Skip to Content

Ex-alumnado

Terceira entrevista da serie #exdemonelos

Nesta ocasión Cintia García Vegas, ex-alumna de hai dous anos e na actualidade estudante de segundo curso do grado de periodismo, entrevista a Mercedes Peón unha grande da nosa música e ex-alumna do Monelos nos anos oitenta.

Escoitar cantar con 13 anos a varias mulleres da Costa da Morte supuxo o inicio da súa carreira. Dende entón, as tradicións galegas, os sons da nosa terra e a nosa cultura van da man da súa música.  Catro álbums de estudo, participación en programas de televisión e festivais, numerosos premios, Galega do Ano 2005... e ex-alumna do noso instituto. 

Hoxe falamos con Mercedes Peón, unha artista galega internacional.

Ola Mercedes, ante todo, moítisimas grazas por axudarnos neste proxecto. É un honor poder contar coa túa testemuña.  Antes de nada, en que ano iniciaches os  teus estudos no centro? 

"No ano 80."

E canto tempo estiveches recorrendo os nosos corredores día tras día? 

"Catro anos, dende 1º do antigo B.U.P ata COU"

Cal é o teu mellor recordo daquela etapa da túa vida? Algunha anécdota que queiras compartir con nós?

"É moi difícil escoller un momento en concreto, porque na miña memoria veo como unha experiencia global. Dende @s profesor@s ata as relacións coas compañeirias-os, ata a reflexión e punto de inflexión con respeto á colonización lingüística, as relacións marcadas polo xénero etc. Pero ante todo habería que salientar a unidade existente entre tod@s, incluído profesorado, para manifestarnos en contra de situacións paupérrimas que se vivían daquela. Algunha anécdota que queiras compartir con nós? Pois téñoas á moreas :), Pero unha podería ser unha vez que lle gañei a Cacharón xogando ao frontón nun torneo que se facía informal entre nós (Era un compañeiro que facía físicamente por catro Mercedes, e moi boa xente)."

Se puideras resumir os teus anos no instituto Monelos nunha frase, cal sería? 

"Un dos momentos máis solidarios"

E se tiveses que describir o instituto cunha soa palabra, cal escollerías?

"Auténtico"

 Os profesores son unha parte fundamental na vida dos estudantes. Recordas a algún de xeito especial? Por qué?

"Tod@s Por qué? Por ser concreta, vénseme á cabeza Tareisa por abrirnos os ollos á subxetividade. Ata ese momento eu pensaba que o que lía nos libros de texto era certo ao 100%.  O que fixo foi simplemente partir directamente do noso entorno dun xeito lineal ( como é a historia, unha línea temporal). Con ese posicionamento simple e complexo,  soubemos cales eran as consecuencias directas, e en moitos casos nefastas, da historia no noso territorio e aprendimos que a nós nos afecta directamente. Por exemplo, cortar as oliveiras por mandato de Isabel a Católica, que foi como un demo para a nosa terra, provocando fame durante décadas. Isto faiche desenvolver unha mirada crítica e tentar pescudar que foi o que aconteceu e ollar o mundo con outras subxetividades."

Algunha recomendación para todos eses rapaces que acaban de comezar a súa andadura polo centro?

"Pois non creo que poda aconsellar. O que si sei é que o mundo cando nacemos tenos reservado unha caixiña. Segundo ela ti es a pequena, ou a que ten carácter, ou doce, ou viril, ou competitivo-a, ou orientacións que teñen que ver cuns acordos que xa estaban establecidos, cheos de prexuízos. Cando pasa o tempo pode ser que te decates que facer o que impón a manada para que se che acepte pode ser moi frustrante, porque non o escolliches ti, só te deixaches levar para ser aceptad@, e aí si que creo que polo menos hai que saber  identificalo… Ti quen és?"

