ANPA
O asasinato de Roger Ackroyd
O asasinato de Roger Ackroyd Agatha Christie
"A señora Ferrars morreu a noite do 16 ó 17 de setembro, un xoves. Mandáronme recado ás oito da mañá do venres 17. Nada se podía facer. Levaba varias horas morta". Así comeza esta obra de Agatha Christie. Nela, monsieur Poirot non só ten que enfrontarse ao caso da desaparecida señora Ferrars –suicidio?, asasinato?–, senón tamén coa morte violenta de Roger Ackroyd. E cal é o segredo da carta azul? Estes e outros enigmas e intrigas debe desentrañar o noso inspector.
Durante os meses de novembro e decembro, Noelia, Malena, Daniela e Rosalía, de 3º ESO A, leron e comentaron esta novela de intriga.
Gustoulles moito a obra por varios aspectos: por como se presentan e van desenvolvendo os acontecementos; por como a autora relaciona as distintas mortes da historia ata chegar ao asasinato de Roger e, sobre todo, polas distintas pistas que van enredando a trama -a ventá aberta, a desaparición de Paton, o ditáfono, os motivos que podían ter os personaxes para matalo…- e que complican as pescudas.
Destacan tamén o carácter observador e o traballo minucioso do inspector Poirot, que coa súa lóxica acaba descubrindo quen asasinou a Roger.
Sorprendeulles moito que, ao final, o asasino fose o narrador, pois nunca percibiron a través da súa voz algo que o delatase.
Por último, comentan a coidada ambientación da historia, no século XIX, e a caracterización dos personaxes, tanto os da clase alta como os criados.
Din que a novela consegue manter o interese e a intriga ata o final.
Hora zulú
Hora zulú
Santiago Lopo
Hora zulú foi a novela lida e comentada no mes de novembro por un grupo de alumnos de 1º de bacharelato A, B e C.
Un home aparece ferido e nu ao pé dun acantilado. Ninguén, nin el mesmo, sabe quen é. Intérnano nun psiquiátrico e a través de informes, correos electrónicos e outros textos, vaise descubrindo pouco a pouco a súa identidade e o que en realidade lle aconteceu.
A obra gustoulles moito aos alumnos pola súa orixinal estrutura, que mantén a intriga ata o final –a pesar de que isto nun principio lles facía complicada a lectura-- e pola historia que se conta, relacionada co paso do tempo e o ecoloxismo.
María Prieto, de 1º de Bac. A, di que lle gustou moito, a pesar de que está escrita nun formato ao que non estaba acostumada a ler, porque dende o principio hai bastantes incognitas por resolver. Estas vanse aclarando conforme les os correos e cadernos, que dan pistas sobre a identidade do Profesor, coma pezas dun crebacabezas, ata chegarmos ao caderno final no que se aclara todo.
Martín Carracedo, de 1º C, destaca o tratamento filosófico do tempo así a complexa estrutura da novela.
Resultoulle interesante a obra a Pedro Trincado, de 1º C, a quen tamén lle pareceu complicada a estrutura. Cre que, á parte dos elementos sobrenaturais e de ciencia ficción, é unha historia crible cun toque científico e retranca. As últimas páxinas pasáronlle vertixinosamente, cun bo final que chegou a conmovelo
.
Morning Star
Morning Star Xosé Miranda
Nos meses de outubro e novembro parte do alumnado de 1º de bacharelato A, B e C leron e comentaron esta obra de Xosé Miranda.
Morning Star é unha novela de aventuras ao xeito clásico; unha novela de odios e amores, de sangue, crimes, persecucións, paixóns e esperanzas, gavelas de bandoleiros do século XIX, de pozos con esqueletos, da busca dun tesouro e de dous rapaces procurando a liberdade e aprendendo a vivir.
A obra gustoulle á maioría do alumnado polas aventuras de “piratas” que suceden na nosa terra e porque no fondo dela percíbese algunha das características propias do ser humano: por un lado a ambición, representada nas gavelas, e por outro a superación persoal, coma no caso do protagonista, Lourenço, que de ser analfabeto e delincuente chega a ser médico e boa persoa.
A algúns alumnos chamoulles a atención a violencia de certas escenas, pero como dicían outros reflicten a realidade da época.
