Deixamos aquí a proba gráfica de que temos intención de entrar nunhas covas, as de Sóliman. O pasado 20 de marzo visitáronnos Juan Abalde e e Paula Abalde (ex alumna do centro, que ben que volveses vir ao teu insti co fermoso debuxo da cuberta de Las cuevas de Solimán) para presentar esta novela ao alumnado de 1º Bacharelato.

Estamos desexando acompañar os catro adolescentes protagonistas da novela!!!

"Cuatro adolescentes verán inesperadamente alteradas sus vacaciones de verano al verse inmersos, sin saberlo, en medio de una investigación policial. Al mismo tiempo, dos familias, aparentemente sin conexión alguna, sufrirán el secuestro de sus hijos.

Sóliman, ubicada ficticiamente en Galicia, será el escenario perfecto para una historia que siempre mira al pasado y que lo proyecta al presente. Al igual que los faros alumbran la costa para los marineros, Sóliman se convertirá en la luz que iluminará la resolución de este caso."

Grazas, Juan e Paula por traemos esta aventura.

"Sinalando coas dedas dos seus pés..." son uns versos de Candela cos que celebramos a poesía. O mes da poesía.

O mércores 13 de marzo recibimos As meleiras do Suído, Melissa e Fátima, que nos falaron de como as abellas fan mel que elas, apicultoras de vocación e emoción, recollen, con agarimo e respecto. Déronnos a proba da mel no seu panal e soubemos a que sabe o mel cando "nace". O mel, produto que nos ofrecen as abellas despois de libar as flores.

E o xoves 21 de marzo, veu outra meleira, Noa Moreira, poeta (apicultora da palabra, tamén de vocación e emoción) da Pobra do Brollón,que nos ensinou a facer mel libando nas palabras, ensinounos a facer a poesía. Deunos a proba da poesía cando "nace". A poesía, produto que nos ofrecen as poetas despois de libar palabras.

As poetas son abellas. Os versos son mel. Son a vida, a flor, que chega depurada por mans expertas, de apicultora e de poeta. Son medicina o mel e a poesía. 

Grazas a todas por enchernos a boca de flores e de mel. E grazas, Candela, por lembrarnos que "as abellas nacen dos rizos das serraduras/feitas polas calladas e caladas mans abeleiras".

Coidemos das abellas e da vida. Da polinización. Sen ela(s), a vida está ameazada.

Me tiraste un limón, y tan amargo,
con una mano cálida, y tan pura,
que no menoscabó su arquitectura
y probé su amargura sin embargo.

Ai! Se Miguel Hernández soubese todo o bo que dá de si un limón!
Tamén el iría ao obradoiro de ilustración que impartiu hoxe a nosa profe Marta para o alumnado dos Clubs de lectura e para os usuarios e usuarias da Asociación Avelaíña! Hoxe naceron debuxantes.

Grazas, Marta e Encarna, polo traballo, o cariño e a emoción.

O sol tamén quixo estar, Dores, nos teus enxertos. Aí están a fotos : unha fermosa luz solar ilumina a escena por fóra e, esa mesma luz, por dentro. Con todos os enxertos, as infancias, os papás e as mamás, as matanzas, os amorodos, os fillos, o amor que se prolonga, a ausencia de puntos e a música... todo estaba na poeta e saímoslle ao encontro as lectoras. A poesía foi esa tarde unha simbiose de vivencias, as de quen escribe (tan ben recollidas, elexidas as palabras) e as de quen as le.

Dores achegounos "esa procesión de palabras en sinal de respecto" a quen te precede e tanto te ama, a quen te continúa, pero tamén ás lectoras.

Canta emoción neste enxerto teu, canta xustiza. Se fose un rego, Dores, a túa obra estaría ben feitiña, coma un fío na terra que a abre, sen ferila, sen mancala.

