Equipo de Dinamización da Lingua Galega

Acceso a todas as fotos no ENLACE

“Non deixes de crer que as palabras e as poesías si poden cambiar o mundo”. (Walt Whitman)

Hoxe, 24 de abril, tivemos a honra de contar coa presenza do profesor e escritor Fuco Paz Souto, autor do libro O xantar dos remeiros, obra que foi obxecto de lectura para o alumnado de 1º Bach, B e E; ademais, tamén asistiu a este relatorio a rapazada dos grupos D e F. Convidado polo EDLG polo seu compromiso inmorredoiro coa nosa lingua, este profesor dos de “Raza”, quen exerceu a docencia durante case toda a súa vida, impartindo a materia de Lingua Galega e Literatura, ofreceu unha interesante charla sobre os personaxes da obra referenciada, cunha descrición moi informativa, co obxecto de que o alumnado puidese contextualizar as intervencións dos mesmos, feitas ao xeito de poemas con anécdota, isto é, poemas que nos contan algo. Nun exercicio de xentileza e humildade infindo, impartiulles aos mozos e mozas un obradoiro de escrita poética creativa, nunha atmosfera cordial e lúdica, onde o alumnado amosou grandes dotes para a poesía. Por isto, achegoulle á rapazada un libro marabillosamente ecléctico, ao conxugar no mesmo poesía, cun verso directo, espido de artificio e sincero ata medula (tomando emprestadas as palabras que o seu fillo, David Paz Lafuente, profesor de Galego na EOI da Coruña, lle escribira nun fermoso e sentido limiar nun dos seus libros, e que tamén estivo neste encontro literario); para o teatro, cunhas atinadas anotacións dignas dunha cámara cinematográfica; e, por suposto, para unha prosa farturenta, que vai dende os aspectos biográficos dos personaxes do cadro, referencias históricas, toponímicas, patronímicas, ... ata saborentos pratos da cociña francesa.

O escritor tamén lles contou simpáticas anécdotas da súa vida; referencias de tristes acontecementos históricos que recolle o seu libro e que, ende mal, continúan hoxe en día coa aparencia de guerras, enmascaradas en auténticos xenocidios; e curiosidades pictóricas e culinarias, nunha amálgama de saberes, que resultou ben amena. A súa sabedoría non ten prezo, falando en termos metafóricos e reais, porque sempre nos agasalla con agarimosas visitas de balde. 

Moitas grazas, profesor Fuco Paz Souto, por traernos a sinxeleza das terras chairegas dos seus devanceiros e o recendo da cascarilla engulida no Monelos do seu berce. 

Teresa Pastor Novo

(Coordinadora do EDLG)

Acceso a todas as fotos no ENLACE

Acceso aos premios: Debuxo 1, Haiku 1, Haiku 2, Brétema debuxo

O pasado 2 de febreiro celebrouse a Festa da Candeloria, tamén chamada Festa das Candeas, que ademais da beizón das velas, simboliza a Festa do Amor.

Así pois, hai poucos anos na igrexa de San Domingos de Bonaval, en Santiago de Compostela, concretamente na capela do Rosario, celebrábase na misa da mañá o casamento de dúas pombas que se ceibaban ao remate do acto relixioso. O carácter amoroso dese día estase a esquecer pasando a doce días máis tarde, é dicir, por San Valentiño, por influxo do consumismo comercial.

E tamén nalgúns lugares de Galicia, festéxase ese día a chamada Festa do Pote, como no concello de Verín (Ourense) onde pode haber na mesa cachucha, ovos, cabrito, tortilla, vitela, fideos con azucre, roscas, churros, figos, roscóns, arroz con xarope, noces, laranxas e bica de rixóns co cal á festa anterior tamén se lle engade unha celebración gastronómica.