Destacamos algunhas opinións do alumnado: Enric, de 1º Bac A, considera a obra moi orixinal, pois di que a historia dos bandoleiros galegos non é unha temática moi tratada na nosa literatura. A obra empeza algo lenta pero logo cada vez se fai máis interesante e non podes parar de ler. Os personaxes están moi ben construídos e aínda que a idea do enfrontamento entre as gavelas polo tesouro pode paracer pouco orixinal, os escenarios galegos e os personaxes de moi distinto tipo, moi cribles, fan que a historia gañe interese en cada capítulo. Enric recomenda esta novela sobre todo para os amantes das aventuras protagonizadas por bandoleiros decimonónicos cun apetecible e fresco sabor galego.
Anxo, de 1º Bac A, di que lle gustou moito polo dinamismo da acción e por como describe o ambiente e a situación histórica. A acción mantente en tensión e emociona.
Álvaro, tamén de 1º Bac A, destaca, entre outros aspectos xa mencionados, que a novela ensina como se vivía no século XIX en Galicia.
Arnoia, Arnoia Méndez Ferrín
En Arnoia, Arnoia Nmógadah, un dos príncipes Segredos das terras de Arnoia vese preso e forzado ao exilio polo pobo dos veciños, invasores da súa terra e asasinos de Mai Loretta, quen antes de morrer lle dá dous obxectos: unha bolsiña máxica e o Libredón. Coa axuda do Libredón, Nmógadah e o Mestre Lionel libéranse dos seus captores e comezan as súas aventuras: o encontro co xigante Hannak, as fragas de Brocelandia, onde recibe a espada Milmanda, as minas de Grou...
Esta novela de Méndez Ferrín foi lida por parte do alumnado de 3º ESO A no mes de novembro. En xeral, gustoulles pero pareceulles algo difícil ao principio. Conforme ían lendo, como dixo Candela, a historia ía enganchándoos polas fantásticas aventuras vividas polo protagonista e sobre todo destacan o sorprendente final.
Jules Verne e a vida secreta das mulleres planta
Jules Verne e a vida secreta das mulleres planta Ledicia Costas
O 21 de maio de 1884 Jules Verne chegou a Vigo a bordo do seu impoñente iate. O afamado novelista levaba moito tempo tras a pista das misteriosas mulleres planta. Na botica do vello Philipot custódiase un importante segredo: alí, aparentando normalidade, viven a avoa Melisa e Violeta, dúas mulleres rodeadas dun halo de misterio. O tempo esgótase: a avoa Melisa está enferma e necesitan atopar unha cura…
A metade do alumnado de 3º ESO A leu ao longo dos meses de outubro e novembro esta obra de Ledicia Costas. Coma outros cursos, a novela gustoulles moito pola súa enorme fantasía. Amanda, por exemplo, comentou que a obra lle resultara moi interesante pola combinación de feitos reais con outros imaxinarios, creando unha historia única e especial sobre un grupo de mulleres metade humanas e metade plantas.
A Rosalía chamoulle a atención a presenza no texto dun dos seus escritores favoritos: Jules Verne.Tamén lle gustou por falar da natureza e da súa conservación. As “femmes plantes” simbolizarían que o ser humano pode convivir sen problemas coa natureza. Noelia, ademais da fantasía da historia, destaca que é un libro cheo de emocións, como o que sentiu ela co reencontro de Azucena coa súa filla.
Anagnórise
Anagnórise María Victoria Moreno
Despois de achegarse por vez primeira ao universo adolescente na súa obra Leonardo e os fontaneiros, María Victoria Moreno decidiuse a escribir unha nova novela para un público xuvenil: Anagnórise.
Con esta verba de orixe grega o libro vai facendo un gran xogo ao longo da súa trama, que se configura a través dunha viaxe en coche entre algún punto da Galiza e Madrid. Esta viaxe une as vidas de Nicolau, un rapaz que decide facer autostop para fuxir dos seus problemas, e unha condutora adulta case descoñecida até o final.
As leas do rapaz van dende unhas malas relacións familiares a un conflito amoroso que tivo con Natalia, a súa namorada. Ao longo da viaxe, a condutora adulta sen nome trata de averiguar as circunstancias que moven a Nicolau para facer esa viaxe só. Deste xeito, a muller consegue (moi lenta e paulatinamente) descubrir a súa historia e, ao cabo, gañar a súa confianza. Grazas a isto, a condutora decátase de quen é o rapaz que subiu no seu coche, e cae na conta da relación non coñecida ata o final (de infarto, por certo) entre ela e o rapaz. Por isto é que (aínda que empregando tamén a súa sabedoría adulta) a muller semella coñecer perfectamente os seus pensamentos, e a súa identidade verdadeira, co que se dá sentido ao título da novela.