Nesa tarde de sol abrimos con Dores a terra (a dela e a nosa), enxertarmos no padrón a puga. Grazas por esa sesión de horticultura, Dores ( e tamén pola túa, Paula), polos "altares vexetais" , "trevos pedras prímulas", polos "dous puntos de rotulador verde na colcha", polas "lecturas ciscadas" pola xenerosidade coas palabras e o que hai detrás delas e por ler, sobre todo grazas por ler (en alto). Les como escribes. Con peso, con fondura, bailando cada verba. Tocándoa.

Grazas, mamás, polos tulipáns que caen na memoria.

"planta unha maceira
ao pé do camiño
para sacarlle a sede
a quen pase"

Dores Tembrás

Hoxe celébrase o Día da Paz, da non violencia. A violencia é terrible sempre, sempre pero aínda o é máis cando a consenten os estados.

Sara Ashour da Fundación Araguaney-Puente de Culturas veunos falar desa terrible violencia que padece o pobo palestino. Acompañouna Ana e escoitárona os alumnos e alumnas de 1 de Bacharelato. Escoitemos sempre os pobos que son tratados con violencia. Expliquemos as causas das guerras, para traballar pola paz.

O pasado martes, o Club de lectura junior do noso insti tivo unha quedada cos clubs de lectura de 5º e 6º do CEIP Fermín Bouza Brey e do CEIP Ramiro Sabel!
Primeiro xantaron xuntos/as todos/as os lectores e lectoras e despois viron a película "O fogar de Miss Peregrine para nenos peculiares".
Tralo visionado da peli, unha encomenda: traballar a plástica da película nos seus coles.
Asemade quedaron en plasmar (nun papel corrido, grande coma as súas lecturas) as impresións da peli e máis do libros de Ledicia Costas que están a ler nos diferentes Clubs de lectura: A señorita Bubble (nos coles) e A balada dos unicornios (no insti).

Quedamos emprazados/as para outro xantar no que haberá intercambio de sentires e pareceres lectores.
E se viñese un unicornio?

Saboreamos onte o ceo coa voz e os contos da nosa alumna Boutaina (que leu para nós en árabe), con pasteis ricos (tamén árabes), coa amorosa presencia das persoas que se achegaron a esta sesión do club de lectura de familias na que lemos Saboreando el cielo, de Ibtisam Barakat.

Chegamos a Palestina, o lugar da resistencia. Deteñamos o xenicidio con doces, con libros, con encontros, con mamás lectoras! Grazas, mamás por virdes sempre, polos doces e os marcapáxinas que nos ganchillastes.

O pasado venres, o pallaso Iván Prado (pallaso en rebeldía) achegouse ao noso insti para falar das accións que desenvolven en Gaza (ademais de noutras partes do mundo en situación de risco e conflicto) os Pallasos en rebeldía. O circo combatendo as balas e o xenocidio.
Tamén nos presentou o seu libro Palestina tiene nombre de mujer. A cultura combatendo a barbarie. "Defender la alegría como una trinchera".
Grazas, Iván, e grazas ás pallasas e pallasos por facer dos espazos da dor e da inxustiza lugares máis amables e habitables!

É ben sabido que Ponteareas é terra de músicos e músicas, polo que o Val do Tea non podía ser menos! Celebramos o Día da Música cun concerto organizado polo Equipo de Biblioteca, onde parte do noso alumnado amosou o seu talento.

Parabéns, rapaces e rapazas polo voso traballo!

O luns da pasada semana, 13 de novembro, chegou Exeria para explicarnos detalles da súa viaxe e para convidarnos a seguir camiñando con ela polo seu libro, camiño das palabras...

O alumnado de 1º de Bacharelato tivo a oportunidade de charlar con Marisa Vidal Collazo, autora de Eu son Exeria, lectura feminista dunha viaxe no século IV, sobre a vida desta interesante muller pioneira do seu tempo.

Grazas, Marisa, pola túa visita.