Conmemoracións

2 de abril: Día internacional do Libro Infantil e Xuvenil

Mar, 26/03/2024 - 23:05 — mariabelen

Todos os 2 de abril, data do nacemento de Hans Christian Andersen, celebramos o Día Internacional do Libro Infantil e Xuvenil. Este ano, baixo o lema "Suca os mares coas ás da túa imaxinación", é Xapón o pais encargado da elaboración da mensaxe e do cartel para esta efeméride. O cartel é obra de Nana Furiya e a mensaxe foi redactada por Eiko Kadono:

Sobre as ás, os contos viaxan.
Desexando sentir o latexo do teu corazón.

Son o Conto Viaxeiro. Vou voando a calquera sitio.
Unhas veces vou nas ás do vento. Outras, nas das ondas. E outras nas aliñas que ten a area. Por suposto, hai veces en que monto tamén nas ás das aves migratorias.
E, loxicamente, tamén uso as dos avións de cando en vez.
E así, preséntome diante túa, séntome ao teu carón, ábrome nun santiamén por algunha páxina e cóntoche as historias que queiras.
Gústanche as historias fantásticas, ou vanche máis as historias tristes? As de medo? As divertidas?
E se por agora non queres ningunha, pois tampouco pasa nada. Seguro que algunha vez éntranche ganas. Entón, chámasme. Non tes máis que dicir: “Conto Viaxeiro, ven aquí!”, que irei voando ao teu carón.
Mira, teño historias deste estilo.
Unha historia dunha illa que estaba farta de estar soa e aburrida, e púxose a practicar natación e ao final atopou compañía; a dunha misteriosa noite na que apareceron dúas lúas… E a historia de cando Papa Noel se perdeu, entre outras moitas.
A ver? Si, si, paréceme que estou a oír latexar o teu corazón!
Bom, bom! Bum, bum! Pumba, pumba!
Iso é que o Conto Viaxeiro se che meteu dentro e está a facer soar os sinos do teu corazón.
Seguro que a próxima vez es ti o Conto Viaxeiro e vas estar ansioso por saír de viaxe!
E así, un novo Conto Viaxeiro nacerá no mundo.

E, para finalizar, coñece ás autoras da mensaxe e do cartel:

Eiko Kadono nada en Toquio en 1935 pasóu a súa infancia no norte de Xapón, a onde foi evacuda durante a Segunda Guerra Mundial. Despois licenciouse en Literatura Inglesa pola Universidade de Waseda, Tokio, e trasladouse a Brasil, onde viviu dous anos.
En 1981 dou ao prelo a súa primeira novela infantil, aínda que foi en 1985 cando se consagróu definitivamente coa publicación de Nicky, a aprendiz de bruxa (Nocturna, 2019), sobre unha moza con habilidades máxicas que emprende un servizo de entregas a domicilio nunha cidade costeira. A novela foi adaptada ao cine e recibiu varios galardóns, entre eles o Premio Noma de Literatura Infantil e o Premio Shōgakukan de Libros Infantís, e foi incluída na Lista de Honra IBBY.
En 2018, Eiko Kadono gañou o prestixioso premio Hans Christian Andersen.

Nana Furiya nada en Toquio, ilustradora e autora de máis de setenta libros ilustrados para a rapazada. Despois de ilustrar Mekkira Mokkira Dondon, un popular libro infantil escrito por Setsuko Hasegawa, Furiya trasladouse a Eslovaquia para estudar litografía.
En 2012 organizou a exposición itinerante "De man en man", na que ilustradores de todo o mundo reflexionan sobre o papel da arte en tempos de catástrofes.
Nana Furiya gañou a Pluma de Ouro na Bienal Internacional de Ilustración de Belgrado en 1999 e foi seleccionada para os White Ravens 2021.

Data:

