| IES SAN PAIO

Febreiro 2023

Mar, 31/01/2023 - 16:43 — Anónimo

Ansiedad. A mí también me pasa. Manual práctico para jóvenes y adolescentes de Iris Pérez-Bonaventura

    Estamos diante dun manual para axudar a nenos e adolescentes a comprender que é a ansiedade e como lidar con ela. Unha invitación a reflexionar sobre a saúde e o equilibrio mental e, ao mesmo tempo, unha ferramenta útil para aprender a xestionar de forma efectiva o estrés académico, social, persoal e/ou familiar. Este libro xorde do traballo da autora, psicóloga clínica especializada en nenos e adolescentes quen, nos dous últimos anos, viu a máis de tres mil adolescentes que sofren medo, nerviosismo e preocupacións constantes. Coa súa experiencia, deu forma a esta obra para axudar a mozos e adolescentes a entender, xestionar e identificar a ansiedade que cada un sente e conseguir cambiar o modo de ver, desafiar e afrontar a vida para poder ser moito máis feliz.

   “(…) Cuando la vieron entrar por la puerta, ninguno de sus compañeros se lo podía creer. «¡Imposible!», exclamaron, convencidos de que era esa clase de persona que no tiene problemas y que nunca necesitaría acudir a un psicólogo. «Lo tiene todo», pensaban, sorprendidos: era guapa, simpática y divertida y ¡tenía un montón de amigos!
   No se daban cuenta de que, como todos, solo veían la imagen que ella presentaba, cómo se mostraba al mundo, no cómo era su vida en realidad. Y es que Lucía era una figura muy conocida. En muy poco tiempo, se había hecho inmensamente popular en Tik-Tok, donde levantaba suspiros. Sus fans se fijaban en absolutamente todo de ella: qué hacía, cómo se vestía y se maquillaba, dónde estaba y con quién. «¡Qué feliz es y qué suerte tiene!», pensaban todos sus admiradores, que no la conocían y no se daban cuenta de que en la plataforma solo se veía la parte que ella decidía enseñar de su vida: obviamente, la positiva.
   Lucía sabía que había tomado una decisión equivocada hacía un año, por la que dejó de dormir por las noches, pero no sabía cómo cambiar, cómo alejarse de quien le hacía tanto daño. La única persona que conocía su secreto era su prima, quien le repetía día tras día que estaba en una relación tóxica, atrapada en un callejón sin salida. Ella la escuchaba, pero no cambiaba. No podía, porque estaba exhausta.
   Al igual que sus compañeros y ahora amigos, durante los meses de las sesiones grupales, Lucía comprendió que en la vida nunca es demasiado tarde para emprender un nuevo rumbo (páx. 23)

    (…) Eduardo enmudeció de golpe. Escuché cómo se le aceleraba la respiración e intentaba coger aire profundamente varias veces antes de continuar.
   -Recuerdo que me puse muy nervioso, tanto que casi no oí el sonido del móvil-prosiguió-. Era mi madre. Estaba en el coche, aparcada en la puerta de tu consulta, alterada porque no me veía. La tranquilicé diciéndole de forma mecánica que me quedaba poco rato para llegar, pero me sentí raro, porque se lo dije como si no fuera yo el que hablaba, como si fuera otro, ¿sabes? Es muy extraño…
   Eduardo descansó, tomó aire y continuó:
   -A veces creo que me voy a volver loco.
   -No te vas a volver loco-dije, sin poder evitar interrumpirlo-. Cuando tu mente percibe que estás asustado e indefenso y no puedes escapar de la situación, automáticamente, sin que te des cuenta, pone en marcha un mecanismo para intentar ayudarte. Al activarse, notas esa extraña sensación de desconexión entre tu identidad y lo que haces, como si hubiera una interrupción entre tus pensamientos, tus emociones, tu propia identidad y tus acciones. Este misterioso fenómeno tiene un nombre y aparece por un motivo concreto. Nosotros lo llamamos «disociación» y, en el caso que explicas, «despersonalización»; aparece en momentos de mucho estrés o en situaciones traumáticas. Cuando estamos en una situación límite, todos podemos presentar síntomas de distanciamiento y desconexión de la realidad (páx. 45)

