Inspírate nos camiños
 |
| BASES
1. OBXECTIVO: Crear unha ilustración, fotografía, fotomontaxe... que inclúa un breve texto literario (escena teatral, poema, conto, capítulo dunha novela...) sobre os camiños.
|
Marzo 2010
| ¿Quién es ella? de Jerry Spinelli |
|
Durante todo el día, ella formaba parte de mi vida. Notaba sus movimientos, su presencia en cualquier parte del edificio. Entre clase y clase, no hacía falta verla por los pasillos, sabía que estaba ahí: oculta entre la masa de gente, mostrándome el camino, a punto de doblar una esquina cinco clases más adelante. Su sonrisa me guiaba. Cuando estábamos juntos, los estudiantes a nuestro alrededor empezaban a cuchichear. Estábamos profundamente solos. Caminábamos, sonreíamos, nos mirábamos a los ojos, y no había paredes ni techo; éramos dos personas en un universo de espacio y estrellas.
Y entonces, un día...
|
|
 
|
|
Nun instituto de ensino secundario de Arizona os alumnos levan unha existencia moi parecida mais a chegada dunha nova compañeira, unha rapaza extravagante e inmune as críticas dos demais, remata coa monotonía escolar e social reinante. Ela, enfundada nun vestido amarelo limón, busca chamar á atención: sempre viaxa coa súa mascota Cinnamon (un rato), nos partidos de baloncesto anima do mesmo xeito ao equipo do cole e ao rival... Os seus compañeiros pretenden esquivala agás Leo que chega a namorarse dela.
|
Marzo 2010
|
MARZO
MARZO de frescura, o voo prateado da sombra.
Exhalación dun astro brillando detrás da sede, detrás dos ollos que penetran a luz dentro dos ollos, no íntimo asombro, nesa queimadura de auga que bebe o ceo. Marzo de frescura, fulgor verde, labio de fonte arborecida, Marzo, ¡sabor a seiva, sabor a estrela fría! Nas aldeas do norte o vento é de sal e de arxila. Marzo delgado e duro, por dentro un eco de brancura e de chuvia, Entre o incendio frío e a seda azul do vento,
Miguel Anxo Fernán Vello (1958- )
|
|
Día de Rosalía
| A Asociación de Escritores en Lingua Galega promove a lectura do manifesto que a continuación presentamos. Nos tempos que corren pode ser unha boa homenaxe á figura da que hoxe celebramos o aniversario do seu nacemento. |
|
|
Hoxe, 24 de febreiro de 2010, cúmprense 173 anos do nacemento da escritora galega Rosalía de Castro. No próximo 15 de xullo, terémola presente na nosa memoria após 125 da súa morte. Nela e con ela lembramos non só unha personalidade altísima das nosas letras, senón a muller que alargou até o infinito o campo da literatura e da cultura galegas e, con el, as aspiracións a un outro papel histórico para a súa lingua e a súa patria, Galiza. * * *
Nestes días para nós escuros, Rosalía, lembrámoste unha e outra vez. Os nosos ollos percorren infatigábeis os teus versos, de onte a hoxe, e a memoria rescata da súa entraña retallos de poemas que palpitan nas nosas veas e percorren o noso corpo todo. E preguntámonos se este frío imposíbel que se instala na nosa pel é o mesmo frío que ti sentiches ante os que teñen fama de honrados na vila, aqueles que, amparados hoxe no mandato estatutario que lles foi outorgado para promoveren a cultura galega e a defenderen fronte ás agresións, utilízano contra todo o que ti significas, minusvalorando a herdanza túa e todo o que de noso achan ao seu paso aqueles que non entenden non todo o que somos e o que significamos.
Hoxe continuamos a te refrendar Rosalía de Castro como a poeta fundadora da literatura galega contemporánea, pois o teu pensamento intelectual traspasa uns versos conscientes de lle estar a dar forma a unha materia patriótica senlleira a través da publicación daquel que foi o teu primeiro monumento literario da modernidade en 1863 e, asemade, voz colectiva da nación: Cantares gallegos, onde a paisaxe, os costumes, o clima e o pobo son unha realidade para lle dar luz desde a dignificación. E o compromiso co teu pobo esixíache a utilización da lingua de seu.
