Skip to Content

non_violencia

En defensa das mulleres

O GULABI GANG: O EXÉRCITO DOS SARIS ROSAS 

   sampat  A comezos de 2006, Sampat Pal, xunto ao traballador social Jay Prakash, cansada dos malos tratos e a discriminación, formou o Gulabi Gang “o exército dos saris rosas”:  un equipo de mulleres que traballan pola xustiza para as mulleres oprimidas e maltratadas, inicialmente formado por 25 mulleres de diferentes idades que desafiaron o poder dos homes. Vestidas con saris rosas e levando o lâthi (unha vara ou bastón tradicional de bambú utilizado polos pastores) como autodefensa, van de pobo en pobo falando ás mulleres pobres e analfabetas dos seus dereitos.


    O propósito principal das guerreiras de Gulabi Gang é empoderar ás mulleres. O apoio mutuo e a formación constante, resulta esencial. “As casas nas que vivimos tamén son nosas e temos dereito a sentirnos libres nelassari


     Apoian a independencia das mulleres mediante pequenos negocios no sector téxtil. Desta forma, non dependen economicamente dos seus maridos. O diñeiro que gañan é froito do seu esforzo e capacidades. “Defendemos a autodefensa sempre que a consideremos necesario. Non somos violentas, pero hai ocasións nas que non nos deixan outra alternativa


   Sampat é amada e admirada polas castes baixas e odiada polas superiores e os funcionarios do estado. “A autoridade non me impresiona. O lâthi levámolo para facernos respectar, a verdadeira arma é que estamos unidas.” “Unha muller soa non pode facer nada, pero moitas mulleres unidas poden reverter a situación”.


    O Gulabi Gang defende a todas as vítimas de inxustiza, en especial as mulleres, que están desvalidas fronte á violencia exercida polos homes: acoso, tortura, violación... A familia de Sampat comparte a súa loita mesmo a pesar de ser ameazada de morte e ter que abandonar o seu pobo e casa.


  grupo O seu traballo céntrase na loita contra a corrupción, a redistribución de terras, o  emprego rural ou a cartilla de alimentos para os máis pobres entre outros. Promove talleres de costura, fabricación de abonos naturais, produción de algodón con rocas para que as mulleres poidan ter unha vida digna e ser independentes.


     O servizo comunitario  inclúe a dotación de alimentos e gran aos poboadores das zonas rurais, pensións para viúvas que non teñen os medios económicos para enfrontar a súa vellez e axudar a previr o abuso de mulleres e nenos. A dote, a violación, os matrimonios de nenos, a violencia doméstica, os abuso de menores e o acoso sexual, entre outros, son algúns dos temas denunciados polo grupo.

 

Loitando contra a segregación racial

 

parksROSA PARKS, LUTHER KING

 

E O BOICOT DOS AUTOBUSES

 

MONTGOMERY

 

Todo comezou en 1955, cando unha costureira afroamericana chamada Rosa Parks, que ía sentada tranquilamente nun autobús da compañía Montgomery, negouse a ceder o seu asento a un señor branco... Por entón, os vehículos estaban sinalizados cunha liña: os brancos sentaban diante e os negros detrás, ao fondo. O condutor do autobús ordenou a Rosa que deixase o seu lugar a un branco que acaba de subir. Ela negouse a abandonar o seu sitio. O condutor chamou á policía, que acabou detendo a Rosa.


Tras esta inxustiza iniciouse unha campaña de boicot contra a empresa de autobuses secundada pola comunidade negra. Organizáronsautobúse dunha forma marabillosa: a maior parte desprazáronse andando, en bicicletas,  tamén usaron un sistema de coches compartidos ou mesmo montaron mulas... calquera cousa con tal de non tomar os autobuses. 


kingPois ben, aquí entrou en acción un señor que terá unha enorme importancia na loita contra o racismo: Martin Luther King, que  chegou a ser detido, xunto a outros 156 manifestantes, por "obstaculizar" un autobús. King comentou sobre o arresto ao dicir: "Eu estaba orgulloso do meu crime, foi o crime de experimentar coa miña xente unha protesta non violenta contra a inxustiza".


O movemento, que durou 382 días terminou grazas a unha decisión da Corte Suprema dos Estados Unidos do 13 de novembro de 1956 que declarou ilegal a segregación nos autobuses, restaurantes, escolas e outros lugares públicos.

A loita agrarista contra os foros

Con esta iniciamos unha serie de entradas sobre movementos que contribuiron ao avance e mellora da humanidade, movementos non violentos que, ás veces, foron represaliados con violencia e morte.

Mártires de Sobredo (artigo de Manuel Bragado)

Cumpríronse noventa anos dos acontecementos de Sobredo, na parroquia de Guillarei, cando tres persoas foron asasinadas o 28 de novembro de 1922 pola Garda Civil cando defendían a dignidade dos labradores aos que se lles esixía un lucro da terra que eles traballaban. Cándida Rodríguez, veciña da parroquia de Pazos de Reis, Joaquín Estévez Besada, veciño de Soutelo do concello de Salceda de Caselas e Venancio González Romero, dirixente agrario de San Esteban de Budiño foron as tres persoas falecidas, xunto a outras sete que resultaron feridas de bala, cando a Garda Civil disolveu a balazos unha concentración de máis de dúas mil persoas que acudiran, convocadas a golpe de badaladas e de foguetes, dende diversas parroquias de toda a bisbarra, dende o Baixo Miño, a Louriña até o Paradanta en solidariedade cun veciño de Sobredo, a quen coa presenza do xuíz e a Garda Civil lle pretendían embargar os bens por negarse a pagar o foro ao rendista tudense José Sarmiento.

Unha negativa a pagar acordada no Congreso Rexional Agrario de Tui, celebrado do 28 ao 30 de xuño do mesmo ano, no que se acordou tamén fundar a Confederación Rexional de Agricultores Galegos baixo a presidencia de Basilio Álvarez. Un boicot, asumido por 133 sociedades agrarias parroquiais, co que se pretendía rematar cuns contratos forais, propios dun réxime escravista medieval, que obrigaban aos labregos a pagar unha renda anual, case sempre á altura do san Martiño, ben en especie (millo, viño ou animais) ou en cartos, aos donos da terra que traballaban. Unha reivindicación que provocaría o 6 de novembro a detención dos membros da directiva da Sociedade Agraria de Ribadelouro, o comezo dunha posterior folga na bisbarra e a clausura de locais das sociedades.

monumentoDende entón, os acontecementos de Sobredo de 1922 quedaron fixados como símbolo da sociedade labrega martirizada, uníndose a xeira oprobiosa doutros semellantes que se produciron nesta loita agrarista noutras localidades do país, como Oseira (1909), Nebra (1916) e Sofán (1919).

A actitude rebelde, a solidariedade, a fraternidade, o esforzo colectivo amosado na longa loita antiforal ao longo de máis de dúas décadas conseguiron abrir unha saída política para o conflito que chegaría no mes de xuño de 1926 co decreto de redención foral do goberno de Primo de Rivera, que permitía cos labregos fosen donos das súas terras, mediante o pagamento dunha indemnización. Un sistema que custou ferro e fariña pagar a tantos dos nosos campesiños, que procuraron nos vieiros da emigración americana os cartiños para redimir os foros das terras de seu.

bretemas@gmail.com

 

 

 

Distribuir contido


by Dr. Radut