Skip to Content

suxestións

"Entre tonos de gris" de Ruta Sepetys

Entre tonos de gris

de

Ruta Sepetys

Corre o mes de xuño de 1941 en Kaunas (Lituania). Lina, de quince anos, está a preparar o seu ingreso nunha escola de arte. Ten por diante todo un verán cheo de posibilidades para unha moza da súa idade. De súpeto unha noite, a plácida vida dela e a da súa familia librocambia cando a policía secreta soviética irrompe na súa casa deténdoa xunto coa súa nai e o seu irmán. O seu pai, un profesor universitario, desaparece a partir dese día. Lina relata a longa e ardua viaxe que emprenden, xunto a outros deportados lituanos, ata os campos de traballo de Siberia. A súa única vía de escape é un caderno de debuxo onde plasma a súa experiencia, coa determinación de facer chegar ao seu pai mensaxes para que saiba que seguen vivos. Tamén o seu amor por Andrius, un mozo ao que apenas coñece pero a quen non quere perder, lle infunde esperanzas para seguir adiante. Este é o inicio dunha longa viaxe que Lina e a súa familia terán que superar valéndose da súa incrible forza e vontade por manter a súa dignidade. Pero é suficiente a esperanza para mantelos vivos?
 
 

Le aquí o inicio da novela

Marzo 18

HUELGA

Quiero una huelga donde vayamos todos.
Una huelga de brazos, piernas, de cabellos,
una huelga naciendo en cada cuerpo.

Quiero una huelga
de obreros de palomasg. belli
de chóferes de flores
de técnicos de niños
de médicos de mujeres.


Quiero una huelga grande,
que hasta el amor alcance.
Una huelga donde todo se detenga,
el reloj las fábricas
el plantel los colegios
el bus los hospitales
la carretera los puertos.


Una huelga de ojos, de manos y de besos.
Una huelga donde respirar no sea permitido,
una huelga donde nazca el silencio
para oír los pasos del tirano que se marcha.

Gioconda Belli (1948)

Marzo 18

m reimóndezA dúbida
de
María Reimóndez

    Novela que dun xeito áxil trata temas de actualidade como a prostitución e o abuso de menores, a corrupción política ou certa controvertida aplicación da xustiza. Deli descobre, coa chegada repentina da policía á súa casa, que o seu home Vicente está acusado da violación dunha menor. Resulta que a rapaza violada é filla dos seus mellores amigos. Deli, por ser muller e miúda, é menosprezada; en realidade non coñece ao seu cónxuxe; ao descubrir toda a verdade, quere que o seu marido pague polo que fixo. Deli perde ao esposo, perde a amizade dos pais da nena violada, perde o traballo, perde a casa... mais é feliz, a súa conciencia está tranquila e ten unha nova amizade: a de Couto, un viúvo inspector de policía que a axudou a destapar a trama delituosa...

    (...) Deli mira pola fiestra. Non ten emprego. Non ten casa. Non ten amizades coas que saír a tomar os viños. Mais está convencida de que volveu á vida. Cando a xuíza lera o veredicto, cando Vicente fora condenado a prisión e se abriran as causas contra Rafael, algo nela colleu o seu sitio. Non de todo, mais polo menos en certa medida.
    A xente interesáballe o escándalo. Os medios andaran detrás dela desde o momento en que transcendera que fora a responsable de entregar as probas claves ao fiscal... o dano feito superaba a reparación e que ela ficaría asociada no seu universo a unha persoa noxenta e sen escrúpulos. Tampouco podía deixar de pensar no dano xa irreparable e sobre todo na multitude de casos nos que nunca se chegaba a facer xustiza. Iso seguíalle quitando o sono.a dúbida
    Vicente tentara falar con ela. Ata lle mandara unha carta que botou ao lixo sen abrir.  En calquera caso, tanto lle tiña xa porque estaba para vender o piso e axiña non tería onde escribirlle. A menos que a súa mai lle dese o enderezo, cousa altamente probable porque para a súa mai todo aquilo seguía sen estar claro. A negación era unha maneira de enfrontarse ao terrible, para quen podía gozar de tal luxo.
    -Mais, ti non miraches para outro lado -dixéralle Couto.
    -Ti o que pasa é que me viches pequena e pensaches que era parva -Deli dálle un grolo ao viño. Couto ten un riso cantareiro.
    -Pode ser.
    -Non é de estrañar. Ata eu pensaba que era parva.
    Couto deixáraa ficar no piso que tiña preto da praia e víanse cada vez con máis frecuencia. Ela metérase con el.
    -Que son agora? Testemuña protexida particular túa? -mais non puidera negarse. Non tiña onde ir. Couto aseguráralle mil veces que non era molestia, que estaba tentando vender o piso, traíalle demasiados recordos, e que por favor non o interpretase de ningunha outra maneira. Deli accedeu porque a pesar do agradable da compaña de Couto ela...

Xuño 2017

Birama
Birama ten máis de 40 anos,
pero el ponse menos.
Veu de Palmarin
(Senegal).
Nos invernos vai a Francia.
No verán queda no Sur,
a recoller oliva
ou amorodo.

Aquí veu probar sorte.

Nun bar do Franco
traballa 14 horas diarias,
os 30 días do mes.
Sen contrato,
claro.

Cortando árbores
(desta si, con contrato)
fixo un corte nun brazo
e botou un mes de baixa,
mentres cicatrizaba.

Xusto o día que lle deron o emprego
morreulle o pai.
Non puido
volver alá.

Lara Rozados (Poio, 1982), O caderno amarelo (2014)
lara
Distribuir contido


by Dr. Radut