Skip to Content

Decembro 2010

 DEL AÑO MALO


Diciembre es esta imagen
de la lluvia cayendo con rumor de tren,
con un olor difuso a carbonilla y campo.
Diciembre es un jardín, es una plaza
hundida en la ciudad,
al final de la noche,
y la visión en fuga de unos soportales.

Y los ojos inmensos
-tizones agrandados-
en la cara morena de una cría
temblando igual que un gorrión mojado.
En la mano sostiene unos zapatos rojos,
elegantes, flamantes como un pájaro exótico.

El cielo es negro y gris
y rosa en sus extremos,
la luz de las farolas un resto amarillento.
Bajo un golpe de lluvia, llorando, yo atravieso,
innoble, como un trapo, mojado hasta los cuernos.

 

 Jaime Gil de Biedma (1929-1990)
 gil de biedma

Decembro 2010

Camiño perigosoánxela loureiro

de

Ánxela Loureiro

Eu sempre fora unha nena inxenua e dócil, que me conformaba co que me tocaba para evitar problemas. Sempre preferín ignorar as situacións adversas aínda cando as podía intuír. Consideraba que a nosa vida era difícil pero como non eramos os que máis problemas tiñamos, daba grazas por todo; comiamos todos os días e viviamos relativamente felices. Claro que eu era pouco esixente coa miña felicidade, pois conformábame co mínimo e resignábame co que viña por temor a males maiores. Estabamos todos xuntos e arranxabámonos co que acadabamos dos nosos labores; a miña nai cosía moi ben e chamábana moitas veces á casa do alcalde para que lles fixese traxes e vestidos; o meu pai guiaba os peregrinos a Santiago dende que desembarcaban no porto, e logo traíaos de regreso; polo camiño, cantáballes e recitaba poesías, por iso lle chaman Xan o Poeta...


Acción, drama, amor e humor mesturados.

Alba ve en perigo a súa familia, non sabe de seus pais e ten que coidar dos seus irmán pequenos. Decide deixar os irmáns cunha veciña e meterse nunha serie de aventuras para dar cos seus proxenitores. Disfrázase de mozo, faise amigo dunha compañía de actores e xente de circo, escapa dos soldados ata que...

Na Biblioteca podes coñecer o que falta.

Novembro 2010

 



Calquer lugar é bom para morrer.
Nom se distingue o home da mulher.
A morte é neutra —das Tod— em alemám.
Género e sexo nom sempre vam da mam.
Pois umha cousa é a anatomia
e outra a gramática —falaz dicotomia.
Nom vejo a morte feminista ser.
Calquer lugar é bom para morrer.

Donas do tempo passado ou do actual,
a morte a todas trata-vos igual
que aos cavaleiros. Violenta, a história o di.
Muitas mulheres morrerom assi.
Em Rouen foi Joana d'Arco queimada;
Antoinette em Paris guilhotinada;
Em Chappaquiddick, Jo foi perecer.
Calquer lugar é bom para morrer.

Eis umha flor para o lume e o mar,
a praça, o paço ou calquer lugar
onde a mulher tenha o seu passamento.
Erga-se a rosa sobre o moimento.
Nesta matéria nom é discriminada.
Inês ferida, Mariana agarrotada,
Mary Jo sulagada, Jeanne a arder.
Calquer lugar é bom para morrer.


Ricardo Carvalho Calero (1910-1990)

Novembro 2010

 
 El último enigma
de
Joan Manuel Gisbert

     Cidade de Brujas. O  avogado Bartolomé Loos visita ao doutor Palmaert, pide axuda porque algúns membros da Irmandade do Enigma de Salomón son vítimas da tolemia despois de ter lido unha carta para descifrar o último significado do universo.
Mentres, nunha pousada preto de Amberes, o mozo Ismael decide seguir a un dos Mestres ocultos da Irmandade.
     O malvado Lucas Lauchen idea un plan para liquidar a Irmandade. Cheo de medo, Ismael busca amparo na casa de Loos.
     O misterio aclárase paseniñamente: un traidor foi quen enviou a carta aos demais e cando parece que Palmaert e Lauchen teñen todo controlado....

 

     Para o que falta, xa sabes... na Biblioteca.

Do mesmo autor tamén podes ler:

Escenarios fantásticos
Leyendas del planeta Thámyris
Los espejos venecianos
La mansión de los abismos
El misterio de la isla de Tökland
El museo de los sueños
La voz de la madrugada

Poeta e defunto

 

Neste mes de santos e defuntos,

Miguel
Hernández merece unha lembranza especial:

polos cen anos do seu
nacemento e polo súa prematura morte.

O trinta de outubro de 1910 viña ao mundo e

falecía, na
enfermería da prisión alacantina,

ás 5.30 da mañá do 28 de marzo
de 1942, con 31 anos de idade.

 

 

 

    
 
O instituto escolleu no pasado abril un dos seus poemas como poema
do mes
.

 

 

Para saber máis do poeta podemos
visitar a galipedia

ou este enderezo: http://mhernandez.narod.ru/poesia.htm.

Tamén podemos entrar no blog:
http://mhernandez-palmeral.blogspot.com/

(páxina multimedia sobre a vida, obra e acontecementos do poeta)

ou
empaparnos no especial de trinta e seis páxinas que sobre o poeta
oferta o xornal alacantino La
Verdad
.