Mar, 26/03/2024 - 15:35

Día Mundial do Teatro 2024

Sáb, 23/03/2024 - 22:22 — mariabelen

Mensaxe para o Día Mundial do Teatro 2024

polo nobel noruegués Jon Fosse

   Cada persoa é única e, ao mesmo tempo, como todas as demais. A aparencia, pódese ver, é certo, pero tamén hai algo dentro de cada persoa que lle pertence, que a fai única. Podemos chamalo alma ou espírito, ou ben, poderiamos non pórlle palabras, simplemente deixar que estea aí.
   Ao mesmo tempo que somos diferentes, tamén somos iguais. As persoas de todo o mundo somos fundamentalmente iguais, sen importar que lingua falemos, que cor de pel ou de cabelo teñamos.
   Quizais isto sexa unha especie de paradoxo: que somos completamente iguais e diferentes ao mesmo tempo. Talvez unha persoa é paradoxal na súa conexión entre o corpo e o espírito, entre o terreal e tanxible e o que transcende os límites materiais e terreais.
   A arte, a boa arte, consegue á súa maneira e de forma fabulosa reunir o absolutamente único co universal. Permítenos entender a diferenza entre o estraño e o universal. Ao facelo, a arte transcende as fronteiras das linguaxes e os límites xeográficos. Reúne, non só as calidades individuais, senón tamén as características dun grupo de persoas, por exemplo, as nacións.
   A arte non se expresa provocando que todo sexa igual, pola contra, móstranos as nosas diferenzas, aquilo que é alleo ou estraño. Toda boa arte contén precisamente iso: algo estraño, algo que non podemos comprender completamente e que, con todo, entendemos de certo modo. Contén o enigmático, algo que nos fascina e por tanto lévanos máis aló dos nosos límites e así crea a transcendencia que todo arte debe conter e á cal conducirnos.
   Non se me ocorre unha mellor maneira de unir os opostos. É exactamente o enfoque inverso ao dos conflitos violentos que vemos a miúdo no mundo, que alimentan a tentación destrutiva de aniquilar todo o estraño, todo o único e diferente, comunmente utilizando os inventos máis inhumanos que a tecnoloxía puxo á nosa disposición. Hai terrorismo neste mundo. Hai guerra, posto que a xente ten un lado animal que o leva a ver o estraño como unha ameaza á súa propia existencia, en lugar de ver o fascinante enigma que iso representa.
   E entón o único, o diferente que é universalmente comprensible, desaparece. Deixando atrás unha semellanza colectiva onde todo o diferente é unha ameaza que debe ser erradicada. O que vemos desde fóra, vese como desigualdade; por exemplo, as relixións ou ideoloxías políticas convértense en algo que debe ser derrotado e destruído.
   A guerra é a batalla contra o que xace no máis profundo de cada un de nós: o único. E é unha batalla contra toda arte, contra a esencia máis íntima de toda arte.
   Falei da arte en xeral, non da arte teatral en particular, isto débese a que toda boa arte, no fondo, xira ao redor do mesmo: tomar o singular e específico para facelo universal. Articula na súa expresión artística aquilo único co universal: non eliminando o singular, senón salientándoo; deixando que o estraño e o descoñecido brille claramente.
   É tan simple como que a guerra e a arte son opostos, que a guerra e a paz son opostos. A arte é paz.

Data:

Sáb, 23/03/2024 - 20:03

CONCURSO HAIKUS EN GALEGO

Xov, 21/03/2024 - 14:09 — beatriz.iglesias

PREME NA IMAXE

Data:

Xov, 21/03/2024 - 10:03

Día da Poesía con Luísa Villalta

Xov, 21/03/2024 - 00:24 — mariabelen

Feliz día da Poesía!

Data:

Mér, 20/03/2024 - 19:21

1 adxunto

Manifesto da AELGA para o Día de Rosalía 2024

Lun, 19/02/2024 - 23:34 — mariabelen

ROSALÍA: O AMOR DA PATRIA GALEGA

Hai século e medio, unha moza con pouco máis de vinte anos mudou a Historia. Iso de mudar a Historia non é cousa que aconteza todos os días. Ela era consciente de que os seus libros abrían camiños, que con eles “levantaba unha bandeira” da que non ía desertar. De feito, este recanto do mundo chamado Galiza non é o mesmo após Rosalía de Castro. Hai un antes e un despois.

As palabras que lanzou abriron moitos ollos e calmaron moitas sedes. Non é difícil decatarse da sequidade nos beizos desa cultura silenciada por xeracións e xeracións, mesmo con violencia. Na escola —nunca o esquezamos—, a rapazada que usaba a lingua de Follas novas era castigada vilmente.

As palabras de Rosalía dábanlle dignidade e sentido á fala do pobo galego e ás súas vidas sen nome. As traballadoras e os traballadores conseguían un espello para pensar e un altofalante para denunciar os abusos que padecían:

Por xiadas, por calores,
desde que amañece o día
dou á terra os meus sudores
mais canto esta terra cría,
todo... todo é dos señores.

As mulleres, condenadas desde o berce a unha cadea perpetua de explotación e mudez, gañaban o dereito á palabra:

O que me conmoveu sempre, e polo tanto non podía deixar de ter un eco na miña poesía, foron as innumerables coitas das nosas mulleres (...). No campo compartindo mitade por mitade cos seus homes as rudas faenas, na casa soportando valerosamente as ansias da maternidade, os traballos domésticos e as arideces da probeza. Soias o máis do tempo, tendo que traballar de sol a sol, e sin axuda pra mal manterse (...).