   (…) -Lo hago solo cuando no puedo más- continuó Ángel-.
Hay veces que estoy tan mal que necesito hacer algo para calmarme.
   -¿Qué situaciones te hacen sentirte así? -le pregunté.
   -¡Uf! Tendrías que vivir mi vida y lo entenderías… -respondió con tristeza-. Ando solo por los pasillos. La gente me mira… Hay miradas que duelen más que las palabras… No encajo, no me siento parte de ningún grupo. Además, hay un grupito de cuatro chicos y dos chicas que se creen que están por encima de todo. Da igual el lugar en el que esté: el aula, el patio, los vestuarios… Siempre me encuentran, me arrinconan y me insultan.
   -¿Qué te dicen?
   -Que huelo mal, que soy feo, que soy gordo, que soy tonto, que soy gay, que no sé vestir, que soy una vergüenza… Me lo dicen tan amenudo que a veces incluso pienso que igual tienen razón.
   -¿Lo saben tus padres?
   -No- confesó Ángel.
   -¿Y tus profesores?
    -Creo que muchos profes no se dan cuenta… Se meten conmigo cuando el profe está respondiendo la pregunta de un alumno o está ayudando a alguien en el patio; justo entonces cuando nadie los ve, ellos actúan.
   -¿No hay ningún compañero que esté ahí, presente?
   -Sí, pero no hacen nada, porque tienen miedo… Yo los entiendo, todos tenemos miedo.
   -¿Por eso no lo cuentas?
   -Sí. No sé… Me da cosa, ¿sabes? Pienso que igual estoy exagerando… Pienso que, si no digo nada, quizá dejarán de hacerlo… -Ángel suspiró y se sinceró-: También me da vergüenza explicar que se meten conmigo… Vete a saber qué pensará la gente… ¡No que en realidad no está sucediendo nada de esto. Aunque ahora han empezado a darme collejas en el pasillo y me han dicho que, si se lo digo a alguien, me esperarán fuera del instituto para pegarme. Y yo… yo no quiero que pase. Quiero que se termine, por eso no digo nada.
   Ángel se quedó en silencio. Estaba claro que solo estaba contando una parte.
   -Precisamente porque quieres que termine, tienes que decirlo.
   -¡No!- exclamó, negando con la cabeza-. Mi hermana cometió el error de deciros a vosotros lo que me pasaba, pero ya le he dicho que no lo cuente a nadie más.
   -El error no lo cometió ella, Ángel -le contesté, después de unos segundos de silencio. Me aclaré la voz para que las siguientes palabras sonaran claras-: el error lo cometen los abusadores cada vez que se meten contigo. Con un chico como tú: bueno, noble, sensible y confiado.
   Ángel me miró y rompió a llorar. Fue en aquel instante cuando decidió que iba a explicarlo todo. Ya no podía más. Empezó a hablar como nunca lo había hecho, las palabras le salían de la boca sin que él las pudiera frenar, explicaba todas y cada una de las situaciones que había vivido; sin filtros, sin miedos. Por primera vez en meses, la verdad salía a la superficie"(páx. 179)

Data:

Mar, 31/01/2023 - 13:27

CLUB DE LECTURA con Paz Castelló.

Xov, 26/01/2023 - 17:01 — Amalia Otero

O pasado martes 23 de xaneiro, ás, tivemos a sorte de ten a PAZ CASTELLÓ na nosa biblio (a través de videochamada xa que estaba en Alicante).

Puidemos falar con ela do seu libro, da súa motivación por escribir, das súas tres facetas profesionais: periodista, xurista e escritora, da temática do seu libro…

Quedamos prendadxs e con unhas ganas inmensas de comezar a ler DIECIOCHO MESES Y UN DÍA e volver estar con PAZ para comentarlle as nosas impresións.

