Xa sei que voas máis alto,
porque Xaneiro o delata,
e ainda si con voz de prata
no meu peito o teu latexa.
Os teus ollos de meniña
sempre fitarán nos meus
tan xeitosos e tan doces
Qué agasallo do meu Deus!
Tan chea sempre de anhelos
que non te poñan barreira
dende a Aurora primeira
que comenzaste a soñar.
Nas túas mans: “abeláns”
debuxan con claridade
os teus pasos sobre o lenzo
pérdense na inmensidade.
Quérote ver sempre ergueita,
quérote sin máis nin máis
e anque non te vexa, ¡vida!
non te esqueceréi xamáis.
Dolores Rial
