Achégate a coñecer as plantas. O alumnado de 3º e 4º de primaria investigou a orixe destas especies vexetais e agora amosa os seus traballos.

Moitas de estas especies están na nosa contorna ( colexio, casas, campos...) . Anímate a elaborar as túas propias investigacións sobre outras plantas e enviaás o correo do colexio.

O Carballo

Nome científico :  Quercus robur.

Nome común :  carballo común.

Orixe: A orixe da verba carballo é incerta. O que está claro é que é anterior ao latín. Podería ser de orixe celta pola raíz kar- (pedra), ou máis ben dunha orixe preindoeuropea (galaico).

Características:

-          Cor:  O tronco é marrón ,  follas son verdes-parduzcas e a flor é amarela.

-          Flores: unisexuais, as masculinas en candeas penduradas e amarelas, pequenas, con cálice 5-7 lobado e 5-10 estames

-          Froitos: de tipo noz (landra) oblongo, duns 2 cm de longo, de pericarpo liso, verde-pardo, apiculado, con cúpula endurecida a xeito de carapucho, pouco áspera, denominada cascabullo.

-          Sementes : as landras maduran a finais do verán e caen a principios do outono.

-          Floración : florece na primavera, ao mesmo tempo que agroman as follas (rebentos vermellos)          

v  Localización: É autóctono da Europa atlántica e continental; aparece tamén na Anatolia, no Cáucaso e nalgunhas partes do norte de África. Na Península Ibérica esténdese desde o norte de Portugal ata os Pirineos. En Galicia foi a especie principal durante séculos.

v  Usos: construción de embarcacións, trabes e estruturas das casas (cubertas, forxados), travesas do camiño de ferro etc., así como na fabricación de mobles e toneis. Tamén foi e segue a ser o principal combustíbel das lareiras e cociñas galegas. O carballo tamén tivo uso ornamental nos lugares públicos de Galicia (parques, feiras, arboredas). 

v  Coidados:

1.    - O carballo soporta o rigor do inverno, pero coa calor do verán require humidade no chan.

2.    - Ao carballo gústalle unha boa iluminación instalándose en varios substratos, aínda que prefire silíceo.

3.    - Solos profundos e frescos de pH indiferente desde o ácido ao básico.

4.    - O carballo necesita chans húmidos.

5.    - Preferiblemente de humidade media a alta para o carballo.

6.    - Ten unha gran resistencia ao frío e ás xeadas tardías.

 VIOLETA AFRICANA

A violeta africana é unha pequena planta de interior que grazas á súa intensa floración goza de moita popularidade.

Nome común: Violeta africana

Nome científico: Saintpaulia

Orixe: Sudáfrica, híbrido

Ubicación: Interior

Luz: de luminoso a moi luminoso, nunca sol directo

Temperatura: Ideal de 17-21ºC ; mínima 5 - 8ºC

Rego: moderado; deixar secar entre regos a capa superior

Fertilizante: cada tres semanas.

Existen moitas variedades distintas, cada unha delas con flores de cor e matices distintos, pero a tradicional é a de cor morada intensa. A violeta africana posee unha roseta de follas redondeadas e no centro aparecen os racimos repletos de flor. 

A floración xorde indistintamente durante todo o ano. Tras a floración pódanse os talos florais marchitados.

 Podemos multiplicar as violetas africanas realizando esgallos de follas.

As violetas africanas prefiren entornos moi luminosos, que lles axudan a que a floración sexa continuada ao longo do ano.

Os regos realizaranse sempre desde abaixo, deixándoa nun prato con agua durante unhas poucas horas, e logo retirando o exceso de auga.  O maior inimigo da violeta africana é o exceso de auga que activa un mofo gris que  fai podrecer as follas.

A violeta africana téñoa na miña casa.  Espero que vos guste e que vos animedes tamén a mostrar as vosas plantas!

 Magnolia

María Rellán