Conmemoracións

2 abril: Domingo de Ramos e Día da Literatura Infantil e Xuvenil

Mér, 29/03/2023 - 16:36 — Anónimo

Todos os 2 de abril, data do nacemento de Hans Christian Andersen, celebramos o Día Internacional do Libro Infantil e Xuvenil. Este ano é Grecia a encargada da elaboración da mensaxe e do cartel para esta efeméride. Baixo o lema "Son un libro, leme" a mensaxe foi redactada por Vagelis Iliopoulos:

Eu son un libro.
Ti es un libro.
Todos somos libros.

A historia que conto é a miña alma
e cada libro ten a súa propia.

Se cadra non nos parecemos en nada
–hainos grandes, hainos pequenos,
hainos coloridos, outros en branco e negro,
hainos moi finos e outros moi grosos.

As nosas historias serán diferentes ou semellantes:
velaquí a nosa beleza.
Que aburrido se todos fósemos iguais!

Cada un de nós é único.
E merece ser respectado,
ser lido sen prexuízos,
ter o seu espazo, o seu andel.

Pode que constrúas unha opinión sobre min.
Pode que elixas cuestionar ou comentar o que les.

Pode que me devolvas á biblioteca,
ou talvez queiras terme preto na túa viaxe.

Pero xamais permitas que me tiren
nin que me manden cambiar de andel.
Non pidas nunca que me destrúan, nin deixes que outros o fagan.

E se un libro vai onda ti desde outro andel,
porque alguén ou algo o empurrase a iso,
faille un oco.
Ao teu lado, cabe.

Trata de sentir como se sente.
Compréndeo. Protéxeo.
Quizais esteas mañá na súa situación.

Pois ti tamén es un libro.
Todos somos libros.

Veña, dío moi alto para que se oia ben:
“Son un libro, leme”

A tradución da mensaxe ao galego é unha contribución de Mercedes Pacheco.

E o cartel é un deseño de Photini Stephanidi:

Coñece, para finalizar, quen son a ilustradora e o escritor:

Photini Stephanidi (Atenas, 1962). Artista e ilustradora. As súas ilustracións forman parte de máis dun centenar de publicacións, incluíndo edicións de contos populares gregos, literatura e poesía, e converteuse en especialista na creación de edicións de coleccionista. Ademais, é autora de dez libros. De entre os galardóns e recoñecementos ás súas ilustracións e gravados, cómpre destacar a Placa da Bienal de Ilustración de Bratislava (2001), o Premio Estatal de Ilustración de Grecia (2003, 2007 e 2011), a Pluma de Ouro na Bienal de Ilustradores de Belgrado (2005 e 2013) e Plaquette (2010), o premio a ilustradores que outorga a sección grega do IBBY (1995, 2005, 2011 e 2018), así como o Premio EBGE e unha mención en 2007 e 2013. Foi tamén seleccionada pola sección grega do IBBY para o Premio Hans Christian Andersen e para o Astrid Lindgren Memorial Award (ALMA). Recentemente, recibiu o premio de literatura xuvenil da sección grega do IBBY (2021).

Vagelis Iliopoulos (Atenas, 1964). Escribiu o seu primeiro libro infantil en 1995 e en 1997 publicou O Trigonopsaroulis (O pequeno peixe triángulo). Este peixiño, que fala de tolerancia e comprensión, converteuse no maior heroe literario grego da actualidade. Desde entón, Vagelis escribiu numerosos libros para rapazada e mocidade. Traducíronse e publicáronse moitos deles en varios países, e recibiron galardóns como o Premio da sección grega do IBBY e o Premio Estatal de Literatura Infantil de Grecia. Os seus libros seleccionáronse para a Lista de Honra do IBBY, para os Libros Destacados para Nenos con Necesidades Especiais do IBBY e para o catálogo White Ravens da International Youth Library. A Asociación Grega para a Saúde Psicosocial da Infancia e a Adolescencia nomeouno Mensaxeiro da Saúde Mental nas Escolas. Foi nominado para o Premio Hans Christian Andersen pola sección grega do IBBY e para o Astrid Lindgren Memorial Award (ALMA) pola sección chipriota do IBBY. IBBY Grecia proclamouno Embaixador do Libro Infantil Grego.

