Skip to Content

lectura

Biblioxornal 59

biblioxornal 59

Xaneiro 20

O muiñeiro ouveador
de
Arto Paasilinna

    Nunha aldea de Laponia Gunnar Huttunen é un muiñeiro que  engaiola  coas súas imitacións de animais aos rapaces e que ouvea nos momentos de tristura, facendo ladrar aos cans, e que aínda que ás veces se comporta como un tolo, é un bo traballador no seu muíño á beira do río Kemi. Moitos veciños lévanse mal con el pola súa forma de ser. Finalmente méteno nun manicomio, cando se estaba empezando a namorar dunha veciña, Sanelma Käyrämö, unha asesora agrícola, e pintando o muíño de vermello. No hospital mental atopa cun home san ingresado  que lle axuda a escapar de alí. Volve á aldea mais ten que andar fuxido polo monte para que non o volvan meter no manicomio.

    Gunnar Huttunen era fraco e ben feito. Ao camiñar daba alancadas que eran paso e medio máis grandes ca as do resto dos homes. As súas pegadas na neve semellaban as dun home normal a correr. Cando comezou a nevar fixo uns esquís tan longos que se os poñía de pé chegaban até o beirado dunha casa normal. O carreiro que abría na neve era ancho e normalmente recto, e como era un home livián podía impulsarse cos dous brazos ao mesmo tempo. Calquera que vise as marcas dos bastóns sabía ao momento que Huttunen pasara por alí.
    Ninguén puido saber de onde procedía o muiñeiro. Dicíase que podía ser de Ilmajiki, pero outros aseguraban que chegara a Peräpohola dende a provincia de Satakunta,(...)
    A vida do muiñeiro estaba marcada por longas depresións. Adoitaba quedar no medio do traballo coa mirada perdida sen ningunha razón aparente. Os seus ollos escuros brillaban tristes no fondo das cuncas. A súa mirada era penetrante pero ao mesmo tempo morriñenta, e cando miraba aos ollos de quen falaba con el, a súa ollada queimaba e facía tremer. Se un falaba con Huttunen cando se atopaba así sentía ao momento unha sensación de tristura e inquietude.
    Pero o muiñeiro non sempre estaba triste. A miúdo alporizábase de mala maneira e sen motivo. Facía bromas, ría e divertíase, e ás veces daba choutos coma un parvo coas súas longas pernas. Facía estalar os artellos dos dedos, braceaba, retorcía o pescozo e falaba xesticulando. Contaba historias fantásticas pero sen sentido, facía escarnio da xente, batíalles nas costas aos granxeiros e gabábaos sen motivo ningún, ríase deles diante dos seus fociños, chiscáballes o ollo e daba palmas.
    Cando Huttunen tiña unha tempada en que estaba de boas, os rapaces da aldea adoitaban reunirse no muíño de Suukoski para gozar das actuacións do muiñeiro. Sentaban na súa casopa, como se facía antano, e estaban de carallada e contaban chistes. Naquela penumbra relaxante e leda, entre os escuros cheiros do vello muíño, sentíanse felices e afortunados...

Decembro 2019

Heidelberg y otros relatos
de
Diego Alfonsín

     Nos catro relatos deste libro fálase da amizade e as relacións interpersoais, reflexiónase sobre o que non nos atrevemos a dicir en voz alta ou observamos como alguén, a quen non se ten en consideración, pode converterse nun verdadeiro heroe moral. No último relato o escritor debuxa un entrañable retrato do seu avó.
    O autor, recoñecido xa con varios galardóns, foi alumno do noso instituto onde na actualidade imparte docencia.

    La primera en hablar fue Susana. Preguntó si alguien más quería una taza de té. Alguien dijo mi nombre y se me encogieron las tripas. Tengo la bufanda puesta todavía, también el abrigo y los zapatos de tacón. Estoy tumbada boca abajo. Me quedo muy quieta y trato de escuchar con atención. Se piden tazas de té, también se sugiere café y parece ser que alguien decide irse. La puerta del salón, entrecerrada hasta ahora,  se abre del todo y todos están aquí mismo. Se acerca gente. Susana entra en la habitación con otra persona. Un calor repentino me recorre el cuerpo y la sensación que me invade es aterradora, estoy desnuda en medio de una calle y todos quieren saber qué hago ahí. Durante unos segundos cierro los ojos y deseo desaparecer. Cuando los abro de nuevo y me atrevo a mirar, los pies de Susana se acercan a la cama, recoge uno de los abrigos y  se lo entrega a la persona que lleva los zapatos de Marcos. Es Marcos. Es él el que se va. Susana bromea preguntando en voz baja si no será él el amante, por eso te vas, no lo niegues, di la verdad, todavía hay algo entre vosotros, dónde os vais a encontrar. Se ríen de una forma curiosa. Marcos indica que tiene que hacer algunas cosas para mañana, que hoy no ha tenido tiempo, que podía haberse ido conmigo, pero que a veces todavía se siente un poco incómodo cuando nos quedamos solos, sobre todo desde el viaje del verano pasado. Creo que ella todavía no lo ha superado, dice. Hijo de puta, estoy a punto de decir en voz alta. Qué hijo de puta. Susana se dirige hacia la puerta, se queda unos segundos bajo el umbral y después la arrima con cuidado, casi cerrándola. Después vuelve y dice en un susurro: ¿crees que lo sabe? Se besan casi sin tocarse, casi sin hacerlo, como sin quererlo, entregándose algo prohibido el uno al otro mientras miran hacia otro lado, aunque en realidad lo único que veo son los pies, pero los pies, ahora puedo saberlo desde aquí abajo, también hablan de los ojos y de las palabras, también de las  manos. Yo hace ya varios segundos que no respiro del asombro. Sus cuerpos se separan despacio. Alguien se aceca y abre la puerta. Es Matías, el  marido de Susana. Marcos mueve los pies inquieto, sin saber muy bien hacia donde dirigirlos, como si ellos fueran por delante de él. Matías viene con la niña. Hay que cambiarla. La pone en el suelo y la anima a dar unos pasos. Enséñale a Marcos lo que hiciste esta mañana, venga, enana, unos pasitos nada más, para que Marcos vea. Susana se pone en cuclillas y abre los brazos llamándola, ven, mi amor. Veo sus anchas pero estilizadas caderas casi al nivel del suelo. Sé perfectamente la cara que Susana tiene en estos momentos...

