Álbum: CURSO 2020-2021 -> Día de Rosalía 2021
Como ben sabedes, o 24 de febreiro, celébrase do Día de Rosalía. Desde a Asociación de Escritores/as en Lingua Galega (AELG), este ano escolleuse o lema #TeusDocesCantares.
A canción de Rosalía pequeniña de Uxía
Podédela ver nos Rakontos ou premendo na imaxe.
Decoración das fiestras na honra da nosa poetisa
Veredes un cartel nunha fiestra de cada clase coas seguintes mensaxes:
- As letras “Rosalía de Castro”.
- As letras coa data do día.
- Fragmentos de versos de Rosalía.
- O hagstag: #TEUSDOCESCANTARES.
- Cara de Rosalía. Aquí tendes o pdf para descargalas.
Logo de elaborar o seu cartel, cada clase, colocará o cartel elaborado no cristal da ventá da aula máis preto da porta para decorar a fachada.
Photocall con versos de Rosalía
Este ano, por provención, non realizaremos o pase de fotos.
Todas as clases aprenderán esta fermosa composición, coa que imos realizar unha montaxe musical. Tes que estar pendente!
Cabe das froles a nena
canta alegre o seu cantar,
i é branca comoa azucena,
pálida como o luar.
E onde a boquiña, un lunar
gracioso lle dou Dios, tan feito, tanto,
que é de todos o encanto.
Cor de luar..., ¡qué cor lindo!,
uns ollos cal noite escura,
labios que falan sorrindo,
i aquel sinal... Fermosura
máis, non cabe en criatura
que a Dios quixo darche, linda rosa,
doce, casta e preciosa.
Ser amada, ése é o teu sino,
amada cal n'outra houber,
e ¡qué dichoso destino!:
ser querida e ben querer.
Ei a ambición da muller
e o soio ben que buscan sin medida
nesta mísera vida.
Pero, nena alunarada,
¿sabes o que o refrán di?
Que é en amores desdichada
a que un lunar ten así.
E tamén din que o eres ti,
a pesar das risadas dos teus labios
que non saben de agravios.
En boa hora ou en mal hora,
que nesto de namorar
tamén se mete a traidora
mala sorte de traballar.
E métese a enfeitizar
corazóns inocentes e almas puras
n'afeitas a amarguras.
¡Ai da nena alunarada,
pálida como o luar!
Cómo canta o seu cantar
tan serena, e sin pensar
que á que lunares ten, fertuna esquiva
lle ha de ser mentras viva.
Alegre e dichosa canta
aquela linda canzón,
que trai á súa mente tanta
querida recordazón,
que asín é coma oración
que a ialma, triste, como amor marmura
pedindo a Dios ventura.
I ela non pensa, toliña,
e non maxina a coitada
que mal tras do amor camiña
e ten fertuna menguada
a que nase alunarada:
que a que ten un lunar tan primoroso
nunca terá reposo.
Tan sóio te agardan penas,
linda rosa a do lunar;
as grandes tras das pequenas,
unha tras outra a chamar
á túa porta han de chegar;
que naide, tal é a forza do destino,
naide torce o seu sino.
