Skip to Content

Recomendamos

Abril 2024

Dos gregos aprendín que ríos e regatos
Son deuses que abandonan por veces os seus pazos
E gozan con vagar camiños e meandros,
Regueiros e fervenzas, torrenteiras e saltos.

Así que non me enganas, oh Miño derrubado
No límite do inverno, alá no fin de Marzo,
Que sei que te apresuras, que sei que vas de paso,
A ollar polas ribeiras, nas árbores dos campos,

As dádivas de Abril, os galanos de Maio.


Manuel FORCADELA (Tomiño, 1958) in Morte do fadista

https://minerva.usc.es/xmlui/bitstream/handle/10347/1932/pg_151-157_bgl20.pdf?sequence=1&isAllowed=y

Data: 
Lun, 25/03/2024 - 11:01

Abril 2024

Cuando brillan las estrellas de Victoria Jamieson e Omar Mohamed

    Novela gráfica baseada na experiencia de Omar e o seu irmán Hassan no campo de refuxiados da ONU en Dadaab (Kenia), onde viviron toda a súa infancia. A pesar das condicións difíciles do campo, Omar descobre a marabillosa oportunidade de ir á escola, algo que lle dá á súa vida unha visión esperanzadora do futuro.
    Fatuma, de forma desinteresada, exerce como nai destes dous irmáns chegados desde moi lonxe. Omar soña con volver ver á súa nai. Pero, estará viva? Por que ela non os busca?, Por que non saben nada?

     Coa historia de Omar ábrensenos os ollos a un gran número de situacións que, afortunadamente, nós non vivimos pero que debemos coñecer. Ábrenos as portas á empatía, ao amor, á aceptación do diferente e ao trato igualitario para todos.

     Dúas das amigas de Omar presentan tamén un debate importante, o papel das mulleres nesa sociedade e a “obrigación” de moitos pais de casar ás súas fillas nenas debido á pobreza e á dificultade de sobrevivir nesta situación tan dura que é a vida dun refuxiado.

 

 

 

 

 

 

Data: 
Lun, 25/03/2024 - 07:26

Marzo 2024

Quiero disculparme con todas las mujeres
a las que he llamado bellas
antes de haberlas llamado inteligentes o valientes.
Lamento haberlo hecho parecer
como si algo tan simple como aquello con lo que nacisteis,
sea de lo que tenéis que estar más orgullosas
cuando vuestro espíritu ha doblegado montañas.
De ahora en adelante, diré cosas como sois resilientes
o sois extraordinarias,
no porque crea que no sois bellas,
sino porque sois mucho más que eso.

Rupi Kaur (India, 1992)
https://www.luismaram.com/25-poemas-de-rupi-kaur/

Data: 
Xov, 29/02/2024 - 09:44

Marzo 2024

Adeline  de  María Solar


     Esta novela é unha homenaxe a Carmilla, a primeira vampira literaria, escrita polo irlandés Sheridan Le Fanu  vinte e cinco anos antes de Drácula. Aquela foi unha obra insospeitadamente valente para a súa época, con dúas mulleres novas como protagonistas: Carmilla, convertida na vampira Mircalla, e Laura, a vítima seducida.
    En Adeline Laura vive desde nena agoniada por un estraño don que posúe: ve mortos. Durante anos leva unha vida solitaria no pazo familiar da contorna de Verín. Cando medra, a ansiada vida universitaria en Madrid tampouco é o que esperaba. No regreso estival ao pazo, Laura atopa unha misteriosa viaxeira. A muller é idéntica á que viu en soños moitos anos atrás. Non é un encontro casual. Aquela moza está alí para descubrirlle que o Universo é moito máis inmenso do que percibimos e que os seres ocultos están e estiveron sempre entre nós. "Os non mortos non temos idade. Laura, só quero que saibas que estou en perigo." (sipnose editorial).