Poesía para O 25 N

Novembro 2019

Palabra de bruxa
de
Andrea Barreira Freije



    Esta é a historia de Berenice, a última muller da casa das Xanas, mais tamén é a historia das mulleres que non renunciaron á voz propia. Elas toman a palabra con forza e sentímola poderosa no aquelarre, no fogar, na rúa, nos espazos onde viven. E canda elas as persoas que as denuncian, que as sinalan, que as xulgan e as condenan sen escoitalas, que exercen o seu poder. E a súa vez aquelas coas que comparten o seu amor.
    A través destas páxinas saberás o que contan as bruxas e a súa verdade.

    Disposto a ver canto de certo terían os díxome-díxome, o rapaz non tardou en visitar o lugar. O muíño agochábase baixo a protección de castiñeiros, carballos, bidueiros... O río Portela avanzaba seguro ao seu carón, deixándose guiar por unha presa até as entrañas onde se moía o gran. A porta estaba entreaberta, malia iso Pío petou con forza, máis ninguén respondeu. Chamou con voz firme, pero todo era silencio, até o río calou cando decidiu entrar aproveitando esa soidade.
    Ao outro lado a penumbra asolagábao todo. Agochadas entre as sombras, ducias de candeas apagadas semellaban agardar algo, pois crepitaban malia non ter luz. Ao seu carón, resaltaba unha morea de libros. Movido pola curiosidade e seguro de que alí atoparía algunha proba do escoitado, aproximouse. Non pousara o pé no chan cando sentiu ducias de ollos axexar os seus pasos.
    Decidiu quedar no sitio até asegurarse de que non corría perigo. Ademais non lle quedaría outra, un felino branco cae diante del, fitándoo coa desconfianza dun ser que non lle permitiría avanzar até que a ama aparecese. Un arrepío percorreu o corpo do rapaz pois, malia non atoparse diante da mesma morte, semellaba ser xulgado por unha pantasma.
    Levantou a vista nun intento de atopar a saída, mais ao facelo quedou atrapado nos remuíños dun río. A súa vida semellou deterse nese instante. Sentíase afogar como aquela noite en que caera ás augas no seu derradeiro intento de fuxir da casa. Daquela uns brazos foran o seu salvavidas. Agora, os mesmos ollos que o apreixaban decidiran darlle, polo momento, un respiro. Non sabería dicir canto tempo o observara esa muller, nin tan sequera podería adiviñalo, pois a súa presenza foi repentina, como se se fixese corpórea nese intre, ou como se fose quen de deter o tempo.
    -Buscabas algo? -interrogouno unha voz firme, desconfiada. Eses iris de auga afogaríano se non daba a resposta axeitada.

   -Sinto a molestia... Dona Angustias e dona Esperanza envíanme a recoller un saco de fariña de centeo -non puidera evitar a mentira. Tampouco lle importaba. Levaba tanto tempo vivindo nunha que até el era incapaz de saber onde estaba a verdade con exactitude.
    -Curioso... xusto onte levaron un... Non adoitan volver Até pasada unha lúa -a muiñeira sorriu e, mentres eses beizos se esparexían, Pío sentiu como o apreixaba unha semieira que penetraba cada capa da súa consciencia e inconsciencia.
    -En realidade... sentía os ollos cravados nos seus. Pódense agochar as lembranzas? De súpeto tiña a necesidade de borrar mesmo os recordos, os coñecementos, os acontecementos de toda unha vida, coma se estes puidesen ser usados contra el nalgún momento. Por primeira vez en moito tempo, a súa realidade cambaleábase como se fose o xulgado ... caeulles xusto despois de abrila. Foi unha desfeita! Estaban moi contrariadas...
       