Por estes motivos expostos, cómpre recuperar vellas tradicións de noso que ás veces poden chegar a desaparecer e que constitúen sen ningunha dúbida unha parte fundamental da nosa identidade cultural. Hogano, e dada a dimensión da efeméride, o Día das Letras Galegas está adicado á escritora coruñesa e antiga alumna deste instituto Luísa Villalta. Por esta razón, o EDLG decidiu que a festividade do Amor deste ano fose un tributo cara a esta esgrevia muller. Así, organizou un concurso diversificado en dúas categorías: a primeira, consistente nun debuxo de Luísa Villalta na Coruña e lema de amor á nosa cidade, dado o inmenso amor de Villalta pola súa Matria- A Coruña, facendo do seu berce un emotivo canto de amor, nomeadamente no seu poemario En concreto, (2004),

A segunda das categorías foi para subliñar a excelsa mestría de Villalta pola poesía, unha maneira de reflectir a vida, que é o mesmo que dicir a vida mesma, tal como o expresou ela nuns versos do seu poemario Ruído (1995): “Acabarei por facer do poema a biografía, /atar os días a xeito de tercetos encadeados/ e espertar-lle ao mundo que si, que é posíbel/ viver como vive a poesía, voar de aquí a alá/ nalgo tan sutil e ao mismo tempo tan exacto”.

Facendo pois unha xuntanza entre o Amor e a poética villaltina, o EDLG convocou, ademais un concurso de haikus de amor, en lembranza deste tipo de poemas que tamén cultivara a autora en “Sete haikus”, aparecidos no xornal El Correo Gallego o 4 de abril de 1985, que a día de hoxe non pasaron a editarse nun libro. O concurso consistiu na elaboración de haikus sobre o amor, como sentimento cara a outra persoa que nos atrae. Cada participante puido presentar tantos haikus como desexou.

Hai flores de Tempo/ no xardín./ Mais, se as corto,/ desaparecen. Luísa Villalta, As palabras ingrávidas (2020)

Así, antes das vacacións de Semana Santa fóronlles entregados os premios da Candeloria 2024 aos

seguintes alumnos e alumnas:

Categoría: Debuxo de Luísa e mais lema de amor á Coruña:

- 1º premio Claudia Vilá Veiga (1º ESO A): Mar de Riazor e Torre de Hércules; lema: “Ela é a brétema que acariña A Coruña”. (Tarxeta agasallo de 20 € para gastar na Fnac)

- Pola calidade do debuxo presentado, o xurado acordou outorgarlle un accésit ao traballo do alumno de Francisco Ríos García (1º BACH F): Instituto Eusebio da Guarda con verbas de Luísa Villalta: “Ler palabras vivas de poetas mortos”. (Tarxeta agasallo de 15 € para gastar na Fnac)

Categoría: Elaboración de haikus de amor:

- Carmen Eiroa Martínez (4º ESO A): Almorzo romántico para dúas persoas en Sanbrandán Lunch (15 €)

- Aleksandr Mkrtychyan (4º ESO C): Almorzo romántico para dúas persoas en Sanbrandán Lunch (15 €)

Nas fotografías adxuntas a esta reseña, o alumnado gañador aparece xunto coas súas profesoras de Lingua Galega e Literatura, Beni Vidal Tomé (1º Bach F), Victoria Sánchez Regueiro (4º ESO A e C) e Teresa Pastor Novo (1º ESO A).

O EDLG quere agradecerlles a todo o alumnado e profesorado participante o seu traballo e esforzo,alentando a continuidade ás nosas tradicións e costumes.

Teresa Pastor Novo

(coordinadora do EDLG)

Acceso ás fotos no seguinte enlace.

Acceso aos artigos publicados en prensa: La Voz de Galicia, El Ideal Gallego, La Opinión

Onte, 5 de febreiro, foi un día ben ledo, xa que a familia Villalta Gómez acudiu ao IESP Eusebio da Guarda, co gallo de recibir o cartelón de lona da esgrevia escritora coruñesa Luísa Villalta, que dende o venres 2 de febreiro aparece pendurado na fachada principal do edificio histórico.

Con este acto, o instituto quere significar a enorme importancia e o orgullo que a dita autora, protagonista hogano do Día das Letras Galegas, supón como espello en que mirarse a mocidade, que apura a cunca do seu futuro con grolos de ilusión e esperanza no seu porvir.