Na Habana, en 1880, o teu segundo poemario, Follas Novas, despois de impedimentos e censuras varias, olla a luz e supón a túa consagración definitiva da máis galega e, ao tempo, a máis universal dos nosos escritores, pois canda o excelso ritmo poético da túa obra fica certificada a validade do galego para o tratamento estético‐literario de todos os temas, sen as limitacións que, onte como hoxe, se lle querían impoñer á lingua galega, orquestadamente limitada e minusvalorada para os redutos máis íntimos e persoais, invisibilizada no escenario da cultura e do progreso, do recoñecemento público. E entón o teu eu xeneroso de escritora comprometida debrúzase e asume ser a voz da solidariedade maiúscula cos marxinados, cos asoballados, coas mulleres do pobo, vítimas dobres dos danos infrinxidos á Galiza, á procura de ser novamente dona da súa propia liña do tempo.
Os que hoxe nos negan, como a ti te negaron ao longo de tanto tempo, son da estirpe dos que te alcumaron de chorona, mixiriqueira e trastornada por sombras de incerteza, dos que ocultaron o xenio do teu verso construíndoche unha imaxe distorsionada para afastarnos da exactitude das túas palabras, co único obxectivo de impediren que o teu verbo incendiase a nosa vontade e a luz dos teus versos abrise ventás de claridade no noso coñecemento. Deformábante para ocultarte, mentían, como nos seguen a mentir hoxe para destruíren a nosa cerna e esborrallaren a espiral de conciencia que ti iniciaches un día, con ese atrevemento histórico que foi un verdadeiro contrato de xustiza co pobo de noso e co futuro.
Mais a nosa lembranza de hoxe trae canda nós a reivindicación da túa personalidade consciente, a de ser a primeira feminista da nación galega: pola túa rebeldía ao non aceptares normas masculinas exteriores e superiores á súa propia conciencia e á súa libre vontade; porque te internaches con toda naturalidade no repertorio temático que se reputaba privativo dos homes; porque amosaches a túa solidariedade profunda coa vida e as circunstancias discriminadas das mulleres en xeral e das galegas e traballadoras en particular. *******
É por iso que este Nós plural e colectivo que hoxe nos autoconvoca na túa orgullosa lembranza, demanda declarámonos mulleres e homes fillos da túa estirpe e coa forza do teu legado imprescindíbel diremos unha e outra vez, unha e outra vez, unha e tantas veces como sexa necesario, coa mesma lingua coa que ti renegaches dunha emigración que nos destruía, coa mesma lingua coa que reclamaches respecto para os nosos traballadores, coa mesma lingua coa que denunciaches as inxustizas para coas mulleres, esa lingua que ti ergueches da terra para a converteres en material precioso digno do mellor ourive; con esa mesma lingua nós ergueremos a bandeira do noso orgullo de galegas e galegos para seguir pregoando o noso amor, ese amor que nos une a ti por riba do tempo e do espazo, máis alá da existencia material e tanxíbel, o amor por este idioma noso, que en ti volveu nacer e polo que nós tamén daremos a nosa alma.
O teu nome revive día a día nas túas lecturas, o teu ser nunca acabado de descifar céibase paseniñamente de cadeas censoras artificiais, a túa identidade galega consciente albíscase grazas ao pulo de investigadores propios e foráneos, os teus poemas apréndennos unha historia ferida, mancada pola inxustiza e o empoderamento do forte contra o débil. Soubeches ser quen eras e defendéchelo co orgullo dunha voz pública propia e sen medo a non ser entendida ou a seres negada. Como valor humano galego universal que simboliza a nosa identidade de galegos e galegas, demandamos do goberno da Xunta de Galiza que á maior brevidade cree o Instituto Rosalía de Castro para que a nosa cultura sexa posta en valor dentro e fóra da Galiza, procurando dármonos a nós mesmos e ao mundo a imaxe real dun pobo cunha cultura milenaria e unha lingua orgullosas se seu, cun lugar na historia dos pobos que construíron a Europa. Demandamos, finalmente, que esta institución sexa creada para levar a túa merecida internacionalización definitiva e a da cultura galega nun mundo aberto que a ti, Rosalía, non che resultaría nada alleo.
