RELATOS DE SANTOS E NADAL 2018
No acto de celebración do Nadal de fin de trimestre entregáronse os premios aos mellores relatos do concurso organizado polo Equipo de Dinamización Lingüística. De seguido poderedes ler os relatos gañadores.
O xurado, constituído por membros do Equipo de Dinamización Lingüística, decidiu conceder os seguintes premios:
• Premio para 2º ESO: un relato conmovedor cuxos protagonistas son unha nena e o seu avó que teñen como principal obxectivo na vida, coidárense entre si. A fantasía, nesta misión, corre ao seu favor.
Trátase do relato titulado: A caixa de cartón de Sheyla Misa.
• Premio para 3º ESO: unha historia sorprendente, que dá vida a unha personaxe cambiante segundo a época do ano: no Samaín é un monstro, no Nadal un ser disposto a recibir e regalar, para decatarse, en definitiva que a vida, como no Show de Truman, non é máis ca unha obra de teatro na que actúas para os demais.
Trátase do relato titulado: Calendario, que foi entregado baixo o sobrenome de “November” e pertence a Ángela Nerea.
• Un último premio, para unha sinxela historia cunha descrición dun cálido e emocionante reencontro que leva a unha inevitable e sorprendente despedida.
Trátase do relato Xunto a ela que corresponde a Lucía Fontela de 4º ESO.
XUNTO A ELA
(Lucía Fontenla 4ºESO)
Camiñaba polas xélidas rúas de Amsterdam a paso lixeiro. Íame fixando nas cores das casas, nas bicicletas cubertas de neve, nas luces de Nadal. Ía frío, como acostumaba a esas horas, así que camiñei un pouco máis rápido, pretendendo entrar en calor. De súpeto, escoitei unha voz melodiosa que estaba a chamar por min. A voz era familiar aínda que non puiden recoñecela.
A varios metros de min atopei a pista de patinaxe sobre xeo que acostumaban poñer todos os anos na praza municipal, entón comecei a recordar. Notei unha sensación de calor, sentín o seu peito contra o meu e viñéronme á memoria todos os momentos xuntos. Foi daquela cando os meus ollos se encheron de bágoas e botei a correr pretendendo deixar todo atrás. Avancei uns metros e volvín a mirada unha vez máis, entón escoitei de novo aquela melodiosa voz que chamaba por min. De súpeto vina fronte a min, a escasos metros. Estaba tan preto que podía notar a súa respiración. Fixeime no seu doce sorriso outra vez, nas súas encarnadas meixelas, nos seus ollos verdes que tanto me gustaban.
Ela achegouse a min con graza e soltura, quedando moi preto, a escasos centímetros dos meus beizos. Tocoume a cara coas súas pequenas mans e murmurou o meu nome unha derradeira vez. Bicoume e pechei os ollos por longo tempo. Cando os abrín xa non estaba, desaparecera silandeiramente sen eu sabelo.
Esa foi a derradeira vez que a vin.
CALENDARIO
(Ángela Nerea González Comesaña 3º ESO)
Mércores 31 de outubro de 2018 di o calendario, mais eu creo que está a bromear. Non pode ser. Intentei controlarme durante o día, cando as roupas dos nenos fan rabiar e tolear. Sabía perfectamente que chegaría o momento máis temido. Asubiei da maneira máis finxida posible, esa que practican os hipócritas. Ese xesto sarcástico que vén logo da adiviña do que vai acontecer.
Pasou a mañá tranquila, dando paso á tarde leda e á noite. Día do Samaín, momento da cea. As miñas mans convertéronse nunhas poutas con unllas afiadas coma coitelas, mentres procuraba botar a correr. Mancábame coa miña propia boca sanguenta. Uns beizos vermellos descargando a malicia, botando fóra a bondade. Un sorriso obrigatorio que se ría de min, amosando os seus afiados dentes dignos dun pesadelo. Os meus ollos claros, azuis, tinguíronse dun ton cada vez máis escuro ata chegar ao negro. O meu pobre cabelo louro coma os raios do sol que dan pureza ao inverno, abandonoume tornándose nun cabelo gris coma tirado do lixo.