Como se dun estandarte romano se tratase, a imaxe da insigne coruñesa pendura con toda a súa forza no centro académico onde estudou.

Botando unha ollada á historia, o estandarte das lexións romanas agochaba un enorme simbolismo: era importante como punto de encontro, símbolo de orgullo e, en termos prácticos, como medio de comunicación durante a batalla. O simbolismo deste elemento vén á perfección no que representa a figura irrepetible de Luísa Villalta, colocada na fachada deste edificio histórico, ubicado nunha das prazas máis cenitais da nosa cidade, a Praza de Pontevedra, testemuño do intenso trafegar dos seus habitantes e tamén a ágora perfecta para o encontro de toda a poboación herculina. Por isto, o instituto é sen dúbida, o punto de reunión de todas as xeracións pasadas, presentes e futuras que converxen, como fixo Luísa, neste lugar. Alén diso, cal o estandarte romano, é un orgullo que colgue da fachada deste rexio inmoble, non só para este centro educativo, senón para todas as coruñesas e coruñeses, e para toda Galicia, en xeral. E, poñendo fin a esta comparanza con este elemento, o símbolo desta bandeira era ser medio de comunicación durante a batalla. Pois nunca máis acaído na múltiple mestría villaltina, espallada por todos os xéneros, onde deixou pegada do seu compromiso, da súa vertente social, sempre ao carón das causas xustas, dos problemas da súa época, Luísa de todas as batallas, coma a nosa heroína María Pita, brandindo a súa pluma, en defensa dos máis desfavorecidos.

A data da colocación, o venres 2 de febreiro, foi escollida á mantenta: a Festa da Candeloria ou das Candeas, a Festa do Amor, no calendario tradicional galego. Con isto, o instituto quixo amosarlle o seu fondo amor a unha antiga alumna destacada, con arte e mestría de seu que, xa noutrora, do seu tempo de estudante neste centro, foran descubertas por unha antiga profesora, tristemente falecida o ano pasado, Ma Teresa Rodríguez Taboada, quen quedou engaiolada polo seu talento e tamén lle deu azos para que se dedicase ao mundo das Letras. Moi bo ollo o desta docente porque, a Dama da Cidade Alta non só consagrou a súa vida á palabra, senón que a levou ao máximo recoñecemento que se lle pode dar a unha escritora na nosa terra, o Día das Letras Galegas.

O labor atento do profesorado, aquel que traballa coa mesma paixón que puxo Luísa en todo o que facía, convértenos nunha sorte de exploradores de talento ou cazatesouros, á espreita de potenciar as calidades do noso alumnado.

Así pois, Luísa, volves ao teu instituto pola porta grande, como marchaches aquel ano da túa graduación, 1974, levando baixo o brazo un feixe de ilusións e deixando unha lembranza agarimosa e tenra. Cada vez que parte unha promoción de estudantes, sempre se lles di: “Aquí fica a vosa casa”. Pois. en efecto, benquerida Luísa Villalta, como expresou cunha sensibilidade infinda o cantautor Antonio Vega, aquí, no teu instituto, terás sempre “o sitio do teu recreo”.

Moitas grazas á familia Villalta Gómez por coidar e custodiar con esmero o seu legado, defender con agarimo e afouteza a súa memoria durante estes vinte anos e ata a eternidade, co desexo de que a súa palabra chegue a todos e a todas e sexa inmorredoira.

Teresa Pastor Novo

(Profesora de Lingua Galega e Literatura e

coordinadora do EDLG do IESP Eusebio da Guarda)

Sabedes o que significan as siglas DEP, mocosas e mocosos?! Ou o mesmo, RIP, na nobre lingua latina?  “Descansa en paz!”. Si, iso mesmo, EN PAZ! Pois así estaba eu durmindo apraciblemente ata que sentín o balbordo destes seres tolos, a buligar polo soto da miña derradeira morada. Ah, ah, desculpade que non me teña presentado aínda: chámome Fidel do Camposanto Pequeno. A que veñen eses risos? Ben, xa estou afeito. Levaba toda a vida aturando con esa herdanza patronímica pero, agora no Alén onde estou, lévoos con fachenda. Son o espírito dun vello conserxe deste instituto, un chisco rosmón, seica, pero non tanto, xa que a rapazada daquel entón púxome o alcume de Pequeniño, nun aceno agarimoso.