Diversas formas de amar e de vivir a sexualidade (o que hoxe chamamos LGBTQ) sobardaban as censuras:

Solo a virxe é máis hermosa
que eres ti, bendita santa,
i o teu rostro pelegrino,
o temido demo espanta.

De ti, vivo namorada,
en ti penso con fervore.
Que eu ben sei que che contenta
este puro e santo amore.

Quen poidera...! Quen poidera...!
Xunta ti vivir segura,
manantial que mel derrama
pura fonte de ternura!

E Galiza, a quen ela, a pesar de tantos ataques, sempre defendeu con perseveranza como a súa “patria”, forxaba as chaves para soñar un mañá diferente:

Probe Galicia, non debes
chamarte nunca española,
que España de ti se olvida
cando eres, ai!, tan hermosa.

“O amor da patria me afoga”, escribiu na obra con que inaugurou a literatura galega contemporánea. O seu inmenso segundo libro no noso idioma vai dedicado ás persoas que se organizaban “volvendo para a súa patria os ollos e o corazón”. A patria galega, sempre a patria galega no centro dos seus desacougos, tamén na súa obra en castelán:

...que es el silencio hermano de la muerte
y yo no quiero que mi patria muera,
sino que como Lázaro, ¡Dios bueno!,
resucite a la vida que ha perdido,
y con voz alta que a la gloria llegue,
le diga al mundo que Galicia existe.

Ese amor que ela aqueceu e proxectou é un alento que aínda hoxe mapea horizontes, abre porvires e renace día a día en cada persoa que levanta a cabeza para que Galiza exista, nun mundo mellor, diverso e igualitario. Un mundo, en fin, máis rosaliano.

Carlos Callón
Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega (AELG)
#_rdc2024 #oamordapatriagalega

Data:

Lun, 19/02/2024 - 17:33

Día Internacional da Lingua Materna 2024

Lun, 19/02/2024 - 21:57 — mariabelen

As sociedades multilingües e multiculturais existen a través das súas linguas, que transmiten e preservan os coñecementos e as culturas tradicionais de maneira sostible. Con todo, a diversidade lingüística enfróntase a cada vez máis ameazas pola desaparición dun maior número de linguas. Na actualidade, o 40% da poboación mundial carece de acceso á educación na súa lingua materna, cifra que supera o 90% en determinadas rexións. Os estudos destacan os beneficios de utilizar as linguas maternas dos alumnos na educación, xa que fomentan mellores resultados de aprendizaxe, a autoestima e a capacidade de pensamento crítico. Este enfoque tamén favorece a aprendizaxe interxeracional e a preservación cultural.

Todos os 21 de febreiro o Día Internacional da Lingua Materna subliña o papel das linguas na promoción da inclusión e a consecución dos Obxectivos de Desenvolvemento Sostíbel.

O tema deste 2024 céntrase nas políticas de educación plurilingüe: "Educación multilingüe: un piar da aprendizaxe interxeracional", como ferramenta crucial para unha educación inclusiva e a preservación das linguas indíxenas. Os estudantes ao iniciar a educación na súa lingua materna e introducir gradualmente outras linguas, eliminan as barreiras entre o fogar e a escola, o que facilita unha aprendizaxe eficaz.

A educación multilingüe non só promove sociedades inclusivas, senón que tamén axuda a preservar as linguas non dominantes, minoritarias e indíxenas. É unha pedra angular para lograr un acceso equitativo á educación e ás oportunidades de aprendizaxe permanente para todas as persoas.

As linguas, coas súas complexas implicacións para a identidade, a comunicación, a integración social, a educación e o desenvolvemento, teñen unha importancia estratéxica para as persoas e para todo o planeta. Con todo, debido aos procesos de globalización, cada vez están máis ameazadas ou desaparecen por completo. Cando unha lingua desaparece, tamén o fai unha parte do rico tapiz de diversidade cultural do mundo. E, de igual xeito, perdemos oportunidades, tradicións, memoria, modalidades únicas de pensamento e expresión, recursos valiosos para garantir un futuro mellor.

Cada dúas semanas desaparece unha lengua, desaparición que leva consigo todo un patrimonio cultural e intelectual. Polo menos o 43% das 6000 linguas que se calcula falamos no mundo están en perigo de extinción. Só uns centenares de linguas teñen realmente cabida nos sistemas educativos e no dominio público, e menos dun centenar utilízanse no mundo dixital.

As sociedades multilingües e multiculturais existen grazas ás súas linguas, que transmiten e preservan de forma sostible os coñecementos e as culturas tradicionais. Por iso, debemos coidar de todas as linguas.

O multilingüismo é un factor esencial da comunicación harmoniosa entre os pobos, facilitador da diplomacia multilateral e favorecedor do diálogo, a tolerancia e o entendemento.

Fonte: https://www.un.org/es/observances/mother-language-day