Data:

Mar, 28/03/2023 - 20:24

Día Mundial do Teatro 2023

Sáb, 25/03/2023 - 21:09 — Anónimo

Mensaxe para o Día Mundial do Teatro 2023,

pola actriz exipcia Samina Ayoub

A todos os meus amigos os artistas de teatro de todo o mundo,

   Escríbovos esta mensaxe no Día Mundial do Teatro, e por máis que reborde de felicidade por estar a falar con vós, cada fibra do meu ser estremece baixo o fardo co que cargamos todos - os artistas teatrais e os non teatrais - das presións esmagadoras e os sentimentos opostos que provoca o estado actual do mundo. A inestabilidade é un resultado directo do que está a pasar o noso mundo hoxe en día en termos de conflitos, guerras e desastres naturais que tiveron efectos devastadores non só no noso mundo material, mais tamén no noso mundo espiritual e a nosa paz psicolóxica.

   Fálovos hoxe mentres teño a sensación de que o mundo enteiro se volveu como illas illadas, ou como barcos que foxen nun horizonte cheo de néboa, cada un deles despregando as súas velas e navegando a rumbo, sen ver nada no horizonte que o guíe e, a pesar diso, seguimos navegando, esperando chegar a un porto seguro que nos acolla despois dun longo andar no medio dun mar embravecido.

    O noso mundo nunca estivo tan estreitamente conectado entre sí como o está hoxe, pero ao mesmo tempo nunca estivemos tan disonantes e tan afastados os uns dos outros como hoxe. Velaí o dramático paradoxo que nos impón o noso mundo contemporáneo. A pesar de que todos estamos a presenciar a converxencia na circulación de noticias e comunicacións modernas que rompeu todas as barreiras das fronteiras xeográficas, os conflitos e tensións que vive o mundo pasaron os límites da percepción lóxica e crearon, no medio desta aparente converxencia, unha diverxencia fundamental que nos afasta da verdadeira esencia da humanidade na súa forma máis simple.

   O teatro na súa esencia orixinal é un acto puramente humano baseado na verdadeira esencia da humanidade, que é a vida. En palabras do gran pioneiro Konstantin Stanislavsky: "Nunca entres ao teatro con lama nos pés. Deixa o po e a sucidade fóra. Deixa as túas pequenas preocupacións, disputas, pequenas dificultades coa túa roupa exterior - todas as cousas que arruínan a túa vida e desvían a túa atención da túa arte - na porta". Cando subimos ao escenario, subímolo coa única vida que hai en nós, aquela que existe nun único ser humano, pero esta vida ten unha gran capacidade de dividirse e reproducirse para converterse en moitas vidas que transmitimos neste mundo para que xermole, floreza e esparexe a súa fragrancia sobre outras.

   O que facemos no mundo do teatro como dramaturgos, directores, actores, escenógrafos, poetas, músicos, coreógrafos e técnicos, todos nós sen excepción, é un acto de creación dunha vida que non existía antes de subirnos ao escenario. Esta vida merece unha man cariñosa que a sosteña, un peito amoroso que a abrace, un corazón bondadoso que simpatice con ela e unha mente lúcida que lle proporcione as razóns que necesita para continuar e sobrevivir.

   Non esaxero cando digo que o que facemos no escenario é o acto da vida mesma xerada da nada, como unha brasa ardente que escintila na escuridade, iluminando as tebras da noite e quentando a súa frialdade. Nós somos os que lle damos á vida o seu esplendor. Somos quen a encarnamos. Somos quen a facemos vibrante e significativa. E somos nós quen damos as razóns para entendela. Somos os que usamos a luz da arte para enfrontar as tebras da ignorancia e o extremismo. Somos os que abrazamos a doutrina da vida, para que a vida se propague neste mundo. Para iso poñemos o noso esforzo, tempo, suor, bágoas, sangue e nervios, todo o que temos que facer para lograr esta nobre mensaxe, defendendo os valores da verdade, o ben e a beleza, e crendo verdadeiramente que a vida merece ser vivida.

   Fálovos hoxe, non só para falar, ou mesmo para celebrar ao pai de todas as artes, o “teatro”, no seu día mundial. Máis ben, convídovos a estar xuntos, todos nós, da man e ombreiro con ombreiro, para gritar a pulmón cheo, como estamos afeitos nos escenarios dos nosos teatros, e deixar que as nosas palabras saian para espertar a conciencia do mundo enteiro, para buscar en nós a esencia perdida do home. Do home libre, tolerante, amoroso, simpático, xentil e comprensivo. E rexeitar esta imaxe vil de brutalidade, de racismo, de conflitos sanguentos, de pensamento único e de extremismo. O home camiñou sobre esta terra e baixo este ceo durante miles de anos, e seguirá camiñando. Entón, saquemos os pés da lameira das guerras e dos cruentos conflitos, e deixemos esta lameira ás portas do escenario. Quizais a nosa humanidade, que foi ensombrecida na dúbida, volva converterse nunha certeza categórica que nos faga a todos verdadeiramente aptos para sentirnos orgullosos de ser humanos e de ser todos irmáns na humanidade.