Pois resulta que antigamente algunhas das aulas do andar superior do edificio histórico cumprían o servizo de vivendas para os conserxes. De feito, algunha delas conserva o resto da “mirilla” ou ollo de pez da porta. Cheguei dunha aldea moi cativa, chamada Pedralba, na provincia de Ourense, e comecei a traballar neste instituto sendo eu un mozo; ao principio facía de mandadeiro. Como non tiña vivenda de meu, deixáronme albergarme nun cuarto da parte superior, e alí vivín feliz trinta e cinco anos, ata que, por desgraza, caín a rolos pola escaleira de mármore de Carrara e abrín a cabeza. E alí quedei. Pero non quixen marchar así, de súpeto. E decidín quedar “doutro xeito”. Agora son unha alma en pena que segue a coidar e a custodiar os obxectos que atesoura este vello inmoble.

Pois nestas estaba, cando por mor da “brillante” idea dunha profesora de Lingua e Literatura Galega, Teresa Pastor Novo, o alumnado de 1º ESO A e D deste curso 2023- 2024, foron de excursión polo instituto, guiados polas curiosidades que ten agochadas o noso emblemático centro. Así, non puido ter peor proposta esta docente sabichona que pescudar o soto, coa finalidade de descubrir algo. E alí, oculta entre teas de araña e diversos trebellos, os rapaces e rapazas ficaron abraiados diante dunha misteriosa caixa negra onde se podía ler, con letras sanguiñentas: ARS COQUENDI. Ao abrila, o feitizo que sentiron non puido ser maior, xa que contiña un manuscrito realizado por alumnado de hai máis dun século, con moitas receitas elaboradas cos ingredientes máis noxentos posibles, “saborentos” manxares do mundo do Alén. 

O meu gusto compilatorio e miña paixón pola tradición dos vellos códices medievais fixo que gardase con paciencia cada unha destas receitas e darlle forma de libro que, para min, é o meu tesouro. Ao parecer, unha antiga profesora mandáralles facer un traballo, consistente en inventar pratos imposibles de comer no mundo dos vivos. A verdade é que para min son unha excelente axuda agora, que estou no inframundo, porque nunca se me deu ben a cociña e agora fago estas sabedeiras receitas. Mais do que sempre gocei foi da lectura; fun e son un auténtico rato de biblioteca. Eu lera hai tempo un curioso libro, De re coquinaria, do escritor latino Marco Gavio Apicio, considerado o primeiro tratado sobre gastronomía, que serviu e aínda serve de guía para moitos dos escritores e cociñeiros posteriores. 

E así, aproveitando os meus coñecementos bibliográficos, decidín titular este receitario conservado Ars coquendi, que traducido do latín significa “A arte culinaria ou a arte de cociñar”. E, por último, gardeino nunha caixa negra, para que non acabase sendo manxar dos ratos, que o olen todo. Mais non foron ratos ........ Peor!!!!!!A sabichona da profesora e mais o seu alumnado colleron o meu tesouro e levárono para expoñer nunha vitrina, para dar a coñecer a todo o alumnado o marabilloso achádego atopado. Ah, pero antes de marchar do soto, agarrei un mociño polo brazo e díxenlle: “Agardo que me devolvades a miña alfaia; de non ser así, virá o meu espírito para facervos trasnadas”. O cativo fuxiu a fume de carozo, mentres a miña gargallada se mesturaba co timbre da fin da clase.