Ver presentación aquí

O asasinato de Gandhi nun xornal da época

Mar, 24/01/2023 - 15:06 — Anónimo

Adxunto	Tamaño
O asaninato de Gandhi en La Vanguardia Española.pdf	545.74 KB

Gandhi e a marcha do Sal

Mar, 24/01/2023 - 14:32 — Anónimo

Máis información sobre a Marcha do Sal: https://archivoshistoria.com/marcha-de-la-sal/

Gandhi en 28 episodios

Mar, 24/01/2023 - 14:22 — Anónimo

Lembrando a Gandhi no seu 75 cabodano

Lun, 23/01/2023 - 22:40 — Anónimo

GANDHI (1864-1948)

Home austero e modesto, co seu pensamento e acción, cuestiona e chega a alterar a orde política e ideolóxica do mundo no século XX, erixíndose en referente de todo tipo de mobilizacións contra a inxustiza.

Na India, colonia británica, onde a política era sinónimo de corrupción, Gandhi introduciu a ética na vida pública a través da palabra e o exemplo. Viviu nunha pobreza sen paliativos, non concedeu privilexios aos seus familiares rexeitando sempre o poder político, antes e despois da liberación da India. Este apóstolo da non violencia é único entre os revolucionarios de todos os tempos, o máis admirado e venerado dos líderes espirituais modernos.

Menor de tres irmáns, naceu o 2 de outubro de 1869 en Porbandar, cidade costeira de Kathiawar, (actualmente no estado de Guyarat-India). Fillo do primeiro ministro de Porbandar, Karamchand Gandhi, pertencente á caste vaisia (comerciantes) e Putlibai (cuarta esposa do seu pai) que influíu nel ata o punto de aprender a non facer dano a ningún ser vivente, a ser vexetariano, a xaxuar para purificarse, e a ser tolerante con outros credos relixiosos. Con trece anos, os seus pais arranxaron o seu matrimonio con Kasturbai Nakhanji, da súa mesma idade e caste, coa que tivo catro fillos.

Foi un estudante mediocre, estudou na súa cidade ata que en 1887 pasou con dificultade o exame de ingreso na Universidade de Mumbai. Preséntaselle a posibilidade de estudar en Inglaterra e matricúlase na University College de Londres, onde se licencia en Dereito e regresa á India para dedicarse á avogacía. Con bastante pouco éxito, terminará preparando peticións de litigantes, que tampouco frutificarán demasiado.

En 1893 acepta un contrato de traballo cunha compañía india que operaba en Sudáfrica. Alí sofre constantes humillacións por ser indio (sácano do tren por negarse a cambiarse a terceira clase cando viaxaba en primeira (https://www.youtube.com/watch?v=t3Bmabpx1vw); golpeado por negarse a deixar o seu asento, na dilixencia, a un pasaxeiro de pel branca; négaselle o aloxamento en varios hoteis…) o que lle fai poñerse en contacto cos problemas que sufría diariamente a xente negra en Sudáfrica.

Funda o Partido Indio do Congreso de Natal en 1894, a través do cal une á comunidade india de Sudáfrica nunha forza política homoxénea, enchendo a prensa e o goberno con denuncias de violacións dos dereitos civís dos indios e probas da discriminación, polos británicos, en Sudáfrica.
Durante esta época inspírase en Tolstoi, escritor co que permanecerá en contacto ata a súa morte en 1910, particularmente na obra o Reino de Deus está en Vós. Traduce outro libro seu: Carta a un indio (1908) en resposta aos nacionalistas indios que apoiaban a violencia. Tamén é influenciado polo escritor estadounidense Henry David Thoreau que escribiu o famoso ensaio A desobediencia civil.

O poeta Rabindranath Tagore daralle o nome de Mahatma, “grande alma”.

