Skip to Content

Septembro 2020

Outubro 2020

Sobre la espera

en la fila el último espera que alguien entre y pregunte
quién es el último para dejar de serlo
el primero tiene la ventaja de mirar hacia atrás
el segundo es siempre el que recoge la espera que deja
el primero que se va
la cadena de la espera nunca acaba
en nada que existes dejas de ser el último
y en nada que lo piensas eres terriblemente el primero.
                                            María Eloy-García (Málaga, 1972)

http://www.espacioluke.com/2007/Mayo2007/eloy.html

Outubro 2020

48 HORAS
de
Cándido Paniagua Pousa

        Os principais protagonistas desta novela (escrita “a fume de carozo” como di Vicente Araguas) son adolescentes que están gravando un documental sobre a historia e a mitoloxía da Lagoa Antela. A busca  de Lois Figueirido, un dos adolescentes desaparecido durante a confección do traballo, mobiliza aos seus compañeiros, veciños e familiares e constitúe un dos tres alicerces desta obra, os outros dous son: un xogo do tesouro, proposto a un dos amigos do desaparecido, que facilitará a súa localización e os datos de carácter erudito e histórico-lendarios sobre a lagoa que fan tamén desta narración unha especie de libro de viaxes para percorrer esas terras ourensás.
    
    (...) Revisaron a imaxe tantas veces que entraron en bucle. De onde saía aquel rapaz? Por un intre, semellaba que se colaba entre as madeiras do chan da cabana. Non obstante, aquilo era imposible. Como alguén podía estar a darse un baño a altas horas da madrugada? Non tiña frío? Era un inconsciente. Podía aterecer e sufrir unha hipotermia. Fose quen fose era un insensato.
    Non esperaron moito tempo para mandar unha unidade e revisar o perímetro. As empresas areeiras non tiñan cámaras de vixilancia e iso dificultaba os labores. No solo non había pisadas nin marcas de vehículos que puidesen xustificar unha fuxida. Tamén inspeccionaron a cabana e intentaron levantar as madeiras, pero resultou ser unha tarefa inútil. Non había rastro de quen era aquel mozo, que facía alí, como chegara e como marchara sen ninguén decatarse.
    Ramón achegouse á auga. Axeonllouse e coas xemas dos dedos acariñou a auga. Unha xélida sensación arrepiouno. Estaba conxelada! A pel púxoselle de galiña. Quedou pensativo sen saber por onde continuar. Que quebracabezas era aquel? No horizonte, enredada nas pólas baixas dun amieiro, albiscou unha camiseta. Era verde e, lembrando a descrición que lle deran, podía ser a de Lois.
                                                                                         (...)
    -Antioquía, así é o nome desta cidade asolagada da que hoxe só sobrevive a lenda -o dron tomou un primeiro plano de Lois para proseguir cunha vista xeral da charca-. Segundo contan, a urbe foi fundada por Antíoco, un dos líderes celtas que sucumbiron á derrota contra os romanos.
    -Os seus veciños eran coñecidos en toda a contorna pola súa falta de caridade. Quizais hoxe se coñeza o planeta no universo por esta característica -Olaia tamén lle aportaba un punto acedo á locución.
    -Din os vellos que logo da conquista e posterior cristianización, Deus quixo inflixirlles un castigo, mais Xesús Cristo propúxolle redimir os máis xustos, probando a súa bondade cristiá.
    Nese intre houbo que facer un descanso. Lois botouse a rir ao ver a Santiago disfrazado de mendigo. Un grupo de rapaces interpretaba, asemade, unha recreación da lenda á que lle superpoñerían as voces dos presentadores.
    -Baixo a capa dun mendicante, foi pedindo esmola porta por porta. E sempre atopou como resposta un...

NOVO CURSO, NOVA ANDAINA, NOVA BIBLIOTECA

Comezamos un novo curso, iniciamos unha nova andaina, estreamos una nova biblioteca. Pero por riba de todo iso existe algo moito más prezado: @s que dan vida ao ensino, en xeral e as bibliotecas, en particular. Por iso no acto de acollida do alumnado de 1º da ESO, celebrado o pasado mércores, unha vella maleta pechada agardaba por todos os asistentes, dentro dela agochábase algo moi valioso, persoal e intransferible: ao abrila un espello reflectía o rostro de cadaquén; quixemos así salientar que para percorrer con éxito as xeografías lectoras de calquera biblioteca, tamén da nosa, hai alguén insustituíbel: @s usuari@s aos que nos debemos e que como dicía Quintiliano, referíndose aos nenos, merecen o noso máximo respecto e consideración.
 
E despois da acollida dos usuarios cómpre ir vestindo os espidos andeis: é tempo de transporte, selección e ordenación de fondos.
 
Coa axuda de todos, confiamos estar operativos en breve.
 
 
Mentres pedimos desculpas polas molestias que, de xeito inevitable, estamos a causar.


by Dr. Radut