUAR, e facíalles gracia escoitar que RAÚL tiña unha RA que croaba no LUAR e que LUAR era unha noite de LÚA , así que claro, RAÚL ABRE A NOITE.

     En fin, que cando os nenos e nenas están enfariñados, rebozados e cociñados en poesía de cando en vez e cando menos o esperas deixan escorregar a súa salsa, destilan lirismo, e así acabou a hora con Mariña e nese estado tan poético e bulicioso, que ás veces van da man,   dispuxémonos a seguir co regalo para O DÍA DA NAI, que non vou desvelar porque aínda non chegou o día e malia que seguramente ao saír da escola xa non aguantaran máis sen decirlle que era, naquel momento devanábanse os sesos pensando onde o ían agochar e que lles ían dicir.

CARLOTA : "Eu voulle dicir a miña nai : mamá, vas limpar estes días, antes do día 4, do domingo, do día da nai, debaixo da cama?. E se me dí que non, o deixo alí e se me di que sí o meto nun caixón ou noutro sitio onde non o vexa".

RAÚL : "Eu tamén, debaixo da cama"

ANXO: "Eu tamén, debaixo da cama"

PEDRO : "Pofe, mía, eu vouno esconde debaixo da pama".

ALBA : "Eu debaixo da almohada".

     En fin, xa sabedes onde non podedes facer limpeza nin mirar estes días.

Preto da aldea de Carballal, no Araño, alá onde o río Te toma o nome de río Grande, hai unha pedra encantada.

 Veunolo contar Isabel, a mamá de Eva, e a ela contáronllo os seus avós cando era unha meniña.

 A pedra ten uns buraquiños na súa superficie nos que, segundo din, unha galiña puxo uns ovos de ouro. Nos tempos de antes, a pedra e a galiña dábanlle moito medo á xente. Sobre todo á xente que tiña que moer no muíño do río toda a noite. Dis que vían cousas estranas !

 Tamén Isabel papou moito medo unha tardiña na que foi lavar unhas prendas ó río. Tiña doce anos. E cando estaba alí cerca da pedra... viu a galiña!!. Talmente era a galiña máxica, coas súas plumas amarelas. Chegou correndo a casa, co medo no corpo !

 Só se puido tranquilizar cando lle contaron que a unha veciña enfermáralle unha galiña e a deixara ceiba pola beira do río.

 Todos nos queremos ir á casa de Eva para que a súa nai nos ensine a pedra encantada e quizais poidamos ver algunha galiña !

" A páxina ( web ) do Colexio Rural  Agrupado de Rianxo tamén ofrece enlaces a outras páxinas con información interesante para os pais, como poden ser as axudas por fillos menores de tres anos. Ademais cabe destacar a colaboración existente entre os alumnos na actualización de contidos e outras informacións de interese, comentando as actividades que realizan ou as fotos que os seus docentes colgan en Internet ".

La Voz de Galicia. 23/ 4/ 08

GUSTANOS  QUE FALEN DE   NOS NO PERIODICO.Joel

CANDO  ESCRIBIMOS    NOTICIAS NO PORTAL NOS TAMEN SOMOS PERIODISTAS .Laura

SE QUEREDES OS PERIODISTAS DO PERIODICO PODEDES VIR A ESCOLA E FALAMOS.Desi

TAMEN NOS PODEDES ESCRIBIR EN INTERNET.Irene.

Grazas a Rosa por traernos o recorte da prensa coa noticia!

    Miña naiciña!, hoxe ao chegar á escola tiñamos unha mesa cheíña de libros de Antonio García Teijeiro. (Xa vos poñerei a foto para que a vexades; hoxe non podo porque me quedou a máquina na escola).

     Sabedes? Había un libro titulado "Aloumiños", que tiña un poema que lle dedicamos a Borja , porque era como unha canción de berce e é que Borja está moi contento porque hai uns días enterouse de que vai ter un irmanciño; tamén llo adicamos a Pedro porque xa a ten, e a todos e a todas nós porque ainda que non teñamos irmáns pequenos tamén  nos gustan os bebés.

"DURME, MENIÑO FERMOSO

QUE TE ESTÁ CHAMANDO O SONO

DURMETE, MEU QUERIDIÑO

PECHA TRANQUILO OS TEUS OLLOS.

DURME, LUCEIRO DA ALBA

QUE O TEU PAI CHEGA DO MAR.

DÚRMETE, MEU QUERIDIÑO.

¡HAILLE QUE DAR DE CEAR!

Había outro libro titulado "Trazos, trozos e retrincos", que tiña trabalinguas moi difíciles de pronunciar. Hai que practicar moito para que saian, pero son moi divertidos.

     En fin, de todos eles limos ao longo destes días alomenos un poema e claro, xa imos tomando carrreiriña e os poemas vánnos saíndo axiña.

     Velaí, collendo prestados os primeiros versos das cinco estrofas  do poema de "AS CATRO ESTACIÓNS" fomos  armando un poema de moita risa.

Aquí o tendes :

TRÚA DÚA TRIPE TRAPO

POLA RÚA

ANDA UN GATO.

TERA PERA SERA LERA

VAI COMENDO

UNHA PERA.

TAN TARANTÁN TARANTÁN

VAI DETRÁS

O CAPITÁN.

TON TORONTÓN TORONTONO

VAI TAMÉN

O TÍO MANOLO.

TERNO CUTERNO TERNÓN

LEVA POSTO

UN CAMISÓN (ou tamén)

UN MANDILÓN.

    Que vos parece.? Probade vós a facer outra. Seguro que García Teijeiro estará encantado de prestarnos os seus versos para que xoguemos con eles.

     Acordádevos de Frederick?, das cousas que levaba para a súa casiña para cando chegaran os fríos días do inverno?

     Pois Carlota dixo:

   "EU LEVARÍA PARA MIÑA CASIÑA

       O OLOR DAS FLORES BRANQUIÑAS". 

  E noutro momento, facendo un debuxo do conto que hoxe saíu votado "OS TRES PORQUIÑOS", nos enganchamos con esa palabra tan difícil TRES e cando eu estaba dicindo que se en lugar do E levara un A diría    TRAS, e se levara un I, diría TRIS. Entón Carlota, que hoxe se sentía chea de ideas, con moita vivacidade interrompe e di : "XA SEI PROFE, XA SEI FACER OUTRA POESÍA".

- A ver.

- Mira :

TRAS

TRES

TRIS

TROS

TRUS

AZOUTIÑAS

NOS TEUS CUS.

En fin, como vedes, a poesía revoa por todas partes e fai a súa aparición onde menos o esperas.

     Só lamentar que unha vez máis non puidemos ver os traballos e as recomendacións poéticas que nos fan os nenos e nenas de Cruceiro porque na nosa escola seguimos tendo problemas no acceso a Internet, así que as familias que teñan acceso na casa ou posibilidades de acceder na casa dalgún amigo ou familiar facédeo en compañía dos nenos porque é bonito ver os traballos que se fan nas outras escolas así como ler os comentarios que nos fan aos nosos.

     Non vos esquezades de ler moita poesía e de visitar á biblioteca o sábado.

PABLO E LORENA AXUDARONNOS A TRABALLAR COA PIZARRA.

LORENA E MOI DIVERTIDA.

GUSTOUNOS MOITO.

DESI, IRENE E IVAN. 4 e 5 anos.