Esta obra, que para Montse Pena (n' A voz insurrecta) supuxo unha pequena gran revolución na literatura xuvenil galega, foi traducida ao resto das linguas peninsulares, foi eloxiada pola crítica e incluída na Lista de Honra do IBBY (Organización Internacional para o Libro Xuvenil), así como na Biblioteca Galega 120, publicada por La Voz de Galicia no 2002.
Estes recoñecementos veñen a salientar a calidade narrativa e a orixinalidade do libro, así como outros aspectos da trama: o achegamento das drogas á adolescencia ou os prexuízos machistas do protagonista respecto a que quen a recolla para facer unha viaxe longa sexa unha muller, reconvertidos por esta en clave feminista.
Como curiosidade, teño que dicir que olfacteando un pouco en internet non atopei ningunha referencia á “sorprendente” similitude entre a protagonista deste libro e a súa autora, pois trátase dunha señora á que lle gusta conducir, que coñece os segredos do mundo do motor (María Victoria Moreno incluso lle poñía nome ou alcume aos seus coches), que resulta ser escritora, e claro está, que é unha muller adulta e madura. Para colmo, cando ela escribiu a novela destinárona ao instituto de Vilalonga, e, segundo di Montse Pena, para Moreno foi unha ledicia ter que coller o coche tódolos días para percorrer a distancia entre Pontevedra e Sanxenxo, xa que antes traballaba no Valle-Inclán da mesma cidade do Lérez.
Por certo, durante a súa estancia en Vilalonga “reencontrouse” coa súa benquerida Sara Alonso, cando era unha nova profesora adxunta e María Victoria a xefa do departamento.
Samuel Fernández 4º ESO C
A rateira
A rateira Agatha Christie
No mes de maio, o alumnado de 3º ESO A reunímonos en varios recreos para falar da obra de teatro A rateira de Agatha Christie.
Na obra, Giles e Mollie Ralston inauguran a súa nova casa de hóspedes nos arredores de Londres e esta converterase por uns días no epicentro dun macabro xogo criminal cun asasino solto entre os seus clientes. Illados por unha tormenta de neve e sabendo que calquera deles pode ser a próxima vítima, os oito ocupantes da casa, un dos cales é un sarxento de policía, deberán pescudar quen é o asasino e quen está chamado a ser o próximo cadáver antes de que sexa demasiado tarde.
O libro gustounos moito. A trama estaba ben artellada e consegue manter ata o final a intriga. Os personaxes están perfectamente perfilados. Son xente común, pero a maioría ten un pasado escuro do que apenas falan e que queren esquecer. A. Christie consegue que desconfíes de calquera deles como autor dos asasinatos, aínda que o culpable resultou ser o que menos parecía.
Ademais, pareceunos interesante o feito de que a autora denuncie a través da peza o maltrato infantil e as consecuencias que calquera acto poden traer para os demais.
Algúns, con todo, cremos que hai algunha pequena incongruencia, como que os irmáns non se recoñeceran ou que Ralston e Christopher colleran tanta confianza sabendo que calquera podía ser o asasino.
Cremos que a trama está ben construída, os personaxes ben pensados e que a autora mantén a tensión ata o final. Este foi para a maioría de nós sorprendente.
Alicia, Mateo, Leyre Ramallo, Silvia, Brais, Adriana, Hugo, Ana, Miriam, Cristian, Pedro e Eva
3º ESO A
The Name of the Wind
Things are not always what they seem to be. Neither this book, its world, nor its main character is. Kvothe –one of his many names-, one of the greatest legends of his time, lives in a retreat, far from the civilization where his memory keeps alive –either with admiration or rejection. Master in everything he has tried –a skilful duellist, a virtuoso on the lute, an arcane prodigy- his story is covered with darkness, as it is –in the rural town where he resides- his figure. However, everything will soon change with the arrival of Devan Lochees, best known as “Chronicler”, who will discover Kvothe real identity after being saved by him, and who will ask him to write his biography, a proposal which –despite his doubts- he will end up consenting (upon stating that this wouldn’t take him more than three days).
