Heidelberg y otros relatos
de
Diego Alfonsín

     Nos catro relatos deste libro fálase da amizade e as relacións interpersoais, reflexiónase sobre o que non nos atrevemos a dicir en voz alta ou observamos como alguén, a quen non se ten en consideración, pode converterse nun verdadeiro heroe moral. No último relato o escritor debuxa un entrañable retrato do seu avó.
    O autor, recoñecido xa con varios galardóns, foi alumno do noso instituto onde na actualidade imparte docencia.

    La primera en hablar fue Susana. Preguntó si alguien más quería una taza de té. Alguien dijo mi nombre y se me encogieron las tripas. Tengo la bufanda puesta todavía, también el abrigo y los zapatos de tacón. Estoy tumbada boca abajo. Me quedo muy quieta y trato de escuchar con atención. Se piden tazas de té, también se sugiere café y parece ser que alguien decide irse. La puerta del salón, entrecerrada hasta ahora,  se abre del todo y todos están aquí mismo. Se acerca gente. Susana entra en la habitación con otra persona. Un calor repentino me recorre el cuerpo y la sensación que me invade es aterradora, estoy desnuda en medio de una calle y todos quieren saber qué hago ahí. Durante unos segundos cierro los ojos y deseo desaparecer. Cuando los abro de nuevo y me atrevo a mirar, los pies de Susana se acercan a la cama, recoge uno de los abrigos y  se lo entrega a la persona que lleva los zapatos de Marcos. Es Marcos. Es él el que se va. Susana bromea preguntando en voz baja si no será él el amante, por eso te vas, no lo niegues, di la verdad, todavía hay algo entre vosotros, dónde os vais a encontrar. Se ríen de una forma curiosa. Marcos indica que tiene que hacer algunas cosas para mañana, que hoy no ha tenido tiempo, que podía haberse ido conmigo, pero que a veces todavía se siente un poco incómodo cuando nos quedamos solos, sobre todo desde el viaje del verano pasado. Creo que ella todavía no lo ha superado, dice. Hijo de puta, estoy a punto de decir en voz alta. Qué hijo de puta. Susana se dirige hacia la puerta, se queda unos segundos bajo el umbral y después la arrima con cuidado, casi cerrándola. Después vuelve y dice en un susurro: ¿crees que lo sabe? Se besan casi sin tocarse, casi sin hacerlo, como sin quererlo, entregándose algo prohibido el uno al otro mientras miran hacia otro lado, aunque en realidad lo único que veo son los pies, pero los pies, ahora puedo saberlo desde aquí abajo, también hablan de los ojos y de las palabras, también de las  manos. Yo hace ya varios segundos que no respiro del asombro. Sus cuerpos se separan despacio. Alguien se aceca y abre la puerta. Es Matías, el  marido de Susana. Marcos mueve los pies inquieto, sin saber muy bien hacia donde dirigirlos, como si ellos fueran por delante de él. Matías viene con la niña. Hay que cambiarla. La pone en el suelo y la anima a dar unos pasos. Enséñale a Marcos lo que hiciste esta mañana, venga, enana, unos pasitos nada más, para que Marcos vea. Susana se pone en cuclillas y abre los brazos llamándola, ven, mi amor. Veo sus anchas pero estilizadas caderas casi al nivel del suelo. Sé perfectamente la cara que Susana tiene en estos momentos...

Palabra de bruxa
de
Andrea Barreira Freije

    Esta é a historia de Berenice, a última muller da casa das Xanas, mais tamén é a historia das mulleres que non renunciaron á voz propia. Elas toman a palabra con forza e sentímola poderosa no aquelarre, no fogar, na rúa, nos espazos onde viven. E canda elas as persoas que as denuncian, que as sinalan, que as xulgan e as condenan sen escoitalas, que exercen o seu poder. E a súa vez aquelas coas que comparten o seu amor.
    A través destas páxinas saberás o que contan as bruxas e a súa verdade.

    Disposto a ver canto de certo terían os díxome-díxome, o rapaz non tardou en visitar o lugar. O muíño agochábase baixo a protección de castiñeiros, carballos, bidueiros... O río Portela avanzaba seguro ao seu carón, deixándose guiar por unha presa até as entrañas onde se moía o gran. A porta estaba entreaberta, malia iso Pío petou con forza, máis ninguén respondeu. Chamou con voz firme, pero todo era silencio, até o río calou cando decidiu entrar aproveitando esa soidade.
    Ao outro lado a penumbra asolagábao todo. Agochadas entre as sombras, ducias de candeas apagadas semellaban agardar algo, pois crepitaban malia non ter luz. Ao seu carón, resaltaba unha morea de libros. Movido pola curiosidade e seguro de que alí atoparía algunha proba do escoitado, aproximouse. Non pousara o pé no chan cando sentiu ducias de ollos axexar os seus pasos.
    Decidiu quedar no sitio até asegurarse de que non corría perigo. Ademais non lle quedaría outra, un felino branco cae diante del, fitándoo coa desconfianza dun ser que non lle permitiría avanzar até que a ama aparecese. Un arrepío percorreu o corpo do rapaz pois, malia non atoparse diante da mesma morte, semellaba ser xulgado por unha pantasma.
    Levantou a vista nun intento de atopar a saída, mais ao facelo quedou atrapado nos remuíños dun río. A súa vida semellou deterse nese instante. Sentíase afogar como aquela noite en que caera ás augas no seu derradeiro intento de fuxir da casa. Daquela uns brazos foran o seu salvavidas. Agora, os mesmos ollos que o apreixaban decidiran darlle, polo momento, un respiro. Non sabería dicir canto tempo o observara esa muller, nin tan sequera podería adiviñalo, pois a súa presenza foi repentina, como se se fixese corpórea nese intre, ou como se fose quen de deter o tempo.
    -Buscabas algo? -interrogouno unha voz firme, desconfiada. Eses iris de auga afogaríano se non daba a resposta axeitada.

