Alma. Un sopro de aire fresco

de

José C. Lorenzo Tomé

Unha visión da historia da xeración que sufriu as guerras e posguerras española e europea, a persecución dos nazis, dos xudeus e xudías, da contribución de Galiza por medio das ribadavienses irmás Touza, na colaboración cos servizos secretos para salvaren ao pobo xudeu dos campamentos de exterminio e propiciaren a súa fuxida a Portugal, África ou América. Unha obra mestura de ensaio, diálogo e outros xéneros para lograr o que semella un imposible, a recuperación da pluma de Walter Benjamín, que chegou as terras do Ribeiro en tempos da Segunda Guerra Mundial.

    Ada non respondeu, concentrada na estrada, conducindo o coche, viaxaba coa súa imaxinación polo traxecto ferroviario do norte da península que seguiran os fuxitivos da guerra..., escoitou de pronto as notas dun piano soando na radio do coche e sentiuse envolta no troupeleo dun tren, víase transportada no departamento dun vagón a carón dunha muller e un neno aterecidos de frío e, como ela, viaxando furtivos desde o centro de Europa..., as notas do piano foron logo martelada e enxergou no espello retrovisor do coche o rostro do seu pai traballando no taller: golpeaba cun pequeno martelo unha prancha de madeira..., a máquina do tren lanzou un forte asubío acompañado dunha columna de fume e abriuse o sorriso do neno e un xesto na caricia da nai na que Ada recoñeceu algo íntimo...
   -Que fas Amado? -dixo  de pronto, sobresaltando ao seu amigo, tan sumido na música como ela. Por diante temos a ruta do ferrocarril que el puido seguir..., no final chegaremos a Ribadavia, onde as Touza daban paso aos fuxitivos polo río Miño.
   Amado tardou en sobrepoñerse do susto e xirou a cabeza cara a ela.
   -Xa, Ada, xa sei no que pensas..., no caprichoso cruzamento no teu maxín de tres palabras..., se a historia fose unha corda que un ata e desata ao seu antollo?, pero a historia é cabezana..., aquel encontro entre as Touza e Benjamin non tivo lugar.
   -Doce horas, iso dixeron os seus amigos alemáns, xa en América..., se aguantase doce horas, talvez se tería salvado, o visado chegaría ás súas mans, e entón as Touza, barqueiras na Fisterra de Europa, aliviarían primeiro o cansazo do noso home na súa casa, e logo levaríano a outra beira, a Portugal, e Benjamin non tardaría en cruzar o Atlántico.
   -non foi así.
   -Se cadra levaba consigo un peso excesivo de memoria, de cultura, que resultou fatal en Portbou...

Ceiba de Luz
de
Manuel Lourenzo González

   Ceiba de Luz,  premio Jules Verne de Literatura Xuvenil  2017, é a historia “dunha expedición arqueolóxica formada por dezaoito persoas, estudantes e especialistas de distintos ámbitos, que emprende unha viaxe por unha rexión inexplorada da Amazonía peruana á procura dos restos dunha primitiva cultura. Mais algúns dos seus membros teñen obxectivos propios, que van da cobiza pirata duns ao delirio místico doutros, o que converterá a viaxe, nun medio descoñecido e moitas veces inhóspito, nunha mera loita pola supervivencia.” (Manuel Lourenzo)

    Un par de horas despois, mentres uns xogaban ás cartas, outros cosían as súas roupas, ou escoitaban música nos seus móbiles, xa inútiles como teléfonos e algúns durmían placidamente, escoitáronse uns disparos ao lonxe, dos que deduciron que os cazadores tiveran sorte.
    Tras xuntaren leña abonda para o lume nocturno e esperar a que todo o mundo cumprise cunha nova sesión de aseo gratificante,  Sandra marchou en solitario a tomar o seu baño nun meandro un pouco afastado. Necesitaba algo de silencio para esquecer por un momento as súas responsabilidades e gozar da auga tanto como puidese. Espiuse e mergullouse. A auga estaba morna e moi limpa, era un auténtico pracer. Enxaboouse lentamente para volverse somerxer afundíndose canto daba de si o regato. Despois recostouse nunha rocha baixo un cadoiro. Durante longos minutos, deixou que o líquido correse sobre a súa pel. Saíu e foise tombar na herba, aínda cálida tras o día caloroso. Nalgún momento escoitou un ruído de follas que renxían. Púxose alerta e achegou a man ao coitelo que deixara preto, aínda que sen moverse do sitio. Como o ruído non se repetiu, foise relaxando. Logo secouse, vestiu roupa limpa e regresou ao campamento. Encontrouse coa sorpresa de que Bernardo e Elías cazaran un fermoso veado duns corenta quilos. Os mozos, dirixidos polo cociñeiro, xa o estaban a preparar para poñelo sobre o lume nun espeto tallado a machete por un hábil Hilario Arroyo. A muller sorriu con satisfacción e...

