"SCRIPTA MANENT"

Cando acabou de falar, non lle quedaban mais bágoas para seguir chorando, e así rematou a visita a súa avoa, con outra aperta que quizais fose a última.

 Gardamos da infancia o recordo claro de que non nos gustaban os cromos repetidos. Pediámoslles aos nosos pais que nos comprasen máis sobres ansiando cromos novos. E, ao final, cando xa perdiamos a esperanza, mandabamos unha carta pedindo os que nos faltaban, e agardabámolos con ansiedade. Non vou contar como me sentía cando chegaban. É unha experiencia tan universal que é innecesario e, por riba, as palabras debilitaríana.

Hay días que los pies se te hunden en el kilómetro cero, y la sensación de estancamiento personal es tan abrumadora que tomas conciencia de lo tremendamente sola que puedes estar, aunque te rodees de gente. Delante vacío, detrás la nada de la nada. No sientes sino padeces. En días así, la tristeza manda, te embarga y si lo dejas... te entierra.