Hoxe, coa tempada da NBA arrancada e con varios partidos nas costas, póñome outra vez diante do papel en branco para falar da alimentación e explicar como esta me axudou, tanto a mellorar o meu rendemento deportivo como o meu día a día.
A historia da nosa relación coa comida empeza xa de pequenos. Aínda que nos pode custar aceptalo, cada un de nós ten unha constitución e unha complexión diferente. Isto fai que as necesidades alimentarias de cada un varíen en función dunha serie de variables que van máis aló da idade, o sexo, a altura... Neste punto, non cabe dúbida de que é necesaria a aceptación dun mesmo e a vontade de indagar no noso propio coñecemento para descubrir que é o que máis nos convén.
No meu caso, desde a preadolescencia, xa era obvio que a miña constitución era diferente á dos meus irmáns. O feito era que, comendo practicamente o mesmo, a nosa aparencia era visiblemente diferente. Nesta etapa, a verdade é que tampouco lle prestaba moita atención xa que as miñas prioridades entón eran outras.
A medida que ía crecendo, e xa de adolescente, deime conta de que a comida e os hábitos alimentarios podían chegar a influír no nivel de seguridade nun mesmo. Aos meus 16, embarcábame na “aventura americana” xunto coa miña familia, o que me abriu a porta para experimentar unha realidade totalmente distinta á que estaba afeito. Rapidamente, aprendín un idioma que me parecía imposible e, grazas ao baloncesto e o apoio dos meus compañeiros, puiden salvar a barreira lingüística.
Con todo, o cambio de dieta foi en realidade uno dos temas máis difíciles de canalizar. O exceso de fast food e softdrink, xunto coa falta de exercicio físico, fixeron que o meu peso dispararase de forma descontrolada.
Foi entón cando tome unha decisión. Tiña 18 anos e, por entón, xogaba a baloncesto en Memphis, co equipo do meu colexio. Era consciente do meu talento, pero o exceso de peso foi minguando a confianza en min mesmo e sentín unha necesidade imperioso de volver a Barcelona para reencontrarme.
Nos primeiros anos do meu regreso, a miña principal obsesión era baixar de peso e a báscula acababa ditando a miña día a día. Todo progreso medíao en función do que marcaban as agullas e podía facer auténticas barbaridades co obxectivo de pesar menos. A verdade é que conseguía baixar con facilidade, pero recuperaba quilogramos coa mesma velocidade que os perdía. Cando te obsesionas tanto cos números e perdes de vista o obxectivo principal –estar ben–, o resultado é sempre nefasto e frustrante. Entón, deime conta de que non era suficiente con esforzarme no curto prazo, senón que o cambio tiña que ser máis profundo e incidir na adquisición dunhas novas pautas alimentarias. Tiña que deixar de pensar no que pesaba ou deixaba de pesar, para centrarme en traballar máis o día a día do que comía para entender o que me axudaba e o que non. Foi entón cando empecei a interesarme polas propiedades dos alimentos e aprendín como estes me podían axudar nas miñas necesidades específicas.
A información nutricional é básica
Con este novo enfoque, o meu cambio de hábitos foi moito máis fluído: aos poucos fun eliminando aqueles alimentos que non eran tan beneficiosos e substituínos por aqueles que me achegaban máis enerxía, vitaminas... Cando estás ben informado a nivel nutricional, é moito máis fácil tomar decisións acertadas sobre o que debes comer e entender o que o teu corpo necesita realmente.
Agora, a miña lista da compra, a miña despensa e a miña neveira sufriron un cambio de imaxe importante. Os alimentos procesados e altos en azucre ou graxas saturadas deixaron paso aos alimentos frescos, como as verduras, as froitas ou as hortalizas. Actualmente, a proporción de proteína vexetal que tomo é moito máis alta que a de orixe animal, sen que esta quede totalmente excluída da miña dieta.
Non profundarei en exceso naquilo que como ou deixo para comer xa que non creo en receitas máxicas que sexan aplicables a todo o mundo. Ao final, eu atopei unha fórmula que a min funcióname e faime sentir ben, pero cada persoa debe analizar as súas necesidades e atopar a dieta que mellor se adapta.
O que me demostrou a miña experiencia é que, como todo bo cambio, a modificación das nosas pautas alimentarias debe facerse de maneira progresiva para que se asimile como un hábito e forme parte do noso día a día. Ao final, dásche conta de que o lograches cando xa non tes que pensar máis niso e o verdadeiramente difícil é saír desta rutina saudable.