Chegou a peor parte. O meu físico cambiara por completo, agora só faltaba o cambio mental. Diminuíu o corazón ata ocupar un mínimo espazo no meu corpo. O cerebro fuxíu pola orella, a que escoitara todos os segredos dos meus seres queridos e de min mesma.
Saín á rúa, alí onde me agardaban almas inocentes de diversos infantes que agardaban a morte, sen marcha atrás.
Comecei por contarlles algunhas mentiras aos menores de tres anos. Díxenlles que era unha superheroína, que tiña poderes. Cada un vese a si mesmo coma un heroe, vendo ao outro coma o malvado contra o que ha combater; pelexamos con vehemencia, a vitoria é a nosa satisfacción. Despois papeinos con gusto, non deixei nin as roupas. Probei tamén cuns cativos de maior idade e decateime de que non facía falta pensar demasiado porque son moi inxenuos. Con eles empreguei o mesmo sistema da mentira. E chegaron os adolescentes, con mentes perversas, consumindo comida lixo e calmando a súa cobiza con caros agasallos. A seguir, os adultos, aparentemente sabios e duros, pero fáciles de atraer cunhas relaxantes vacacións, cunha masaxe; axiña os tes nas túas fauces.
Ao rematar a discordia, a guerra, a matanza, fun durmir para descansar e poder continuar o día seguinte co mesmo. Así ata a fin do Samaín.
Martes 25 de decembro de 2018. Nova data no meu calendario. Desta vez estou sorrinte porque terei medio mes de piedade e amor. Prepárome para observar a nova eu no espello. O meu cabelo longo e louro brilla aínda máis do imaxinado. Os meus ollos mudaron a verdes coma a pradeira que se pode ver dende a miña fiestra, pacífica, verdes coma o talo das flores na primavera. O espírito enche o meu corazón; a paixón sobresae do riso dos meus beizos.
Saín ás présas á rúa para regalar felicidade a toda a xente. Ao principio todo foi ilusión e alegría, pero decateime de que os humanos ían perdendo emocións. Quixen facer algo; mentres pensaba o que, xirei a cabeza e ao meu carón descubrín un escaparate cheo de libros; iluminouse o meu rostro. Entrei; collín todos os libros de relatos e poemas que puiden. Con eles agasallei á xente para producir nela o efecto que as historias e a poesía producira en min.
Os libros cumpriron a súa tarefa: as persoas acabaron sorrindo. Unha nena pequena, de cinco ou seis anos chamoume a atención interrompendo aquel momento sorprendentemente. Levaba un libro na man e dándomo dixo: “sería inxusto que alguén quedara sen o pracer das palabras gravadas coa tinta no papel amosando a alma”. Entón unhas bágoas vagaron a ningures dende os meus preguiceiros ollos. Aperteina fortemente; as súas palabras producíranme un gran pracer ao escoitalas; o seu sorriso transmitía incerteza e medo. Chorei apertando a unha nena sabia.
Aprendera varias leccións: a importancia dun libro, a gran variedade de gustos, de personalidades, de sentimentos e o fundamental que é non xulgar pola aparencia.
Nunca me separei daquela nena que agora me chama nai.
Entón descubrín a realidade. Mirei adiante. Vin un público sentado en cadeiras. Estaba nunha obra de teatro malia parecer todo tan intenso. Ao final, a vida resulta unha obra de teatro na que cada ser humano ten un papel distinto, imposible de clasificar. Cada un é como é. Como libros, abertos ou pechados nos que outros len. Cada quen ten a súa lectura distinta: do destino, da realidade, do futuro, da morte, da vida.
A CAIXA DE CARTÓN
(Sheyla Misa 2º ESO)
Hai uns anos, nunha preciosa vila, sucedeu unha historia que conmoveu aos seus habitantes:
Xela, unha nena de catro anos, vivía debaixo dunha ponte xunto ao seu avó, xa que os seus pais a abandonaran poucas semanas despois de nacer. Ela tiña un fermoso e longo pelo castaño; uns ollos entre marróns e verdes. O seu avó lucía unha barba branca; os seus ollos eran da cor do café.
O vinte e un de decembro Xela e o avó camiñaban debaixo da ponte, entón ela se decatou dunha mazá, algo podre, ao carón dos seus pés. Colléndoa exclamou:
-Avó! Temos almorzo!