    Rosalía non puido explicarlle que cando estaba no cuarto coa nena había un perfume de muller que lle era descoñecido e que, por suposto, a nena non usaba. E tampouco lle puido contar que non conciliaba o sono recordando que no lado da ampla cama onde Laura situou a muller deitada con ela, alí, Rosalía pousara a man e estaba quente. Como se un corpo acabase de erguerse desa zona do colchón.
    Non puido contar nada diso porque Emiliano non queria saber, pois ben sospeitaba que era algo relacionado coas «supersticións populares» sobre o pazo que el tanto negaba.
    Rosalía sabía que non tiña sentido pero dáballe voltas cando caía a noite, mentres pasaban os dias e Laura seguía en choque. Quen si se alterou polo acontecido cando o soubo foi Carmiña. Escoitou a historia por boca de Rosalía coa estupefacción e o medo escritos nos ollos. Mentres llo contaba, persignouse varias veces.
    -Sabes, Rosalía? Necesito os cartos e por iso traballo no pazo, pero se non os necesitase, eu aquí non estaba. Porque hai contos de vello, sabes? E esas cousas que contan os maiores, moitos tómanas por estupideces e supersticións, ou por falta de cultura, pero eu creo que cando o río roa, leva auga. Algo hai. As historias non se inventan porque si.
    -Boh, xa sabes como é a xente falando. Non se lles pode facer caso. A saber o que inventan.
    -É certo, si. Pero dalgún sitio saen as invencións. Repítoche que algo hai. Non se inventa todo.
    Un día despois da conversa, Rosalía atopou allos debaixo da cama de Laura. Estaba segura de que fora Carmiña quen os puxera alí. Sabía para que eran, a súa nai metíallos decote nos petos ou no fondo dos bolsos sen que ela o soubese. Facíao para afastar as malas enerxías, espantar espíritos ruíns e protexela do mal de ollo. En Galicia a superstición é tradición. Carmiña poñíalle os allos a Laura, en definitiva, para que o ser que a nena vira non volvese, fose real ou imaxinario. Tamén observou unha cadeíña pequena cunha cruz atada a unha das madeiras do cabeceiro da cama.
    Pero aí non quedou o asunto. Todo aquilo non lle debeu parecer dabondo. O venres atopouna un tanto estraña. Non deixaba de mirar pola fiestra como se agardase a chegada de alguén.
    O plan do día era que un taxi viñese buscar a Laura e a Rosalía para ir a Ourense a facer unhas análises que recomendara o doutor. Era a razón pola cal faltaba ao colexio. Despois reuniríanse co pai para regresaren xuntos no coche del. Rosalía advertiu o comportamento un tanto hiperactivo de Carmiña desde que chegou á casa ás oito da mañá. (pp.  34-35)

Data: 
Xov, 29/02/2024 - 11:30

Músicas para namorar

 

 

Data: 
Ven, 16/02/2024 - 10:13

Febreiro 2024

Se me dis auga,
son mar

son alento
se me dis ar

se me dis lume,
son estrela

son xardín
se me dis terra

Carmen VILLAR ALONSO (Zürich, 1974)

in Os mil e un días,  Xerais, Vigo, 2023, páx.167

Data: 
Mér, 31/01/2024 - 18:34

Febreiro 2024

   Cicatrices brillantes  de  Andrea Tomé

    Nesta narración coñeceremos a Zoe, unha moza no último curso de bacharelato que tenta deixar atrás a anorexia. Despois dun desmaio na pista de xeo, os seus pais deciden levala a un centro onde coñecerá a outras persoas nas súas mesmas circunstancias e nas que verá aquelas partes que máis detesta de si mesma e ao mesmo tempo, ás que máis se aferra. Zoe tratará de compaxinar esta parte oculta da súa vida cunha máis convencional, de festas ocasionais, estudos e noivos, sen que ninguén advirta o que está a pasar no seu interior.