Aos 13 anos comeza a túa paixón pola música e a tradición galega. Dende este momento, comezas a túa andadura como artista. A continuación, catro discos, participación en programas de televisión, festivais, moitísimos premios as túas costas... Cal é a clave para conseguir as túas metas? Qué consello lle darías a xuventude de hoxe en día?

"Primeiro teño que decir que non tiven metas. Saía do instituto e collía un autobús para achegarme á Bergantiños. Cunha libreta e un boli petaba nas portas de casas para preguntar se sabían bailar ou cantar e con 13 aniños boteime ás aldeas como se foran a frauta de Amelíe. Quería saber, e o que aconteceu foi que o vivín, vivín un mundo de creación colectiva con outros acordos de vida, totalmente ecolóxicos, convivindo o patriarcado coa matrilinialidade, o transo da música e o baile máis perfectos que escoitara xamais. Eu creo nas vivenzas, esto é o que nos imos levar. O éxito é un constructo que non me interesa, en canto deixen de falar de nós tornaremos seres tristes sen anclaxes e iso rexeitoo totalmente. Eu admiro iso, o saber estar aquí e agora, vivir cada momento sen que o externo diga o que é válido ou non.  

Qué consello lle daría a xuventude de hoxe en día? Que cuestionen os acordos existentes e que tenten ser ecolóxicos no significado máis amplo da palabra ( non me refiro a reciclar que tamén :))"

Segunda entrevista da serie #exdemonelos

Xa temos feita a primeira entrevista entre ex-alumnos do IES Monelos deste curso. Neste caso, José Luis Serantes alumno que estivo connosco ata o curso pasado, entrevista a Marta Iglesias que rematou os seus estudos en Monelos no ano 1992, e que actualmente é profesora de Formación e Orientación Laboral no IES Fernando Wirtz Suárez da Coruña. Moitísimas grazas a José Luis polo traballo realizado e a Marta polo seu tempo e por contarnos as súas experiencias vitais no Monelos.

¿En qué año entraste en Monelos y cuántos años estuviste estudiando allí?

Entrei no ano 1988 e estiven 4 anos (BUP e COU).

¿Qué es lo que recuerdas con más cariño?

Recordo os anos do Instituto como unha etapa moi chula, na que o pasei moi ben e fixen moitos amigos. Era un centro con moi bo ambiente no que se organizaban bastantes actividades fora do que era o estritamente académico

¿Tu paso por Monelos dejó alguna huella en tu vida que nos quieras contar? ¿Alguna anécdota especial?

Os anos no instituto  foron os meus mellores de estudante e si me marcaron en moitas cousas: comecei a falar en galego, aínda que tardei algúns anos máis en utilizalo como a miña única lingua. Tamén penso que foi no instituto onde empezou a miña inquietude profesional, parecíame que ser profesor podería gustarme, aínda que non o tiña nada claro! 

Non lembro ningunha anécdota en particular! Si algunha falcatruada que vou a omitir...

¿Qué consejo les darías a los chicos y chicas que estudian hoy en Monelos?

Diríalles que disfruten moito, que aproveiten todas as oportunidades que lle ofrece o centro, que participen na súa vida cultural e nas actividades que lles propoñan, e que tamén estuden un pouco claro. Esta etapa vai a ser o inicio de etapas máis duras, outros estudos ou a vida profesional,  e probablemente influirá moito máis do que creen no seu futuro laboral.

¿Recuerdas especialmente a algún compañero de Monelos? ¿Sigues estando en contacto con algunos de estos compañeros de instituto?

Por suposto! A miña mellor amiga é do Instituto e manteño contacto con moitos compañeiros. É verdade que a algúns perdinlles a pista e que con outros recuperei o contacto anos despois cando os reencontrei no barrio, no traballo...

¿Qué profesor/es recuerdas con más cariño? ¿Por qué?

Teño recordos positivos de moitos, pero recordo con especial cariño a Luísa, de lingua castelá. Era moi boa profesora, conseguía que todos  aprenderamos moito e o pasaramos ben. Que máis se pode pedir! Xa me gustaría a min!. 

