Skip to Content

Abril 2017

Maio 2017

Reo
de
Xesús Fraga

fragaXesús Fraga (1971, londiniense trasladado a Galicia de neno, xornalista, escritor e tradutor) entra no mundo graffiteiro a través do diario de  Reo que é quen de contar as súas propias experiencias vitais e describir o mundo que o rodea, sen obviar unha ollada realista sobre a incerteza do tempo que vive. Reo perfila a vida cotiá dun mozo de dezasete anos, que se presenta como un “rapaz de barrio. Un calquera. Un ninguén”. Un francotirador solitario que vai sorteando os riscos que a súa afección ao graffiti provoca. O seu afán por ser lembrado como o mellor “escritor” faille perder o norte e todo o seu tempo é para deixar o seu tag en calquera parte e cantos máis mellor, descoidando os seus estudos e a súa vida persoal.

Pero se hai unhas pezas que merezan o meu respecto son as dos treneiros, os escritores quereo fan verdadeiras marabillas sobre os vagóns. E iso é ilegal, claro. Ademais, o graffiti empezou hai décadas no  metro de Nova York, esa é a orixe de toda esta movida que chega ata hoxe. As vías son coma un imán, algo visceral. Eu fixen un tren hai dous anos. Máis ben axudei a Thun a facelo. Thun foi quen me introduciu nisto. Ten algúns anos más ca min e levaba tempo pintando. El era o rei da cidade, de feito, antes de que o fose eu, antes ca Virus. Non era o que máis se deixaba ver, pero tiña  un estilo recoñecible, fresco e clásico á vez; notábase que sabía ben de onde viña. E, máis aínda, era o rei, pero non un tirano. Quero dicir, non fachendeaba, senón que as súas pezas falaban por el. Non se metía en leas innecesarias nin chuleaba a ninguén. Entendía o graffiti como unha fraternidade, era o que dicía sempre. Axudaba. Ensinaba. Fíxoo comigo. Foi el quen me aprendeu a traguear, os estilos, a fabricar o meu propio rotulador extra ancho con feltro dos borradores e tinta Instamark, a cambiarlle as boquillas aos sprays para conseguir os trazos tochos das potas. Quen me aprendeu que entraba a formar parte dunha tradición que se remonta a varios anos na nosa cidade, cando o primeiro graffiti alá nos anos oitenta, cousas de  Tóxico, de Coma, de Teor, pioneiros dos que xa case non queda pegada nos muros, pero si na memoria dos escritores. E, sobre todo, aprendeume como non hai que deixarse coller.
   

Maio 2017

Tu no cumples años, cumples sueños
Llevas más de medio siglo
a las espaldas
pero en tus ojos,
algunos días,
a media tarde,
cuando el reloj hace sombra
con tu libro y el café,
se te inundan los ojos de primaveras
...
Llevas a la espalda también
varios cuerpos llenos de amor:
Uno se enamoró de ti
como un loco poeta
y dejó de mirar a la luna
cada vez que tú abrías los ojos
...
Otras
salieron de ti
como salen los milagros,
apretando fuerte los puños
y cerrando los ojos,
mientras tú abrías esas alas
que no te caben en el pecho,
y te amaron
-te aman-
incluso cuando vuelan lejos
de tus brazos
porque tú les enseñaste a vivir.
...

Lo que quiero decir,
mamá,
es que mientras tú cumples años
los demás cumplimos sueños contigo.

Verte reír
es un atentado contra las lágrimas;
verte vivir
es saber que ninguna guerra
llegará a nuestras trincheras.
Verte,
en definitiva,
es aprender el amor
y la vida.

No dejes de cumplir años,
no dejes de cumplirnos,
no dejes de vivir.
No te vayas nunca,
mamá.

Elvira Sastre (Segovia, 1992)

 

elvira sastre

 

 

 

 

 

CLUB MANGA E ANIME TUITAKU en Vigo

O alumnado socio-fundador do Club de Manga e Anime "Tuitaku" do noso instituto participou, o luns 24 de abril, nunha xuntanza no IES Álvaro Cunqueiro de Vigo con outros clubes de IES de Pontevedra (Paralaia e As Barxas de Moaña; Escolas Proval de Nigrán; Ricardo Mella, Alexandre Bóveda e Álvaro Cunqueiro de Vigo) coa idea de coñecerse e prepararse para a COMICON de Moaña que terá lugar o 12 e 13 de maio.