    "El doctor echa un vistazo al historial médico que ha impreso, la mirada desciende hacia el número mágico.
    —¿Qué sucedería si subieses de peso?
    Me muerdo una uña.
    —Lo odiaría. Me odiaría.
    Me parece que papá se estira para decir algo, así que me apresuro a matizar:
    —No me refiero solo al físico. Mi cerebro me gusta más cuando estoy delgada.
    —Siempre ha estado delgada —logra decir papá—. O sea, no tant…
    El doctor Herrera le indica con la mano que no siga. Me mira fijamente.
    —¿A qué te refieres cuando dices que tu cerebro te gusta más?
    —Soy más lista cuando no como —respondo, y ahora es mamá quien parece querer decir algo, pero no se lo permito—. Veo las cosas con más claridad. Y tengo más disciplina.
    Papá mira de reojo a mamá ante esta apreciación.
    El doctor me señala con el bolígrafo.
    —Cuando el cuerpo no recibe la nutrición suficiente, crea adrenalina para seguir adelante. Hasta que agota las reservas de energía.
    —Siento que tengo más control de las cosas cuando no como.
    —¿Crees que llevas el control ahora mismo?
    ¿Llamarías «control» a desmayarte en una pista de hielo, ¿a que se te caiga el pelo y se te rompan las uñas?, ¿a estar aquí sentada?
    —Más o menos. Tendría menos control si comiese.
    El doctor Herrera ladea la cabeza.
    —Cuando tratamos a un paciente con un TCA restrictivo, nuestra meta es llegar a un índice de masa corporal de veinte. —Me enseña las palmas de las manos—. Sé lo que me dirás: que el normopeso empieza en dieciocho y medio, muy cerca de tu IMC actual, pero ese es precisamente el problema. Los trastornos de la alimentación tienden a las recaídas, así que se precisa un margen de error. ¿Cómo te haría sentir si tuvieras un IMC de veinte y comieras las calorías necesarias para una chica de tu edad?
    Arqueo una ceja. ¿Qué espera que le diga?, ¿«gorda»? La respuesta nunca es «gorda». No exactamente.
    Veinte era el índice de masa corporal que tenía antes de Toronto. Veinte era el índice de masa corporal de la Zoe que llevaba aparatos en los dientes y el flequillo de lado, de la Zoe de mejillas perfectamente rosadas y perfectamente redondas, de la Zoe que quería escribir para Vogue/ser corresponsal de guerra/llevar un blog de sus viajes por el mundo.
    Sé que esa Zoe no estaba gorda y sé, por supuesto, que esta tampoco lo está. No veo un cuerpo gordo cuando me miro en el espejo, sino un cuerpo raro, extraño, con un problema que no logro identificar. La parte superior es delgada, casi seca, los brazos largos y las clavículas afiladas como las de una bailarina; las piernas, sin embargo, son rollizas y blandas como las de un bebé. Soy el monstruo de Frankenstein hecho chica. Soy una colcha de patchwork con telas que no combinan entre ellas. Soy el reflejo en uno de esos espejos de las ferias que te hacen parecer gigante un segundo y diminuto al siguiente.
    No puedo condensar todo esto en una sola frase, de modo que solo digo:
    —Mal.
    «Mal» no es suficiente.
    —¿Qué quieres decir?
    —Débil. Tonta. Vaga.
    Papá mueve la cabeza con mucha pena.
    —Cariño…
    —Todo el mundo puede comer —digo—. No sé por qué yo solo puedo o dejar de comer o…
    —¿Hacerlo excesivamente? —tantea el doctor Herrera.
    Asiento. Al menos él también llama las cosas por su nombre.
    —Es vergonzoso.
    —Es la respuesta natural de un cuerpo que no recibe una nutrición aceptable. No es tu culpa.
    Me gustaría poder decirle que se equivoca. Que de pequeña lloraba hasta quedarme sin voz porque no podía comer un bocado más de pollo/pasta/ternera/arroz/lo que fuera, pero que en cuanto me retiraban el plato exigía el postre. Que, en mi décimo cumpleaños, Noa y yo fuimos al cine y tuvimos que llamar a mamá porque nos habíamos gastado todo el dinero en chucherías y no nos quedaba para las entradas. Que a los doce años mi tía Gala me presentó las galletas digestivas con chocolate y me gustaron tanto que desayuné medio paquete.
    El tamaño de mi hambre me aterra.
    —Tu médico de cabecera ha indicado que tenías un IMC..." (pp. 29-31)

Data: 
Mér, 31/01/2024 - 20:26

Xaneiro 2024

Año Nuevo

A primeros de enero de un año cualquiera,
con amores y nombres ya seleccionados,
con los huesos maduros a mitad de mi vida
me PROMETO solemne no sufrir demasiado.