   Esta é a nosa misión, nós dramaturgos, portadores do facho da ilustración, desde a primeira aparición do primeiro actor no primeiro escenario, debemos estar na vangarda para enfrontar todo o que é feo, sanguento e inhumano. Confrontámolo con todo o que é belo, puro e humano. Nós, e ninguén máis, temos a capacidade de difundir a vida. Propaguémola xuntos polo ben dun só mundo e unha soa humanidade.

https://www.world-theatre-day.org/es/messageauthor.html

Data:

Sáb, 25/03/2023 - 16:52

DÍA DA POESÍA. ´23

Mar, 21/03/2023 - 08:57 — Amalia Otero

Data:

Mar, 21/03/2023 - 05:56

8 marzo 23 - Día das Mulleres.

Dom, 05/03/2023 - 19:47 — Amalia Otero

O QUE QUERO PARA AS FILLAS.

O QUE QUERO PARA TODAS AS NENAS DO MUNDO.

Que nunca ninguén

apague a nosa música.

Que sempre alguén

se una ao noso baile

Que nunca ninguén

nos roube o sorriso.

Que sempre alguén

nos regale o seu.

Que nunca ninguén

nos encerre entre barrotes.

Que sempre alguén

respecte a nosa liberdade.

Que nunca ninguén

nos faga sentir menos.

Que sempre alguén

nos faga ver que somos máis.

Que nunca ninguén

nos queira moito, pero mal.

Que sempre alguén

nos queira como mamá e papá.

Que nunca ninguén

nos engane coas súas mentiras.

Que sempre alguén

nos namore coa súa verdade.

Que nunca ninguén

nos levante a man ou a voz.

Que sempre alguén

nos acariñe con xestos e palabras.

Que nunca ninguén

apague o noso lume.

Que sempre alguén

o avive cando este desvanézase.

Que nunca ninguén

nos faga sentir pequenas.

Que sempre alguén

vexa a nosa beleza.

Que nunca ninguén

nos considere o sexo débil.

Que sempre alguén

nos dea as grazas por levantar o mundo.

Que nunca ninguén

acale a nosa voz.

Que sempre alguén

comparta o noso berro.

Que nunca ninguén

nos considere a súa media laranxa.

Que sempre alguén

saiba que somos unha gran laranxeira.

Que nunca ninguén

trate de cambiarnos.

Que sempre alguén

nos valore polo que xa somos.

Que nunca ninguén

borre o noso futuro.

Que sempre alguén

nos anime a loitar polos nosos soños.

Que nunca ninguén

faga desaparecer a vosa luz.

Que sempre alguén

nos axude a brillar na escuridade.

Que nunca ninguén

converta as nosas vidas nunha película de terror.

Que sempre alguén

as encha de aventura e de comedia.

Que nunca ninguén

tente facernos minúsculas.

Que sempre alguén

vexa que somos MAIÚSCULAS.

Que nunca ninguén

nos prometa a lúa.

Que sempre alguén

comprenda que nós soas somos capaces de alcanzala.

Que nunca ninguén

procure darnos mil leccións.

Que sempre alguén

se esforce por aprendervos.

Que nunca ninguén

nos diga que imos demasiado rápido ou moi amodo.

Que sempre alguén

respecte o noso ritmo e a vosa velocidade.

Que «Nunca Ninguén»

nos secuestre os «sempre alguén».

Que «Sempre Alguén»

nos protexa dos «nunca ninguén».

Adaptación do poema de Manu Velasco do seu libro: Soñando Personas

Data:

Ven, 03/03/2023 - 15:43

23 F: Día de Rosalía

Lun, 20/02/2023 - 23:29 — Anónimo

A nosa excompañeira Carme Adán é a autora do Manifesto da AELG para este día:

CUMPRIUSE A XUSTIZA

Salvádeme, berrei. Axudáime, berrei, berrei, berrei...
Rosalía de Castro

As palabras outorgan existencia. Nomeamos as cousas, os sentimentos, os desexos, as accións pasadas e as futuras. Nomeamos para compartir, para saber ou para coñecer o mundo. Nomeamos para vivir.