And thus it starts the first of Patrick Rothfuss’ books, and one of the best ones regarding modern fantasy. Since the very beginning, the author captivates us with a simple (although beautiful and almost poetic) style. The world he presents is fascinating: not only for what we know about it, but also for the things we do not know -which are the most-. It is mysterious, tenebrous and filled with a strange magic whose real dimensions cannot be perceived until we have dived deeper into the book. Kvothe´s story is engaging, and, as the world itself, enigmatic: although we are given plenty of details, we still ignore why a lot of things happen, and, of course, we do not know anything beyond the things that have been told to us. Kvothe had a tragic childhood -which we must find out in the book and not in this review- which he was able to overcome employing his incredible skills in every aspect of his life; and, for what we can guess, he had further difficulties in life apart from his childhood. We don’t know anything about them either, but the reader can assume there is something strange –as well as fascinating and complex- about the character, and that is part of what keeps us reading his adventures. However, Kvothe is not the only important individual in these pages: if there is something that stands out among all the good things of the book is the depth of Patrick Rothfuss’ characters, making them unforgettable. The mysterious disciple of Kvothe, Bast; his lovely, long-dead parents; Abenthy, his first master…even his very enemies are complex characters that the reader can feel identified with –or hate.
It is impossible to express all the things that a masterpiece like this makes the reader feel; but the above-mentioned points might be enough to give a vague image of what one can experiment. A memorable plot (where many real life problems show up), captivating and deep characters, a mysterious and exotic world as well as the style of a real master make this book an essential: one of the best not only among fantasy books, but also in modern literature.
Hernán Comesaña 2º Bac C
Mar adiante Mª Victoria Moreno
Mar adiante é unha das obras esenciais da literatura infantil galega. Foi escrita por María Victoria Moreno, homenaxeada este ano nas Letras Galegas, en 1971. Para entender a importancia que ten esta obra na traxectoria da autora e mais na literarura galega hai que remontarse aos anos 60, especialmente aos anos 1965, 1966 e 1967. Nestes anos a futura escritora chega para dar clases a Lugo. No seminario de Lingua Castelá coñece a Xesús Alonso Montero e a súa familia, e comeza a namorarse da lingua galega (pouco a pouco vai adquirindo coñecementos sobre esta lingua, e aumentando o seu vocabulario galego).
Nunha conferencia de escritores e poetas alófonos en lingua galega María Victoria dixo que cando un periodista pontevedrés lle preguntou que estaba escribindo nese momento (acababa de gañar un premio nun certame de Guimaraes por un relato), ela, nova no mundo da escritura, respondeulle que “un libriño para nenos en galego”, tentando semellar “unha escritora de verdade”. A súa conciencia levoulle a soñar nunha soa noite tódalas historias de Mar adiante de principio á fin.
Moreno confeccionou una pequena serie de historias “de nenos pra nenos” que comparten valores coma a xenerosidade ou a solidariedade. Estas historias hipertextualízanse a través do barco e as súas personaxes, pero cada unha está ben separada e son distintas independentes de facto (de feito, o amor imposible entre Crarisca e o Luceiro foi presentado antes da publicación de Mar adiante ao concurso da asociación cultural do Facho). Outra característica desta obra é que as personaxes son reais, pois os tripulantes do barco-escola “Arroás” están inspirados en diversos coñecidos dela: Xose Luís é o seu marido; Suso non é outro que o seu querido ex-alumno Xesús Rábade; e Sara, é a mesma Sara Alonso que nos dá clases de Lingua Castelá no noso instituto. O certo é que Mª Victoria Moreno estableceu vínculos persoais coa familia de Alonso Montero, e Sara, a filla pequena, foi pola que devecía María Victoria e “a primeira rapaza galega que chegou ao seu corazón”, e así o fixo patente na dedicatoria dun exemplar de Mar adiante que lle regalou a unha das súas protagonistas.
Un día, Miguel de Portosouril (que constrúe barcos), soña como un mestre lles di aos nenos que os comerá unha gaivota se non aprenden a táboa do sete ao día seguinte. Como é lóxico, os nenos asústanse. Miguel decide entón facer un barco-escola para que os nenos vexan que as gaivotas non os comerán, malia que sexa en soños. Unha mestra, a narradora da obra, embárcase cos cativos na nova e diferente escola do “Arroás”. Á hora das presentacións, estas son as verbas que María Victoria Moreno, ou a mestra, dedica para Sara Alonso:
“Non sei si é nena ou é rata
esta cousiña tan leda
a quen todos chaman Sara”
Casualmente Sara é quen conta a historia máis famosa de Mar adiante, a de Mariquiña e o lobo Garimoso, que persoalmente e aínda que peque de populista (referíndome á falacia ad populum), é a que máis me gusta deste libriño para nenos.
Por certo, a orixe do alcume de “rata” está nos agudos berros que caracterizaban a medoñenta entrada nas augas de Lapamán da cativa Sara.
Samuel Fernández 4º ESO C
- « primeira
- ‹ anterior
- …
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- seguinte ›
- última »
Xunta de Galicia - Consellería de Educación, 2013 | ||
Buscar
Redes sociais