 

 

 

Textos de Nobel

Olga Tokarczuk (Sulechów, Polonia, 1962) premio Nobel de literatura 2018, autora de poemas e novelas como Os corredores (2002) ou Os libros de Jacob (2014) apenas traducida ás linguas peninsulares, é a décimo quinta muller en gañar o Nobel de literatura e a segunda polaca, despois da poeta Wislawa Szymborska.

Esta filla de mestres formouse na biblioteca escolar que atendía o seu pai onde desde nena desenvolveu unha paixón lectora indiscriminada sobre a que, xa como autora, construíu a súa obra.

Le unha  mínima mostra da súa escrita premendo aquí.

E o premio Nobel de literatura 2019 correspondeu ao austríaco Peter Handke (1942) algunhas de cuxas principais novelas son O medo do porteiro ao penalti (1970), Lento regreso (1979), Carta breve para un longo adeus (1972) ou O ano que pasei na baía de ninguén (1994). É ademais poeta de envergadura e autor dun singular ciclo de ensaios.

Don Xoán (contado por si mesmo) é a súa única obra traducida ao galego. Tamén no 2016 representouse en versión galega a peza dramática da súa autoría Insulto ao público.

 Deste escritor Nobel podes ler Las alas del deseo aquí

Marzo 2019

El último patriarca
de
Najat El Hachmi

    A historia dunha rebelión persoal contra unha orde establecida desde tempos moi antigos. Mimoun e a súa filla nacen para cumprir o papel que o patriarca lles ten asignado pero uns cambios nas circunstancias que os envolven serán decisivos para propiciar unha mutación na situación. Esta é unha historia familiar, unha historia onde as contradicións internas dos personaxes afloran para marcar unhas relacións cheas de desencontros. Unha historia definida pola ruptura que supón a separación.
    Najat El Hachmi, a autora, axusta contas co machismo e a violencia dos xefes de familia chapados moi á antiga. En contraposición a esa figura cruel, emerxe a da súa filla: unha moza que busca a liberdade desprendéndose dun legado social que non elixiu. Sen estarmos ante unha obra autobiográfica,  non faltan algunhas experiencias persoais da escritora marroquí. 
     
    (...) Ésta es la única verdad que os queremos contar, la de un padre que debe afrontar la frustración de no ver cumplido su destino, la de una hija que, sin habérselo propuesto, cambió la historia de los Driouch para siempre.
    (...) Su padre se lo pensó bien. Le había avisado. Primero había advertido a la madre: haz callar a este carajo de crío, dijo. Había avisado a las hermanas de Mimoun, hacedlo callar de una vez, debió de decir. Pero todas ellas se lo habían ido pasando, meciéndole dentro del fardillo donde lo protegían del mundo. Mimoun seguía abriendo la boca y soltando unos gritos que, en defensa de Driounch, tenemos que decir que seguramente debían de ser bastante insufribles. Él había advertido a las hermanas, a la madre y, finalmente, no había podido más y amenazó al pequeño. Cállate ya de una vez, que me estás volviendo loco, le debió de decir. ¡Dios maldiga a los antepasados de la madre que te parió! La abuela ya estaba acostumbrada a oírse increpar de ese modo y lo debía de mirar de reojo, con los músculos del rostro inmóviles, como a punto de lanzarle un escupitajo de esos que salen del fondo de la garganta. Pero no diría nada y debió de continuar acunando a Mimoun arriba y abajo, cada vez más deprisa, ya no sentada sino dando vueltas con los pies en medio de la claridad que dejaba entrar la puerta de la alcoba, incluso por encima de la blandura del barro seco del patio, que así los berridos se esparcían por el cielo y llegaban más tenues a la habitación del abuelo.
    Pero el abuelo tenía un mal día, el tabaco que solía esnifar se le había acabado, en la tienda del pueblo no quedaba y hasta la mañana siguiente ningún coche saldría hacia la cuidad más cercana.
    (...) No sabemos exactamente cómo ocurrió pero lo que es seguro es que allí (...), a la hora en las que todos deberían haber estado durmiendo la siesta, ¡plaf!, sonó la primera bofetada de Mimoun, que tenía que aprender a...

Os nosos CDR en acción!

Neste último venres de febreiro celebramos por adiantado o día de Rosalía cunha lectura pública, polas distintas aulas, dalgúns dos textos propostos no Manifesto da AELG, redactado por Ana Romaní.

Oito alumn@s de 1º da ESO integrantes dos nosos particulares CDR (Comités de Rosalía) puxeron a súa voz para manifestar que a poeta de Padrón escribiu contra os grillóns da escravitude do seu tempo e de todos os tempos,  Libre o seu pensamento para denunciar  o espolio, as violacións,  a inxustiza social, os desafiuzamentos, o abuso laboral, os éxodos... porque Rosalía existe máis aló de señardades e mexericadas.                     

  

Lecturas mariñás

Lecturas para unha viaxe

Distribuir contido


by Dr. Radut