|
 |
III Concurso "San Valentín"
|
Cóntanos o teu amor ou o teu desengano
|
|
BASES:
|
Anímate a contar! |
Febreiro 2010
| Isha, nacida do corazón | |
| de Fina Casalderrey |
|
|
“—Marta díxome que como ías ser ti miña nai, se es branca e eu son negra. “Ti non tes nai”, espetoume diante de todo o mundo. (...)
—Non podes chamarte Isha, con hache —dixéralle unha compañeira da escola, hai xa máis de cinco anos—. Terás que chamarte Isa, de Isabel. —Eu son Isha porque nacín na India —explicara convencida. (...) —Si, son adoptada. (...) — ...eu nacín do corazón de miña nai...”
Isha está desacougada polos comentarios dos seus compañeiros. Ela, unha nena india adoptada, sabe do amor que lle teñen os seus pais... e coñece a historia da súa vida, unha historia máxica e fantástica ambientada na India...
|
|
| Da mesma autora tamén podedes atopar na Biblioteca:
• Ás de mosca para Anxo |
Febreiro 2010
|
Te Quiero
(Luis Cernuda, 1902-1963)
|
|
|
E se queres escoitar unha adaptación musical deste poema: |
Manifesto do Día da Paz
|
Fechemos as portas do templo de Xano! Mentres escribimos ou lemos estas liñas, nalgún lugar do mundo alguén empuña unha metralleta ou fai estoupar unha bomba. Mentres, sentados cómodos diante da pantalla dun ordenador, participamos en incruentas e virtuais batallas, nenos e nenas en moitas partes do mundo xogan ás guerras de verdade. A historia é unha interminable sucesión de guerras, conflitos pequenos ou grandes, rexionais ou mundiais... todos sanguinarios, todos inxustificables. Por que as plumas cando escribimos e as verbas cando falamos non valen o que as pistolas cando disparamos? Por que, en vez de con rifles, non apuntamos ao peito dos irmáns con poesías, armas de futuro expansivo das que nos ten falado o poeta Gabriel Celaya? Por que non enterramos para sempre o Caín que cadaquén levamos agochado? Por que o maior inimigo da estirpe humana ten que ser o propio home? Para que celebrar unha Xornada pola Paz cando o resto do ano rendemos culto a tódolos deuses e deusas da guerra? Non chega con berrar PAZ un día e os trescentos sesenta e cinco restantes desentendernos do sufrimento que a maquinaria bélica provoca en múltiples lugares do mundo a milleiros e milleiros de mulleres e homes que cometeron o único delito de nacer no sitio menos axeitado e na hora menos oportuna.
Non chega con berrar PAZ e cruzar os brazos. Hai que pasar á acción. Temos que levantar un muro, alto, o máis alto que poidamos, non para segregar, antes ben para unir. Non será un muro de vergoña porque os seus alicerces serán:
a fartura fronte á fame, PAZ na terra para tódolos homes e mulleres. Se somos quen de rematar este muro xa non serán precisas máis treguas como as que os antigos gregos establecían para que as competicións olímpicas se desenvolveran nun ambiente de plena concordia. Se somos quen de construír esta inmensa muralla poderemos fechar para sempre as portas do templo do bicéfalo Xano, divindade á que os romanos invocaban ao comezo das guerras, permanecendo abertas as portas do seu templo mentres estas duraban e fechándose cando Roma e o seu imperio vivían en paz. Ánimo, compañeiros! Emprendamos a tarefa sen demora e con todos os nosos folgos: Fechemos as portas do templo de Xano! |
|
Xaneiro 2010
|
Alas negras
Este libro é a segunda parte de Alas de fuego. A historia de Ahriel e os demais personaxes remata aquí. O título fai referencia as ás negras dos demos.
|
|
- « primeira
- ‹ anterior
- …
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- seguinte ›
- última »
