Antes do confinamento o alumnado de 1º de bacherelato de Antropoloxía e Cuci,
xunto cos Vagalumes de 4º A estaban realizando unha recollida de verbas, palabras da nosa vila.
Unha actividade integrada no Proxecto Intercentros que o estado de alarma non puido parar.
Continuaron este traballo nas casas, escoitando ás familias, solicitando a colaboración de todo o pobo a través do Facebook
e en especial de Andrés Toxeiro e Cris Bustabad, quenes compartiron un pequeno esbozo da súa recollida con eles.
Esta é a súa colleita, unha colleita de verbas que arrecende a mar, a xente, a vila.
Gracias por pronunciar as cousas polo seu nome. Que as verbas perduren igual que no texto de Pablo Neruda
PALABRAS
…Todo lo que usted quiera, sí señor, pero son las palabras las que cantan, las que suben y bajan.
Me posterno ante ellas… Las amo, las adhiero, las persigo, las muerdo, las derrito… Amo todas las palabras. Las inesperadas… Las que glotonamente se esperan, se escuchan, hasta que de pronto caen…
Vocablos amados. Brillan como piedras de colores, saltan como platinados peces, son espuma, hilo, metal, rocío… Persigo algunas palabras…
Son tan hermosas que las quiero poner en mi poema. Las agarro al vuelo cuando van zumbando, y las atrapo, las limpio, las pelo, me preparo frente al plato, las siento cristalinas, ebúrneas, vegetales, aceitosas, como frutas, como algas, como ágatas, como aceitunas… Y entonces, las revuelvo, las agito, me las bebo, las trituro, las libero, las emperejilo…
Las dejo como estalactitas en mi poema, como pedacitos de madera bruñida, como carbón, como restos de naufragio, regalos de la ola.
Todo está en la palabra. Una idea entera se cambia porque una palabra se trasladó de sitio, o porque otra se colocó dentro de una frase que no la esperaba…
Tienen sombra, transparencia, peso, plumas. Tienen todo lo que se les fue agregando de tanto rodar por el río, de tanto trasmigrar de patria, de tanto ser raíces… Son antiquísimas y recientísimas. Viven en el féretro escondido y en la flor apenas comenzada…
Qué buen idioma el mío, qué buena lengua heredamos de los conquistadores torvos. Estos andaban a zancadas por las tremendas cordilleras, por las Américas encrespadas, buscando patatas, tabaco negro, oro, maíz con un apetito voraz.
Todo se lo tragaban, con religiones, pirámides, tribus, idolatrías… Pero a los conquistadores se les caían de las botas, de las barbas, de los yelmos, como piedrecitas, las palabras luminosas que se quedaron aquí, resplandecientes… el idioma. Salimos perdiendo… salimos ganando. Se llevaron el oro y nos dejaron el oro. Se llevaron mucho y nos dejaron mucho…
A temática sobre identidade sexual e de xénero é un contido que debe abordarse no ensino, e
así está reflexado en diferente normativa:
- Protocolo de identidade de xénero:"Realizar actuacións de información e sensibilización da diversidade sexual e de xénero dirixidas ao alumnado..."
-Calendario escolar 2019/2020:"...para favorecer a visibilidade e integrar de forma transversal a diversidade afectivo-sexual (de lesbianas, gais, transexuais, bisexuais e intersexuais), os centros docentes sostidos con fondos públicos realizarán actividades específicas próximas ás datas de celebracións internacionais relacionadas co recoñecemento efectivo do dereito destas persoas."
Adiantámonos ao 28 de xuño, Día Internacional da Diversidade sexual e Dereitos LGBTI, achegando a obra de teatro Estrela...fugaz?, na que o autor Carlos Labraña aborda esta temática cun enfoque dirixido ao público infantil.
A seguinte curta tamén pode servir para seguir profundizando no tema, abrir debates, conversar en familia...
"Creo que se nace escritor, pintor ou músico. Nácese coa vocación e en moitos casos coas condicións físicas para a danza e o teatro, e cun talento propicio para o xornalismo escrito, entendido como un xénero literario, e para o cinema, entendido como unha síntese da ficción e a plástica. Nese sentido son un platónico: aprender é lembrar. Isto quere dicir que cando un neno chega á escola primaria pode ir xa predisposto pola natureza para algún deses oficios, aínda que aínda non o saiba. E tal vez non o saiba nunca, pero o seu destino pode ser mellor se alguén o axuda a descubrilo.
Non para forzalo en ningún sentido, senón para crearlle condicións favorables e alentalo a gozar sen temores do seu xoguete preferido. Creo, cunha seriedade absoluta, que facer sempre o que a un lle gusta, e só iso, é a fórmula maxistral para unha vida longa e feliz.”
Gabriel García Márquez
A Convención dos dereitos do neno, no seu artigo 29, recolle como obxectivo da educación o desenvolver as capacidades de cada un dos pequenos e pequenas, ata o máximo das súas posibilidades.
Gabriel García Márquez fala do seu xoguete, ese xoguete é a excelencia que cada unha das rapazas e rapaces posúen.
A escola é a encargada de descubrila e desenvolvela.