    Do mesmo autor, na biblioteca, tamén podes atopar os seguintes títulos: Tanis I o Mocos, Flor de area, Da Esfinxe, Noites de papel, Arqueofaxia, O que é a vida, Ela atopa un nome, No outono das fragas, Romería ás Covas do Demo, Veladas indecentes e Irmán do vento.

El misterio de la torre Eiffel
de
Pascal Lainé

    Nesta novela nárrase a construción dunha inmensa torre cuxa  función era decorativa, pero que acabou como un centro de comunicacións de gran importancia estratéxica durante a primeira guerra mundial e hoxe en día, ademais dunha atracción turística, é un dos símbolos máis famosos da loita do home por superarse a si mesmo. Os debates estéticos a que deu lugar, as dificultades co movemento obreiro durante a súa construción, os conflitos políticos e económicos que toldaron a súa construción... O autor  retrata o París do cambio de século, cando o Moulin Rouge estaba no seu apoxeo, Victor Hugo era o maior intelectual do país e a fotografía revolucionaba o mundo do xornalismo. Partindo de tres personaxes principais, un xornalista, unha bailarina de cancán e un obreiro especializado, recréase a construción da Torre desde moi diversas perspectivas: desde os acordos políticos que se ocultaban tras a concesión da obra a Eiffel ata as insólitas condicións de traballo dos obreiros que participaron na construción.
   
    Una tarde de mayo de 1884, el joven ingeniero Maurice Koechlin , colaborador de Gustave Eiffel, no se levantó de la mesa de dibujo en la que comenzaba a perfilar un pilar muy semejante a las estructuras que sostenían los puentes de metal. A la luz vacilante de una lámpara de gas, el dibujo ganaba en precisión a medida que pasaban las horas, y aquel pilar ganaba en altura gracias a una estilización cada vez más acentuada que le confería, más o menos, el aspecto de la aguja de una catedral gótica. Pero aquel chapitel que se perfilaba y que habría de atravesar las nubes estaba compuesto de viguetas de hierro que se ensamblaban como la cruz de san Andrés. Maurice Koechlin puso en aquel dibujo todo el entusiasmo y la energía que le deparaban sus veintiocho años. Al amanecer, una vez que hubo acabado el dibujo, Koechlin se dedicó una hora más a representar a la misma escala que aquel pilar algunos monumentos muy conocidos, como Notre-Dame, la columna de la Bastilla, la columna Vendôme, etcétera, a fin de establecer una comparación. Al cotejarla con las demás representaciones que había trazado, la comparación puso de manifiesto las colosales dimensiones de aquel pilar o, más bien, de la torre que había concebido el joven ingeniero.
    Sin dar muestras de cansancio, tras haber pasado una noche en blanco, no se movió de la mesa de dibujo durante todo el día siguiente hasta que se hizo de noche. A pesar de estar ya en la madurez y de gozar de un temperamento flemático, el ingeniero Émile Nouguier se había dejado llevar por el entusiasmo de su joven compañero de profesión. El primer esbozo de Koechlin tenía muchos puntos débiles; no es posible crear en unas pocas horas, y sólo con ayuda de la inspiración, una estructura dos veces más alta que la gran pirámide de Keops. Aquella torre de trescientos metros concebida por Maurice Koechlin sólo podría llevarse a cabo mediante cálculos exactos y, si pretendían llegar a verla en pie, tendrían que estar más que...