© Ma Teresa Pastor Novo (microrrelato)

© Ma Teresa Pastor Novo (curtametraxe)

Acceso a todas as fotos no seguinte enlace

Este pasado luns 18 de decembro tivo lugar a entrega do premio da tarxeta de Nadal 2023, consistente nunha tarxeta agasallo de 20 €, para gastar na FNAC. O traballo galardoado foi realizado pola alumna de 1o Bach A Inés Castro Lojo, quen presentou unha proposta moi creativa, á maneira dunha colaxe. Cómpre dicir que a idea estivo moi acaída co ano que está a piques de rematar, posto que a figura do ilustre pintor Pablo Picasso ocupou un lugar sobranceiro, ao conmemorarse hogano o 50 aniversario do seu pasamento. Deste xeito, a postal mostra símbolos emblemáticos da nosa cidade, entre os que destacan a Torre de Hércules, o único faro romano queaínda se atopa en funcionamento; o noso instituto, inserido nun firmamento callado de estrelas e, non podía ser menos, o noso veciño máis agarimoso e asemade bravo: o mar de Riazor. Pois aboiando nesas augas, escúlcase a figura do artista cubista e ao seu carón unha foca que, significativamente, viste unha camiseta de raias, prenda fetiche do vestiario deste xenio do pincel. Moi ben traída esta idea por parte da nosa benquerida alumna Inés, porque as collages foron unha das manifestacións artísticas deste movemento de vangarda, empregadas en distintas artes, nomeadamente na pintura e na poesía, con Guillaume Apollinaire á cabeza.

Respecto do poema que acompaña a ilustración, o EDLG quixo botar man da poesía social, da que temos excelsos representantes na nosa literatura. Así, esta postal leva tamén un poema escollido adrede Nenos dun rancho de Caracas, pertencente ao libro Viaxe ao país dos ananos, do poeta Celso Emilio Ferreiro. Este ano, aparcamos as panxoliñas tradicionais, para darlle paso á denuncia do que está a acontecer. Porque tamén é Nadal en Gaza, Ucraína, Serra Leoa, Birmania, O Sahel, Birmania, .... e tantas e tantas batallas particulares que libran cada día homes e mulleres por razón da súa cor de pel, condición sexual, etc. Ende mal, estamos a vivir nestes momentos diversos conflitos bélicos e temos de derrubar os muros de todas as fronteiras, razas, crenzas, .... E vivir nun mundo de paz, harmonía e esperanza. Desgraciadamente as nenas e nenos son as vítimas máis vulnerables, polo que non nos cabe máis que confiar na esperanza, en que elas e eles sexan a semente para cambiar esta situación no futuro. A poesía é unha poderosa arma para condenar inxustizas. E esta é unha lacra sangrante, coma a cor de fondo da postal, elixida a mantenta, o vermello, cunha dobre intencionalidade: asociamos grande cantidade de adornos do Nadal con esta cor, pero tamén o EDLG quixo renderlles unha particular homenaxe ás persoas que perderon e están a perder a vida cando fracasan as palabras. Tal e como expresamos na tarxeta, todo o EDLG quérevos desexar unha morea de luz, paz a mancheas e pétrea saúde para percorrer este camiño novo. AVEGOSO 2024!

Teresa Pastor Novo

(Coordinadora do EDLG)

Para acceder a todas as fotos pinchar no enlace

Dende que no ano 2001, a UNESCO declarou o 10 de novembro como Día Mundial da Ciencia para a Paz e Desenvolvemento, novembro pasou a ser para nós o Mes da Ciencia. En consonacia con isto, desde hai 11 anos o profesorado de Galicia celebra o 4 de novembro o Mes da Ciencia en Galego. O obxectivo desta conmemoración é de mostrar que a lingua galega é útil e tan válida coma calquera outra para facer pescuda, ensino e divulgación científica.

Proba disto, dentro das variadas actividades do Club de Ciencia, cómpre destacar a que fixo o alumnado de 1º ESO, en colaboración co EDLG e coordinada polas profesoras de Física e Química Desi Cerqueiro e Minia Prego Cabeza, esta membro tamén deste equipo. O dito traballo serviu para coñecer o método científico. Na primeira parte da tarefa, leron e mais comentaron un texto sobre a vacina da varíola e de como esta foi levada a América, nunha expedición de nenas e nenos orfos, que partiu da Coruña. A seguir, a rapazada propuxo hipóteses sobre a caída libre de corpos. E para rematar, experimentaron con globos, coa fin de comprobar as ditas hipóteses.