Mais as palabras son esixentes: requiren da nosa lectura, da nosa escoita, da nosa mirada atenta. Necesitan do silencio para ser comprendidas. Tal é o ruído do mundo que transitamos que as palabras non chegan aos ouvidos, non pasan de ser grafías sen sentido. No noso cotián os berros das desigualdades, as violencias e as inxustizas baten contra muros de ruído e ignorancia. Non escoitamos. Estamos xordas. Xordos de tanta información sobre a información da información. Non escoitamos nada, nin a ninguén. Alguén berra. Está lonxe. Está noutra rúa, noutra clase, noutra cidade, noutro país, noutra lingua. Noutra pantalla.

Os ollos tamén outorgan existencia. Ou deberían. Se cadra fixérono noutro tempo e agora, cansos de tempestuosas imaxes, non son quen de mirar. Din aquelxs que aínda teiman en escribir Filosofía, que a dixitalización fai desaparecer o outro como mirada. Afirman que acentúa o noso egocentrismo nunha obsolescencia programada do mundo, da alteridade que nos configura en humanos. Malia ter sempre os ollos conectados, atentos a unha luz que se ilumina na pantalla, conectados a outro golpe de información, a outra mensaxe, ao próximo “gústame”; renunciamos a mirar.

Rosalía ensínanos a mirar e a escoitar. É unha guía, por momentos unha amiga ou unha camarada, que nos acompaña entre poemas, novelas e ensaios para superar a banalidade ética do noso tempo. As súas palabras dan existencia a un mundo de inxustizas e opresións contra as mulleres, os pobres, a lingua galega ou os migrantes. O seu narrar é a escoita do noso mundo. En cada verso xorde unha interpelación para nós: que ou quen permite e lexitima as desigualdades, as vulnerabilidades impostas, as guerras, as violencias, os corpos esquecidos e desposuídos de valor. Os que teñen fama de honrados seguen practicando a violencia? A mocidade que migra vai como rosas... e como volven? Ou volven? Poderá deterse o fascismo que vai percorrendo o mundo? Hai guerras que merecen a nosa atención e outras condenadas ao esquecemento? Só o consumo será o pracer do futuro? Merece a natureza ser oída? Que é unha vida vivíbel? Cada interrogante ábrenos unha nova cuestión ata que nos topamos de fociños contra o noso propio muro de ruído e ignorancia: Onde están as nosas palabras?

Hai un eco de vellas derrotas que nos paraliza.

Volvamos escoitar… Aí vén unha meniña gaiteira!

Moito máis forte é o eco das vitorias. Un eco indomábel que chega ata nós dándolle forma de dereitos a palabras como igualdade ou liberdade. Palabras activistas. Palabras que se resisten a ser esquecidas ou usurpadas. A xustiza é moito máis que unha palabra, si. Moito máis. Non obstante, necesita das palabras.

“Que a man tembrosa no papel só escriba
palabras, e palabras e palabras!”

Dos moitos legados de Rosalía de Castro, destacamos un, o da filósofa que sabe libre o seu pensar e non cede ante as cadeas impostas. Rosalía ensinounos da liberdade do pensamento que se afunde na realidade para interrogala por un futuro mellor. Se só cantamos as pombas e as flores, as luces de cores dos nosos autorretratos dixitais, de que teremos a alma?

Se desoímos os berros do noso tempo, de que teremos a alma?

Data:

Lun, 20/02/2023 - 18:02

A lingua materna de D. Paco del Riego (e nosa tamén)

Lun, 20/02/2023 - 22:22 — Anónimo

Lembramos neste día algunhas das reflexións de Francisco Fernández del Riego sobre a lingua galega, a súa lingua materna:

Data:

Lun, 20/02/2023 - 19:16

Día Internacional da Lingua Materna

Dom, 19/02/2023 - 21:47 — Anónimo

Mensaxe da Directora Xeral da UNESCO

   A pesar de que a educación baseada na lingua materna é esencial para contribuír ao pleno desenvolvemento do individuo e transmitir o patrimonio lingüístico, o 40 % dos alumnos do mundo non teñen acceso á educación na lingua que mellor falan ou entenden. Esa situación constitúe un serio obstáculo para a aprendizaxe, a expresión cultural e a construción de vínculos sociais, e debilita profundamente o patrimonio lingüístico da humanidade.