 Toda a información e programa da Comicon de Moaña (aberta a todo o público o sábado 13) podedes atopala no seguinte ENLACE

Libros, territorio da escultura

Neste 23 de abril lembramos a pegada do libro nas artes escultóricas.

 

Medremos cos libros de Carlos Casares

casaresNo Día Internacional do Libro Infantil e Xuvenil cómpre lembrar a contribución de Carlos Casares, autor ao que se lle dedica o Día das Letras Galegas deste 2017, para facilitar que @s nen@s galeg@s puidesen ler en galego nunha época na que escaseaban ou eran inexistentes os libros infantís na nosa lingua. Comprometido coa infancia e coa literatura, Carlos Casares traduce textos ao galego como O principiño  ou crea clásicos como A galiña azul ou As laranxas máis laranxas de tódalas laranxas.

Grazas a Casares e moitos outros autores en Galicia medramos cos libros en galego!

principiño galiña laranxas

 

can

 

polbo

lolo
toribio contos toribio tráfico toribio idea

Medremos co libro! (hoxe e todos os días do ano)

Abril 2017

Romúleas en abril


Camiños de monte aberto
as romúleas florecidas
e eu lembreime de ti.
En flor aberto purpúreas
ollos de vento e brancura
monte e romúleas camiños
abril lembranzas abril.

Ollos de brancura e vento
monte e romúleas, amigo,
no colo do mes de abril
lembranzas dos mil camiños
que contigo percorrín.

Romúleas do mes de abril
ollos de monte e brancura
camiño aberto no vento
que contigo compartín.
Romúleas meu amigo
purpúreas meu amigo
monte aberto meu amigo
o mar bate no cantil.

 

Antón Cortizas (Ferrol, 1954,

Nos páramos da Lúa)

cortizas  
  romúlea
páramos  

Abril 2017

 

A fórmula preferida do profesor

de

Yoko Ogawa

yokoEsta novela narra a historia dunha nai solteira que entra a traballar como asistenta na casa dun vello e túzaro profesor de matemáticas que perdeu nun accidente de coche a autonomía da súa memoria, que só dura 80 minutos. Apaixonado polos números, irase encariñando coa asistenta e o seu fillo de 10 anos, ao que chamará Root (raíz cadrada en inglés) e con quen compartirá a paixón polo béisbol, ata que entre eles xorde unha verdadeira historia de amor, amizade e transmisión do saber, non só matemático...
A autora naceu en Xapón en 1962. Publicou numerosas novelas e ensaios, conseguindo premios prestixiosos . É coñecida, sobre todo, pola súa obra A fórmula preferida do profesor, de gran éxito en Xapón.  Fai unha profunda descrición dos protagonistas, na súa maioría, mulleres; como observan, senten e razoan, reflectindo a sociedade xaponesa e especialmente o papel das mulleres nela. O ton das súas obras varía do surrealista ao grotesco e en ocasións introduce elementos humorísticos, mostrándose psicoloxicamente ambigua e inquietante.

Entre las innumerables cosas que el profesor nos enseñó, a mi hijo y a mí, el significado de la raíz cuadrada ocupa un lugar importante. Es posible que al profesor -convencido, como estaba, de que era posible explicar la formación del mundo con números- el término <<innumerable>> le resultara incómodo. Pero no sé expresarlo de otra manera. Nos enseñó números primos hasta llegar a los cientos de miles, así como el número mayor jamás utilizado para una demostración matemática registrado en el Libro  Guinnes, o la noción matemática del transfinito; sin embargo, por mucho que enumere estas cosas y otras más, no guardan proplibroorción alguna con la intensidad de las horas que pasamos con él.
Recuerdo bien el día en el que, los tres juntos, intentamos descubrir qué magia es la que coloca los números bajo el símbolo de la raíz cuadrada. Fue a principios de abril, una tarde lluviosa. En el estudio oscuro lucía una bombilla, la cartera de la que mi hijo se había desprendido había aterrizado sobre la alfombra, y por la ventana se veían unas flores de albaricoquero mojadas por la lluvia.
Invariablemente, en cada ocasión, el profesor no sólo esperaba de nosotros una respuesta correcta. Se alegraba cuando, por no saber contestar, acabábamos soltando como último recurso un disparate, en lugar de permanecer obstinadamente callados. Y aun se congratulaba más si la respuesta suscitaba nuevas preguntas que fueran más allá del problema inicial. Tenía una concepción original sobre el “error correcto”, de manera que era capaz de darnos de nuevo confianza precisamente cuando más apurados nos veíamos, sin poder encontrar la solución correcta.
 

 



by Dr. Radut