¿Qué recomendarías a los nuevos alumnos de cara al futuro con los estudios superiores? ¿Deben fijarse más en la salida laboral o en su vocación?

Creo que é máis importante a vocación dende logo. Se cres que algo che gusta e pensas que ademais podes facelo ben, eu intentaría prepararme o mellor posible para conseguilo,  sen dúbida  logo serás quen  de atopar unha saída profesional.

¿Desde cuando tienes interés por el derecho? ¿Tenías clara tu elección de la carrera?

O meu interese polo dereito debo dicir que nunca foi tal se falamos en xenérico. Cando rematei o Instituto, aínda que xa tiña na miña mente o ensino, matriculeime en dereito un pouco porque me convenceron de que había ter máis saídas. Logo pois houbo ramas do dereito que me gustaban moito, como a parte social e laboral, e outras que menos.

¿Por qué preferiste impartir clases en vez de ser abogada?

Nunca tiven moi claro que quixera ser avogada e antes de rematar a carreira xa decidín que ese non había de ser o meu futuro profesional. Encantábame o dereito laboral e tiña unha compañeira que tiña un pai profesor de FOL. Que máis podía pedir, podía adicarme ao ensino na parte que máis me gustaba do dereito. Tíveno bastante claro xa no 4º ano da carreira e saíume ben!

¿Cómo profesora crees que la materia de FOL debería de impartirse en bachillerato aparte de en los ciclos de formación profesional?

Creo que FOL é un módulo que debe propoñerse como algo esencialmente práctico e útil. Gustaríame que a xente que cursara o módulo coñecerá un pouco máis o mercado laboral e que tivera as ferramentas para loitar por melloralo. Paréceme útil para o bacharelato tamén, aínda que penso que son contidos que tamén se traballan en economía e ciencias sociais.

Primeira entrevista da serie #exdemonelos

José Manuel Sánchez Santos

Profesor titular de la Facultad de Economía y Empresa. 

Universidade da Coruña

Promoción de 1986

Sara Fernández Serrano.

Estudiante de la Facultad de Economía y Empresa. Universidade da Coruña.

Promoción curso 2013/2014

1. ¿En qué año entraste en Monelos y cuántos años estuviste estudiando allí?

 

Entré en el año 82, el año del mundial de España, y estuve desde el 82 hasta el 86; en total cuatro años, tres años de BUP y un año de COU.



2. ¿Qué es lo que recuerdas con más cariño de Monelos?

 

Lo que recuerdo con más cariño es tanto a los compañeros como a los profesores; la atmósfera que había allí era realmente agradable en todos los sentidos, a pesar de que era una época complicada por problemas que afectaban en aquel entonces a la juventud en los ámbitos urbanos (el tema de las drogas y demás).  A pesar de esto era una especie de oasis, había muy buena sintonía entre el profesorado y el alumnado y yo, que venía de un entorno rural, fui muy bien acogido.



3. ¿Tu paso por Monelos dejó alguna huella en tu vida que nos quieras contar? ¿Alguna anécdota especial?

 

Hay un dicho que dice que la patria de uno es donde estudia su bachillerato, en ese sentido yo lo comparto, te marca mucho el sitio donde estudias el bachillerato, tanto o más que la universidad. Por otra parte,  la edad con la que estudias bachillerato es un ciclo de tu vida que te marca en varios sentidos y en cierta medida influye en cómo se va a configurar tu vida en el futuro y me marcó sobre todo el hecho de encontrarme en un instituto con un profesorado muy vanguardista, muy progresista, muy comprometido con Galicia, con la cultura de Galicia. De hecho quizás lo que más me marcó, ahora que desarrollo mi actividad en el ámbito docente, es el trato que tenía con algunos profesores; estoy convencido que eso condicionó la elección que hice en mi vida de dedicarme a la docencia, en este caso a la docencia universitaria, y estoy convencido que también condiciona mi forma de comportarme como profesor.