Si me pegan, que peguen,
si me aciertan, me han dado,
y si pierdo en la Rifa,
será porque he jugado.

Me fastidian las penas,
me da alergia el enfado,
con el ceño fruncido
parezco un feto raro.
Año nuevo vida nueva
(¡Qué tópico más sano!)
Nueva luz ilumina
mi ascensor apagado
de subir a deshora
de estar comunicando,
de hacer la angustia en verso
de hacer el tonto en vano,
de sembrar mis insomnios
de tachuelas y clavos.

A mitad de mi vida
de par en par sonrisa y puerta abro,
—que no quiero acabar por los pasillos
con el corazón apolillado—.

PROMETO no volver
a ahogaros en mi llanto,
no volver a sufrir,
sin un motivo
muy justificado.

Gloria Fuertes (Madrid, 1917-1998) in Obras incompletas (edición da autora),  Cátedra, Madrid, 1980 (6ª), pp. 163-164

Data: 
Sáb, 30/12/2023 - 23:03

Xaneiro 2024

  O estranxeiro de Álex Alonso

     Nunha das súas andainas polas rúas viguesas, Manuel María Pereira Nespereira mata a un home nos servizos da estación de autobuses meténdolle a cabeza dentro dunha bolsa de plástico do Mercadona. Tras a súa detención,  comeza un delirante xuízo no que o acusado trata de xustificar a súa criminosa acción.
     Estamos diante dunha obra que se move no gume do surrealismo e na que, baixo o humor negro que preside a proposta, se agocha unha mordaz crítica á sociedade actual, aos seus principios e valores e á voluble xustiza que decide o que é delito e o que non.
     A medio camiño entre A conxura dos necios de John Kennedy Toole  e a novela homónima de Albert Camus,  O estranxeiro constitúe unha reformulación da novela humorística, afondando nos mecanismos que manexa este xénero e ampliando as súas estremas, referencias e espazos clásicos.