En 1915 regresa á India (https://youtu.be/e5CzhmMQc8Q) con hábitos e estilo de vida máis tradicionais indios profundando os seus coñecementos sobre relixión, filosofía... pero, sobre todo, presta principal atención á política.Do 12 de marzo ao 6 de abril de 1930 protagonizou unha importante protesta non violenta, coñecida como Marcha do Sal (https://youtu.be/AA8DUgHw8a4, https://youtu.be/Xe0nkGcaIcI), que serviría de inspiración a movementos como os de Martin Luther King ou Nelson Mandela.

Cando o 1 de setembro de 1939 a Alemaña nazi invadiu Polonia, dando comezo á Segunda Guerra Mundial, Gandhi e os seus partidarios non apoiaron a guerra, a non ser que lle fose concedida a independencia inmediata á India (https://www.youtube.com/watch?v=qI1hPl9Msek) Os británicos arrestárono a el e a todo o comité de traballo do congreso en Bombai o 9 de agosto de 1942. Foi liberado o 6 de maio de 1944, debido ao seu débil estado de saúde, pois non querían que morrese en prisión e iso o convertese en heroe e mártir nacional.
Aínda que o movemento non violento da India tivo moderados éxitos, a represión do movemento trouxo a orde á India a finais de 1943. Co final da guerra, o imperio británico deu indicacións de que o poder sería transferido a mans indias.

O 30 de xaneiro de 1948, foi asasinado en Nova Deli por Nathuram Godse, un radical hinduísta ao que se relacionaba con grupos ultradereitistas da India.

A pesar de ser o artífice da independencia da India (1947), o máis significativo de Gandhi foron os seus case trinta anos dun activismo pacífico fundado na non violencia e na forza das conviccións. Os seus logros abarcaron a abolición das castes, a xustiza social, a transformación das estruturas económicas e a concordia entre relixións; o que debería provocar unha renovación ética e espiritual do ser humano.

CRÉDITOS:

https://www.saberespractico.com/biografias-resumidas/gandhi/

https://es.wikipedia.org/wiki/Mahatma_Gandhi

https://historia.nationalgeographic.com.es/a/ghandi-gran-alma-independencia-india_14756

https://www.biografiasyvidas.com/monografia/gandhi/

Xaneiro 2023

Sáb, 31/12/2022 - 21:06 — Anónimo

Toda mi ilusión la he puesto
en la espera de un mañana.
¿Cómo vendrás? ¿Adornado
de blanca flor de retama
o de flor de pensamiento
que de luto se engalana?
¿Vendrás con rojas miradas
o con pálidas miradas?
¿Tendrás voz, tendrás sonrisa,
o no me guardarás nada?
¡Mañana, horizonte en niebla,
fiel timón de mi fragata:
hace tiempo que me llegas
con las velas desplegadas!

Josefina de la Torre (Las Palmas, 1907-Madrid, 2002), in Versos y estampas, 1927.
https://www.museosdetenerife.org/blog/intemporales-josefina-de-la-torre/

Xaneiro 2023

Sáb, 31/12/2022 - 21:00 — Anónimo

Ben de Care Santos

   Comeza esta narración co enterro de Ben, un mozo de 24 anos (que xa atopamos na triloxía protagonizada por Éric: Mentira, Verdade e Medo), un mozo ao que ninguén quere lembrar e ao que todos temen. Despois, da man de capítulos moi breves e directos, imos entrando en momentos da súa vida. Coñecemos á súa nai, á súa avoa, ao seu padrasto… Coñecemos as súas querenzas, os seus desexos de medrar… Coñecemos os problemas que tivo, a súa fama de fanfurriñeiro… Coñecemos o momento exacto en que comezou a internarse nun camiño sen retorno… Pero tamén coñecemos o afecto que sentía por Éric, polos débiles, polas causas perdidas. De cando en vez é o propio Ben quen se asoma ás páxinas cuns diálogos que mantén coa psicóloga do centro de menores no que estivo interno por agredir ao pai de Éric. Son diálogos furiosos, cheos de rabia, de angustia, de rancor, diálogos que piden axuda e comprensión a mancheas...