Por outra banda, e tamén dentro desta efeméride do mes da ciencia en galego, o Departamento de Lingua Galega e Literatura quixo tamén sumarse a esta conmemoración. Así, baixo a supervisión da súa profesora de Lingua Galega e Literatura Teresa Pastor Novo, o alumnado de 1º ESO A e D traballou asemade ambas disciplinas (Lingua e Ciencia) e elaboraron decálogos sobre boas intencións medioambientais. Con esta actividade puxeron en práctica o estudado sobre a elaboración dun texto instrutivo, melloraron a súa competencia escrita e, por suposto, reflexionaron sobre o coidado do Medio Ambiente.

Con estes traballos, ao empregar a nosa lingua, alumnado e profesorado cumpriron unha das maiores arelas do Seminario de Estudos Galegos (1923), cal foi a de que todas as ciencias se estudasen na nosa lingua propia, o galego.

Para acceder a todas as fotos pinchar no ENLACE

As cinco cabazas da Apocalipse

Moi orixinal a achega ao Samaín, materializada nunha actividade deseñada polo profesor Manuel Varela Domínguez, xefe do Departamento de Bioloxía, coa creación do Proxecto CO2dos. O alumnado do dito proxecto quixo alertar das preocupantes consecuencias do cambio climático, focalizadas en cinco accións: desertificación, quentamento, extinción de especies, deforestación e incendios. Así, as consecuencias destes grandes males foron explicadas nuns cartaces e mais materializadas con cadansúas cabazas, representando de xeito metafórico os cinco xenetes da Apocalipse. Sen dúbida, un estimable gran de area para un magnífico proxecto, que contribúe a unha das maiores arelas do Seminario de Estudos Galegos, cuxo 1o Centenario da súa creación vimos de festexar no noso instituto hai unhas semanas: contribuír ao rigoroso estudo das diversas ciencias, empregando a nosa lingua. 

Teresa Pastor Novo

(Coordinadora do EDLG)

Xa está aquí o outono, e con el as castañas, as caveiras de melón, os calacús ou botefas, as augas e os tempos escuros; remata o verán e encétase o inverno; acaban as romarías ao sol e inícianse os fiadeiros a carón do lume: son tempos do Samaín.

SAMAÍN, palabra gaélica, non significa máis que “fin de verán, principio do inverno”. Na antiga cultura gaélica, o tempo do Samaín, especialmente da noite do 31 de outubro ao 1de novembro, era o período máis importante do ano. Eran as datas claves para se reunir nos camposantos, comer o ritual e comunal porco de Samaín e concelebrar as reunións festeiras dos guerreiros. Era a noite máis perigosa do ano; as portas do Alén abríanse nesas horas e as ánimas eran quen de visitar este mundo e os seus moradores, tantas veces para render contas pendentes.

Hai 3.000 anos nos pobos celtas de Europa, entre eles Galicia, Irlanda e distintas zonas de Gran Bretaña, os habitantes deses lugares esperaban o Novo Ano que, para eles se, se iniciaba co tempo do cambio de estación, da colleita e os misterios entre a vida e a morte.

Os celtas crían que, esa noite, a fiestra que separaba o mundo dos vivos e dos mortos desaparecía e que a véspera do Samaín -que así se chamaba a data- as almas dos mortos regresaban para visitar os fogares terrenais. Para manter estes espíritos contentos e afastar os malos dos seus fogares, os celtas deixaban comida ou doces fóra, unha tradición que se converteu no que hoxe fan os pequenos indo de casa en casa pedindo lambetadas.

Os cristiáns consideraban que os celtas adoraban o diaño, malia que este nunca existiu na relixión céltica. Daquela, determinouse que a maneira de converter os celtas ao cristianismo era adoptando o festival deles e transformalo en cristián. Así, o primeiro de Samaín derivou no Día de Todos os Santos.