 

E se o teu son os vídeos preme aquí


e accederás a unha reportaxe do programa de RTVE Informe Semanal
do 27/02/2010:

"Miguel Hernández, el poeta de la luz y el
asombro".

 

 

O gran poeta ten en Joan Manuel Serrat
a un gran cantante.

Coa música de Serrat e a poesía de Hernández
ímonos:

Biblioxornal 22

Parabéns, Odiseo!

 

Si, Odiseo tamén participa no Nobel de Literatura deste ano porque Mario Vargas Llosa recreou a figura do heroe grego na súa adaptación  da inmortal obra homérica.  

 

vargas y sánchez
Odiseo e Penélope (Vargas Llosa e Aitana Sánchez-Gijón)

A concesión deste galardón é un bo momento para coñecer mellor ao autor e a súa obra. Podemos comezar entrando na galipedia, nos especiais xornalísticos do español El Pais ou do peruano El Comercio. Tamén podemos informarnos a través do que aparece nalgúns xornais galegos: La Voz de Galicia, Xornal de Galicia ou Faro de Vigo. E por que non visitar a páxina web do propio Vargas Llosa, a pequena nota que aparece na web da RAE, ou o que outro escritor, o galego Agustín Fernández Paz di sobre o nobel deste ano?

 

Aproveitemos tamén para escoitar o que o propio escritor di da súa obra.

 

E, sobre todo, leamos a súa produción:

 

 
mario vargas
jefespantaleón    ciudad
   

  Na biblioteca municipal poderás conseguir:
conversación    cuadernos   guerra    señorita

 

Outubro 2010

 

HERBSTTAG


Herr: es ist Zeit. Der Sommer war sehr groß.

Leg deinen Schatten auf die Sonnenuhren,


und auf den Fluren laß die Winde los.




Befiel den letzten Früchten voll zu sein;


gib ihnen noch zwei südlichere Tage,


dränge sie zur Vollendung hin und jage


die letzte Süße in den schweren Wein.




Wer jetzt kein Haus hat, baut sich keines mehr.


Wer jetzt allein ist, wird Es lange bleiben,


wird wachen, lesen, lange Briefe schreiben


und wird in den Alleen hin und her


unruhig wandern, wenn die Blätter treiben.
 
rilke
 DÍA DE OTOÑO


Señor: ya es la hora. Muy largo fue el verano.

Tiende tu sombra sobre el solar reloj,


y suelta a los vientos sobre el campo.




Manda a los tardíos frutos que se sazonen;


concédeles dos días más de sol,


empújalos hacia su madurez y pon


el postrer dulzor en el espeso vino.




Quién ya hogar no tiene, no lo construirá.


Quién solo esté, por mucho solo quedará,


sabrá velar, leer, epístolas escribirá


y por errantes sendas


inquieto vagará, mientras las hojas baten.

 

 

Rainer Maria Rilke (1875 – 1926)

 

 

Outubro 2010

 O esconxurador
de
Xesús Manuel Marcos

Lembro que o home suaba dentro da sotana negra. Tamén os dous mozos que me suxeitaban, un por cada brazo, para que non me movese, aínda que eu só era unha cativa de sete anos que pouca resistencia podía ofrecer. Botoume auga bendita mentres murmuraba.
(...)
O Esconxurador pousou no chan a fouce e o mañizo de herbas que traía, pechou os ollos e pulou por riba da cacharela. O lume estalou na noite, as moxenas ascenderon, lizgairas,  coma querendo aloumiñar o luar que abranguía, misterioso, aquela noite de San Xoán.
Velaí o primeiro e o último parágrafo dunha novela que se le dun tirón. Espíritos, curacións, relacións humanas e milagres, medo, intriga e relatos lendarios manteñen en vilo aos lectores.

    Se queres saber máis... na Biblioteca...

 esconxurador

SÓCRATES EN TUI

No inicio da primavera anunciamos o proxecto dunha comisión cidadá para reinstalar nun xardín de Tui o busto de Sócrates que no fatídico verán de 1936 fora botado ás augas do Miño. Naquela escultura colaboraron os alumnos do instituto dirixidos polo inesquecible profesor Benito Prieto. Tamén agora o alumnado do IES “San Paio”, dirixido polo departamento de educación plástica e polo escultor Rosendo, participou nos traballos. Primeiro modelaron o busto socrático.

Nestes días pódese ver, na entrada do centro, a colección de cabezas socráticas feitas polos alumnos:


 
 
que tamén traballaron acompañados dos seus profesores, de xeito simbólico no propio taller do artista, a escultura pétrea:
 
 
 

 

A primavera rematou e o próximo sábado, 26 de xuño, ás 8 do serán, no 119 aniversario dos Xogos Florais celebrados en Tui, inauguraremos o novo busto socrático, nun acto no que a música será a gran protagonista.


Tui, recuperando este busto, reafirma o seu compromiso coa concordia e a liberdade. Sen odio, sen rancor pecharemos unha páxina de incomprensións e abriremos outra chea de  ilusións e ledicia.


Grazas a cantos, de múltiples maneiras, fixeron realidade o soño:

o próximo sábado Sócrates, 74 anos despois, volve a Tui; gustaríanos contar con todos vos nesta data histórica por partida dobre.

Os camiños de Sócrates, de Benito Prieto, dos alumnos do vello e do actual instituto, de tod@s converxen en Tui


 



by Dr. Radut