   “O CEIP Pedraforca está ao final dunha rúa en costa que serpea ao redor dun montículo urbanizado. O barrio enteiro construíuse nun terreo montañoso e de difícil acceso. Antes de que os emigrantes recentemente chegados a Barcelona o enchesen de vivendas precarias, alguén pensou en destinalo a cemiterio, pero descartárono porque a zona era demasiado húmida e escarpada. Durante décadas foi o barrio máis pobre e con máis paro da cidade. Un lugar polo que os políticos apenas se preocupaban, coma se o deixase por imposible ou coma se os seus habitantes non fosen da mesma categoría. Así que o barrio está mal comunicado, mal abastecido, mal vixiado. Cando se estraga ou rompe algo, tardan meses, ás veces anos, en arranxalo. Todo o mundo se conforma. Aí vivía Ben cando aínda era Rubén.
   No Pedraforca hai un soto cheo de arquivadores cheos de cartafoles cheos de papeis. A documentación dos moitos alumnos que pasaron polas súas aulas antes de que todos os expedientes fosen dixitais e non fixese falta un lugar físico onde gardalos. Como aquí as cousas sempre chegan máis tarde que a outros lugares, non hai tanto diso. O cartafol co expediente de Ben está exactamente no lugar que lle corresponde segundo o ano en que deixou o centro e a primeira letra que corresponde ao seu apelido na orde alfabética. É un cartafol de cor azul gastada, que contén un bo puñado de follas. O resumo dalgúns anos da vida dunha persoa. As fichas de cada curso, sempre encabezadas cunha foto, as actas dun consello escolar no que se falou del —non moi ben—, os resumos dun par de reunións das titoras coa súa nai e, máis tarde, co seu padrasto. Aí están os boletíns de notas trimestrais, cheos de comentarios, os de fin de ciclo e o de final da primaria. Vendo isto, alguén podería chegar a crer que todo ten un sentido, que a vida ás veces ocorre nunha sucesión de acontecementos ordenados.
   A primeira foto é do primeiro curso de educación infantil. Un neno con perrera, ollos moi abertos e orellas demasiado grandes. Tocoulle a clase dos Caracois. Segundo os informes, era un neno listo, que aprendía rápido, algo tímido. Era máis hábil coas mans que coas palabras.
   A última foto é de sexto. A mesma perrera, os mesmos ollos curiosos e unha melena abundante que lle tapa as orellas. Un alumno pouco aplicado a quen só se lle daban ben plástica e educación física. Bo xogador de fútbol. Rápido, seguro, con bos reflexos. Un desastre coas linguas e un aínda maior coas matemáticas.
   «Traballa por baixo das súas posibilidades». «Fáltalle constancia e esforzo». «Despístase con facilidade». Iso escribían os seus profesores nos informes. E moito máis: «Cústalle aceptar as normas». «Non é capaz de traballar en equipo». «Mostra unha actitude desafiante cos seus compañeiros e mesmo cos profesores». E todo iso antes de chegar ao segundo trimestre de quinto. Antes de que o consello asesor decidise que era un alumno «inadaptado e violento». Antes de que agredise ao seu profesor de educación física. Antes de que lle obrigasen a pedir perdón por iso. Nas fotos que encabezan as fichas escolares véselle cambiar, ano tras ano. Con ou sen perrera, o pelo máis longo ou máis curto, os ollos sempre expresivos, a cara máis redonda, máis alongada... Con todo, hai algo que nunca aparece nas fotos, en ningunha: o sorriso.
   Un neno serio.
Serio, inadaptado, violento, asocial, agresivo, solitario, conflitivo, potencialmente perigoso.
   Como facemos, cada un de nós, para encaixar todos os adxectivos que outros nos atribúen?
   Cantos adxectivos fan falta para describir a unha persoa?”