 

4. ¿Qué consejo les darías a los chicos y chicas que hoy estudian en Monelos?

 

Primero les diría que fuesen conscientes de que están en el lugar adecuado en el momento oportuno y después les daría un consejo que no es mío, pero por no hacer alarde innecesario de erudición les diría aquello de que estudiasen como si fuesen a vivir siempre y que viviesen como si fuesen a morir mañana, es la clave. Pero, el consejo es evidente, la formación va a ser clave para su futuro y tienen que conjugar el disfrutar con el formarse y están en un muy buen instituto, en ese sentido, para conjugar ambas vertientes.

 

5. ¿Recuerdas especialmente a algún compañero de Monelos? ¿Sigues estando en contacto con algunos de estos compañeros del instituto?

 

La verdad es que no mantengo contacto frecuente con muchos compañeros, pero sí recuerdo a algunos y hay uno en especial que ahora es conocido en su ámbito de actuación que es Mercedes Peón (cantante e instrumentista gallega) que era de mi promoción. Recuerdo que por aquel entonces, antes de que fuese conocida, ya empezaba con sus inquietudes sobre ese tema y luego cuando ves cómo progresa y la proyección que tiene, pues te hace ilusión. Después sí que he de reconocer que no mantengo relación habitual con mis compañeros pero sí que los recuerdo con mucha nostalgia y cada vez más.

 

6. ¿Qué profesor/es recuerdas con más cariño? ¿Por qué?

 

Es difícil elegir a uno porque hubo varios, quizás los que más me marcaron, que condicionaron incluso mi forma de actuar en la universidad, fueron  Tino Fraga (Profesor de Biología) y  Paco Pernas (Profesor de Física y Química). Para mí Paco Pernas fue una especie de catarsis, es decir, la forma que tenía él de comportarse, de motivar, de incentivar a la gente, incluso de alguna manera, de despertarnos.. para mí fue el despertar, a mí me ayudó a hacerme fuerte como alumno y luego tengo que reconocer que copié algunos de los elementos de motivación que tenía él y creo que es muy fructífero, independientemente de que a veces lo pasaba fatal, pero me parece que era un buen método.

 

Despúes hay otro profesor que se llamaba Carlos que era sacerdote y profesor de religión, y también para mí que venía del ámbito rural, el pérfil de un sarcedote era cualquier cosa menos el que tenía este hombre, era algo atípico para ese entonces y resultaba muy estimulante.

 

Pero si tuviese que elegir, elegiría a Paco y a Tino.

 

7. ¿Desde cuándo tienes interés por la economía? , ¿tenías clara la elección de la carrera?

 

No, creo que no hay muchas vocaciones por la economía. Barajé muchas opciones, una de mis mayores limitaciones era mi inseguridad con el dibujo técnico y eso fue lo que hizo que descartara algún tipo de ingeniería, que sería por lo que yo probablemente tiraría y luego al final acabé escogiendo por algunas razones que no son muy objetivas como la proximidad a tu casa, el coste. Tampoco fue una elección totalmente aleatoria, miré las asignaturas, el programa, y era algo que me llamaba, especialmente porque no tenía idea sobre esos temas y entonces me decía: yo quiero saber de esto. Pero tengo que reconocer que así como no se puede decir que tuviese una vocación cuando entré, ahora estoy encantado de haberlo hecho. La vocación desde luego surgió después de empezar a estudiarla, y volvería a hacer esa elección.

 

8. ¿Qué recomendarías a los nuevos alumnos de cara al futuro en relación con los estudios superiores? ¿Deben fijarse más en la salida laboral o en su vocación?

Es muy difícil responder a esta pregunta, pero yo apostaría por la vocación, estoy convencido, y le he dado bastantes vueltas a esta cuestión. Estoy convencido de que si uno elige su vocación siempre va a seguir adelante y tiene muchas más posibilidades de encontrar un empleo que más que un empleo será una forma de vida, que para mí es lo ideal.

Distribuir contido


by Dr. Radut