Había unha vez, en Sicilia, un reparador de xerras de barro moi presuntuoso e arrogante que pensaba que era o mellor reparador do mundo.
Ocorreu que chegou a un pobo e como sempre sucedía todos querían ser os primeiros en ter a súas xerras reparadas e listas para cando chegase a colleita poder gardar o viño e o aceite.
O reparador fixo o seu traballo perfectamente pero se queixaba de que lle resultaba tan fácil que lle parecía aburrido e se lamentaba de que ninguén lle ofrecera unha reparación interesante.
Un aldeán que o escoito mandouno á casa dun señor con moita facenda dicíndolle que alí tiña un traballo interesante.
O reparador presentouse na casa e pediu ver a xerra, este lle dixo que a xerra era tan grande que non se podía reparar. O reparador lle contestou que non había xerra no mundo que se lle resistise.
Así pois, o señor levouno á adega e lle mostrou a xerra rota.
O reparador admitiu que era a xerra máis grande e co pescozo máis estreito que había visto nunca.
Pronto se deu conta do complicado que era ese traballo, pero non quixo dar o brazo a torcer.
Probou de mil maneiras, ata que se deu conta de que a única maneira de reparar a xerra era facelo desde dentro. Así que se meteu dentro e reparou a xerra, pero como o pescozo era moi estreito non puido saír, polo que tivo que romper a xerra outra vez.
FIN
Nausica e Iria