     Sentíame ben na terraza do Camaleón. Non sei se era pola presenza de Adelina ou porque corría unha suave brisa mariña que parecía acariñar os nosos rostros expostos e medio torrados ao sol. Pero supoño que pesaba máis a presenza dela. E, obviamente, as súas dúas poderosas razóns, que nunca me cansarei de gabar. Por un momento, que eu atribuiría, pois, a un estado de ánimo exultante e imprevisible, ata me saíu esa vea poética tan íntima e secreta en min. «Mira Adelina! Os azuis do mar e do ceo, os azuis das illas Cíes e do horizonte presentan diferentes gamas cromáticas, non te dás de conta?» Adelina retirou, nun breve xesto, as lentes dos ollos e miroume coma se acabase de ver un espellismo. Descubrín entón, naquel leve aceno, que tiña un ollo denegrido e o pómulo inchado. Díxenlle a continuación, sen pensalo, que se agora collésemos unha lancha fóra borda e marchásemos, en liña recta, cara á porta da entrada da ría que forman as Cíes e Cabo Home, iriamos dar dereitiños a Nova York. «Imaxínate, Adelina, Vigo e Nova York entrelazados polo carreiro do mar! O Sireno e a Estatua da Liberdade en harmoniosa maridaxe culinaria!» Pero, en contra do que puidese agardar, dábame a impresión de que Adelina non me facía moito caso ou, ao menos, as cores naturais e as coincidencias xeográficas non eran algo que a ella lle chamasen demasiado atención. Ou quizais non entendera o da «harmoniosa maridaxe culinaria». Non o sei. Tampouco teño unha grande experiencia coas mulleres como para saber exactamente que temas ou aspectos tratar con elas. E máis con mulleres como Adelina. Tan muller. Tan... Decidin calar e agardar a que ela tomase a iniciativa. Quizais me explicase a razón desa actitude de desazo que parecía inundala e que se agochaba, turbia, e sen dúbida, por tras das lentes. Podiamos dicir aquilo de que hoxe Adelina non ría á ría de Vigo. Eu seguía, mentres tanto, coas miñas arelas de poeta.
     Adelina confesoume que traballaba de puta. De prostituta, mellor dito. Non me gusta a palabra puta. E parece ser que tiña un «chulo» (unha especie de xefe ou patrón) que mazaba nela cando non cumpría cos obxectivos esixidos da xornada. Veume á cabeza, ao instante, o mundo da empresa privada. Díxome que xa levaba moito tempo na profesión, que agora xa non era coma antes, pois, unha vez chegados os corenta (Adelina é da miña quinta, fomos xuntos á escola), os homes buscaban mulleres máis novas, e que a súa carteira de clientes pouco a pouco ía minguando debido a estas razóns que ela me daba pero tamén produto, sen dúbida ningunha, da crise económia que estabamos a vivir. «Os homes, en tempos de crise, volven facelo coas súas mulleres!», dixérame. O que son as cousas, verdade? Adelina non residía nin en Madrid nin en Barcelona, como eu pensaba. Había tempo que vivía en Vigo, nun piso da rúa Brasil. Por esa zona labiríntica de rúas con nomes de países americanos que circundan El Corte Inglés. Venezuela, Ecuador, Chile, Uruguai... Ah, non, Uruguai, non! Non entendo como fan un núcleo específico de rúas americanas (latinoamericanas, iberoamericanas, hispanoamericanas) e deixan o Uruguai á marxe deste plan de urbanismo! Eu realmente non tiña nada en contra da prostitución, pero tampouco nada a favor. Mantiñame á marxe. Coma a rúa Uruguai, supoño. Iso si, non me parecía ben que o xefe de Adelina tomase ese tipo de represalias contra ela. Se non estaba satisfeito co seu traballo, que a despedise e punto. E coa indemnización correspondente. Pero, segundo me comentaba Adelina, abandonar non era tan fácil. «Nesta profesión pringas toda a vida, Manuel María!» Foi o que me dixo. Que «pringaba». Quedei pampo. E pensativo. Non sabería dicir de ningún outro oficio cun contrato tan profundamente indefinido coma este.
     Había rapaces facendo windsurf pola illa de Toralla. En Samil, en cambio, aínda non levantara o vento. As correntes de aire é o que teñen. Que nunca sabes por onde van vir. Mamá sempre me prevén cando abre a porta da casa e as ventás dos cuartos. «Manuel María, que non te colla unha corrente de aire...!» Dábame sempre a impresión de estar nese momento a punto de ser arrolado por un tren no medio dun paso a nivel. «Escapa de aí!», insistía. Pois ben, xusto foi así como me sentín, cando, de súpeto, Adelina me propuxo a posibilidade de contraer matrimonio. No medio dunha corrente de aire. Ela quería definitivamente abandonar o oficio. Estaba farta da súa vida como «escrava do amor». Así mo dixo. Que eufemismo tan preciso, tan certeiro. De que maneira se entrelazaban dous conceptos profunda e profusamente antagónicos... (páx. 45-47)

O autor:  Álex ALONSO nace en Vigo en 1968. Licenciado en Filoloxía Galega e Hispánica, na actualidade traballa como tradutor intérprete da Administración de xustiza na Audiencia Provincial de Pontevedra. Gañador de distintos premios literarios, na nosa biblioteca tamén podedes acceder a outros títulos seus como Granito, Bullying  ou Tempos de bebidas isotónicas e fast-food.

Se premes aquí atoparás unha entrevista con el.

Data: 
Sáb, 30/12/2023 - 20:40

Cine para o Nadal

Presentacións das películas e series do Cinexornal nº 15

Data: 
Lun, 18/12/2023 - 21:49
Distribuir contido


by Dr. Radut