Morreu Neira Vilas

Morreu Neira.
Esta mesma mañá, unha amiga común chamoume ao centro para dicirmo.

Deixounos sen facer ruído, durmido...
Quen sabe se soñando...

Hai catro días falei con el. Semellaba estar ben. A súa voz soaba con forza.
Tiña plans para hoxe.
Tíñaos.

Non deixou de traballar nunca. Traballador incansable...
traballador comprometido coa lingua...
...coa nosa.

Don Xosé estivo connosco hai pouco. O salón de actos, cheo, gardaba silencio. Mesmo parecía que as paredes o escoitaban!

Seguro que o facían...

Escoitaban as vivencias dun rapaz na súa aldea, as dun exiliado que non baixou a cabeza e loitou dende alén do mar pola súa lingua, e así polo seu pobo.
O pobo dun neno labrego...

Escoitaban en silencio.
Aprendían en silencio.

Morreu Neira.

Mais vivirá sempre Balbino.

                                                     Íñigo

(nova na web publicada o 21 de abri de 2015):

O pasado xoves 16 de abril tivemos a inmensa fortuna de poder contar coa presenza de D. Xosé Neira Vilas, que tivo a xenerosidade de facernos unha visita e charlar co alumnado de Bacharelato.

Os nosos alumnos e alumnas non esquecerán as súas palabras. Tiveron a oportunidade de estar cunha lenda da nosa literatura, que ademais demostrou a súa grande humanidade.