El sorríu e dixo:
-Xela, meu ceo, xa só quedan tres días para o Nadal. Que quererías de agasallo?
-Avó, xa sabes que eu o único que quero é seguir medrando xunto a ti –respondeu a nena.
O avó, emocionado, non puido evitar as bágoas que derramaron os seus ollos. Xela deulle unha grande aperta coa que quixo demostrar todo o seu amor.
O vinte e dous de decembro, pola mañá, Xela preguntoulle ao avó:
-Déixasme ir dar unha volta por aquí cerca? Prometo estar de volta cando escoite as badaladas das doce na igrexa.
-Deixo, pero ten coidado –respondeu a avó.
O que el non sabía era que Xela non ía dar un simple paseo; ía buscar un agasallo de Nadal que fose perfecto, con utilidade, para el. A nena tiña intención de procurar unha caixa de cartón grande, na que o avó puidese durmir sen pasar tanto frío como pasaba deitado nas follas de xornal. Cando máis entretida estaba buscándoa, sentiu as campás da igrexa indicándolle que debía regresar. No camiño de volta atopou un camión de mudanzas diante dunha casa próxima á ponte. Entón pensou: “Mañá preguntarei por algunha caixa que non precisen”. Despois de xantar unha laranxa aínda algo verde, neta e avó deitáronse cedo pois ía moito frío.
Á mañá do vinte e tres de decembro Xela achegouse á casa que parecía estar de mudanza. Chamou á porta e uns segundos despois, unha muller duns trinta e poucos anos, abriu a porta:
-Bo día!
-Bo día! –dixo Xela educadamente- Non pretendo molestar, pero quixera saber se poderiades regalarme unha caixa máis ou menos grande, xa que sei que estades de mudanza polo camión que puiden ver onte diante da casa.
A muller, abraiada pola petición, preguntou:
-E podo saber para que é a caixa?
Xela asentiu coa cabeza e comezou a explicar:
-O meu avó e eu vivimos debaixo daquela ponte. Mañá é noiteboa, é por iso que me encantaría levarlle unha caixa que o abrigue do frío.
A muller abriu moito ollos, sorprendida:
-Non tedes casa?
-A ponte é o noso fogar, o que nos cobre cando chove...
E a muller engadiu:
-Miña nena... eu podería levarte a un centro onde vivirías con outros nenos e nenas. Gustaríache?
Xela, pensativa, dubidou:
-E que sería do meu avó?
-El podería visitarte con frecuencia –respondeu a señora.
Xela, algo desconcertada, respondeu:
-Moitísimas grazas pola súa amabilidade e preocupación, pero prometín ao meu avó que sempre o coidaría.
-Enténdote, rapaciña... Se iso é o que máis queres, o único que podo facer por ti é proporcionarche esa caixa que tanto ansías. Pasa, por suposto, e escolle a que máis che guste –respondeu a muller.
Unha vez que a moza tivo a caixa elixida marchou ben contenta coa súa adquisición coma se fose un tesouro. Agochouna ao chegar para que o avó non a descubrise antes de tempo.
Vinte e catro de decembro, noiteboa. Xela ergueuse emocionada, disposta a decorar o presente destinado ao avó; cunhas cores que atopara días atrás escribiu nela: “Quérote moito, avó”
A nena non puido esperar á noite; así que sentiu que o avó espertaba díxolle:
-Bo Nadal, avó! Teño unha sorpresa para ti!
E mostroulle a caixa:
-Para que non pases tanto frío.
O avó moi sorrinte exclamou:
-Xela, es xenial; ti sempre vas ser o meu mellor agasallo.
Pero a historia non remata aquí. A muller que lle entregara a Xela a caixa ía cambiarlles a vida para sempre. Resultou ser unha elfa de Papá Noel quen, sabendo da bondade e necesidades da rapaza e o avó, decidiu transportalos, naquel momento de emoción, a unha linda casiña moi colorida situada a carón da fábrica de xoguetes de Papá Noel; este sentiuse moi contento de ter uns novos elfos na súa aldea...
E así foi como unha pequena de catro anos deu un xigantesco xiro á súa vida compartida co ser máis querido, o avó.