   Por tanto, é fundamental que este factor lingüístico se teña en conta na necesaria transformación da educación, que a UNESCO veu apoiando ao longo de 2022 e que culminou co Cume sobre a Transformación da Educación, convocada polo Secretario Xeral das Nacións Unidas, o Sr. Antonio Guterres, o pasado mes de setembro.

    Para iso requírese, en primeiro lugar, unha mellor recompilación de datos, o que permitirá levar a cabo acciones específicas e adaptadas. Pero o máis importante é lograr unha toma de conciencia máis xeral do valor, tan insubstituíble como fráxil, da diversidade lingüística e cultural do mundo.

   Cada unha das máis de 7000 linguas que fala a humanidade encerra unha concepción única do mundo, das cousas e dos seres, unha forma de pensar e de sentir, ata o punto de que cada desaparición dunha lingua constitúe unha perda irreparable. Neste contexto, o Decenio Internacional das Linguas Indíxenas (2022-2032), cuxo organismo coordinador é a UNESCO, brinda unha importante oportunidade para que a comunidade internacional se mobilice co fin de salvagardar unha parte considerable da diversidade cultural do mundo.

   Ese é tamén o obxectivo deste Día Internacional: celebrar estas formas de expresar o mundo na súa multiplicidade, comprometerse coa preservación da diversidade das linguas como patrimonio común e obrar por unha educación de calidade –na lingua materna– para todos.

https://unesdoc.unesco.org/ark:/48223/pf0000384469

Data:

!dat-abbreviation Dom, 19/02/2023 - 18:38

De amoribus (XV) VÍCTOR GUTIERREZ

Lun, 13/02/2023 - 14:12 — Amalia Otero

No seu perfil de Linkedin, Víctor Gutiérrez preséntase así:

Son xogador profesional de waterpolo. Levo máis de 20 anos dedicados ao deporte, e 13 na elite. Fun máis de 70 veces internacional coa selección española

Dobre graduado en Xornalismo e Comunicación Audiovisual e Máster en Comunicación Corporativa, Eventos e Protocolo. Cursando actualmente un MBA

En 2016 fixen pública a miña homosexualidade e convertinme no primeiro deportista de disciplina en equipo abertamente gai na historia de España, rompendo este tabú existente no mundo do deporte.

Desde outubro de 2021 son o Secretario de Políticas LGTBI do PSOE

Desde entón percorrín diferentes puntos do país realizando conferencias e formacións sobre deporte e diversidade afectivo/sexual en distintos ámbitos. Formado pola Comunidad de Madrid como educador na materia, son un especialista no referido á inclusión do colectivo LGTBI.

Utilizando a miña experiencia persoal e os meus coñecementos, tento poñer o meu granito de area para crear espazos máis diversos, e por tanto máis xustos e mellores para todos. Na empresa, igual que no deporte, cabemos TODXS.

Bienvenid@ ao meu perfil!

Víctor Gutiérrez foi unha importante estrela do waterpolo español, actualmente milita no CN Terrassa- e foi nun partido co seu club no que viviu un desagradable incidente que acabaría coa primeira sanción da historia deste deporte por proferir insultos homófobos. Nemanja Ubovic, o xogador do CN Sabadell que increpou a Gutiérrez, foi castigado con catro partidos de sanción polo Comité de Disciplina Deportiva da Federación Española de Natación.

Data:

Lun, 13/02/2023 - 11:03

DE AMORIBUS. 14 de febreiro de 2023

Sáb, 11/02/2023 - 11:20 — Amalia Otero

O equipo da Biblioteca ten preparado un concurso adicado ao amor para todo o alumnado e profesorado.

Esta actividade é un pequeno xogo de coñecemento e investigación no que se pode participar de xeito individual ou por equipos (non máis de tres participantes por equipo).

Precisan dun móbil con lector de códigos QR ou un ordenador (xa que o genial.ly ten enlazada a info dos QR)

DESENVOLVEMENTO DO XOGO:

- Na biblioteca están expostos carteis sobre diferentes formas de amor.

- Cada cartel ten un código QR que enlaza co blog da Biblioteca onde está colgada a información sobre a situación ou persona da que se fala.

- Así mesmo, hai dúas preguntas: A primeira é para os niveis de 1º e 2º de ESO e a segunda, para o resto.

- Unha vez se teñan as respostas a todas as preguntas do mesmo nivel de cada cartel, comezarase un Xogo de Breakout on line (ver abaixo os enlaces con QR ou preme na imaxe para acceder).

- Cando o alumnado sexa capaz de rematar o Breakout, deberá pasar pola Biblioteca do IES para acceder ao Concurso.