Para afastar dos seus castros as perigosas ánimas defuntas e errantes, adoitaban poñer no alto das murallas, ou encastradas nas paredes, as caveiras iluminadas dos inimigos mortos en campaña. De aquí, dos ritos e crenzas célticas ao redor da caveira, vén a tradición europea de facer caveiras nas cortizas dos melóns, cabazas ou cabazotes.

Grazas ás pescudas do profesor López Loureiro, sábese que esta tradición se espalla por toda a antiga tradición céltica europea e, concretamente para o caso de España, por todas as zonas con vestixios do elemento céltico ben documentado.

O Samaín é o antecedente europeo do Halloween americano. Esta tradición de orixe europea foi levada a América polos emigrantes irlandeses, que empezaron a usar as cabazas no sitio dos nabos, e alumeábanas cunha brasa primeiro e despois con candeas. De alí, transmudouse nunha sorte de Entroido outonal. 

En Galicia atopámola en toda a súa xeografía, non faltando este costume en ningunha das súas bisbarras e achegando un folclore similar, aínda que dándolles denominacións diferentes: calacús, polas Rías Baixas; caveiras de melón, en Cedeira; calabazotes, en Ortigueira; colandros, en Ourense; .......

Cómpre dicir que en vilas coma Cedeira, esta festa é moi nomeada, e en moitos centros educativos conmemoran esta data. Normalmente, tallan as caveiras nas cabazas e poñen unha candea dentro para iluminalas. Tamén nesa vila, os rapaces saen disfrazados en procesión pola noite e sosteñen as súas cabazas mentres camiñan. 

Relacionado con isto, convén relacionar ancestrais lendas ou crenzas de noso, a saber, os “Aparecidos” e a Santa Compaña. Xa o esgrevio escritor don Ramón Otero Pedrayo falaba de fadas e de defuntos errantes na época do Samaín, feito coincidente co enorme gusto polo ocultismo e polo mundo do Alén, que caracterizou os homes da inesquecible Xeración Nós.

Finalmente, dende o Equipo de Dinamización da Lingua Galega (EDLG) consideramos esencial divulgar estas tradicións de noso, para comprender non só aspectos que atinxen á lingua, senón tamén para coñecer os nosos sinais de identidade e, por extensión, a nosa etnografía. É, pois, época de celebración: son TEMPOS DO SAMAÍN. 

Ma Teresa Pastor Novo

(Coordinadora do EDLG)

Publicación sobre o centenario do Seminario de Estudos Galegos. Pinchar no enlace de facebook 

IIº CONCURSO DE CALENDARIO DE AULA 2023-2024:

AMOR Á LINGUA E AMOR Á NOSA CIDADE. 2024, ANO VILLALTINO

O EDLG convocou o IIº Concurso de Calendario de Aula 2023-2024. A utilidade do dito calendario é para que o alumnado apunte cada mes todas as actividades académicas que teña: exames, saídas culturais, visitas de persoeiros, traballos …. Nesta ocasión, dado que o noso instituto ten moitas homenaxes por diante cara á nosa antiga alumna emérita, a escritora Luísa Villalta, o lema e mais a fotografía ou debuxo terían que ser alusivos á cidade da Coruña, xa que a esgrevia autora coruñesa amosou un enorme amor á súa Matria- A Coruña. É, pois, un elo máis na cadea de recoñecementos para esta autora polifacética, de quen tiven o pracer de organizarlle unha premonitoria homenaxe o pasado 8 de maio no Salón de Actos do noso instituto. Ende ben. días máis tarde a RAG anunciou a nova arelada: Luísa Villalta, autora a quen se lle adicará o Día das Letras Galegas 2024. Por achegar un fermoso e acaído lema de amor á nosa lingua e debuxar a nosa senlleira María Pita, o EDLG resolveu concederlle o premio á alumna de 2º ESO B Nuria Alonso Rodríguez, quen recibiu unha tarxeta agasallo de 25 euros, para gastar na FNAC. O acto da entrega, o pasado 10 de outubro, foi realizado pola directora Mª Isabel Ruso de Lago, e mais pola coordinadora do EDLG Teresa Pastor Novo.

Teresa Pastor Novo (Coordinadora do EDLG)