MIcrorrelatos seleccionados na fase interna.

                    Unha siria en Fene

Noelia Freire, 1º ESO A

    Moi a miúdo ía eu  comprar uns embutidos á chacinería do inglés. Alí encontreime co meu bo amigo da infancia, Luís, máis coñecido por Luís o do Castro. El sempre confiara nos meus saberes, polo que sempre que nos encontrabamos preguntábame por curiosidades. Aquela tarde non me cuestionou, como facía a miúdo. Ó contrario, faloume dunha siria, xa que eu tempo atrás contáralle que as sirias eran rapazas miúdas, pequenas, algo así coma nenas.

    Díxome que o mércores anterior coñecera unha siria que casara cun galego. Ela era esvelta, alta e moi exuberante. Contoume que era a muller de Don Paco, un home que viaxara a Arxentina; alí coñeceuna e casou con ela.

    Eu díxenlle que as sirias que casan con galegos medran e vólvense esveltas pero se non lles gusta o seu home, marchan e casan cun italiano ou cun alemán.

    El quedou confundido.

O ollo esquerdo de Fernando Vázquez

Andrea Sabio, 1º ESO A

    Fernando Vázquez era un mozo duns trinta e dous anos. Vivía só, nunha casa á beira da ría, en Maniños. Era de pel máis ben branca. Co pelo rubio e os ollos marróns chocolate.

    Un día foino visitar un amigo que vivía, en Magalofes. Este sorprendeuse ao ver que,  ao seu amigo, lle crecera  o ollo esquerdo e que agora ocupaba un lugar na cara máis grande do que lle correspondía. Preocupado de que Fernando se alterase, ao saber o que lle estaba a pasar na cara,   mantivo a boca calada mentres recordaban  os tempos do instituto.

    Á mañá seguinte, Fernando, foi dar un paseo pola Ribeira. Alí encontrouse cun home alto, forte e coa cara chea de arrugas. E, como lle pasara ao seu amigo o día anterior, sorprendeulle o gran tamaño, sobrenatural, do seu ollo. Pero coma fixera o outro o día anterior, calou e foi andando coma se nada pasara, só, que este  fíxoo por non parecer indiscreto.

    Así  pasaron os días  ata que un neno, de non máis de nove anos, quedou  mirándoo á cara.

    Fernando inquedo pola incesante mirada do neno, escondeuse nunha tenda de espellos. Mirouse   nun  espello, e o que viu lle pareceu do máis normal do mundo. A súa cara era coma sempre: boca pequena, nariz puntiagudo e ollos pequenos e saltóns. Nada que estivese fóra de lugar.

Mucha de Falcón (de Barallobre)

Laura López, 4ºESO

    A historia que vos vou  relatar a continuación aconteceume fai uns anos na miña querida aldea, é unha historia moi sorprendente así que espero que manteñades a vosa atención nela.

    Isto aconteceu no meu pobo, cando aínda era unha nena, pero o recordo como se fose onte.

    Eu estaba sentada na lareira xunta a miña familia, cando de súpeto, un fume branco asolagoume, e a piques estivo de deixarnos sen respiración.

Todos estabamos asustados, sen saber que facer, ata que o meu avó díxonos que o mellor que poderiamos facer era pechar todas as ventás e portas, para que así o fume deixara de entrar.

    Todos obedecimos e quedamos na casa, pero o intrépido do meu irmán en vez de facelo saíu a fora, a ver de onde viña o fume. Ao entrar todos quedamos tesos esperando por el, ata que cun enorme sorriso chegou de novo á lareira.

    Contounos, que non era ningunha clase de gas, que o único que alí había, era o tractor amarelo de Mucha de Falcón, que estaba avariado e non se podía mover do lugar.

    Xa todos acougados, fomos onda Mucha e entre todos lle axudamos a amañar o tractor amarelo que quedou como símbolo no noso rueiro.

O segredo de Fene*

Ana Montes, 4º ESO

    Falouse sempre na vila de Fene dunha muller con certa estrañeza, unha muller de longos cabelos e cun aire pipiriteiro. Todos os que afirman vela din que non viran muller máis fermosa na Galiza. Nin as mesmas sereas das que se fala nas nosas lendas podíanse achegar a tal fermosura.

    Adoitaba estar na fonte do Sartego. Poucos veciños da zona coñecían o seu segredo, pois tiña a destreza de predicir o tempo que ía facer. Se o seu cabelo estaba loiro como os raios do Sol, o día sería solleiro; mentras que se éste tornaba a mouro como o acibeche, o día sería chuvioso e friorento.

    Os labregos coñecedores de tal habilidade acudían á fonte en busca dela. Se tiñan a sorte de poder vela, decidirían se podían sementar ou non. Dise que todavía segue alí peiteando o seu longo cabelo...

*(O segredo da moura de Fene, a moura era un ser mitolóxico que tiña un gran parecido coas fadas).

Manoliño de Cornide

Pablo Alvariño, 1ºBAC

    Pobriño Manolo, xa facía que morrera, non era ben... Iso si, nunca mal lle fixo a ninguén. Gustábanlle os coches, pero o coitadiño só chegou a ter unha roda, que non había para máis. Collía a roda nas mans e facía como se fora un volante e alá ía de enriba para abaixo.

    Disque na vida o viron sen a roda, que aínda por riba, era de bicicleta. Non se separaba dela nunca, ata que un día os rapaces leváronlla mentres bebía auga en Piñeiro. Cando se ergueu non sabía volver sen a súa roda-volante.

    Dous días botou sentado ao ladiño da fonte ata que o pai do rapaz que lle levara a roda foilla devolver.

    Non o volveron ver ata perto de seis meses despois e xa nunca paraba. Paseaba e volvía para casa dereitiño.

      Hermitas, do Rego da Moa

Carla Mª González, 1º BAC

       Na miña aldea, non facían festas patronais como no resto das aldeas e aproveitamos a festa do cabalo de Magalofes para convidar a toda a familia a xantar.

    A casa da miña curmá, Hermitas, tiña dúas palmeiras enormes diante que nos servían de referencia para indicar onde esta a casiña: “A casiña das palmeiras” -dicíamos.

    Nunha desas festas quedei a durmir con ela e puxemos un colchón no salón, que tiña unha galería branca, preciosa no día, pero non tanto á noite...

    Non fun quen de durmir porque unha sombra raiaba o cristal coma un rastrelo facendo un desagradable ruído...

    Pasei a noite esperta e pola mañá, cando todo se ve máis positivo, erguinme e fun ver que era o que me causara tanto desacougo... e resulta que aínda que a festa do cabalo é en agosto, na nosa Galiza aínda asubía o vento, e as nosas palmeiriñas...