Ninguén

de

Fran Alonso

   Nesta obra preséntanse varias historias e personaxes que tratan sobre a convivencia dunha comunidade de veciños e o uso das tecnoloxías como formas de relación. Velaquí algunhas delas: Sara,  farta da cidade, decide cambiar de estilo de vida. Un mozo vive obsesionado por mor dos seus veciños, que lle impiden levar unha vida normal. Outra muller cítase cun home ao que coñeceu a través de Internet. S. Lonely toma a decisión, por primeira vez na súa vida, de emprender unha pequena viaxe de vacacións para romper a rutina. Un escritor, que recibe correos dunha lista na que nunca se deu de alta, descobre os hoax, esas falsas cadeas que se envían a través do correo electrónico...
   
    Había outra cousa que lle  molestaba moito das reunións: sempre baixaban os homes. De dez ou doce persoas que lograban reunir as convocatorias da comunidade (dun total de corenta vivendas) non había máis de unha ou dúas mulleres. Como moito, tres. Ás  veces, ningunha. A propia Sara e a do noveno eran as únicas que representaban sistematicamente a propiedade da súa vivenda.
    Cun xesto desafiante, cravou fixamente a pupila na imaxe reflectida no espello do ascensor. Indignábaa que nunha cidade como aquela aínda fose maiormente ás mulleres ás que se lles encomendaba a tarefa de deitar os nenos e facer a cea (que eles posiblemente non probasen, dadas as horas en que regresaban da reunión)
    Entre a veciñanza habitaba todo tipo de personaxes e as xuntanzas da Comunidade eran o seu mellor retrato. Sara  tiñaos ben catados e clasificados. En todos os lugares onde vivira sucedía o mesmo. Nunca fallaban, por exemplo, os que non pagaban as cotas comunitarias (que en consecuencia tampouco facían acto de presencia nas reunións, por se as moscas). Era o caso do lindante da súa parede, o do lado. E a causa non parecía estar nos problemas económicos ou, cando menos, non era iso o que transmitían os dous luxosos coches e máis a moto que aparcaban no garaxe. Tamén é certo que, cada vez máis xente, vive moi por enriba das súas posibilidades, a base de créditos constantes e interminables. E non conviña esquecer os que facían dos coches un signo de aparencia, mercando marcas e modelos desproporcionados cos seus soldos. Así nunca daban chegado a fin de mes. Logo tamén estaba o que ameazaba incansablemente con ir ao xulgado a denunciar o can do terceiro, que ladraba e ladraba toda a noite. A Sara non lle molestaba demasiado, pero nos pisos próximos debía amolar moito. Ao dono do animal non había quen o fixese entrar en razón: retrucaba que tiña todo o dereito do mundo a ter can na casa e que el non podía impedirlle que ladrase porque era….

Podes ler o primeiro capítulo se premes aquí.
   

Entre tonos de gris

de

Ruta Sepetys

Corre o mes de xuño de 1941 en Kaunas (Lituania). Lina, de quince anos, está a preparar o seu ingreso nunha escola de arte. Ten por diante todo un verán cheo de posibilidades para unha moza da súa idade. De súpeto unha noite, a plácida vida dela e a da súa familia cambia cando a policía secreta soviética irrompe na súa casa deténdoa xunto coa súa nai e o seu irmán. O seu pai, un profesor universitario, desaparece a partir dese día. Lina relata a longa e ardua viaxe que emprenden, xunto a outros deportados lituanos, ata os campos de traballo de Siberia. A súa única vía de escape é un caderno de debuxo onde plasma a súa experiencia, coa determinación de facer chegar ao seu pai mensaxes para que saiba que seguen vivos. Tamén o seu amor por Andrius, un mozo ao que apenas coñece pero a quen non quere perder, lle infunde esperanzas para seguir adiante. Este é o inicio dunha longa viaxe que Lina e a súa familia terán que superar valéndose da súa incrible forza e vontade por manter a súa dignidade. Pero é suficiente a esperanza para mantelos vivos?

Le aquí o inicio da novela

A dúbida
de
María Reimóndez

    Novela que dun xeito áxil trata temas de actualidade como a prostitución e o abuso de menores, a corrupción política ou certa controvertida aplicación da xustiza. Deli descobre, coa chegada repentina da policía á súa casa, que o seu home Vicente está acusado da violación dunha menor. Resulta que a rapaza violada é filla dos seus mellores amigos. Deli, por ser muller e miúda, é menosprezada; en realidade non coñece ao seu cónxuxe; ao descubrir toda a verdade, quere que o seu marido pague polo que fixo. Deli perde ao esposo, perde a amizade dos pais da nena violada, perde o traballo, perde a casa... mais é feliz, a súa conciencia está tranquila e ten unha nova amizade: a de Couto, un viúvo inspector de policía que a axudou a destapar a trama delituosa...

    (...) Deli mira pola fiestra. Non ten emprego. Non ten casa. Non ten amizades coas que saír a tomar os viños. Mais está convencida de que volveu á vida. Cando a xuíza lera o veredicto, cando Vicente fora condenado a prisión e se abriran as causas contra Rafael, algo nela colleu o seu sitio. Non de todo, mais polo menos en certa medida.
    A xente interesáballe o escándalo. Os medios andaran detrás dela desde o momento en que transcendera que fora a responsable de entregar as probas claves ao fiscal... o dano feito superaba a reparación e que ela ficaría asociada no seu universo a unha persoa noxenta e sen escrúpulos. Tampouco podía deixar de pensar no dano xa irreparable e sobre todo na multitude de casos nos que nunca se chegaba a facer xustiza. Iso seguíalle quitando o sono.
    Vicente tentara falar con ela. Ata lle mandara unha carta que botou ao lixo sen abrir.  En calquera caso, tanto lle tiña xa porque estaba para vender o piso e axiña non tería onde escribirlle. A menos que a súa mai lle dese o enderezo, cousa altamente probable porque para a súa mai todo aquilo seguía sen estar claro. A negación era unha maneira de enfrontarse ao terrible, para quen podía gozar de tal luxo.
    -Mais, ti non miraches para outro lado -dixéralle Couto.
    -Ti o que pasa é que me viches pequena e pensaches que era parva -Deli dálle un grolo ao viño. Couto ten un riso cantareiro.
    -Pode ser.
    -Non é de estrañar. Ata eu pensaba que era parva.
    Couto deixáraa ficar no piso que tiña preto da praia e víanse cada vez con máis frecuencia. Ela metérase con el.
    -Que son agora? Testemuña protexida particular túa? -mais non puidera negarse. Non tiña onde ir. Couto aseguráralle mil veces que non era molestia, que estaba tentando vender o piso, traíalle demasiados recordos, e que por favor non o interpretase de ningunha outra maneira. Deli accedeu porque a pesar do agradable da compaña de Couto ela...