As arañas presentan varios mecanismos para non quedar atrapadas na súa propia rede. Por exemplo, nas tecedoras orbiculares (arañas de teas circulares), estes consisten en tecer dúas clases de fíos na súa rede, os pegañentos e non pegañentos. No caso dos primeiros, eses forman os espirais externos da rede e son atrapadas onde quedan as presas. No caso dos segundos, estes son os raios da tea e os espirais internos (que é polo xeral onde ves á araña repousar), de tal maneira que cando unha presa cae na súa rede o teu sempre a verás desprazarse polos raios e nunca polos espirais.
Así mesmo as arañas tecedoras a diferenza da gran maioría (non todas) de arañas cursoriales ou arañas de chan, presentan tres uñas que usan para cardar a seda.
Outro mecanismo alterno que teñen as arañas é presentar unha cuberta de compostos graxos na punta das súas patas, os cales permiten á araña pisar as partes pegañentas da súa rede sen quedar atrapada. Estes ácidos graxos non obstante, son especie-específicos e como te decatarás unha especie de araña non pode camiñar con facilidade sobre a tea doutras especies, e as que o fan con facilidade é grazas á produción de ácidos graxos especialmente producidos para isto. Por exemplo unha característica moi especial da araña cazadora coñecida como Portia que se especializa na caza de arañas tecedoras é que non queda pegada nas teas destas.
Por último, os peites nas arañas non son para camiñar sobre as teas, estes utilízanse para envolver as súas presas e só están presentes nalgunhas familias de arañas, non en todas un exemplo son as arañasde a familia Theridiidae á que se lle coñece comunmente como arañas patas de peite. Un caso similar acontece coas gotas adherentes, estas non explican porque a araña non se queda adherida, xa que, unha araña simplemente non pode evitar pisar estas gotas debido a que o tamaño destas é de tan só 50-100 MICRÓMETROS mentres que o tamaño das uñas das arañas, miden ao redor de 0.1 mm, de tal forma que cunha soa pisada abranguería moitas destas gotas.
