Estamos na semana das letras. E desde o Equipo de Dinamización do IES Ricardo Mella queremos proporvos un reto: que a NOVA NORMALIDADE na que estamos entrando sexa EN GALEGO. Por iso vos retamos a que nos enviedes vídeos, audios ou imaxes dos agarimos en galego que esperamos que vos esteades dando durante o desconfinamento. Irémolos publicando aquí nas próximas semanas. Ánimo!

A CoviD19 veu para quedar. Polo menos durante unha boa tempada. Así que é ben saber como dirixirse a ela, tamén en galego. Aquí vos deixamos algunhas recomendacións:

Mañá é o 1 de maio e, antes de ser feriado por celebrarse o día dos traballadores/as, xa era día de festa (de posíbel orixe prerromana), na que se celebraba a chegada da primavera. Esta tradición segue moi viva no sur de Galicia, onde se elaboran maxestosas figuras, cónicas normalmente (mais non necesariamente), con plantas e flores e se cantan coplas arredor delas.

Pois ben, este ano só podemos ter un MAIO CONFINADO mais velaquí o tedes (obra de Irene Pesqueira Arias, de 3º da ESO. Grazas!):

Este ano o maio

na casa ten que quedar

Pois hai un coronavirus

E témonos que coidar!

En circunstancias normais esta semana estariamos facendo un intercambio con Portugal, visitando as Escolas Agrupadas de VILA NOVA DA CERVEIRA. Unha actividade que levabamos meses preparando e que tería a súa volta en maio, cando eles nos visitasen a nós.

Mais como non pode ser, aquí vos deixamos esta visita virtual a Portugal que nos propón Saray Fernández, de 3º da ESO.

Lembrando a Luz Pozo Garza

Belén Rodríguez

Nun día coma hoxe, cómpre lembrar a figura e a obra dunha das máis importantes poetas galegas do século XX, que nos acaba de deixar estes días. Velaquí un dos seus poemas, que a min persoalmente me encanta.

Ás veces me pregunto por que eu non son

Como as demais mulleres: amar sen desacougo

Poñer en paz o corazón e a mente

Agardar con paciencia quebaixen as augas

Nas crecidas do río

Resignarse á evidencia aceptar os desaires

E rezar en silencio ou chorar entrementres

As bágoas máis amargas enriba da almofada

Sempre ocultando a ira. Sempre con mansedume

Cun sorriso nos labios. Non. Eu non son daquelas

Que cantan ás flores e ás pombas xa o sei

A min mátame a sede. A min fáltame o aire

Levo un cravo moi fondo de amor e de paixón

Nin o podo arrincar quearrincaría a alma

Prendería o lume queme queima por dentro

Eu non son daquelas que cantan ás flores e ás pombas

Das que se resignan ante o desamor

E rezan e consomen bágoas sobre da almofada

Non! Eu son Medea!

                                       Medea en Corinto

Anímovos a ler outros poemas seus aquí. 

E para coñecerdes un pouquiño máis da súa obra, botádelle un ollo ao artigo de Olivia Rodríguez A poética de Luz Pozo Garza, que podedes atopar aquí.