   -Sinto a molestia... Dona Angustias e dona Esperanza envíanme a recoller un saco de fariña de centeo -non puidera evitar a mentira. Tampouco lle importaba. Levaba tanto tempo vivindo nunha que até el era incapaz de saber onde estaba a verdade con exactitude.
    -Curioso... xusto onte levaron un... Non adoitan volver Até pasada unha lúa -a muiñeira sorriu e, mentres eses beizos se esparexían, Pío sentiu como o apreixaba unha semieira que penetraba cada capa da súa consciencia e inconsciencia.
    -En realidade... sentía os ollos cravados nos seus. Pódense agochar as lembranzas? De súpeto tiña a necesidade de borrar mesmo os recordos, os coñecementos, os acontecementos de toda unha vida, coma se estes puidesen ser usados contra el nalgún momento. Por primeira vez en moito tempo, a súa realidade cambaleábase como se fose o xulgado ... caeulles xusto despois de abrila. Foi unha desfeita! Estaban moi contrariadas...
       

¿Cuándo llegará el verano?

¿Cuándo veré desde tierra,

amor, tu tienda de baños?

Vestida, en tu bañador

azul, hundirás el agua,

y saldrás desnuda, amor;

que el mar sabe lo que hace

para que te quiera yo.

¡Oh, tu cuerpo, henchido al viento,

desafiando la mar,

desafiando la playa,

la playa, la mar y el cielo! 

in Marinero en tierra de Rafael Alberti (1902-1999)

O poeta pintado por Herminio Molero

Preme aquí para escoitar o poema na voz de Nuria Espert.

Xiro a chave do descapotable

Síntome unha deusa con pernas de seda

Non vai vento pero eu solto o pelo

             e xiro sensual a cabeza

Luxo o cigarro de vermello intenso

Acumulo conquistas no retrovisor

Seime libre, seime segura, seime magneticamente muller.

                   I I PAUSE

 A ficción é irresistiblemente apetecible

pero cambio de soño ó cambiar de canle

fagocito roles camaleónica e (tele)dirixida

Aínda non averiguei a que ulen as nubes,

mágoa que doia tanto facerse a cera

e que xa non fabriquen

descapotables rosas.

in RE(C)VERSO, 2012, Celia Parra (1990)

https://asescollaselectivas.wordpress.com/2013/02/17/celia-parra/

Ninguén lembra
de
Vanesa Santiago

     Daia Dalúa cruza Europa nun tren que a levará cara a un destino frío onde coñecerá a calor dos amigos. Con eles, deberá descubrir que se agocha tras o po centenario dun libro laretas que lles pide axuda para salvar á Degon Aerinaira. Mais, quen é a Degon Aerinaira? Poden fiarse da mensaxe dun libro que se dedica a posuír, a dicir de Daia, a incautas alumnas de primeiro como Fiona, a súa irmá? Foi casualidade que aquel vello libro caese nas súas mans? Mais Daia non cre nas casualidades. Se ti tampouco cres nelas, mergúllate nesta historia que ninguén lembra para coñecer a resposta. Ao cabo, non é casualidade que esteas a ler este anticipo... Us kroguinin, Degon Aerinaira? Onde estás?... (da presentación editorial)
      
   (...) Aquel terceiro curso resultaba mortal, esgotador e pesado. Traballos e máis traballos, exames e máis exames. Daia e kailey pasaban o día na biblioteca. A primeira miraba desalentada cara ao alto do andel onde se achaba o  libro de botánica que precisaba. “Por que non mediría dúas cabezas máis? Ou talvez, a Kinesofilia axudaría...” Daia comentoulle o seu inconveniente a Kailey, que sorriu ante aquel problema trivial, e concentrouse un intre mentres un libro apertado entre aquelas ducias de tomos poeirentos desaparecía para aparecer na mesa onde as dúas estudantes tiñan montada a súa papelaría particular. Daia palmeou leda a Kailey, que a ignorou para volverse ao  Manual do perfecto Kinesófilo, e tomou aquel libro entre as mans. Mais non era o  libro de botánica que imaxinaba, senón un libro equivocado. Un libro moi estraño e moi vello, a xulgar polos pergameos que o compuñan. Que facía un códice tan antigo entre os libros de acceso xeral da biblioteca? Daia esqueceu que buscaba un texto sobre botánica do Antigo Exipto (temas que a achegaban aos seus tíos de Alexandría) cando descubriu que a introdución dese volume aparecía, cal Pedra de Rosetta, en diversas linguas e alfabetos. Dúas coñecíaas: latín e un méigaro arcaico e incipiente, escritos cunha caligrafía que podería ser uncial, unha escritura que se dera a finais da Idade Antiga. Logo, eses pergameos  eran realmente vellos! Alegrouse de ter os coñecementos na materia frescos grazas a súa paixón pola botánica, que a levaba a ter que descifrar mesmo reproducións de remedios naturais descritos nas taboíñas de barro sumerias e babilónicas. Descontando as partes escritas nun mérito máis actual, a terceira lingua, empregada ao parecer no resto daquel códice, nin sequera empregaba o alfabeto latino. Dirixiu a súa atención ao limiar, escrito en méigaro, dado que o latín, con todo, o tiña algo enferruxado.
    “Nos días das insignes áerin, raíñas e princesas que serán esquecidas co paso dos séculos, a calor, a forza e a sabedoría medraban alí onde...

Neste enlace podes visitar a bitácora da autora: http://ninguenlembra.blogspot.com/

E aquí tes o booktrailer da novela: